Excellentissimo Medico, Historico, Rhetori, Poetae Andreae Rivino In Illustriss. Lipsensi Publico Professori Veteri Quo Illum Prosequor Amicitiae Studio Etiamnum Exprimendo Addico Paulus Flemingus.
SUSPIRIA.
Qualis ad ulvosum proles Stheneleia Volgam
praecinit ipsa sibi flebile mortis epos,
talis ad ipse tuam, rerum charissime, tumbam
hoc mihi funereo carmen hiulco tono.
Ite, meae lacrimae, super ossa natate iacentis.
Ite, rnei genitus, me geminate sequi.
Non opus est, mihi post lapidem statuatis amici,
ipse sepulcralis mox mihi tophus ero.
Traxerat insomnes quatuor per bidua lunas
et vacuae iuvenis usque quietis erat.
Jamque leves subito cupiebat carpere somnos,
vicinus lubricum pergere mortis iter.
Ilicet harmonicas audivit coelitus odas.
Exquesoporatus talia verba facit:
O divinus Amor, si me cupis esse beatum,
musica totus eris, totus et auris ego!
Aetherio iuvenis iam suspirabat Amori:
Es mihi, Christe, fames; es mihi, Christe, sitis.
Moxque dapes aderant et rorida mattya coelo,
qualia, Christe, tuis te potuisse soles.
Heic bibit, heic comedit placidus conviva deorum,
fructus et hinc tacita spiritualis ope.
Paucula sic reparant, ait, aegras fercula vires,
Pande mihi totum, dia coquina, penum!
Obvia nuper erat pulla mihi tetrica palla
laxaque confusis philosophia comis.
Retro verecundse titubabant moesta sorores,
ibat et in nigris ars numerosa mitris.
Aio: deae, tanti stimulum memorate doloris,
quae tam luctifici sontica causa gradus?
At pergunt miseraeque tacent. Sed nonne tacescant?
Pansophiae, iuvenis cor, labra, lingua silet.
Viderat ingenuum vicinae mortis ephebum
et iam solvanima Musica stare via.
Suavia funereo suspendit barbita clavo
et raucum tremulo pollice pressit ebur.
Tunc miserum dedicere fides resonare supinae
et stridere vagum fila remissa melos.
Dum meus in luctus pulmo mihi defit hiulcos,
aurae singultant, eiulat atque sonus.
Ille tuus, tuus ille meus, meus ille Glogerus
nostri delicies, nostri utriusque decus,
ille utriusque salus, ille, ille utriusque voluptas,
ille, ille, ille merum cor utriusque fuit.
Ille tuus, meus ille fuit, fuit ille! O quid? o quid?
Quid sumus? aut fuimus? aut erimus? fuimus!
Hei! fuimus! fuimus! tu, dumfuitille, fuisti!
hei fuimus, fuimus! dum fuit ille, fui!
Humidus imbriferis amplexibus implicat Auster
et pluvio madidos basiat ore polos.
Uda citi dant ora poli, mera decidit unda.
Exhilarat sitiens illa saliva solum.
Ah! praesaga mei semper suspiria luctus,
o oculis Austri turbo vaporque meis!
Lumina continuas mea poscite, poscite guttas,
terra sitit. Quae sed terra, rogatis? Ego.
Pendula labenti demittitis oscula vultu,
aurea materno pignora rapta sinu.
Candida frontis hyems, niveorum bruma labrorum,
marcet; in ostrinis ver geniale genis.
Sanguis abit, lac omne perit, color interit omnis
totaque flaccescens corpora languor habet.
Ah vos felices et ab ipsa morte beatos!
Ast ego, dum morior, tabeo; vivo tamen.
Omnis in hoc uno vestrae stetit anchora navis.
Navis hic, hic vestrae prora salutis erat.
Et iam tota bonis solvebat carbasa ventis
museumque pia marmor inibat ave.
Quam sed o! insubita ratis interit icta procella!
Infelix Clario mergitur ille salo.
Non solus perit ille sibi. Periistis et una.
Quin, ego naufragii portio quarta fui.
Parve liber, sed magna tui possessio vatis,
non minus heredis nunc pia cura tui,
ah quoties, quoties madidis te basio malis!
Humidus ah quoties mandat abesse dolor!
Non sed abes umquam, bona crux, et acerba voluptas,
non sine melle tui fellis amaror erat.
Nam dominum mens nostra tuum sibi fingit adesse,
in vultu quoties haeserit illa tuo.
Foecunda mater prolium venustarum
et erudita principalium Phoebo
nutrix virorum, qualibus graves umquam
stabant Athenae, docta vel parens Roma
superbiebat invidentibus Graiis;
tulisse sat sit entheam tibi prolem
et clegantis testimonium verax
referrc pubis, gentium quot in vultu
et orbe coram publicamus ingenti.
Tui quod est nati super, tuum non est.
Heec ossa, nostra vendicat sibi Lipsis
laudemque mundus, spiritum pater coelum.
Tuus redibit filius tibi numquam.
Sacer o anime, novitie socie superum!
Quibus ego misere gemo latebris?
Ea nova nitida domicilia tua, meis
inibique tua levia sola gravibus
premere aveo pedibus. Ubique vagor, ubique sto,
ubique vocito, nec ubique reperio.
Celer abit in ea supera loca: madido
quod ego pede nequeo, sequar oculo.
Ah mihi! te super ah! quas ah! non sentio plagas!
Quas miser ah! patior, sed sine morte neces!
Aspera continuos crux haec edurat in ictus.
Me veniente die, me fugiente ferit.
Hei! neque scit dolor ille modum, dolor ille dolores
mille novos simili cum feritate parit.
..............
Maximus hei! dolor est, non doluisse satis.
Ambo neces hominis pugnant de munere palmae,
de potiore dolor, de meliore labor.
Hic ait: a primo nascentem vindico partu.
Ille, sed a prima vendico luce mihi.
Hic: sum te potior, quia non in morte recedo.
Hic: ego te, quia nec morte recedo, prior.
Consererentque manus, una nisi voce probarent:
et dolor et labor hoc sunt in agone pares.
Sanguinolente pater, languenti morbifer anno
idemque crebrae sontica caussa necis,
ergo meis etiam crudelis amoribus obstas
et mihi tam charum corripis ense caput?
Hoc nec docta tibi iuvenis florentis imago,
nec vetuit nostrae nexus amicitiae.
Quicquid agis, crudelis agis. Crudelius in te
haec mea, quicquid aget, penna vibrabit opus.
Et tu furva dies, qualem non credo fuisse,
quum cecidit fatum Pyramus ante suum,
non te felici Titan aspexit ocello,
sed grave fatalis stygma furoris habes.
Tempora te reprobent, cunctus te nesciat annus,
reiiciant titulum secula cana tuum;
at mihi funesto mordeberis ore quotannis,
nec mea tam nomen charta docebit atrox.
Umbrarum ocelle noctiumque pupilla,
serena puro quae nites in argento
et promiconda luminis peregrini
maior minorque facta fratris obtutu,
diversa semper, nullibi tibi constans,
calliginosis immines poli valvis,
et immutata luce cuncta profundis.
Quid imperatrix millium catervarum,
quid aureorum mille militum turmis
stipata, plenum porrigis polo vultuni
cursuque lassa languensque quaerendo
inane, discolor tibi, quatis coelum?
Abi misella; vixit ille, quem quaeris.
1631. Nov. 12.
Sylv. VIII. Vorrede.
Rideo cum lacrimis, nostros ubi rimor amores.
Sic mihi bisgeminas res parit una vices.
Lactea caesiolis tibi Lilia ridet ocellis,
purpurea quondam fronte Eubella mihi.
Quam mea lethifero fodiuntur pectora telo,
dum frueris, fructum me quod inante scio.
Mox madido sicci saliunt e lumine risus.
Ne mirere: tibi rideo; ploro mihi.
Et memini placuisse pari mihi more Rubellam,
iam velut est oculis Lilia chara tuis.
Sed meminisse nocet, dominae dum lumina mulces,
quodque tenes, quondam me tenuisse piget.
Absit, ut invideam. Tanto tibi numina placo,
quam cupiam fato posse priore frui.
Hoc unum perpende velim, quam morbida res sit
cernere prae pedibus dulce, nequire sequi!
1631. Nov.
Is, o! o! et mea vita, vale! Mihi linquis inane,
nec retrahunt dominum brachia nota suum?
Sic lacrimat tua sponsa tibi, sic lassa quiritat,
iugera dum patriae Chloridis ire paras.
Aio, sile, mea virgo, sile, mea desine questus,
non etenim tantum quod lacrimeris habes.
Ibit et, et tua vita pia cum sorte redibit;
ivit, at aeternum non mea vita redit.
Jam moestae rediere vices, rediere phalanges,
omina quae nostro laeva fuere solo.
Fortior imbellem magis igneus hostis in urbem
barbara tartarica grandinat arma manu.
Fulminat et totis inteutat funera muris.
Quis vetat, urbs unum pulcra cadaver erit?
Saeva novo me fata malo damnant: meus ille
murus abest: nudus praesto. Tyranne, feri.
1632.
Blandus amor patriae iuvenem mulcebat. Is, o iam,
iam nunc te cernam, patria Lipsis, ait.
Venerat; at patriam patria quaesivit in ipsa.
Pande mihi patriam, dixit, Jova, meram.
Pande tuam, dixit. Coelum mox pandit Jova.
Et tibi, quo venias, mors erit, inquit, iter.
Dicite iam, socii, patriam dum lassus anhelat,
non obit in patria, verum abit in patriam.