HERMANNI CONRINGII CARMINA GRATULATORIA SPARSIM ANTEA EDITA.

CARMEN QUO CONRINGIUS CONCLUDIT LIBRUM QUEM EDIDIT DE FINIBUS IMPERII.

IMperii fines, per longi temporis actus,
Inque vicem bona cessa malis, immensaque quondam
Angusto contracta loco, sed iure perenni
Ampla tamen satis, et reliquo sat robore tuta,
Perscripsi: quae rara pedum vestigia signant,
Auia iamdudum peragrans dumisque referta.
Interea misere lapsas res erigit omnis
Teutoniae, magnique agitans comitia regni
Magnus, et augusto sobolem diademate cingens,
Vocibus innumeris applaudente aethere, Caesar,
Fortunate nimis triplici iam murice splendens,
O iuvenis, iam tum Hesperii spes ultima mundi,
Et vos semidei proceres, generosa propago
Heroum: vobis heic sanctus panditur ordo
Imperii, quondam seu duro Marte regendum,
Mollibus aut fuerit ducendum pacis habenis.
Fas mihi sit dare tura sacris, ubi maxima Roma
Ausoniique omnes adolent; ubi victima multa
Burgundo mactante cadit; Lotharingius ingens
Ipseque cum Venedo [(perhaps: Veneto)] supplex Theotiscus adorat;
Mille alii festosque dies ritusque celebrant,
Danubio multum laetante, faventibus et DIs.
Salve magne Ister, liceat mihi dicere verum,
Et casus memorare graves, durosque labores

Imperii. Meministi autem et felicia saecla,
germanam quando trepidabant undique gentes
Ferri aciem; rursumque eadem praesage suturi
Fata secuturis Ponto minitaris ab annis.
O utinam sua prisca animis concordia nostris,
Cana fides, pridemque themis proscripta redirent!
Sat felix Germane fores in finibus arctis.
Fallor, an et priscam longe trans culmina celsae
Pyrenes, transque aerias vim dideret Alpes
Teutonia, ac nostrum, victo licet orbe superbus,
Pronus adoraret vestigia Turcus equorum?
Tunc ego, iam multo fortassis tempore fractus,
Iam tremulusque licet, frontem redimitus oliva,
Et niveam indutus vittam, finesque reversos
Dicerem et aeternis celebrarem laudibus aevum.

GRATULATIO EPICA NOVIS HONORIBUS HERMANNI MEIERI ET ZACHARIAE SITHMANNI QUUM IN ACADEMIA HAC I. U. D. CREARENTUR CONSECRATA.

PAtria, quae Martis succumbis pressa furori,
Et proprio nunc ense cadis, quam civica tollit
Dextera, et immani iugulat nunc Teutonus ira.
Si quem etiam poteris num dilexisse tuorum,
Si dici quisquam meruit tuus, atque pusillum
Germani Germanus habet, si candida quondam

Non penitus nigro nix est infecta Trionum:
Hos saltem pia mater ama, quos murice frontem
Pingimus, et doctum sublimi sede locamus,
Praemia pro meritis dantes. Intersere fastis
Nomina, civiles et civibus insere cives.
Non illos scelerum Cadmi dentata propago
In partes infida trahit, non sanguine dextram
Fraterno temerant, acuuntque in damna tuorum
Spicula, crudelis cupidam letique machaeram.
Integri et insontes tot mille piacula mundi
Inter, et immensum scelerum mare, totque procellas
Austrique Boreaeque agitant sua tempora vitae.
Qualis ubi terras collustrans lumine Titan,
Perque fimeta trahens radios, coenumque pererrans
Immaculatus abis, purusque immergeris undis.
Nec vero in tenebris per pigrae lenta vacunae
Otia, non Bacchi per despumantia Rhenum
Pocula, vel Cypriae certamina mollia divae,
Quodcumque est trivere aevi; sed magna Triboni
Quae mens constituit, iussitque augusta voluntas
Servari, vigiles voluerunt pectore semper.
Vos Decii, et docti sinuosa volumina Baldi,
Accursique labor, tuque o felicior aevo
Cuiaci, rectique tenax Bartole vetusti,
Azoque sublimis, seu quotquot clara Themistos
Lumina nec numeri nec mens ignara capessunt:
Dicite, quid Pyrois late flammantibus alis
Mane novo, serus quid vesper ab aethere vidit,
Et nunc immemores nequeunt memorare lucernae.

At vos felices animas quisnam abstulit aevi
Stultitia genius melior? quo numine dextro,
Quove sacro, per tot fallaci vortice syrtes
Navem agitis vitae? manibus quis doctior artes
Aut Ariadnaeo vos duxit stamine, per tot
Anfractus et tot contorta volumina iuris?
Quis rigidas legum pedicas, quis triste catastae
Officium docuit, solum quum regnat iniquum,
Omneque ius pedibus furibunda licentia calcat?
An scelere in medio cippis locus? anne columbar
Lautomiaeque suis constringent crimina vinclis?
Astraeae cur sacra agitis? quid desita dudum
Munera speratis? toto Themis exulat orbe.
Te certe procul aufugiens, Germane, reliquit,
Nequiquam revocante probo. Num saecla redibunt
Pristina fortassis? num fuluo concolor auro
Lux aliqua emerget rursus, iustasque secures
Grande nefas metuens maestam trepidabit arenam?
Fallor, an illuxit melior spes? vosque secundis
Servatis rebus, fortesque retunditis omnes
Fortunaeque minas, saevique pericula Martis?
Macte viri his estote animis? quo carmine durum
Pectoris aes dicam? quo vos, pia corda, celebrem
Nomine balbiloquus? manibus date munera plenis,
In meritos spargam cives, fungarque brabeutae
Hoc saltem officio vates. mihi nectite lauro
Intextis passim violis duo serta Camenae,
Et doctas cingam frontes. superaddere donis
Haec liceant, Astraea, tuis. quae pignora Balthi

Iulia subduxit fas est cumulentur honore,
Qui plebem superat. maius nihil aethere Phoebus
Nominibus iusti civis videt. omnia cedunt
Huic titulo; vili populus licet aestimet ostrum hoc
Sanctius, et splendens vulgo praeponderet aurum,
Altior aut sedes. Sed tu Meliboce memento
Post cives decorare [(transcriber); sic: docorare] bonos. haec praemia sunto
Post nova. Quem rabies non flexerit impia turbae
De meliore via, quem non vesana libido,
Aut nummi fulgor patriae dimovit amore,
Hic bonus est civis. Bonus est iactata procellis
Cui ratis est cordi, quem de statione reverti
Spes prohibet melior. Fortis non deserit hastam,
Abicit aut clypeum, victor licet ingruat hostis,
Et formidati prosternant cuncta caballi.
Spes alit agricolas. Plenus spe navita ridet
Oceani furias, et vasti iurgia ponti
Excipit invictus. negitet quis praemia forti?
Reddite magnanimis grati sua dona. corona
Non desperanti debetur civica civi.
Talis, ubi Cannae sitienti fauce cruorem
Hausissent Romane tuum, victorque mearet
Hannibal ad portas, atque omnem fusus arenam
Tinxisset Paulus, potuisti Varro mereri
Aufugiens grates. Non desperasse salutem
Visa salus, fortisque tulit fuga praemia leti.
Vos vero, robustae animae, queis forte metallum
Circumstat pectus, queis toti publica curae
Sunt bona, spe salui generosa, pergite fortes,
Fortiaque adversus corda obicitote periclis.
Non semper caelum iratum. Non nubila semper,

Aut boreae semper rabies fremit. est ubi Titan
Laetior exsurgit, toruas reverberat iras
Aeolus, et facili ridet Saturnius axe.
Nostra etiam findes capient mala, nec sua damna
Posteritas scibit felix. meminisse iuvabit
Quae patimur quondam, trucis et dispendia Martis
Fabula venturis narrabitur inscia natis.

IN NUPTIAS IOANN. FRIDERICI STISSERI ET HELENAE SOPHIAE MARTINI ENGELBRECHT IC.TI ET ORDINUM ARCHIEP. MAGDEBURG. SYNDICI FILIAE.

NIl certi mortalis habet, divinior ipsa
Mens agitur varium, tacito seu cuncta volutet
Fortior orbe Deus, proprius seu distrahat error.
STISSERO immotum quidnam quis coniuge dicat?
O hominum rerumque vices! An flumina flammis
Algida lucebunt? gelido demissa Trione
An nix Aethiopum feruentes vestiet agros,
Cumque lupis trepidae iungent praesepia damae?
Nil mirum est. STISSERUS amat, blandisque puellae
Induitur frenis. Uno mens concidit ictu,
Illa Dionaeae spretrix generosa sagittae.

Stat rigidis pater Oucer aquis, tardosque Bootes
Vix agitat currus, cano dum Bructerus horret
Vertice, et Hercyniis proscribit gaudia terris,
Certantesque iocos volucrum. Feruentior unus
IAN FRIDERICUS abit, laetis morosa refutans
Tempora pectoribus, glacialemque igne resoluens
Torporem Iovis, immitem nunc despicit Arcton.
At vero innuptae sua per laureta Camenae
Hactenus, adque sacram Charites Aganippidos undam
Intactum, te sponse, aluere Cupidinis arcu.
Totum te Phoebus, totum modo Pallas habebat.
Affixumque severo operi; seu docta Stagirae
Sedulus, aut dulcem late redolentia Hymettum
Tractares monumenta manu. Tibi fortia rerum
Cecropidum populi et quicquid gens Romula quondam
Ausa animo ingenti, melius vel postera quicquid
Saecula spectarunt, Divae memorasse feruntur.
Ipsa tibi sua sacra Themis, sanctosque recessus
Reclusit pietas, vultu conspecta priore,
Qualis erat quum mordaci sine lite fluebant
Tempora, nec nosset varias ecclesia partes.
Vos quibus arcanumque aperit natura penetral,
Obscurumque ostendit iter, rerumque vagantes
Maeandros, tantis quae vis robustior ausis
Detraxit toruas animas, quid numina tanta
Insignem pietate virum sprevisse coegit;
Dicite, et insolitae caussas expandite flammae.
Anne tua cecidit, petulans puer, inscius arte?

An frontique volens pulchrae, roseoque genarum
Succubuit decori, teneris dum molliter ulnis
Haeret, et haud rarus dulci serit oscula labro?
Fraude tua cecidisse puto: tibi mille, puelle,
Mille nocendi artes, neque gratior altera, quam quae
Hostia Phoebeo grege de mactatur ad aras.
Ira vetus superat, spretisque iniuria teli
Non moritur, multo dudum licet arserit igne
Delius, et rigido specteris cortice Daphne.
Haec quoque laus tua sit, sit et haec victoria nervi
Et pharetrae excussae. Phoebus dum cedit amori,
Quem pudeat cessisse hominum? Fortuna magistrum,
Cultoresque eadem voluit. Sed laese Batavas
Quid STISSERE petis terras? quid spumifer undis
Auxilii tu Rheneferus [(perhaps: Rhene ferus)] ? Vahalisne retundet
Ossibus ardentes, vel Mosa Cupidinis ignes?
Nil quicquam Phoebo ignotum: res tota medendi
Illius inventum est; tactus tamen ille sagitta
In flammas abiit, non simplice vulnere victus.
Quin etiam in liquidis desaevit pinniger undis,
Saepeque Nereidum feruet domus; ipse tridente
Omnia conquassans, horrentia corda serenat
Neptunus, fallitque aries Bisaltida fictus.
Quid fugis, ah, demens? fugiendo incenditur ignis,
Et stimulat motus sopitam pectore flammam.
Sic ubi congerie stipularum clausa latescit
Scintillae mica effumans, attacta resurgit,
Horrida vicinis minitans incendia tectis.

Quod procul est mage quaerit amor, praesentia sordent
Saepius. In vetitum ruimus, petimusque negata
Fervidius stolidi, fugiendo parva dehiscunt
Vulnera, et in penitus rapiuntur tela medullas.
Talis in Hercyniis quam fixit arundine silvis
Telorum prudens venator, cerva pererrat
Umbrosos Brocci saltus, tandemque Bodonis
Ad latices animas exhalat corde volucres.
Tu quoque quando fugis mage laederis: acrius ardes
In Batavis. Tactus lymphis excanduit aestus
Mollior, et tacitum perreptat fervidus ossa.
Unus Hymen medicina mali; certa inde petuntur,
Quae deploratos tollant medicamina morbos.
Hymen o Hymenaee fave. cape flammea laetus,
Atque citis adsis pedibus. Vincito corollis
Tempora, quas lauro distinguat amaracus acri.
Fas est, funereis mollis permista cupressis
Stet myrtus. Tristes, fas est, ut luceat inter
Taeda frequens taxos, donum geniale Diones,
Sed quod in umbriferis producit Bructerus hortis.
Tu quoque Iuno fave. Tibi vincla iugalia curae
Ante omnes, pulchraque beas tu prole parentem
Natorum cupidum et vitae post busta manentis.
Non hic Teucrum aliquis Priami de sanguine cretus:
Illudit regina tibi. Non scandit adulter
Nunc Danaum thalamos, Helenaeque prehenditur ulnis
Impius hospitii et lecti temerator Achivi.

Altera nunc HELENE, sed quae sit Castore digna
Atque tuo Pollux ovo, multoque cruore,
Quam redimant Graii, potius quam semine natam
Tyndaridum. Paris alter adest, cui munera Pallas
Sponte sua divina dedit, pietasque virentem
Et nectit gravitas aeternum frontis honorem;
Tales, Penelopen facundo iunxit Ulyssi
Paruus amor. Fortis castam sic Hector amavit
Andromachen. Sic nupta suo Cornelia Graccho,
Inque tuas aedes transivit Iulia Manli.
Vos vero, queis casta parat nunc gaudia Phoebe
Ite, beatae animae. Non turbet gaudia luctus.
Brachia non helices vincant coniuncta marito,
Aut ulmo, aut salici vitis mollem educat vuam,
Sola eadem pronum tangens radice flagellum
Maesta dolet sterilis. numeret quoque basia lectus,
Si fas est numerare: toro sunt basia curae.
Ite animae, et seros atavis donate nepotes,
Spemque aevi nobis melioris reddite. Marte
Omnia nunc pereunt; per vos Erycina reducat,
Robore quod multo labentem fulciat orbem.

IN NUPTIAS BERNHARDI CLINGII REIP. ROSTOCHIENSIS CONSULIS TERTIUM MARITI ET URSULAE DOROTHEAE IOANNIS DICII CONSULIS EIMBECENSIS FILIAE.

VArne pater, roseam propter qui laberis urbem,
Inque tuas placidus Balthide mergis aquas:
Accipe Brunoviis iterum quae mittitur oris,
Altera feminei gloria magna chori.
URSULA in Hercyniis educta latentibus umbris,
URSULA, sed mitis, non fera corde, venit.
DICIUS huic genitor, Cereri qua iungitur Euan
EIMBECIDUMQUE diis fortia vina coquit.
Adspice compositos mores et lactea colla,
Adspice purpureis aemula labra rosis.
Non Dryades inter fuit altera pulchrior unquam,
Multa sed et victa est Naias ipsa genas.
Ast erat indomitum pectus spretrixque virorum,
Nec tua curavit spicula, parue puer.
Seu fuit innuptae Phoebes haec aemula virtus,
Invida seu potius restitit arte Venus.
Saepe pater dixit: generum cape filia tandem,
Progeniem debes, cara puella, mihi.
Illa verecundo faciem suffusa rubore,
Crimen ut exhorrens gaudia blanda tori:
At mihi perpetua des virginitate fruisci [(perhaps: frunisci)] ,
Inquit, et imprudens haud satis apta petit.
Vana rogas, formosa, quibus tua forma repugnat,
Non patitur solum pulchra papilla torum.
Talia sperantem temere Peneida nympham,
Nunc etiam in rigida cortice Phoebus amat.
Panaque delectat calamo trivisse labella,
Non potuit versa fronte perire calor.
Miles erat Triviae gratissima Parrhasis olim,
Iuppiter est praesto cum subit illa nemus.

Nec pudet os caelis rictu deforme locare,
Nunc quoque spectaris Parrhasis ursa polo.
Dicia quid speras? frustra cupis URSULA dici,
Terret amatorem non sonus asper acrem.
Brachia non villis et aduncis unguibus horrent.
Nil tetricum vultus linguaque rauca gemit.
Nomen it adversum menti, moresque refutant,
Pellere procantes qua feritate studes.
Si fera vis audire, feris sunt retia tensa,
Cassibus et capitur Maenalis ursa suis.
Si reliquos spernis, quin URSULA diligis Ursum,
Sponte sua sese subicit ursa pari.
Talibus indomitam dictis ursere parentes;
Saepe etiam lacrimis commaduere preces.
Sed frustra immotam pertentant flectere mentem:
Durus ut a nullo frangitur ense lapis.
Diva Venus docuit tristes ardere leaenas,
Si velit haec eadem mollius ursa calet.
Pascitur excellens inter tua, Varne, roseta
Ursus; at humana blandior arte fera.
Qualem non metuant imbellia terga bidentum,
At sibi pastorem quaeque iuvenca petat.
Ille tibi vidui deplorat taedia lecti,
Ad tua prostratus littora, Varne senex:
Si tua defluxit me consule lenius unda,
Auspiciisque meis hostica pulsa manus;
Redde pater sociam taedasque accende iugales,
Ne mea sic orbo tempora dura meent.
Dixerat. At facili subridens annuis ore,
Atque suum pateris pondus habere preces.

Ire iubes, dulces ubi nuper senserat ignes,
Laetior in nota flamma resurgit humo.
Advenit et spectat per opaca silentia Brocci,
Inter Hamadryades quas alit alma Venus.
URSULA adest: spectata placet prae milibus una
Tu quoque DIKIADAE non minus, Urse, places.
Vix tu visus eras, feritas innupta recedit,
Et subito versa mente puella calet.
Unius adspectum vocemque haud sustinet ursi,
Tot quae sustinuit durior ante viros.
Seu fuit insolitum tibi, pusio, fortior arcus,
Sive latens aliquid congener ursus habet:
URSULA nunc ursum geminam comitatur ad Arcton,
Haec sua condemnans innuba vota cicur.
Cuncta Venus superas! cedunt durissima tandem,
Tergaque submittunt ad tua iussa ferae.

IN NUPTIAS IOANNIS ERNESTI SCHRADERI ARCHI-DIACONI BEROLINENSIS CUM MARTHA EHRENTRAUTIA LILIEN.

SCHRADERO nostro lectissima iungitur uxor,
Pastorique suo grex pius ore favet:
Pronubus ex alto benedicit amantibus ipse,
O tanto felix auspice coniugium!

IN IACOBI LAMPADII DE REPUBLICA ROMAN. GERMANICA LIBRUM.

TAlis erat nuper victrix Germania Romae,
Quando per innumeros laus data staret avos.
Hac lege imperii maiestas illa virebat,
Hoc orbis domitrix, hoc modo Caesar erat.
Hactenus invicti, victores vicimus orbis,
Et lecta in nostro nomine Roma fuit.
Unum erat in fatis, ut se Germania vincat,
Vincit, et invicta nunc cadit illa manu.
Ante tamen chartis faciem depingier istis
Iussit, et imperii provida scripsit opes.
Tempus erit quondam, post quum sua busta resurgens
Hinc leges repetet, iuraque prisca dabit.
Nunc nihil invictum propriis non occidit armis.
Vivit adhuc quicquid scripta papyrus habet.
Cerne vices mundi. Robur tandem omne fatiscit,
Et manet aeternum, quod levis aura movet.

IN PHILIPPI CLUVERII ITALIAM ANTIQUAM CONTRACTAM OPERA IO. BUNONIS.

ITALIAM rerum dominam, gentemque togatam,
CLUVERIUS vasto codice tradiderat.

Lectores nactum est, sed paucos, grande volumen,
Magni operis moles ipsa molesta fuit.
Indoluit BUNO, Romanaque regna misertus,
Praebet in exiguo conspicienda libro.
Macte animo hoc BUNO! Bene sic tu perge mereri:
Utile quod mundo est, qui docet, ille docet.

IN IOACH. GOEZ AB OLENHUSEN CARMINA SACRA.

CArmina Iessaeus Regum sanctissimus olim
Atque alii Hebraeo quae cecinere sono;
GOETZIUS haec noster numeris inclusa latinis
Exhibet, exemplo Scotia docta tuo;
Flaminium facilesque elegos imitatus Ebani,
Quosque fides docuit Beza sonare modos.
Vox diversa, eadem est pietas, mentique gemellae
Fusus ab aethereo spiritus axe subest.
Macte animo hoc GOETZI! caelo gratissimus hymnus,
Praecantat vatum cui sacra turba melos.

IN AUGUSTUM BRUNSV. ET LUNEB. DUCEM.

CAesareus sanguis, magnique propago Leonis,
Optimus et patriae duxque paterque suae:

Uno vicenum lustro quum clauderet aetas,
Nestoreo AUGUSTUS hoc suit ore senex.
Ingenii monumenta omnis depraedicat orbis,
Ingensque est hominum bibliotheca stupor.
Coniuge, prole, opibus, bello ipso ac pace beato,
Centena an Parcae ducere fila negent?

IN IMAGINEM GEORGII CALIXTI S. THEOL. D. ET PROF. PRIMAR. ABBAT. REG. LUTTER.

HActenus insolitae quem Ecclesia sancta sequestrum
Pacis amat, meritis et pietate gravem,
Discordi quamvis multum frendente caterua,
Maximus hac Cimber fronte Calixtus erat.
Omne sacrum, et privum, et quicquid veneranda vetustas
Scivit, in arcano pectore clausa latent.
Compositos mores et candida munera mentis,
Ipsa etiam haec oculis picta tabella refert.

AD HULDERICUM EYBENIUM QUUM ACADEMIAE IULIAE VALEDICENS AD CAMER. SUMMUM IMPERII TRIBUNAL PROFECTURUS LIBRUM EDERET DE TITULO NOBILIS.

ROmana quidnam sanctio communibus
De rebus olim, deque statu publico,
Iustiniani auctoritate iusserit,
Hoc plurimorum scire pridem laus fuit.
His addidisse, nostra queis constant fora,
Quocumque tandem sint statuta principe,
Sacro aut profano, maximo est ut usui,
Sic aestimatur dignum honore maximo.
Horum nihil nescire te, quum ostenderis,
O aeviternum Frisiae Eoae decus,
HULDRICE, lingua regias docens scholas
Multos per annos hactenus, compluribus
In eruditum lumen editis simul
Chartis, honore nomen inclitum tuum,
Ut iuris utriusque docti interpretis,
Germaniam late per omnem iam valet.
Dum Iuliae autem dicis ultimum vale,
In posterum tribunal imperii sacrum
Aequa bilance temperaturus, loco
Longum eminente, inusitate nobilem
Librum elaborans, promereris utique
Ut singulari iure NOBILIS audias.

IN PHILIPPI CLUVERII SICILIAM ANTIQUAM IN EPITOMEM CONTRACTAM A IOAN. BUNONE.

FElix vetustae nobilisque Doricae
Propago gentis; regna qui tot inclita

Fecunda pinguis arva per Trinacriae,
Et condidistis, et potenti dextera
Tuti, frequenter hostium et Poeni ipsius
Fregistis arma, civibus docti Remi
Parere solis atque fato cedere:
Musis iidem Palladique et Gratiis
Devota multum et cara quondam pectora:
At nunc profundo Ditis excepti atrio,
Obliviosis in tenebris aut procul
Campis remotis degitis vitam levem.
Quas, o beati, quas referre gratias
Quitis CLUVERO? saeculis labentibus
Dudum sepulta; posteris ipsis diu
Iam ignota vestrae civibus Trinacriae,
Felicitatis prisca sed vestigia
Monumenta vestrae certa quondam et gloriae,
Ex nocte longa qui reduxit in diem,
Multo labore, non Pelasgi sanguinis
Non educatus montis Aetnae cis pedes,
Allectus aut Panormiensi praemio.
Haud impares debentur autem et gratiae
Nostro BUNONI, qui CLUVERIUM, nimis
Laboriosa quam legentium manu
Excussit ac semovit hinc industria,
Compendiosa reddidit penna usui,
Et ipse Cattus dissito procul solo
Nutritus, atque divitis spretor spei.
Tanti laboris gratiam tu a Doribus
BUNO erudite quaeris? an tibi sufficit,
Cuiusque cultioris ingenI bono
Prodesse commodoque litterario?

Praeclara virtus! attamen quisquis decus
Iam tum obsoletis pristinum reddit, simul
Aeternitatem nomini invenit suo.

IN IOAN. GOTHARDI VON BOECKELLEN I. U. D. ET PROF. ORATION. INAUGURAL. DE NECESSITATE ET USU PHILOS. PRACT. IN STUDIO IURIS.

QUid constitutum Romuli nepotibus,
Sacroque visum purpuratorum gregi:
Hoc scire, laudem promeretur plurimam,
Nummisque multos ditat atque honoribus,
Dum lance iusta seruit usibus fori.
Quantum ista scitis aeviternis consonent,
Quid commodique publicae ferant rei,
Tum civitati ferre cuique commodas
Potesse leges, et nocentes tollere,
Novere pauci, nosse solis est datum,
Queis grande totum pectus imbuit sophos,
Non gloriae civilis aut opum petax.
Iungenda cuncta haec, BOEKELI, recte doces,
Instructus utriusque dote quum sies.
Fuco carentem hoc esse iuris est Sophum.
Perfecta legum haec denique est prudentia.

AD HAIONEM RYKENA NORDA-FRIS. ORIENT. DE VOCATIONE IN IUS DISPUTANTEM.

DUm sacra veridicae conscendis pulpita Divae,
Rikena, et eunomiae celso de ponte cathedrae
Iura doces: nostrum est tantos gratarier ausus
Ingenii, et primos voto mactare labores.
Illud enim doctrina sibi tua postulat, illud
Arctior et multis retro constrictus ab annis
Nexus amicitiae ac sanctissima foedera mandant.
Ergo macte novis conatibus! omine laeto
Prodeat in lucem serosque virescat in annos
Hic fetus, similique, precor, Lucina favore
Excipiat reliquos. Tu coeptos sedulus urge
Conatus, operique insta. Sic praemia curis
Digna tuis aliquando feres. Sic nomen ad omnes
Fama tuum multa sparget cum laude nepotes.

IN NUPTIAS CAROLI BENEDICTI NÜZELII AB ET IN SONDERSPUHL.

QUem reducem nuper laeti excepere parentes
Et clara cognatum domus,

In nova nunc omnes resoluti gaudia rursum
Tibi gratulantur undique,
Optime NUZELI, dum ducitur optima coniux,
Favente caeli numine.
Ipse ego, iam senio fractus multoque dolore,
Praestare quod queo unicum,
Coniugium hoc, voveo, sit terque quaterque beatum
Cum pace iunctum publica.
Tuque adeo rebus patriae, par nobile, vive
In posteris quam plurimis.

IN NUPTIAS CHRISTIANI WILHELMI ENGELBRECHT IURIUM CANDIDATI ET CATHARINAE PETREIAE.

GAudete o Veneres Cupidinesque,
Ac quicquid hominum datur bonorum!
ENGELBRECHTIADAE nubit PETREIA
Nullis sanguine contigit beato
Aut pio mage nascier parentum.
Nullis sors meliora pollicetur,
Aut est pollicita hactenus cuiquam
Ille flos iuvenum, illa virginalis
Sidus ordinis audiunt decusque.

Plaudite o Veneres Cupidinesque,
Ac torum auspicio parate fausto:
Non hic degeneres dabit nepotes.

IN NUPTIAS SECUNDAS IOANNIS WOLFII MEDIC. DOCTOR. ET PROF. BRUNS. ET LUNEB. PRINC. ARCHIATRI ET ANNAE MARGARETHAE MARTINI ENGELBRECHT ORD. ARCHIEP. MAGDEB. SYND. FILIAE.

FRigentes aliquamdiu
Curarum domitrix igniculos movet,
Intermissa cientur
Lecti proelia denuo.
Mater magna cupidinum
Adsis: ignipotens tuque puer fave.
Noster WOLFIUS urit,
Urit virginis illum amor.
Pol tot nun iterum redit,
Tot noctes viduas aethereus calor.
Totum et corpus oberrans
Corde exaestuat intimo.
Quisnam crediderit, sibi
Invenire locum posse lubidinem?
Quis non omnia flammae
Dudum exstincta putaverit?

DI ardere virum tamen
Fecerunt. Volucri tu calamo facem
Excussure sagittam
Iunxisti Veneris puer:
Ardebat calamus levis,
Pulchrae virginis accensus ab ignibus.
Pulchrae virginis ignes
Ardent pectore WOLFII.
Frontis sidereus nitor
Vi multa tenebras discutit algidas:
Nox ut furva fugari
Aurorae ad strepitum solet.
Nox ductu redit Hesperi
Tandemque Hyperion oceano abditur:
Vultus MARGARIS unum
Lucet perpetuum diem
Phoebo virgo potentior.
Numquam WOLFIADAE MARGARIS occidit,
Qualis Sirius olim
Torpentem exagitat Iovem,
Plane corde Lycaonis
Sidus virginei sic gregis hoc fuerit,
Siccorum ipsa medulla
Late ut diffluat ossium.
Ardentem, Venus, adiuva,
Et, magnae Veneris parue puer, tuam
In flammam esto benignior,
Cultorique tuo fave.

Adsint cum Charitum choro
Ipsae Pierides atque Lubentiae.
Adsint, et moveantur
Arguto ad numerum pede.
Neu quidquam querulum tuus,
O caeli Dea, diversicolor comes,
Omen triste maritis,
Cantet gutture stridulo.
Vos myrtho thalamum, Dii,
Et tectum liquidis spargite odoribus.
Ignes Cynthia ducit,
Maturate, Dii, torum.
Maturate, Hymen advenit,
Ac suaves citharae molle movent iecur
Hymen, o Hymenaee!
Maturate, Dii torum.