Nobili Et Ad Perfecta Nato Casparo Hertranftio Lusato Nomini In Batavia Mihi Dulcissimo Et Aetatem Desiderabili Pro Contesseratione Amoris Plus Quam Fraterni Germana Fide Inscribo Paulus Flemingus.
VOTA.
Diva, superstitibus multum valitura rubricis,
canae perennitatis assestrix comes,
si iuvenis genius potuit placuisse faventi
castisque lenis astitisti vocibus,
esto comes manesque tui super implue vatis,
docto madore nectaris volens meri.
Sis, dea, vivificans tam diri funeris ultrix,
se iamque victa, discat ipsa mors mori.
Nox erat et medias cogebat luna tenebras,
stabat et in nitidis plurima stella comis.
Surgit et ad patulas convertens lumina valvas
miratur iuvenis nobile plasma Dei.
Dumque cavi Tempe flammantia dispicit orbis
et nictare rubris sidera fulva genis:
Quin, ait, evolito. Sit Amor mihi, Christe, supernua
actor, ubique cyclus, tu polus, ignis ego!
Assere me gratesque tuae cantavero dextrae
atque memor meritum, Christe, sonaro melos.
Sic ait, in mediis ubi ferveret ignibus aeger
et iuvenis dubiam credere posset opein.
Audiit et prono Christus nutabat olympo
et sudae iuvenis amodo mentis erat.
Si vetar in terris, pangam tibi carmina coelo.
Sic ait et cupido scandit in astra gradu.
Quum inchoaret Manes Glogerianos.
Grande mathematicae sidus, Mullere, catervae,
sed quoque Poeonii portio prima chori,
si mea te pietas, si Manibus aeqtms Apollo
et nimis in cineres obsequiosus Amor
posse meret bene velle mihi, mihi candidus adsta
atque tui nascens suscipe vatis opus.
Hinc poterit seri genius censere nepotis,
non venit a vita vivere, morte venit.
Tot mihi formosae de te sunt, unice, noctes,
quam facit ad liquidum spissa tenebra iubar!
Vix levisomna suam carpit pupilla quietem,
ilicet ante meum stare videre torum.
Ludis et, et solitis charum complecteris ulnis,
tergis et ex oculis flumina salsa meis.
Gaudia si mihi tot pariunt praeludia mortis,
gaudia quot functo mors dabit ipsa mihi?
Dum meus auratas transit Glogerus in arces
exuviasque sui me male linquit humi,
suspiro: Mea Musa, mihi mea mella ministra!
Redde, solum, mea mi sacchara, redde, salum,
mitte meum mihi, manna, meum mihi, munde, remitte!
Aura, poli, stellae, mittite missa mihi!
Omnia dum nequeunt mea mi omnia reddere, restat,
omnia vel fuero, vel nihil omnis ero.
Non tenebrat vigiles mortale papaver ocellos.
Fronde quatis frustra tempora sicca tua.
Nec mihi Thebaicus facit ulla crepuscula succus
lymphave, letheo quae fuit hausta lacu.
Dormio, sed vigilans. Nox absque quiete recedit,
absque quiete dies, neutra quieta sibi.
Si deus es, te luminibus, pater, indue nostris,
aut mea luminibus lumina deme tuis.
Chara sepulcralem faciunt me funera vatem,
nec desiderii lex erit ulla mei.
Aurea magnanimi soboles Jovis, aurea virgo,
quae regis e supera pectora nostra domo,
sis bona, sis facilis lacrimisque illabere nostris,
ad durum mollis munus adesse velis.
Flagitio iacct ille necis, tacet ille peremptus,
Officio iuvenis vivit ovatque tuo.
Non tibi sit tanti fraternos spernere fletus,
ut numquam nobis aggemuisse velis.
Ac, quamvis Romana tuos haec litera sensus
de nostro nequeat commonuisse malo,
nostra tamen coram si non tibi iata reclusi,
haec tibi iam poterit explicuissc parens.
Forte peregrinum nolis, germana, Glogerum,
at plores Paullum, quaeso, Sabina, tuum.
Quas damus inferias, vestris quas ponimus aris
lances, quae solita mystica farra dape,
sumite, sed faciles, vestris devotaque iustis
carmina de nota non reprobate manu.
Hoc ipsi voluistis opus, dum vestra caducum
corpora mortali \imine vincta forent.
Jam lacrimas libo, mox et libavero mentem.
Ah mihi, quod iam non mortuus esse queo!
Mens mea, quid doleas, lacrimes quid, quidve fathiscas,
duriter humanis saucia vulneribus ?
Quin magis exsultes, plaudas et clara cachinnes,
molliter seternis rorida chrysmatibus.
Omne necis, sine, vulnus habet, habet omne salutis.
Chrysma, quod excellat, illud et illud erit.
Edura, dum scire potes, quod utrimque probentur,
vulnera chrysmatibus, chrysmata vulneribus.
Abstine, quae bona sunt, mea mens, bona sola videntur.
Sunt bona, quae mala vult pessimus ipsus homo.
Sustine, quae mala suut, quod et haec mala sola videntur.
Sunt mala, quae iudex sons bona censet homo.
Sunt bona, quae mala sunt perverso credita mundo,
semper at electis sunt boua, quse mala sunt.
Sis patiens, potiens et eris, mens enthea; coeli
tunc potiens, mundum si patieris, eris.
Mens mea, quid fatuis, stolidum quid, mora, moraris,
molliter humanis tacta libidinibus.
Quin sape, patritios et suspice luminis orbes,
suaviter aeternis capta cupidinibus.
Illa cupido trahit, trahit illa libido volentem;
haec perit, illa manet; haec fovet, illa necat.
Sperne solum speraque polum, coelestibus olim
plena cupidinibus, pleua libidinibus.
Hac mihi tristitias, lacrimas, suspiria, mortem,
tormina, Gehennam sistit amicus Amor.
Hac mihi laetitias, risus, cantamina, vitam,
gaudia, coelum ipsum ponit amoenus Amor.
Illa pias terris infestant fulmina mentes:
haec, ait, in coelis fata morantur eas.
Ah patiamur, Amor, dixi, patiamur ut olim!
Quam patienda lubens, si potienda, feram!
1631. Nov.
Nubis et optata frneris cum sorte puella
sudaque coniugii tempora laetus agis.
Fausta precaturae latum strepit ordo catervae,
cernis et in plausus quemlibet ire tuos.
Jungo meum, sed iungo meum sine compare votum,
compare, quo niage par post milii nullus erit.
Forte pares eritis, si nos in amore praeimus,
o nobis numquam disparitate pares!
1632.
Quassa procelloso velut intremit aequore navis
aut movet acl rabidum summa labrusca Notum,
hinc illinc iacimur, timor hac, pavor irruit illac,
trudimur et variis hinc et, et inde viis.
Nulla mihi, tibi nulla patet via tuta salutis.
Diffidit misero quilibet ipse sibi.
Tota licet natura ruat, tria me, tria firment
te: bona caussa, Deus lenis, amicus homo.
Quando tuus Deus est adiutor, amice, fateris,
cuius in ambigua sorte preceris opem,
scilicet hic tutum fugientibus exstat asylum;
hic timor, hic fallax non habet hora fidem,
Ille suam cui praestat opem, quem suscipit intro,
mollia securae tempora pacis agit.
Qui iuvat ct iuvit semper semperque iuvabit,
est tuus adiutor. Quid trepidare velis?
In Albo.
Seu lapidosa trucis crucium tormenta podagrae,
seu necat invalida curva senecta manu;
sive per hostiles factus trepidare tumultus,
attonitis poteras succubuisse minis,
fortunatus obis et in ipso funere foelix
tuta perennantis fata quietis habes.
O bona mens, quae te tot mortibus eximit una!
Vivere quo posses, debuerasque uiori.
Segnia nolentes carpebant otia Musae,
nuper ubi Pindi non gravis liospes eram.
Quterebam caussam, reddebant numina caussam.
Nam nihil, aiebant, quod faceremus, erat.
Ah! non dura mihi, dicebam, numina, sitis,
materies operis, quod peragatis, ero.
Ilicet hos illius tradebam fundere lessos.
Numina sic docui, sic didicere deae.
Et sequar, a fido cum sim ductore relictus?
Quam pavet ignota pes dubiosus humo!
Tu tamen e summo trepidantem, diva, theatro,
ut sequar, assidua sedulitate mones.
Qua sequar aut abeam? Dea, dic, dea, detege calles,
sponte-sequutores non retinebo pedes.
Audio, nec video, sequar ast. Erit ipse vaganti
ad te, quo veniam, vel meus error, iter.
Surge, volaturas, dea, sume volatilis alas,
surge, loquuturas indue tota tubas.
I, vola et hac, socium Pyladis qua dicis Oresten,
Glogeridis lingua fare Flemingiaden.
Quicquid erat veteris per te memorabile mundi,
hoc referunt nostri, te memorante, dies.
Congrua diversi sumus exemplaria saecli,
ille vetustatis, posteritatis ego.
Ut faciles nostro sitis sub carmine Musae,
hoc petit a vestro numine noster Amor.
Natus Amor Charitum, blandus coirviva leporum;
vota, deae, civis non reprobate dei.
Hos, mihi quos latias calamos acuistis ad aras,
illius e vestra nomine sumo manu.
Nomme scribo dei. Deus est Amor omnia nobis,
humor, arena, stylus, pagina, scriptor, opus.