CONRADI CELTIS PROTUCII GERMANI LIBER PRIMUS CARMINUM, INCIPIT FELICITER.

AD FRIDERICUM CAESAREM PRO LAUREA PROSEUTICE. I

Caesar magnificis laudibus inclitus,
Rex regum, et dominus maxime principum.
Si quis prisca tuis tempora saeculis
Vel conferre velit regna prioribus,
Non te crede queunt vincere gloria.
Te vivo redeunt aurea saecula,
Et pax atque fides, canaque sanctitas,
Et vitae integritas atque benignitas.
Germanis populis, te duce, maximus
Laudis surgit honos, dum fugit horrida
Morum barbaries, foedaque saecula
Commutata nitent per vaga sidera.
Saltamus, canimus, nec male pingimus,
Et chordas resonas pollice tangimus.
Nil nobis peregre est difficile, aut modo
Rimantes variis artibus abditam
Naturae seriem, Dorica et Itala
Miscentes pariter non sine gloria.
Te vivo, latiis gloria litteris,
Antiquumque decus iam redit artibus.
In lucem veniunt cum modo singula
Quae Grai et Latii condiderant viri,
Et quae Niliaco litore sederant,

Quique Euphratis habent conflua flumina.
Hinc caelum omne patet, terraque cognita est,
Et quid quadrifidis continet angulis,
In lucem veniunt arte alemannica,
Quae praessis docuit scribere litteris.
Te vivo, Lyricos iam canimus modos,
Et laudata viris plectra prioribus,
Concinnis fidibus pollice tangimus.
Qua virtutis honos, et meritum decus,
Cultum perpetuis temporibus manet,
Et semper viridi fronde repullulat.
Hoc Grai studio nomen ad aethera
Fuderunt, Italis deinde sequacibus.
Et nos nunc facili tenua barbito
Illorum celeres dum sequimur pedes,
Caelo sub rigido carmina spargimus,
Dum vires dabis ac ingenium mihi,
Atque inculta probes si mea carmina,
Ornans laurigeris tempora frondibus,
Me gustasse putem nectar olympicum.

AD CAESAREM DUM FILIUM IMPERIO SUFFICERET, SYMBOLETICE, IN IUCUNDITATEM VERIS. II

Phoebe Rypheos aditure montes,
Afferens noctem brevioris umbrae,
Lenta sub caelo rigido reformans
Gramina pratis.
Taurus aestivo propior Coluro,
Nascitur tecum, referens tepores,
Pleiades sentit pluvias resolvi
Lampade Phoebi.

Hinc capit vultum rigidus novatum
Mundus, et plaustrum sinuans utrumque,
Anguis algorem positurus alto
Sole calescit.
Terra profuso tepido liquore,
Parturit laetos vegetata flores,
Cum suis stellis radiata splendens
Cespite vivo.
Non minax vastum Boreas per aequor
Obvius saevit violentus Austro,
Sorte luctando timida moventes
Proelia ponto.
Exiens sedes modo sed beatas,
Spirat in terris Zephyrus, tepenti
Suscitans flatu taciti sepulta
Semina mundi.
Sentiunt gratas animata flammas,
Foedus adsciscunt sobulis creandae,
Quo per aeternum stabilitur aevum
Mobilis orbis.
Induunt primas elementa formas
Ignis et tellus et amarus humor,
Et modo splendet propiore Phoebo
Purior aether.
Caesarem nostrum cupiunt movere,
Qui renascentis caput extat orbis,
Consulat nostris latiisque rebus
Iam prope lapsis.
Pace Saturnus legitur quietos
Primus in terris populos tulisse,
Aureum sub quo fuerat per orbem
Principe saeclum.

Iuppiter regni patrii potitus,
Non patris ritu moderavit orbem,
Hos supra caelum tulerat vetustas
Laude decoros.
Nostra te iunget superis sed aetas,
Regiae clarum sobolis parentem,
Maximo nomen cui gesta linquent
Emiliano.
Bella moturos potuit gigantes
Iuppiter summo prohibere caelo,
Fulminans hostem Siculo sepultum
Vertice flammis.
Sic tuus regni capiens habenas
Filius, crudum reprimat tyrannum,
Qui lares nostros petit, et penates,
Cuncta prophanans.
Repetat Graiam sapiens ruinam,
Conterens hostem nimio furentem,
Alta pax terras habeat sub omni
Sidere caeli.
Quae vel algenti riguit sub axe,
Vel per eoos calefacta frenos,
Quosque sol fessus repetit, vel Auster
Imbrifer urget.
Caesar aeterno memorandus aevo,
Nec te frondosi mihi serta lauri,
Delphico signo rigidum decorans
Carmine vatem.

AD HASILINAM EUDEUNAM EROTICE. III

Quid me sidereo lumine verberas,
Configens gravibus pectora spiculis?
Dum spondes tacitis gaudia nutibus,
Incessu veniens blandior omnibus
Hasa puellis.
Quas vel Sarmatico margine vidimus,
Vel quas Rhenus habet flumine nobili,
Aut quas Danubius pontibus invidens,
Vel quae Codoneo barbara colligit
Litore glaesum.
Tu flammas tremuli pectoris exuis,
Dum laetis fueris blanda favoribus,
Turbatumque levas candida spiritum,
Expellens faciem fulgida tetricam
Maestitiamque.
Te plectrum nitidi poscit Apollinis,
Ut cures fidibus suave sonantibus
Iniecisse modos, et super aethera
Traduxisse velis ingenii faces,
Partius urgens.
Et concessa canent te mea carmina,
Qualis diva tuis gressibus emicas,
Et quali facie candidior nive,
Miscens purpureis ora coloribus
Fronte serena.
Nostris carminibus facta celebrior,
Nunc vives etiam cognita posteris,
Si non dura meis obstiteris dea
Votis, igne levans membra calentia
Non requieto.

AD IANUM CANUSIUM PARENETICE. IIII

Cretus sub oris sane rigentibus,
Quas urget altus circulus Arcticus.
Et cana Sulonum premuntur
Culmina Sarmaticis pruinis.
Crassis loquelis nunc inimicior,
Reponis alto carmina spiritu.
Clarus legens et doctus olim
Quae Latiis celebrata musis,
Pergas beato pectoris impetu
Referre clari lumina Delii,
Et quae gelatum stant ad axem
Sidera in occiduo rotatu.
Pergas volucris cornua Cynthiae,
Fraterna perdat cur vaga lumina,
Et concavo mox orbe sumpto,
Stat solido radiosa vultu.
Pergas quid atro deliteat globo,
Terrena faex sit, seu species maris,
Vel multitudo submigrantum,
Endymion vel amatus astro.
Pergas patentis dicere climata
Terrae, globoso stantis in aere,
Ac omnium legem plagarum,
Cum populis regionibusque.
Pergas dierum cernere tempora,
Quae causa rumpat foedera noctium,
Ut nunc propinquo, nunc remoto
Cynthius exoriatur astro.
Pergas furentis candidus aequoris
Curvos recessus dicere, at insulas,
Et subsidentes turbulenta
Marmora cur revomant arenas.

Pergas venustis pectora moribus
Ornare, linquens castra libidinis,
Foedae voluptatis recensens
Tempora displicitura tandem.

AD ANDREAM PEGASUM, DE FATO ET FELICITATE, PERIPATETICE. V

Cui dedit nomen volucer caballus
Pegasus, fontis melioris auctor,
Tuba quo vatum bibit ore dulces
Carminis haustus.
Quemque vos doctae colitis sorores,
Ora dum castis veneranda lymphis
Mergitis, laetis modulis sub undis
Plectra moventes.
Huic precor divae resonate carmen,
Et suae laudis meritum canentes,
Dicite, ut virtus sibi sint, et alti
Pectore sensus.
Nobilis magnis pro avis creatus,
Sarmatum regis meritis favorem,
Qui domus clarae titulos beavit
Stemmate multo.
Natus Arctoo celeber sub axe,
Vistulae longos ubi Serra flexus
Excipit, latis rubicunda spargens
Gramina pratis.
Perfluus puris ubi campus undis
Fontis aeterni scaturit liquore,
Diceres fossum pede, cuius ille
Nomina gestat.
Parvulus primis ibi lusit annis,

Post patris ductu studium secutus
Dulce musarum, properans ad alta
Castra Minervae.
Sic ubi doctis adolevit annis,
Fortior firmis validisque membris,
Orbis ignoti voluit videre et
Cernere cultus.
Et citus poscit Venetos superbos,
Cautus addiscens ibi mercis artes,
In quibus multas locupleret oras
Aequus in omnes.
Adriae vastas penetravit undas,
Te petens Romam, caput orbis olim,
Inde Cumanae thalamum Sybillae,
Parthenopenque.
Hic ubi classem Boreas per altum
Evocat curvas Ligurum per oras,
Prospero cursu venit, et gelatas
Transvolat alpes.
Inde Germanos adiit potentes.
Hic ubi pulchras rapitur per urbes
Rhenus, et salsas ubi trinus ore
Spumat in undas.
Patrias tandem rediens sub oras,
Pertulit multos variosque casus,
Sortis agnoscens utriusque vultus
Pectore forti.
Hinc mihi fati memorat potentis
Lubricos nexus variosque casus
Orbis, et certam statuisse legem
Numina dicit.
Quam vel astrorum superumque rector,

Et parens mundi voluit latere,
Pectus humanum sua ne futura
Noscere posset.
Iret in praeceps animus, future
Praescius sortis, bona ni retentet
Spes, movens vultus subito priores
Posse reverti.
Et timor laetis nisi rebus esset,
Quis ferat torvi faciem tyranni?
Laeta sic celso residens olympo
Miscuit atris.
Solus is nostras sapiens gubernat
Temporum causas, dedit et negavit
Nostra quae caecis nequeant videre
Corda tenebris.
Ille vel fatum statuit superbum,
Ut daret cunctis sua certa rebus
Dona, quae clausis veniant fenestris
Tempore fixo.
Nuper excelsam tumidus per aulam
Astitit regi socius tremendus,
Et tulit tristem subito ruinam
Praecipitatus.
Quique sub tecto genitus misello,
Et patris durum fodientis arvum
Filius, celsos rapiens honores
Sorte levatur.
Alter Eoos statuit per Indos
Mercibus multis avidus beari,
Naufragus tandem Borea furente
Concidit undis.
Ille spe ductus sobolis creandae,

Duxit uxorem (ut voluit) pudicam,
Sed sibi dulcem Genius negavit
Surgere prolem.
Laetus hic multo grege filiorum,
Sed gemit laesum tacitus pudorem
Coniugis, gestans aliena falsi
Nomina patris.
Coelibem exosus fuit ille vitam,
Cogitur sacras famulari ad aras,
Et gerit nudi capitis coronam
Vertice rasus.
Ille privatam sibi forte vitam
Legerat, curas odiens edaces,
Cogitur fasces dominus verendus
Ferre per orbem.
Alter in tectis residens avitis,
Patrio condi statuit sepulchro,
Exul obscuris sepelitur oris
Sorte tremenda.
Nubilem servant tumidi puellam,
Et procos claros fugiunt parentes,
Illa fatali thalamo relicta
Foedera iungit.
Illius cervix gladio revulsa est,
Hunc rogus vivum trepidus cremavit,
Illius corpus crucibus pependit,
Hunc rota torsit.
Sic vago ludit temulenta passu
Sors, movens curas, animos prementes,
Spesque nunc laetas iterum timores
Turgida versat.
Quae nisi solus sapiens fugavit,

Ille contempsit triviale murmur,
Et sui pollens animi vigore,
Perstitit aequus.
Sit mihi victus tenuis sub arcta
Veste, qua corpus socium tegatur,
Et domus saltem Boream coercens
Cespite parvo.
Carus ac aequus veniat sodalis,
Cui loquar laetis tacitisque verbis,
Is meae cursum seriemque vitae
Carpat et ornet.
Et procul ludum trepidum relinquens,
Audiam reges proceresque dura
Sorte luctantes, dubioque numquam
Pectore laetos.
Ast ego caeli videam beatus
Lucidos ignes maris atque terrae,
Et sciam venti, nebulae, nivisque
Reddere causas.
Teque cunctorum inveniam parentem,
Quo duce immensus stabilitur orbis,
Quoque confusum capient volente
Omnia vultum.
Ille diffusus volitat per orbem
Spiritus, cunctas animando partes,
Quem nisi purae poterint videre et
Prendere mentes.
Nube post tergum volitans relicta,
Pendulo puncto variis nocivum
Rideam curis homines petentes
Turpiter aurum.
Lauriger curas tetricas fugabo,

Temperans chordas, citharamque Phoebi,
Dum mihi musae faveant, sub omni
Tempore laetus.
Ruperint maestae mihi dum sorores
Fila, nolentem superabo mortem,
Dum canet nostras gelidus camenas
Rhenus et Albis.
Vistula, et longo sinuatus orbe
Ister, et late Eridanus superbus,
Arrogans Tybris, Tagus, et Britanno
Proxima tellus.
Illa devota cecinit camena
Celtis, Andrea, tibi notus alta
Mente, quem semper facias fideli
Pectore serves.
Inter Eoos fueras sodales
Carior semper, tua multa virtus
Me tibi vinxit, ruitura nullo
Temporis aevo.

AD HASILINAM HEROTICE. VI

Quid saevas regeris tuas
Flammas, Hasa meos cur face torridos
Artus concutiens moves?
Non aptus referor miles in arduum
Bellum, non animo potens
Ardentes tepido pellere languidus
Ignis, quos nimis applicas.
Sit dixisse satis quae tua formula,
Qualis cum niveus color
Confusus rubuit sanguine muricis.
Aut qui candidulas solet

Commiscere color purpureas rosas.
Talis femineus decor
Ornat sidereis tempora vultibus.
Esto carminibus rogo,
Iam non dura meis factaque mitior,
Et te Sarmata fortior,
Frenis flectere equos, pannoque nobilis,
Et Rhenus gelidus tua
Blando percipient nomina barbito.

AD PHILIPPUM CALIMACHUM. VII

Iam nostras tibi mittimus Philippe
Nugas horridulas et impolitas,
Et quae nec Latiis pares camenis,
Nec quae de mediis fluant Achivis,
Sed quales mihi frigido sub axe
Dictarunt calamo rudi sorores.
Hanc curam tibi linquimus minores,
Qui princeps latias movere chordas,
Reges et proceres referre doctus,
Et lusus melior canens procaces.
Hinc te non facile eximet vetustas,
Sed te posteritas amans revolvet,
Dum plaustro glatialis ursa torpet,
Et servant solitos vel astra motus.
Germano satis est mihi poetae,
Si me Rhenus amet, legatque Moenus,
Moenus vitiferis opacus agris,
Olim nobilibus viris decorus,
Graio sanguine quos ferunt creatos.
Quis nemo melior librare telum,

Et spumantis equi dedisse gyrum.
Qui Graios, Italos, Scythas, hyberos,
Atque Asiae populos inhospitales
Euxini validis tulere in armis.
Haec est patria Celtici poetae,
Quam nunc occupat imperita turba,
Quae gestat capitis rudes corollas,
Et tantum Veneris dicata sacris,
Talos cum Bromio magis colentes.
Quamque sacra canit sophia libris.
Forsan ista tamen tibi placebunt,
Aequevus mihi consodalis olim.

AD URSUM MEDICUM ET ASTRONOMUM, DE SITU CRACOVIAE. VIII

Urse doctorum specimen virorum,
Hic ubi fuerat rigidus Bootes
Plaustra, quae numquam subeunt tepentes
Aequoris undas.
Quaeque per vastas Aquilo procellas,
Sistit Arctoas glacialis undas,
Et tegit late niveo gelatos
Vellere campos.
Seu iuvat blandis fidibus molestas
Anxiae mentis relevare curas,
Cynthius laetis tibi docta ludit
Carmina nervis.
Seu tibi rerum placuit latentes
Mente sublimi reperire causas,
Mox tibi Graie veniunt Minervae
Pectus et ora.

Et super nubes volucer levatus,
Candidos caelos specularis, altos
Siderum cursus, Hecates labores
Mente revolvens.
Temperas succos tumidis medentes
Corporum morbis relevas calores,
Corpus in sanam revocas quietem
Arte Melampi.
Noxius languor, duce te, fugatur,
Linquit et caecas sanies medullas,
Dum suum nutrit genitalis humor
Rite calorem.
Regia nobis venerandus urbe es,
Quam duae cingunt aliae potentem,
Quamque diducto secat inquietus
Vistula flexu.
Te colunt cives generosi, et alta
Regis Arctoi veneratur aula,
Dum suae tractas alimenta vitae
Pectore docto.
Fac tibi Prisci redeat vigoris
Pectus, et curis vacuum saeveris
Vendica, carpens tacite fluentis
Gaudia vitae.
Cernis ut soles, properant citati,
Ceu fluit lychno tremulum caduco
Lumen, et succo pereunte flamma
Deserit ora.
Nec vides quorsum moribunda pergat,
Quae prius caecas repulit tenebras,
An petat caelum subito per altum
Aera lapsa.

Sive confusum subitura acervum,
Quo latent rerum species sepultae,
Donec attritu silicis renata
Semina quaeras.
Sic fugit corpus tenuis gravatum
Spiritus, subter Phlegetontis undas,
Tertiae sortis truculenta abhorrens
Ora tyranni.
Quem stupet circum pavidus trifaucem
Cerberum, et tortis furias colubris,
Dum rogat maesta scelus expiari
Aeacus urna.
Aut volat purum nitidus sub axem,
Ut bibat nectar liquidum deorum,
Hic ubi candet niveo colore
Lacteus orbis.
Mitte fallacem dubiis vagari
Passibus sortem, fueris beatus,
Si potes cunctis animum quietum
Addere rebus.
Scripserat certas moderator orbis
Omnibus leges statuens ferendas,
Quas tulit solus sapiens, sine ullo
Pectoris aestu.
Nec stetit semper piceis gravatum
Nubibus caelum, Zephyrus minacem
Expulit tandem Boream, reducens
Sidera laeta.
Tunc micat pulchro radiosus orbe
Phoebus, attollens nitido calentem
Lampadem curru, tenebris fugatis
Gratior extans.

Sit tibi splendor patrii decoris,
Et decens victus nihil arrogabis,
Cum tibi pleno veniet futuro
Copia cornu.
Sit tibi castus sociae toralis
Lectus, et curas relevet voraces,
Dum tuo pendet gemebunda amore
Pectora circum.
Hac tibi proles generosa surgat,
Quae patri claros numeret nepotes,
Utque te maestae rapient sorores,
Lumina claudat.

AD SALEMNIUM DELIUM, IN IUCUNDITATEM VERIS. IX

Deli purpurea quem face Cynthius
Irroravit amans matris ab ubere,
Et cui nempe dedit sidere Iuppiter
Felici, ingenium clarum et amabile.
Deli Sarmaticis facte sodalibus,
Et mi iam patrio sanguine carior,
Nostris perpetuis dignus honoribus.
Dum currunt solitis sidera legibus,
Inter Sarmaticos dum iuvenes micas
Doctrina, et placidis splendide moribus.
Qualis Phoebus agit lucifluam rotam,
Et pallet facibus stella minoribus.
Parnasi venias tendere collibus,
Phoebi cum fidibus plectra sonantibus,
Mergemusque sacris ora liquoribus,
Qua garrit vitreis Vistula fontibus.
Titanis venias cernere lampadam,

Atque astra in tacitis candida noctibus.
Et cur imbrifero ventus anhelitu
Miscet saxifragis aequora fluctibus?
Terrarum venias ut populos canas,
Sub se despiciunt quos rigidi poli,
Et quos Eurus equis mane rubentibus
Afflat, vel Zephyrus sole tepentibus.
Cantantes sociis passibus ibimus,
Qua trino Charites ore videbimus
Iunctas, implicitis quae modo brachiis
Saltant cum Satyris capripedum choro.
Qui gestant capitum vincula pinea,
Calcantes pedibus lilia splendidis,
Dum pulsat citharam Phoebus eburneam,
Et musae placidis constrepitant choris.
Quos inter medius corniger ENI+OS
Miscet sollicitis pocula cymbiis,
Hortaturque suam laeticiam ferant,
Inspirans tacitas ad Veneris faces.
Currunt mobilibus tempora saeculis,
Et cras in cinerem forsan abibimus.
Solvamus teneris pectora amoribus,
Cantantes vacuo carmina spiritu.

DE NOCTE ET OSCULO HASILINAE, EROTICE. X

Illa quam fueram beatus hora,
Inter basia et osculationes,
Contrectans teneras Hasae papillas,
Et me nunc gremio inferens venusto,
Nunc stringens teneris suum lacertis
Pectus, languidulo gemens amore.

Quod me in igne reciproco movebat,
Cogens deinde suos meare in artus,
Dum nostros animos per ora mixtos,
Tam vinclis adamantinis ligavit
Diva ex caeruleo creata ponto.
O nox perpetuis decora stellis,
Quae divum facies levas coruscas,
Et fessis requiem refers salubrem.
Nunc stes Herculeo velut sub ortu,
Aut qualis Suetiis soles sub oris,
Dum Phoebus pluvium revisit Austrum,
Nullam per spatium bimestre lucem
Fundit, perpetuas ferens tenebras,
Sic fervens satiabitur voluptas.

AD SIGISMUNDUM FUSILIUM VRATISLAVIENSEM, DE HIS QUAE FUTURUS PHILOSOPHUS SCIRE DEBEAT. XI

Fusili binis mihi notus annis,
Dum peragranti mihi Sarmatarum
Terra lustratur gelido propinqua
Frigida caelo.
Qua duas torpet polus inter ursas
Arcticus, pigro revolutus orbe,
Gnosiae secum radiosa volvens
Serta puellae.
Candidos inter fueras amicos,
Cui dedit fidus patrium decoros
Pectoris mores, et honesta sanctae
Pignoramentis.

Primus exosus fueras veternum,
Exuens scabras nitidus loquelas,
Barbaras voces, et avita crassae
Murmura linguae.
Iamque Romano erudiendus ore,
Induis pulchrum decus, expetendo
Quae probant docti ingenuo calentes
Pectoris igne.
Sperne mendacis rabiosa vulgi
Murmura, indoctam fugiens catervam,
Et datum paucis poteris beatus
Noscere verum.
Magnus exemplo tibi sit Molossus,
Quem premunt vasto fremitu catelli.
Ille sed serpit tacitus minorum
Murmura temnens.
Perge tres sacras modo nosse linguas,
Quae tibi magnum tribuent honorem,
Cum Palestina Latiamque claro
Cecrope scriptam.
Perge confusum chaos intueri,
Quo scatent pulchris elementa formis,
Sorte discordi et reditura versant
Semina mundi.
Perge consurgens animo volucri,
Singulis rebus reperire causas,
Flabra ventorum refer, et furentis
Aequoris aestus.
Perge cur terrae quatiente motu
Concidant urbes, trepidentque montes,
Ignium cur diluvioque aquarum
Regna laborent.

Perge cur caecae generent cavernae
Sulpura, et pulchris scateant metallis,
Curque languentum reparent calentes
Corpora thermae.
Perge cur tanto crepitet fragore
Nubibus caeli iaculatus ignis,
Imbris, et lentae nivis, et gelatae
Grandinis iras.
Perge convexo fugitiva caelo
Astra mirari, geminum cubile
Solis inquirens, alioque gentes
Orbe sepultas.
Perge diverso expatiata motu
Sidera, et Phoebi referens labores,
Lurido vultu sibi cum fugavit
Cynthia currus.
Perge diffusos populos per orbem
Dicere, et linguas, hominumque mores,
Quo situ caeli teneant volantem
Aere terram.
Perge priscorum relegens virorum
Gesta, Tarpeio celebrata colle,
Quicquid et claris Macedum triumphis
Graecia gessit.
Perge fortunae instabilis favorem
Spernere, et duros tolerare casus,
Et tibi cuncti fugient beato
Tempore soles.
Perge virtutis generosus arctum,
Et perangustum superare callem.
Illa securam tibi sola donat
Ducere vitam.

Sola caelesti faciet beatum
Sede, promittens placidos honores.
Nec sinit tetras stygii timere
Carceris umbras.

DE GARRVLO VINDELICO. XII

Forte Cracovinam veniebas nuper in urbem
Garrule Vindelice.
Terque quaterque meas intrabas luridus aedes
Sicca rigans labia.
Immerito grates patrio mihi more rependis
Turpis et improbulus.
Vaniloquus stygia foedans mea nomina lingua,
Murmura falsa serens.
Scilicet ut patrium transcendam stemmate nidum
Nobilitate recens.
Cui neque grandis erat census, nec in urbibus altis
Notus uterque parens.
At mihi Caesarea frondescant tempora lauro,
Magnaque fama levet.
Talis erat Latiis vates qui primus in oris
Arma virumque canit.
Arpinasque olim tenui versatus in agro est
Nobilis eloquio.
Atque alii multi, quorum modo tempora nostra
Nomina clara stupent.
Parva quibus virtus patrimonia nobilis auxit,
Amplaque dona dedit.
Talis ero, superi faveant modo, labra coerce
Garrule Vindelice.
Nam post fata manet maior me gloria, currens
Docta per ora virum.

DE CORRIVALI SACERDOTE. XIII

Olim Sarmaticis receptus oris,
Et potans male Vistulam rigentem,
Carpathumque videns rigente tergo,
Hic blandis fruor ignibus beatus.
Quales omniproci fuisse scribunt
Amores Iovis, improbive Martis,
Hac me perpetua calere flamma
Inconsultus et inscius putabam.
Indignam mihi sed dedit repulsam
Qui sacram capitis gerit corollam,
Consecratque sibi meos amores,
Dum caecis colitur Venus latebris,
Praesentesque suis sacris favorem
Testantur Veneres Cupidinesque.
Dum Phoebus roseum retexit orbem,
Vel pronus Libycas premit columnas,
Aut nox incubuit vocans amantes,
Non linquet sacer hic meos amores,
Quem sanctus tenet hunc beatitatis
Sacrorum vel amor pudendulorum.

AD HASILINAM, EROTICE ET ODIPORICE XIIII

Romuli quondam revocatus urbe,
Montis Hetrusci iuga nubilosa
Scando, dein Rhenum tenuem, Padumque ad
Terga reliqui.
Hinc sinum vastum citus Adrianum

Lintribus curvis adeo, Istriorum
Urbs ubi tollit Venetas per undas
Inclita muros.
Hinc ubi campis Athesis receptus,
Praepeti cursu rapior per Alpes,
Uvidum Rhenum repetens gelato
Fonte cadentem.
Post caput magni veniens ad Istri,
Silva Bacenis vaga ubi patescit
Saltibus, multa insinuans reductos
Arbore colles.
Solus ignotas pedibus citatis
Hinc peto terras, ubi flavus Albis,
Atque ubi lentos regerit Silesus
Vortice cursus.
Vistulam recto pede deinde poscens,
Sarmatis latos ubi terra campos
Pandit, et celsis ubi Croca tectis
Regia surgit.
Hic suis flammis Hasilina fulgens,
Coepit ardentem laqueare mentem,
Lusibus blandis relevans gravata
Membra labore.
O ter ac ultra fueram beatus,
Fata quem tali statuere amore
Serpere incertae reditura numquam
Tempora vitae.
Non ego magni Iovis et deorum
Sorte mutarem imperiosus ignes,
Tam decens vultus nitet, et venusto
Corpore cultus.
Splendidus divo micat ore fulgor,

Candet infuso facies rubore,
Fronte lucentes oculi coruscant
Sidera bina.
Cynthiae qualem coeunte cornu
Cernimus vultum, vaga dum repellit
Orbe iam toto rutilante picti
Lumina mundi.
Qualis aut Phoebus reparat fugatum
Nube per sudum iubar, et stupentes
Excitat pulsis tenebris renato
Lumine terras.
Talis effusis Hasilina pergit
Candidam fulvis faciem capillis
Efferens, toto niveo colore
Corpore fulgens.
Haud ego tales Charites sub arvis,
Montium divas, nemorumque nymphas
Credo, nec tales vitreo latentes
Fonte camenas.
Albicat mollis velut anserina
Pluma, vel cygni tegimen canori,
Se dam passu veniens superbo
Prodit et ore.
Mitior tandem venias precamur,
Consere amplexus, tacito medullas
Igne marcentes relevato venis
Exime flammas.
Et meus iunctis fugiet labellis
Spiritus, vita meliore raptus,
In tuo pendens resupinus ore
Morte beata.
Hausit ut fessis alimenta membris

Reppetet priscos redivivus artus,
In vicem blando tua dum retorques
Oscula morsu.
Hoc feres tanti precium favoris
Virgo, si nostros relevas dolores,
Sarmatas inter tua clara numquam
Nomina perdes.
Te canent Rhenum et Necarum bibentes,
Ister, et cornu Rodanus recurvo,
Codanus claro et Tamasis Britanno
Litore notus.

AD HASILINAM, APOTROPICE. XV

Non tot loquaces influit alites
Ventus renato tempore floridus,
Quot nostra depilat puella
Blanditiis iuvenes senesque.
Non tot procellis Codanus aestuat,
Ferox sonoris quando aquilonibus
Luctatur Eurus, Succinumque
Litore colligitur Pruteno,
Quot verba fundit pronus ad osculum
Amator illi, cum gemebundulus
Pallescit, et fervens libido
Intumuit liquidis medullis.
Sed illa doctis cauta sub artibus,
Recenset alto pectore, an aureis
Nummis abundet quis, voracem
Pascat ut insatiata mentem.
Tunc blanda vultu et corpore fulgida
Colludit, ornans tempora floribus.

Et mox sub altis coniugali
Noctibus hunc satiat cubili.
Hac ludat ergo qui mihi largior,
Atque imbre rorans dives Acrysio,
Vel forte nostris se locabit
Carminibus, quibus illa dicta est.

AD SEPULUM DISSIDEMONEM. XVI

Miraris nullis templis mea labra moveri
Murmure dentifrago.
Est ratio, taciti quia cernunt pectoris ora
Numina magna poli.
Miraris videas raris me templa deorum
Passibus obterere.
Est deus in nobis, non est quod numina pictis
Aedibus intuear.
Miraris campos liquidos Phoebumque calentem
Me cupidum expetere.
Hic mihi magna Iovis subit omnipotentis imago,
Templaque summa dei.
Silva placet musis, urbs est inimica poetis,
Et male sana cohors.
I nunc, et stolidis deride numina verbis
Nostra procax Sepule.

AD ALBERTUM BRUTUM ASTRONOMUM. XVII

Brute caelestum relegis beatus
Siderum cursus volitantis orbis,
Intuens doctis oculis renata
Lumina mundi.

Noscis Arcturum pater, et cavendas
Pleiades nautis, hyadasque tristes,
Haec suos condit tibi clarus ore
Perseus ignes.
Nota quae duro religata saxo est,
Et decus Phoebi, stygiique monstri
Victor, et Cephei radiosa coniunx
Cassiopeia.
Inde quadrigis volitans superbis,
Et Iovis nutrix, et amata Baccho,
Serta non doctum fugiunt, nec ulla
Furta deorum.
Corvus et crater, quibus implicatur
Lubricus serpens, tibi notus ales
Fulminis, candens olor, et remotis
Ignibus Argo.
Coetus, Orion, Procyon sub Hydro,
Chyron, et Pistrix fluvius, calensque
Syrius, piscis, lepus, et corusca
Luce Canopus.
Noscis ut vasti per inane caeli
Unde crinitus rutilet Cometes,
Curque subductus fugiat decoro
Lumine Phoebus.
Noscis aestivos spatiosiores
Circulos Phoebi, tibi nota causa est
Cur vel Hyberni breviore currant
Limite soles.
Noscis obliqui pater alta caeli
Signa, quae rerum variant figuras,
Et suis donis geneses levato
Sidere servant.

Aries et taurus, geminique, cancer,
Et leo, virgo, libra, scorpiusque,
Tela cum capro, liquido et natantes
Flumine pisces.
Omnis in caelo tibi notus ordo est,
Quam vagi currant rapidis retorti
Circulis septem minimis rotantes
Orbibus orbes.
Quis ferunt causis animata terrae
Orbitis certis sua fata ferre,
Omne venturum quibus ora produnt
Candida vatum.
Quam fuit praeceps hominum furentum
Cura, quae divis proprios labores
Tollit, et quisquis deus esse poscit
Non bene sanus.
Tu vide cautis oculis latentis
Ordinem fati, fuge suspicari,
Quo deos ludas, mea vel futura
Tempora fallas.
Hinc mihi nostram caveas puellam
Vultibus caeli facias protervam,
Te nisi carum fugiens monente
Vendere cunnum.

AD ANDREAM PEGASUM, HORTATUR AD PEREGRINATIONEM TRANSMARINAM. XVIII

Quem concha nostri cantet Apollinis
Quaeris, poetae non minimum decus,
Et Pegaseae quem sorores

Nos subeant celebrare plectris.
Non nostra magnis principibus vacat
Camena, trita sed graditur via,
Et te iubet carum sodalem
Pindaricis fidibus reponi.
Nos aequa stringunt astra favoribus,
Quae nostra iungunt pectora mutua.
Seu Libra nobis, aut benigno
Erigone fuit orta vultu,
Sive igne fulgens Iuppiter aureo,
Vel sidus arctans foedera amantium,
Aut igneus Phoebus, vagantes
Qui medius volat inter orbes.
Non te maligni lumina Chronii,
Nec Martis urens stella nocentius
Aspexit, aut vafer doloso
Mercurius gradiens galero.
Sive aestuosi torrida circuli
Me zona aduret non habitabilis.
Aut pigra mundo congelato
Sidera Sauromatum videbunt.
Virtutis altae semper ero memor,
Et Pegasei nominis incliti.
Cui frontis in confusa fraude
Stat probitasque fidesque tota.
Quando alta salsi scandimus aequoris,
Longo videntes ordine Cycladas,
Et insulam Saturnianam.
Inde Rodon, Cypriamque terram.
Hinc regna regis, quae Mareotica
Tellus honorat, quando videbimus,
Et monstra Nili fabulosis

Sicaniis memorata chartis.
Hinc thure odoro quo sit Arabs suo,
Et terra rubro litore nobilis,
Et Iudeorum gens vetusta,
Setigeris inimica porcis.
Phoebi calentem cernere verticem
Iuvabit, umbras corporibus negans,
Quando levatus stat sub axe
Ignivomo radiatus ore,
Aestum feremus sideris ardui,
Et nulla vitae crede pericula,
Dum cura sit Phoebo sacris de
Vatibus, atque animis benignis.

IN CRISPUM CLOGOMURAM, POETARUM HOSTEM. XIX

Interpres Iovis et beatitatis,
Clamosus superumque praedicator,
Indoctae moderator et catervae.
Dum celsa tumidus boas cathedra,
Et solus sapiens tibi videris,
Stultorum venerabilis magister,
Quid tantum immeritum premis poetam,
Et sacras laceras dicax camenas?
Ut vulgi tibi compares favorem,
Et Phoebi tibi concites sagittas.
An nescis cithara canende nostra
Nos urbes fugere, et globos frequentes
Insani populi magis cavere,
Quam vel Sithonias grues pruinas,
Vel mollis libycos Sabellus aestus.
Nos fontes vitrei iuvantque colles,

Et ripae gelidae [(printer); sic: gelida] ad strepentis undae,
Umbrosaeque coma tremente silvae.
Et campos cupio aeriosiores,
Quo templum Iovis et beatitatem,
Et quo principe stet renatus orbis,
Purgatis animis magis videmus.
Quam tu qui populi teneris aura,
Et vitam sequeris beatiorem,
Ut ventrem tibi farcias voracem,
Ut vestes tibi fulgeant nitentes,
Ut grandes tibi compares cucullos,
Et nummos tibi compares perennes,
Ut pluma iaceas piger tepenti,
Ut scortis valeas libidinosis
Largus munificis adesse donis.
O sanctus Iovis inferi sacerdos.

AD GEORGIUM MORINUM. IN LAUDES ELOQUENTIAE. XX

Morine aeternis celebrande musis,
Sarmatum clarum decus, et coruscum
Sidus, algentes ubi torquet ursas
Zona nivalis,
Quaque dum cancro rutilo levatur
Phoebus, aestivas remoratur horas,
Circulum vincens paribus secantem
Lancibus orbem.
Integrae mentis studio colendus
Civibus, nobis neque negligendus,
Cui bonum rarum probitas, fidesque
Prisca refulget,

Saepius lautis epulis honorans
Convocas doctam generose turbam,
Instruens largis tua liberalis
Munera mensis,
Comis, et doctis salibus facetus,
Gesta priscorum memoras virorum,
Militis Graii et Latii quiritis
Arma recensens.
Publicos tractas sapiens honores,
Et graves fasces, quibus inquietus
Consulis rebus, sociale servans
Foedus in urbe.
Impetum vulgi moderare doctus
Ore facundo, riguus per alta,
Quale cum torrens ruit, explicatis
Imbribus auctus.
Qua ferunt coetus hominum vagantum
Arte coniunctos, nemorosa quondam
Antra sub vastis specubus ferino
More habitasse.
Sordidus victus, quibus et rigebat
Tristis aspectus, nec amanda rebus
Urbicis virtus, sociis regebat
Oppida frenis.
Nec dedit quisquam superis honores,
Aedibus sacris adolens tepentes
Thuribus flammas, cecidit nec ullas
Taurus ad aras.
Ast modo pulchris veneranda honestas
Moribus splendet, superumque cura
Plurimis servat metuenda cultis
Numina templis.

Seu tibi tristem vagabunda vitam
Sors feret, blandum vel amica vultum,
Utraque erectus videas protervi
Numinis ora.
Est brevis vitae fugientis ordo,
Cernimus qualem tenui vaporem
Halitu tolli roseo levatum
Sole cadentem.
Crastino forsan moriere sole,
Nec sacer nummus poterit morari
Fata, quin parvo tumulo obruare
Pulvis et umbra.
Ergo iam laetas facias adesse
Temporum causas, tibi submovendo
Tetricas curas, volucris capessens
Gaudia vitae.
Seu tibi clarae sobolis recursat
Cura praemonstrans patrios honores,
Spemque nunc inter metus altus errat,
Pectora torquens.
Has graves curas superis relinquas,
Qui dabunt nostrae meliora vitae
Fata, quae certis venient superni
Legibus orbis.
Has graves curas studiis levato,
Candidus rerum repetendo causas,
Siderum cursus, et amoena clari
Lumina Phoebi.
Has graves curas fidibus canoris
Pelle, divinas relegens camenas,
Quas sacer vatum calor expolito
Carmine promit.

Has graves curas dederis sepultis
Inferum turbis, ubi dirus ore
Pluto pallentes animas coercet
Carcere caeco.
Quo simul quisquam fuerit receptus,
Ferrei vectes reducem negabunt,
Legibus diris tumidi obserantes
Claustra tyranni.

DE CENA MIRICAE. XXI

Cum tua Pannonio fuerat Mirica Lyaeo
Cena parata mihi,
Tractaque Parrhasiae languent ubi plaustra puellae,
Raraque stella micat,
Miraris pedibus surgam male fultis, et uncto
Lentus eam capite.
Civibus et cunctis narratur ineptia nostra,
Iam male nota mihi.
Sarmaticos volui potando discere mores,
Sed mea fata negant.
Sed revoca hesterni non servans pocula Bacchi,
Verbaque docta parum,
Et tua Socraticis rediens convivia verbis
Sobrius accumulem.
At semel astrifero Phoebus revolutus in orbe est
Irrevocandus eo.
Si tua panduntur fictae tantum ostia fronti,
Semper ego haec fugiam.

AD MARITUM HASILINAE INSENSATUM. XXII

Es coecus, patulos habens ocellos,
Oedippo mihi comparandus olim,

Qui nixus baculo tremente, natam
Ad vota Antigonen secutus ibat.
Es prima male masculatus aura,
Nocturna genesi renatus undis,
Vel taurus tibi scorpiusve surgit.
Es surdus gemina sub aure factus,
Dignum Naritio dares sodalem.
Nec nares rapiunt vagos odores,
Ut quondam Icariae canis puellae,
Vel silvis comites vagae Dianae.
Heu sensus tibi consenescit omnis,
Ceu quondam riguit parens loquaci
Contemnens superos superba nido.
Rivales tua cum tot uxor ardet,
Quot vervex violas dedit nitentes,
Quot sidus culices Leonis infert,
Quot fructus opulenta Libra donat,
Quot ramos Caper algidus renudat.
Sed semper latus ambiunt puellae,
Qui nostris nitidis sacris dicati,
Deberent speculum referre morum.

AD STATILIUM SIMONIDEM MEDICUM ET PHILOSOPHUM. XXIII

Bis per obliquum roseam reduxit
Lampadem Phoebus rubicundus orbem,
Bis fuit claris hebetatus astris
Portitor Helles,
Dum vago Celtis pede sum receptus
Sarmatum campis, ubi rarus altis

Moenibus murus, facies nec ullis
Urbibus extat.
Hic mihi doctus Statili sodalis.
Moribus lectus paribus, nigrantes
Seu mihi noctes placuitve soles
Ducere Baccho.
Sorte felices bonus extimasti,
Qui brevis vitae poterint labores
Ferre, cum caris sociis trahentes
Tempora laeta.
Saepe fortunae memoras bifrontis
Perfidum ludum sapientis esse
Spernere, et tristem faciem saeveris
Demere rebus.
Invidet curis deus ipse nostris,
Nosse qui cunctos voluit beatos,
Ferre quod fatum statuere divi
Quemque per orbem.
Saepe quae doctis lateant camenis
Voluis, abstrusas repetendo causas,
Et tibi terso veniunt ab ore
Singula verba.
Debiles artus reparas peritus,
Et salutares tribuis medelas,
Dum fatiscentes tenuat medullas
Tabidus humor.
Pone rugosos tumidosque nares,
Ambitum caecum, manifestus ora
Proferas, doctum nitido serenas
Lumine pectus.
Perge quo virtus tua te vocabit,
Candidus linquens simulata verba, et

Si tenax recti fueris, beato
Pectore regnes.

DE DRASONE CANTORE. XXIIII

Draso Cracovina fuerat notissimus urbe,
Scurra vagis pedibus.
Hic bene cantavit, calamos atque organa movit,
Barbiton et citharam.
Sed tulerat vetuli iuvenis mala taedia cunni,
Cana premens femora.

DE BASYLLA CONVIVANTE. XXV

Incomposta sedet Basylla mensis,
Inflexo ore loquens parum decenter.
Cum mammas sibi pendulas coaptat,
Et foedis digitis cibum reprensat,
Quos aut podice merserat vel ano,
Et si quid propius latescit illis.
Nec nares sibi mucidos retergit,
Sed turpi sonitu excitat screatum,
Quo phlegma uvidulum suum resorbet,
Quo lances mihi conspuit patentes,
Quo scrofis poterit movere orexim.
Convivis tamen haec putat placere
Credam? quos laqueo trahit sequaci,
Et sensus quibus obstupescit omnis.
Sed suspensa mea est tabella templo,
Me evasisse loquens charybdis aestum.

DE RISU EIUSDEM. XXVI

Dum pandit tumidas Basylla buccas,
Et dentes sibi buxeos relaxat,
Livosa facie trahente rugas,
Ut frontem iocus urbicus pererret,
Mox guttur male percito palato,
Indocto, rude personat cachinno,
Hinc folles praemit arctiore vento.
Agrutoque volens placere risu,
Ceratis labiis per ora vocem
Fundit, ceu strepitat maritus ovi.

AD IOVINIANUM BOSLAUM DE SECTIS, ET SITU, ET REP. PRAGENSIUM. XXVII

Bosle Bemorum decus, et ruentis
Unicum lumen patriae resurgens,
Fama quem clarum beat, et per omnes
Provehit orbem.
Fertili gleba tua Praga cincta est,
Quam rapax scindit fluvius per Albin,
Exuens nomen sociis petentes
Fluctibus aequor.
Visa non urbs est meliore caelo,
Explicat septem spatiosa colles
Ambitu murorum, imitata magnae
Moenia Romae.
Cerneres tantas veteris ruinas
Gloriae regum, furor ut tyrannum
Impulit Sizkam, metuenda frangens
Templa deorum.
Tempore ex illo rabies reposta

Insidet crudis animis nepotum,
Urbsque per multos agitata motus
Corruit alta.
Publicis curis male praesidetur,
Imperat passim vario furore
Vulgus, haud virtus rudium, nec ulla
Splendet honestas.
Legibus nulli superi coluntur,
Ille Romanos sequitur, sed alter
Approbat Graios, colit hic prophani
Sabbata verpi.
Hic deos nullo residere caelo
Dicit, et nostras animas caducas,
Ceu fugit densus tenuatus alta
Halitus aura.
Ille Gentiles hereses secutus,
Et novos ritus ceremoniarum,
Approbat leges vetitas Britanno
Homine scriptas.
Albe tu tantos fugiens tumultus,
Temporum causas sapiens secutus,
Impetum vulgi fugis, et furentem
Deseris urbem.
Quam regit passim petulans voluptas,
Otium, et miscens animos cupido
Aeris, et multas faciens ruinas
Perfidus error.
Ductiles rivos sequeris beatus,
Garrulis ripis tua tecta condens,
Qua leves undae veniunt loquaci
Murmure ad aures.
Consonant voces volucrum propinquae

Insulis densam gelidis per umbram,
Quas facit ripa triplici refusa
Fluminis unda.
Cespites felix virides pererras,
Bacchicos colles et aprica lustrans,
Quo ad tibi dulcem generat soporem
Unda susurrans.
Roscidas herbas premis; atque olentes
Graminum flores, ubi purus aer
Corporis vires creat, et tepentes
Suscitat artus.
Possides pulchrum generose collem,
Quem sol exurgens videt et recedens,
Et tuam caelo medio levatus
Aspicit arcem.
Fervidi Phoebi caput expavescens,
Frigidas felix casulas subintras,
Quas dolus nullus subit, aut scelesti
Pectoris astus.
Piscibus fraudes vario labore
Ponis, et caelo liquido natantem
Alitem fallis, tua cum reluctans
Retia sentit.
Nec tuos vitat leporina casses
Praeda, nec dorcas, volucerque cervus.
Implicas quicquid colit alta densae
Devia silvae.
His ubi fessus studiis soluta
Mente, de rerum generose causis
Disseris, terras, maria, insulasque
Pectore cernens.
Doctus astrorum numeros reservas,

Quae meent cursu memoras licenti,
Quaeque sublimem rutilent per orbem
Sidera noscis.
Quae volant nullis remoranda frenis,
Atque nostrorum statuunt laborum
Ordinem certum, stabili rotando
Singula fuso.
Doctus herbarum mihi saepe vires
Nobilis gemmas memoras metalla, et
Doctus es succis relevare taetro
Corpora tabo.
Quotque stent caelum facies per altum,
Tot refers terrae species in orbe,
Totque virtutes superum refusas
Dicis in herbas.
Alter ad vulgi instabilis favorem
Spiret, et fasces ferat inquietus,
Ut ruat tandem graviore mole
Praecipitandus.
Alter ad regum vigilet superbas
Splendidus mensas, colat hic per omnes
Aleam noctes, furiatque multo
Potus Hyacho.
Ille nummorum studio ligatus
Instruat fraudes, alius voracem
Expleat ventrem, ferat impudentes
Alter amores.
Ille morbosos adeat grabatos,
Contrahens nares sibi nauseantes,
Corporum sordes et oleta tractans
Semper egenus.
Ille verbosus numerosa legum

Rubra percurrat, repetens adempti
Limites agri, tumidoque victus
Palleat ore.
Alter obscuro veniat cucullo,
Fronte se ficta simulans deorum
Arbitrum, crudis animo rapaci
Varior ursis.
Mente tranquilla tibi vita serpat,
Pectoris curas fugienti inanes,
Et colat musas, citharamque Phoebi
Pectus honestum.

DE SACERDOTE MULIERIOSO ET BASYLLA. XXVIII

Iurabat muliebrior vir olim,
Testatusque deas deosque cunctos,
Numquam puticulam suam Basyllam
Sacratis oculis videre velle.
Non vultum sibi lividum placere,
Viscosas totiens bibens polentas,
Et centum quater inquinatus offis.
Non crines sibi sordidos placere,
Cornicis mage veste nigricantes.
Nec fauces sibi rancidos placere,
Halantes quasi putidam Mephitim.
Non clunes sibi defluas placere,
Et laxum cute pendulumque ventrem.
Nec cunnum hispida labra comprimentem,
Salinis specubus profundiorem,
Et portis Tyriis patentiorem,
Quem mille exterebraverant Priapi,

Et mille exterebrabit hanc nepotum.
Haec sacro ut fuerat soluta amore,
Mox struxit meretricios colores,
Suspirans gemebundulo dolore,
Discurrens pede dissolutiore,
Et fictis lacrimis epistolisque
Aversos revocat sacros amores.
Hic verum ratus est fuisse amorem,
Semper putidulam tenet Basyllam.

AD PHOEBUM ET MUSAM SUAM, ENERGETICE. XXIX

Quid graves mentis mihi fers labores
Musa, tam caecas repetendo causas,
Fine quo tandem fluidi fatiscant
Semina mundi?
Fine quo tandem radiosa caeli
Astra decurrant, varios agentes
Circulis orbes, vaga vel quiescat
Orbita Phoebi.
Cuius adventu reparatur orbis,
Innovans vultus hiemis vetustos,
Ceu cubans pullos globulis latentes
Excitat ales.
Phoebe qui fatum sociis gubernas
Orbibus, divum medius vagantum
Quique divino stimulas furore
Pectora vatum.
Te precor nostrae dator alme mentis,
Clarus inspires, tepidum relinquens
Spiritus corpus, numen an beatus
Sideris addat.

An sub infernas rapiatur undas,
Amne letheo positurus altos
Pectoris sensus, iterum rotandus
Tempore certo.
Vel quasi extincta fugiat favilla,
Et velut terrae sinibus levatus
Stat vapor densus, tenuique tandem
Perditur aura.
Sed quid altarum male sana rerum
Quaerimus causas, hominem latentes?
Inter apricos viridesque colles
Dic mihi carmen,
Quod canat carae titulos puellae,
Et leves nymphas, celeresque Faunos,
Quo mihi somnos placidos movebit
Garrulus humor.
Nascimur vita moriente prima
Luce, quo tandem numerum impleamus
Orbis obliqui, redeatque rursus
Alter in ortus.
Occidunt soles, redeuntque nullo
Fine praefixo rapiente mundo.
Nos ubi Charon semel amne vexit,
Nemo redibit.
Carminum dulces resonemus odas,
Concinant laeti pueri tenores,
Et graves fauces cithara sonante,
Temperet alter.
Poculis Bacchi madeamus omnes
Candidi, vultu veniat nitenti
Quae novis nuper tetigit sagittis
Elsula pectus.

I puer pennis fugiens amoris
Otior, blandam et sibi dic salutem,
Nec redi nostris, nisi sit futura his
Elsula tectis.
Non sinas fulvos religet capillos,
Nec Coi vestes, digitis nec aurum
Obliget, nudam speciosiorem
Iudico formam.

FINIS LIBRI PRIMI ODARUM.