IOANNIS BISSELII è SOCIETATE IESU, AESTIVORUM LIBRI TRES, QUIBUS DELICIAE AESTATIS DESCRIBUNTUR. s013 HTML-Text
AESTIVORUM LIBER I. CONTINENS ILLECEBRAS AESTATIS INCHOATAE, SIVE IUNII,
DILUCULUM AESTIVUM.
AGROS.
VILLAS AESTIVAS.
CANCRUM IUNIANUM.
LILIA.
SOLSTITIUM AESTIVUM.
IGNES IOANNAEOS.
Bild, umrahmt mit Blumen- bzw. Gemüsemotiven, oben mitten im Rand,
ein Krebs in Vignette, links und rechts dessen ein Band mit
dem Spruch "DELICIAE/ IUNII". Im linken und rechten Rand, jeweils
2 Vignetten (Berg/Sonnenblumen; Sonne; Felder). Unten Vignette mit Stadt am Fluss. Unten "W? ... Kilian??", rechts : "sculp??"
Im Bild: ganz vorne ein Mann, der Vögel -Pfau usw.- ernährt, links daneben cygnes, dahinter eine Landschaft von Garten und
Palast, ganz hinten Arbeiter im Feld und Pferde, Ziegen? mit Stadt dahinter
Argumentum.
Se, Deliciis Veris antehac evulgatis, non
scripturum deinceps sive Delicias alias, sive
quaecumque Carmina: Historia demonente;
et ad ILLUSTRES potius RUINAS, prosa concinnandas,
instigante.
Producit autem HISTORIA varias omnium aetatum saeculorumque Fortunae victimas; Principesque famoso per ordinem
exitio praecipitatos: quos scribi ab
Auctore, calamo soluto,
postulat.
Argumentum.
Se omnino deinceps scripturum DELICIAS alias: et in praesentiarum quidem,
AESTATIS: invitatum aspectu peristromatum elegantissimorum, in cuiusdam Principis Palatio; quibus intertexta RUTHAE
MOABITIDOS, Spicas colligentis, Effigies,Auctorem ad AESTIVA quoque GAUDIA celebranda cohortata est,Verbis illis, ex Canticorum 7, v. 11.
depromptis.
Veni, dilecte mi! Egrediamur in Agrum!
Commoremur in Villis!
Argumentum.
Vere studiosos, sive Pietatis, sive Litterarum, Summo Diluculo, Sponsae potissimum
illis vocibus, excitari consuesse, Canticorum 7. v. 12.
Mane surgamus ad Vineas! Videamus, si
floruit VINEA: si flores fructus
parturiunt; si floruerunt
Mala Punica!
Et illis Divinae Sapientiae Verbis Prov. 3. v. 17
Qui Mane Vigilant ad me, Invenient me.
Argumentum.
Se Babenhusa Suevica, AUGUSTAM Vindelicorum proficiscentem, comitibus Neomysta, et fratre eius Ada e(terofqa/lmw|; per
Crumbacium, salubribus aquis celebratum
Castellum, perque saltum Urspergensem, iter
habuisse: Neomysta Preces Suas Horarias
exsolvente, cum germano eius Varia de
sylvicolis Avibus, ceterisque occursantibus, colloquia miscuisse.
Argumentum.
Rus, ac Segetes florentes, describuntur.
Argumentum.
Argum, convictissimae rapacitatis FUREM, iam damnatum, iam Laqueo collum
inserentem, UTOPIENSES Septem sapientes, ne maturescentia Tritica à concursante
multitudine penitus proterentur: sub Conditione manumiserunt; Ut, desectis Frugibus, ad suspendium rediret! Rem vulgatissimam, clarius Fictio trivialis et publica;
quam auctor grandis atque Idoneus, per orbem circulosque dissipavit: et ex Fabula
celebratissima, Poeticam effecit
HISTORIAM
(Oval innerhalb eines Quadrats. an den vier Ecken jeweils eine verschiedene Blume.
Umrand des Ovals:-kursiv- Egressus fuerat ISAAC, ad Meditandum in AGRO, inclinata iam Die. Genesis.24 (Isaac, vom springenden Hund begleitet, auf Ackerland. 3 Vögel fliehen vor Hund. Im Hintergrund, Kamelenreiter, Sonne untergehend)
Argumentum.
Ex Geneseos Capite XXIV.
Eo autem tempore, deambulabat ISAAC per
viam, quae ducit ad puteum; cuius nomen est
Viventis, et Videntis. habitabat enim in terra
Australi. Et egressus fuerat ad MEDITANDUM in agro, inclinata iam die.
Cumque elevasset (ISAAC) oculos, vidit camelos, venientes procul. REBECCA quoque, conspecto ISAAC, descendit de camelo. Servus autem, cuncta, quae gesserat, narravit domino suo ISAAC. Qui introduxit eam in tabernaculum SARAE matris suae; et accepit eam UXOREM: et in tantum dilexit eam; ut dolorem, qui ex morte matris eius acciderat, temperaret.
DIVINISSIMAM CHRISTI Sapientiam non sola, caelo demissa mysteriorum gestorumque MAIESTAS. sed etiam excelsissima PARABOLARUM demonstravit HUMILITAS. Eas ipsum, non ex INGENIO (ut sic, hominum more, loquar) nudo, sed, ut plurimum erebus in usu positis; subinde etiam
re ipsa gestis, petere solitum; praeter MALDONATUM et CORNELIUM in Evangelia, auctores sunt quam plurimi, celeberrimique. QUARUM in classe PARABOLARUM ego semper numeravi notissimum illum INIQUITATIS VILLICUM, Lucae XVI. capite descriptum. Quid enim, quaeso, narratur in eo FACTUM, quod FIERI non potuerit? quod non olim et hodie, soleat= Quapropter religioni mihi non fuit, humanum Apologum, Historicis etiam parergis, tamquam Persona vestibusque, circumponere: et primariorum, in hoc, Actorum locorumque peristases, atque nomina, exprimere; tamquam ad fidei usque veritatisque, exactam censuram: ut non magis ILLE pro agricolatione, quam de rei actae probabilitate Poeta, videri possit, REDDERE RATIONEM, timuisse. De reliquo, fusius materiam hanc venustissimam diducere placuit, ac tantum non per administrationis Villicae minutias exigere: partim, ut iuventutem, Biblica Evangelicaque meditaturam, digito praeiremus: partim, ut Catonis, Varronisque, et Columellae, venerandis vestigiis insistentes; vocabulorum etiam
RUSTICANORUM, Philologis Urbane-Latinis, velut ARMAMENTARIUM quoddam, instrueremus.
I. HOMO quidam erat DIVES.: qui habebat VILLICUM. Lucae XVI. Versu. 1.
Et Hic Diffamatus est apud illum; Quasi Dissipasset bona illius. Versu eodem.
Et vocavit illum: Et ait illi; Quid hoc audio de te? Redde rationem VILLICATIONIS tuae! Iam enim non poteris VILLICARE! Versu 2.
AIT autem VILLICUS intra se; Quid faciam? Quia Dominus meus aufert a me Villicationem! FODERE non Valeo: MENDIcARE erubesco. Versu. 3.
V.
SCIO, Quid faciam: ut, cum amotus fuero a VILLICATIONE, recipiant me in domos suas. Convocatis itaque
Singulis debitoribus domini sui, dicebat. primo; Quantum debes domino meo? At ille dixit; Centum CADOS Olei. Dixitque illi; Accipe Cautionem tuam, et sede: cito scribe, QUINQUAGINTA. Deinde alii dixit; Tu vero, quantum debes? Qui ait; CENTUM Coros tritici. Ait illi; Accipe litteras tuas, et scribe, OCTOGINTA. Versa IV. V. VI: et VII.
ET LAUDAVIT Dominus VILLICUM INIQUITATIS; quia PRUDENTER fecisset. Versu. 8.
Argumentum.
CANCER, LEO, Virgo, Draconesque; et, cum Canibus, maiores ursae, minoresque; ac siquid aliud antiqua Poesis, in sideribus animavit: in Mathematicorum ingenioso cerebro vitam, animam, et formas habent; in
caelo ipso non habent: Sed certarum constellationum (sive in ZODIACO, sive in reliquo aetheris tractu) dispositae, velut Imagines relucent; tam subinde longe dissidentes a nominis sui veritate; quam procul Ganges ab Rheno, vel Indus ab Ibero distat. Quare nec in Caelum, Lector, peccamus, nec in Caelestes animas; si Zodiaci CANCRUM, SoLARI cursui nitimur odiosum efficere; pulcherrimique SIDERIS gratiam, a taetri vultus MONSTRO abalienamus. NEC ENIM superas sedes unquam ullus intravit CANCER. Qui si tamen vel maxime introisset; exagitandae, per satyricam Elegiam, retrogradae bestiae licentiam daret et condonaret. non tantum Ingenii, sed etiam poeticae consuetudinis, usus. Sic enim, exemplo vetustiore, in res, a Deo conditas quidem, ceterum aliqua subinde conditione vitiosas, stylum acuerunt, maxima Parnasse ornamenta, NASO, SIMONIDES, et complures alii: dum Auroram, dum AMNEM, dum Feminarum DECUPLICEM naturam, aliaque, traduxerunt: accusandi sane, si Res ipsas; absolvendi, si rerum Abusum, vexaverunt. De
Argumenti mei innocentia, hoc satis esto. DE CANCRORUM autem varia prosapia, lector obvius intelligat; magnam etiam VOCABULORUM natam farraginem, ad unici tamen Cancrorum generis significationem tendentium. Nam et Astaci dicuntur, et Carabi, ac Paguri, et Hippeis. Et Pinnophylactes, atque Cilices, et Heracleotici Cancri; Maiaeque, et Leones, ac si quid aliud praetere a monstrosi nominis, in hac Elegia sequentive. occurrerit. Eorum omnium Tibi, (quisquis pervolvere dignaberis) et Rationem Gessnerus, et Naturam describet, Aquatilium Libro IV. a titulo, De Astaco: ubi inter cetera (paragrapho de Leone) Effigiem interserit Astaci, seu Cancri MARINI: quem (inquit) HUMER vocant Germani, ex descriptione Septentrionalium regionum OLAI Magni. Is ingentem esse scribit, inter Oreades et Hebrides Insulas; et tam validum, ut Hominem chelis apprehensum, suffocet. (Perniciosae sectae Doctrinaeque, non obscuro Symbolo, et Emblemate.) Nunc a Te, Benevole Lector, paucis Monito; SOLEM caelestem (sed Demonitores) alloquamur.
Argumentum.
IMMANIBUS, insolentibusque flagitiis, semper Consulta Antiquitas, magnum et ingeniosum SUPPLICIUM investigavit: nonnumquam etiam perquam convenienter invenit. Sic METII Suffetii, Dictatoris Albani, distractam in utriusque fortunae casus Perfidiam, Tullus Hostilius, rex Romanus, actis in diversum quadrigis lacerantibus, ultus est. Sic Vestales, Virginitate deflorata, tamquam Telluris antistiti Vestae parum fidas, Roma TERRAE viventes spirantesque infodit. Sic Patricidii Matricidiique reos atque convictos, culeis insutos, cum cane, vipera, gallinaceoque, in fretum vivos
Priscae leges abiecerunt: ut neque terra, neque caelo; non aqua ipsa, communique omnibus aura, Vitae nostrae elementis, propitiis fruerentur illi: qui Vivendi sibi Principia indulgentissima, PARENTES inquam, scelerate iugulassent. Sic denique Maiestatis proditae condemnatos, de Rupe Tarpeia praecipites egerunt: ut Altissimae Reip. meditatam Ruinam, Profundissimo cASU pensarent.
Vetustatis istam tam rigidam Sapientiam, recentiores securi UTOPIENSES, in quodam insulae suae vico, CANCRUM grandem Viventemque, quod is pagani Praetoris filiolum mordicus laedere perseverasset; Atrocissimo post hominum memoriam Supplicio sunt aggressi. nam, AQUIS DEMERSUM, intercludere spiritu, conati sunt.
Hac tenus Argumentum. nam ad Titulum quod attinet; ELEGIAM appellavi HISTORICO-MYTHICAM, seu APOLOGICAM. quoniam, Rem nusquam vere gestam, et per scomma tamen Loco non uni affictam; rectius ad Fabulas historiam mentientes, atque ad AESOPI Phrygis figmenta, relegamus. Quocirca (per nos quidem) ad
insulanos UTOPIENSES, sine ullo Veritatis naufragio, abnaviget.
Argumentum.
Se, inter scribendum, Horti subiacentis LILIIS, in Collegio Anglipolitano, apprime non solum oblectatum; sed etiam, propter Odoris praestantem halitum, cerebri viribus auctum fuisse.
Observa porro, Lector benevole: LILIA non paucis scriptoribus, inter Vernas potius, quam Aestivas, DELICIAS computari. Nobis tamen, ut qui sub Arctoo climate et scribimus, et orti sumus: quibusque Alba praesertim LILIA, vix unquam ante Solstitium aestivale adolescunt; iure meritoque placuit, Titulis potius Delicatae Aestatis, quam teneri Veris, id Florum genus insertare.
Complura vero leges, in subiecta Elegia, LILIORUM nomina generaque: de quibus exactius scripserunt Adamus Lonicerus, Herbarii Parte. 5. c. 371. 372. et 373. Q. Apollinaris, Enchiridii Libro 2.
Matthias Lobelius Insulanus, in stirpium Historia. Petrus Penna, in stirpium novis adversariis. in quibus tu non sola tantum vocabula, sed effigies quoque genuinas recognosces: et una mecum adorabis, cum Auctoris Naturae Latria.
Graecia prisca LILIUM nominat Krina/nqemon, Krino/r)r(odon, Lei/rion, Sou=son, et A)frodi/ths Xa/rma, quasi dicas, Veneris Gaudium: quod tamen verius VIRGINITATIS nuncupari debebat.
Argumentum.
LILIUM, L. Apuleius Afer, IUNONIS ROSAM; Nicander Graecus, A)FRODI/THS XA/RMA, hoc est, VENERIS LAETITIAM, nominant. Ceionius autem COMMODUS, is, qui ab HADRIANO Augusto adoptatus, AELIUS postea VERUS, et CAESARIS cognomine, dictus est; CASTISSIMI Floris huius DELICIAS honorabiles, usque eo Turpitudinis infamavit; ut ex Elysiis Cyprias faceret, et ex Caelestium ODORUM spiraculis, Suburranos foetores; pudendissimo LILIORUM abusu. Aelium SPARTIANUM, de vita VERI Caesaris, audi; neque tamen iotum; Ne Castis tuis, Lector, auribus offendiculum, inquinamentis etiam solius et nudae Historiae, ingessisse videar. Cuius verba, ad Elegiae sequentis illustrandum thema accommodatissima, sunt, quae sequuntur.
Huius (Aelii VERI, Caesaris) VOLUPTATES, ab iis, qui vitam eius scripserunt, multae feruntur * aliquatenus diffluentes. * Fertur etiam aliud genus VOLUPTATIS, quod VERUS invenerat. Nam LECTUM eminentibus quattuor anacliteriis fecerat, minuto reticulo undique inclusum: eumque Foliis Rosae, quibus demptum esset album, replebat: Iacensque *, velamine de LILIIS facto, se tegebat, unctus odoribus persicis. iam illa frequentantur a nonnullis, quod et accubitationes, ac mensas, de rosis ac LILIIS fecerit; et quidem purgatis. * Atque idem OVIDII Libros AMORUM in LECTO semper habuisse: idem MARTIALEM, Epigrammatum Poetam, VIRGILIUM suum dixisse fertur. * Ista Spartianus.
HISTORIAM porro Sanctorum Iuliani, et BASILISSAE, Sponsorum-Virginum, quam paragrapho altero attuli; habes apud Derdorffium, in Iuventutis speculo, altosque vetustiores, Ianuarii die IX. Quod autem Nuptiales Deos Deasque historicae veritati miscuerimus; speramus, pariter et Poeseos
decoro incrementum ex hoc accessurum; et rerum integrae fidei, bonas apud mentes, nihil detractum iri.
Argumentum.
INSIGNEM moribus, et Divinae scientiae consultissimum virum, Tartareae suggestionis Dubitatio incesserat; de VIRGINIS-MATRIS aeterna Incorruptione sub litem vocanda. Reduxit perplexum, in certissimam FIDEI viam, B. AEGIDIUS,
Franciscanae familiae illustre sidus; dum, mediis brumae rigoribus, ter in nivalem terram illiso scipione, TERGEMINUM prolicit LILIUM; adiectis, ad singula prodigia, conceptis super Integritate Deiparae verbis; MARIA, Virgo fuit Ante Partum! MARIA, Virgo in Partu! MARIA, Virgo post partum! Hoc Ter-Candido calculo, et Virginis, in Dubitationem rapta, innocentia absoluta; et Aegidii thaumaturga Sanctitas, lato famae sparso odore, consignata est: infeliciter deinceps in hunc Parthenium SCOPULUM incursuris Antidico-Marianis; pro cuius asserendo honore, etiam flos Mollissimus, non dubitarit LAPIS prodire LYDIUS.
HISTORICAM huius prodigii fidem astruunt, praeter alios complures, Ioannes Maior, in magno speculo: et Chronicon Minorum Gallicanum. P. 2. etc. Quod autem Liliorum foliis singulis, singula vitae Marianae mysteria tribuerimus: Veritate per cetera inviolata; Poeseos (in hac duntaxat parte) libertati condonandum est.
Argumentum.
SOLARIS globi velocitatem Inexhaustam, divina pagina GIGANTAEIS in stadio CURSIBUS comparat. Et iure quidem meritissimo. NEC enim Exercitationis cursorie nomen ullum, aut Exemplum, tam memorandum reperias; quod a Pernicitate, constantiaque Solaris orbitae, non innumeris parasangis antevertatur. Fuerunt sane, clarueruntque, maritimo CURSU praesignes, Tiphys, Iason, et Argonautae. Fuerunt Equestri, curulique, Pelops Tantalides, et Automedon thessalus. Fuere Pedestri curriculo, Olympiadum signatores, Ischomachus Crotoniates, Polymnestor, puer Milesius; et, quicumque Graecorum Quinquennia, stadiorum et agilitatis suae CORONIS, interstinxerunt. Atque, ut a Personis singularibus orationem divocemus: generatim in celebri
fama versati sunt, stadiodro/moi; quis sta/dion Olympiae (pedum Herculis mensuram, et pedes mensorios 625. continentem) sic semel percurrissent; ut in limite tamen conquiescerent. Famosiores, diaulodro/moi; qui peracta semel meta, novo labori pares, ad curriculi sui principium reverterentur: ad eundem tamen Iterum finem recursuri. Gloriosissimi omnium Dolixodro/moi; qui, ad perfectionem laborum bis triplicem sibi constantes, Curriculi spatium SEXIES, nondum intercepto anhelitu, repetebant. HORUM omnium, et siqui densiore fulgerent numero, Coronas et Palmas, SOL solus unus capiti suo manibusque rapit, quasi Debitum: et adhuc interim longe VICTOR; quod tam imbellibus comparari dignetur, imputat. Neque mirum; cum vel unius solius HORULAE circumactu, per tot iam saeculorum centurias, per tot annorum chiliadas, per tot mensium et septimanarum myriadas, plus quam millionem: intra Horas vero XII. ultra Quattuordecim milliones milliarium, non dicam, pervadat, sed perstringat atque pervolitet: tam infracta contentionis aeternitate; ut nec
ipsa SOLSTITII sui Statione, STARE sciat, unus atque idem semper Pergens, semperque Perrecturus.
Ad Argumenti porro Scopum quod spectat: interrogatur SOL; Quid caussae sit, quod is CANCRI signo Solstitiali reflexus, tam pertinaci fuga, ab AQUILONIS ulterioribus abhorreat? Poetam SOL responso duplici absolvit: altere Veteri, cum si LUCIFERI vitare sedem testatur; evius intoleranda superbin sibi thronum, IN MONTE Testamenti, IN LATERIBUS Aquilonis, destinarat. (Isaiae c. 14. v. 13.) Altero, recentiori, dum se Monstrum nescio quod horrere SEPTENTRIONIS, designet: cuius neminis cognominisque primae quaque syllabae, voce huius Elegiae postrema (ex Ierem. 1. v. 14. et 1. 4. v. 6.) continentur.
Argumentum.
BONORUM, et illecebrarum, quae in AESTIVUM maxime SOLSTITIUM incurrunt; tanta Farrago est: ut, sub suas singula Titulos, et Elegias, distinctis mittere classibus; Libri fieret, in immensum exituri. Quapropter, Puerum visum est introducere Pastoricium: sed, cum Davide docto, Carmina Psalteriaque inter balantes: cum Mariano Bituricensi studia inter Boves; cum Ioanne Antonio Aretino Libros inter Ovilia: cum HESIODO denique Musas, medios inter Agros meditantem, atque Cantantem: et in ipso adolescentiae flore, iam Eruditione virili. Quem tu proinde per me licebit, HESIODUM mecum. sed Christianum, appelles. Hic
temporis fallendi studio, suos inter greges, unum in acervum glomeratim conicit potiores Iunii residui divitias: Naturam imitatus, in obesis pumilionibus efformadis; quos haec, Brevi statu peracto, NODOSUM SEMEL IN GLOBUM ligavit: Tamquam, ituri per singula membra operis, praemolestus, et nimis quam diuturnus, futurus esset Labor!
Quae nos porro delibamus verius, quam exsequimur; tu diffusius descripta reperies, stylo vernaculo, apud Ioannem COLERUM, Perlinensem, in Kalendario perpetuo, titulo Iunii: Ex quo nos Physica sola transsumpsimus.
Argumentum. IOSUAE CAPITE. X.
QUAE, cum audisset ADONISEDEC, rex Ierusalem, quod scilicet cepisset IOSUE Hai, et subvertisset eam (Sicut enim fecerat IERICHO et Regi eius; sic fecit Hai, et Regi illius) et, quod transfugissent
Gabaonitae ad Israel, et essent Foederati eorum: Timuit valde. Urbs enim magna erat GABAON, et una civitatum regalium, et maior oppido HAI: omnesque Bellatores eius, Fortissimi. Misit ergo ADONISEDEC, rex Ierusalem, ad OHAM, regem HEBRON: et ad PHARAM, regem IERIMOTH; ad IAPHIA quoque regem LACHIS: et ad DABIR regem EGLON, dicens; Ad me ascendite: et ferte praesidium, ut expugnemus GABAON: Quare transfugerit ad IOSUE, et ad filios Israel? Congregati itaque ascenderunt Quinque reges Amorrhaeorum: rex Ierusalem, rex Hebron, rex Ierimoth, rex Lachis, rex Eglon, simul cum exercitibus suis: et castrametati sunt circa GABAON, oppugnantes eam. Habitatores autem GABAON, urbis obsessae, miserunt ad IOSUE; qui tunc morabatur in castris, apud Galgalam, et dixerunt ei; ne retrahas manus tuas ab auxilio servorum tuorum: ascende cito, et libera nos, ferque praesidium. Convenerunt enim adversum nos Omnes reges Amorrhaeorum, qui habitantin montanis. Ascenditque; IOSUE de Galgalis: et
omnis exercitus Bellatorum cum eo, Viri fortissimi. Dixitque Dominus ad IOSUE; Ne timeas eos! In manus enim tuas tradidi illos. Nullus ex eis tibi resistere poterit. IRRUIT itaque IOSUE super eos REPENTE, tota nocte ascendens de Galgalis. Et conturbavit es Dominus, a facie Israel: contrivitque plaga magna in GABAON: ac persecutus est eos, per viam Ascensus BETHORON: et percussit usque AZECA et MACEDA. Cumque fugerent filios Israel, et essent in descensu BETHORON: Dominus misit super eos LAPIDES magnos, de caelo, usque ad Azeca: et mortui sunt multo plures Lapidibus Grandinis; quam, quos gladio percusserant filii Israel. TUNC locutus est IOSUE Domino, in die, qua tradidit Amorrhaeum, in conspectu filiorum Israel; dixitque coram eis; SOL, contra Gabaon, NE MOVEARIS! et LUNA, contra vallem AIALON! Steteruntque SOL et LUNA; donec ulcisceretur se Gens, de inimicis suis. Nonne scriptum est hoc, in LIBRO-IUSTORUM? STETIT itaque SOL in medio caeli: et non FESTINAVIT Occumbere,
spatio UNIUS DIEI. Non fuit antea, et postea, tam longa Dies: OBOEDIENTE DOMINO VOCI HOMINIS: et pugnante pro Israel. Reversusque est IOSUE cum omni Israel, in castra GALGALAE. Fugerant enim QUINQUE Reges; et se absconderant in spelunca urbis MACEDA. Nuntiatumque est IOSUE, quod in venti essent Quinque reges, latentes in spelunca urbis MACEDA. Qui praecepit sociis, et ait; Volvite Saxa ingentia, ad os speluncae: et ponite viros industrios, qui clausos custodiant: vos autem nolite stare; sed persequimini Hostes. * Caesis ergo adversariis plaga magna, praecepit IOSUE, dicens; APERITE OS speluncae: et producite ad me Quinque reges, qui in ea latitant. Feceruntque ministri, ut sibi fuerat imperatum. * Percussitque IOSUE, et interfecit eos: atque suspendit super quinque stipites: fueruntque SUSPENSI, usque ad VESPERUM. Cumque occumberet SOL; praecepit sociis, ut deponerent eos, de patibulis. Qui depositos, proiecerunt in speluncam, in qua latuerant: et posuerunt super os eius SAXA ingentia; quae permanent usque in praesens.
Argumentum. AD GAUDIUM invitat, ex S. Ioannis BAPTISTAE Ortu, concipiendum. IGNES suscitari, LAETITIAE indices, iubet; et Ligna comportari, ad PYRAS struendas: in monte praecipue POGIO ad fl. Danubium sito. Eum tunc temporis rumor fallax memor abat, AEDE Mariana ab Hostibus deusta, deformatum.
VIRGINES.
ELISABETH impletum est tempus pariendi: et peperit FILIUM. Et audierunt Vicini, et Cognati eius; quia
magnificavit Dominus misericordiam suam cum Illa: et congratulabantur ei. Vers. 57. 58.
IUVENES.
Et factum est: in die octavo venerunt circumcidere Puerum, et vocabant cum nomine Patris sui, ZACHARIAM. Versu. 59.
AESTIVORUM LIBER II. AESTATIS PROFICIENTIS, SIVE, IULII MENSIS GAUDIA PERTRACTANS. VISITATIONEM B. VIRGINIS. FOENI-SECTIONEM. CANICULARIA. SITIM, et, FONTES. S. IGNATIUM LOYOLAM. s092 HTML-Text
Argumentum. Exsurgens MARIA, in diebus illis; abiit in Montana, CUM FESTINATIONE, in Civitatem Iuda: et intravit in domum Zachariae: et SALUTAVIT Elisabeth. Luc. I. V. 39. 40.
Argumentum.
INTERDUM Culpae non-Latae, ignoratus etiam Error; Latissime tamen, et ad caelum usque patet. Notissimus est hoc in genere, CYRIACUS Abbas; quem LAURAE Calamonis (Asceterii, sic in Palaestina dicti, et ad Iordanis ripam siti) INCOLAM exercitatissimum: DEI Mater, per quietem oblata, comitantibus utroque IOANNE,
(Baptista, et Evangelista) INVISERE tamdiu dedignata est; quamdiu Evangeliorum codici, qui in cella Cyriaci servabatur, adnexus, ignorante possessore, scelestus NESTORII LIBER, cohaereret, Is, vix sero tandem deprehensus exustusque; VIRGINI ad hominem aditum, et Cyriaco VIRGINEM, reconciliavit. Vide Ioann: Moschum, Prati Spiritalis c. 46. Baronii Tomum V. ann. 429. et alios complures.
Argumentum.
OETINGA-VETERE, per urbem MILDORPIANAM, reversus Auctor; Haagae,
Comitatus Boiarici, tractum, silvas, atque PRATA demiratur. FLORES campestres, omnium generum (ceu FENI materiam) per singulorum Graeca, Romanave Vocabula; necnon Papiliones, aliaque Insecta pratensia, perstringit.
Argumentum. Prati, florumque, modo celebratorum, repentina per FENISECAS absectio deploratur. Feni-Sectionis quoque, Siccationis, et Collectionis, hypotyposis adiungitur.
Argumentum. DANIELIS Cap. IV. Vers. 25.
Omnia haec, venerunt super Regem NABUCHODONOSOR. Post finem Mensium duodecim, in aula BABYLONIS deambulabat. Responditque REX, et ait; nonne haec est BABYLON, civitas MAGNA? quam ego aedificavi in Domum regni, in robore fortitudinis meae, et in gloria decoris mei? Cumque sermo adhuc esset in ore regis: vox de caelo ruit; Tibi dicitur, Nabuchodonosor Rex! Regnum tuum transibit a Te: et ab Hominibus eicient Te: et cum Bestiis, et Feris, erit habitatio tua. FOENUM, QUASI BIS, COMEDES! et SEPTEM TEMPORA mutabuntur supet Te; donec scias, quod dominetur Excelsus in Regno hominum: et, cuicumque voluerit, det illud. EADEM hora, sermo completus est, super Nabuchodonosor: et ex Hominibus abiectus
est; et FENUM, UT BOS, COMEDIT: et Rore caeli corpus eius infectum est: donec capilli eius in similitudinem AQUILARUM crescerent: et ungues eius, quasi AVIUM. Igitur, post finem dierum, EGO Nabuchodonosor oculos meos ad caelum levavi: et sensus meus redditus est mihi: et Altissimo benedixi.
Argumentum.
HIC ipse, quem legisti modo, MAGNUS Nabuchodonosor, BABYLONIORUM et ASSYRIAE Monarches; ante Annos aliquot, in campo, quem DURAM appellant, inusitatae magnitudinis Colossum inauratum erexerat. In hoc BELUM, Orientalium populorum IOVEM, Regii Oris imagine figuratum, sic Gentibus sibi subiectis, certo die venerandum proposuerat: ut astu, stolidae superbiae pleno, uno in IDOLO, unaque ingeniculatione, et BELUS adoraretur, et NABUCHODONOSOR, a BELO repraesentatus. Scelestam hanc vanitatem difflavit, VENTUS ille Roris FLANS; qui TRES Palatinos Iuvenes impietatem exsecratos, medias inter Flammas, cum urendi essent, refrigeravit. Tunc enim, in Unius ac VERI NUMINIS professionem REX iurans; atheum utique Deum illum, cum IDOLI forma, disiecit: BASIN (ut sit) reliquit, nihil sacrilegii retinentem. CETERUM, ut Homines sumus, in crescente praesertim blandientis Fortunae Maiestate: NABUCHODONOSOR, Sui ac Veteris resipiscentiae memoria deleta; post annos haud ita
multos, iterum in CAELUM OS SUUM LEVAVIT: et ob hoc, ex Hominum eiectus consortio, Bovisque corde sumpto furiosus, inter DESERTA septennio palatus est. Vix sero tandem, recognito DEO CAELI, menteque sana restituta; creditur a Poeta, STATUAE illius sceleratae, (Ne quid etiam radicis ex Impietate prima superesset) BASIN quoque, et fundamenta revellisse. Divinae certe Paginae verba, in propatulo sunt, Perfectissimae Emendationis testimonium REGI conciliantia.
Igitur post sinem (inquit Historicus Sacer) Dierum, Ego NABUCHODONOSOR, oculos meos ad Caelum levavi: et Altissimo Benedixi; et Viventem in sempiternum, laudavi, et glorificavi: quia potestas eius potestas sempiterna: et Regnum eius in generatione et generatione. * Nunc igitur Ego Nabuchodonosor laudo, et Magnifico, et Glorifico REGEM CAELI: quia Omnia opera eius VERA, et omnes Viae eius Iudicia! et Gradientes in Superbia, potest humiliare.
EN Monarchae, bis Impii, nunc ad Pietatem
ac religionem reducti, indubitata vestigia! ad quae, ut pervaderet; Excisis Simulacri reliquiis, nullum non LAPIDEM (quod aiunt) MOVIT. SED Nos interim, in viam Regiam, amice LECTOR!
Argumentum.
Borealium regnorum Universitates atque Academiae pleraeque: et illae potissimum, in quibus
Vindemiae vel nullae vel macilentae sunt; Iuvenum Musas atque Studia, per AESTATEM aliquantisper, publico et indicto OTIO, laxare antehac consuevere. Mos ille tenuit es adhuc, quo haec Auctor scribebat, anno Christiano MDCXLI: Fuitque spatium illud plusquam menstruum; et CANICULARIS fere Sideris durationi respondens. SEXAGENIUM porro illum, illustri nunc dignitate Virum, Iuvenem tunc in primis Clarum, (cuius nomine respectuque haec, et sequentes aliquot ELEGIAE conscriptae sunt) prima omnium DILINGA, erudivit Suevica: et, annuis redeunte vicibus IULII calore, in Patriam adrespirandum, dimisit. HIC igitur, cum coaevis, litterarumque consortibus indidem discedens; ACADEMIAE illius (PELICANI insignibus exornatae) necnon Urbis, locorumque circumiacentium LAUDES valedicendo retrectat. Mox, ITINERIS modice delibato progressu, Elegiam in Templi claudit encomio: quod non positu magis situque suo, quam Structoris (Illustrissimi HENRICI, Episcopi Augustani) religiosa munificentia, etiam ad Parnassi Pindique vertices resplendens; NITOREM suum, longe lateque
praetereuntium Oculis incidentem, neque debuit neque potuit, etiam POSTERORUM memoriae occultare.
Argumentum.
Promittit SEXAGENIUS; se, ad LINUM, quotidianis scriptis Elegidiis, tamquam Epistolis Laconicis, OTIUM istud litterarium, Caniculae tempore litterate transmissurum.
Argumentum. AULUM Linum idem, qui supra, SEXAGENIUS ad Ambulationem in CANICULARIBUS matutinam, exstimulat. Cunctanti, ante oculos ponit Anicularum, omniumque Superstitiosorum deliria; Ex Cuculi, Vetulae, Leporis, similiumque occursibus, sinistra itinera ominantium.
Argumentum. Narrat AULO suo SEXAGENIUS, de Itinere a Castris Fabiis, comitante lac. Satyro, Drusomagum versus suscepto: deque nobili, sed importuna, Hospitis uxore.
Argumentum. Indignatur apud AULUM per epistolam SEXAGENIUS, super quodam Scholastico, profectus magni in litteris iactatore; sed omnis interim generis Lusibus indulgente.
Argumentum.
Narrat AULO LINO idem SEXAGENIUS, de Scholastico quodam, CYATHONE, utrique in studiis Dilinganis notissimo; Grammatico quidem sedulo, et insigni: ceterum Potore longe maximo, aegrotante.
Describuntur horti urbis Lavinganae suburbani, lupuli cerevisialis feraces.
Tangitur autem in hac Epistola Elegiaca, LUPULUS: qui aequivoca ambiguaque significatione notat, et GRAMMATICUM superiorum temporum non incelebrem: et Legumen illud, acuendae Cerevisiae aptissimum.
Immodica in campis ambulatione confecta, die postere aeger SEXAGENIUS, conqueritur AULO suo de nimio CURSU et Disputandi orexi, ELTERI Sacerdotis; Viri praestantis, et nomine dignitateque inter Collegas Ecclesiae Fabianae, SENIORIS.
Argumentum.
Purgat se AULO suo SEXAGENIUS, de Epistolarum interrupta scriptione, ex Arce Trans-Ilerana; culpa in fluvium restagnantem traiecta, Nuntiat deinde, de quodam
Peregrinae gentis Aulico Boreali: qui, AULO familiarissimus, cum ex Piscatoribus oriundus esset, tamen Cisalpinum se COMITEM, per mendacem iactantiam venditabat (fraude, OTIANTIBUS Scholasticis haud admodum infrequenti.) 'Refert, quam Satyrice istius Nobilitatem Pictor quidam, nomine Agron, exagitaverit; Piscatoriis plerisque Instrumentis, Momico penicillo productis.
Argumentum.
Aruntium Romanum, tanta bibacitatis intemperantia infamavit; ut, Vini deficiente
potu, Ne Bibendi usum intermitteret, AQUA Ventrem, tamquam utrem, ingurgitaret. Ob quam proinde consuetudinem, etiam HYDROPOTAE nomen invenit; testibus Plutarcho in Parall. c. 39. et Aristide l. 3. Rerum Italicarum. Qualem hunc, Lector, Putes, inter itinera fontibus destituta? qualem febriles inter ardores fuisse? Quem nos idcirco, in hac et sequenti Elegia, sub VIATORIS et FEBRICITANTIS titulis producimus, non iam Romanum illum, nec Pagani Deorum cultus: sed Teutonem, et Christianarum rerum non ignarum. Nec enim unus credi debet SITITOR fuisse Aruntius; nec secum Insaniam suam omnem bustis intulisse. nam Immoderati Desiderii unicum Nomen et Exemplum, ad Sexcentos hodie successores heredesque transivit.
Argumentum.
ARUNTII HYDROPOTAE, (si legisti) iam proxime meminimus. Eundem puta et hic recurrere, non iam VIATOREM, sed FEBRIENTEM. Hic Teuto iam. et Christianus, ex verbis Psalmi 41. Quemadmodum desiderat Cervus ad fontes aquarum, sive Somnians, sive (quod eodem paene recidit) Insaniente in Potum vigilia Fontes Imaginans; anhelat ad omne Undarum genus, Cervina plusquam orexi. nominatim autem ad Puteos Fontesque sibi notiores atque gelidiores, Dilinganum Summoenianum, Campidonensem, Ratisponensem ad Carthusiam, Andecensem, ac quattuor Augustanos. Transilit deinde votis suis, SITIENTIUM affectu genuino, ad Celebriores, tam e Profanis quam Biblicis monumentis sibi compertos Fontes: donec UNO potiatur.
Hic nolim, ulla te, lector, hyperbola (in
poesi praesertim) offendat: tametsi appetita Flumina integra Oceanosque deprehendas. Quod enim Philoxenus ille, Gnathoque Siculus in esculentis optabant; hoc in poculento quovis, etiam AQUATICO, impense SITIENTES expetunt: quorum in numero quidam MELANTHIUS, sibi Gruis optabat Collum, quo diutius Bibendi voluptatem sentiret; ut Clearchus auctor est apud Caelium Rhodig. l. 13. c. 25. Et ego Omnes vere FEBRIENTES, et in febri Aquarum orexi tortos, interrogo; Num illorum tunc vota desideriaque, etiam Omnes in unam congesti Concham Fontes explevissent? Negabunt certe; si de AFFECTU SITIENTIS quaestio sit, qui tunc esse consuevit Insatiabilis. Hic tu tamen dices mihi; Quid haec tam barbara Sitis, ad civiliores DELICIAS? Interroganti respondeo; Certe quidem, si verum inquirimus, mi Lector: Inexpertis, et semper liquore Saturis, NIHIL! Expertis autem aliquando, et veteres Febres retractantibus, ad materiam PLURIMUM facit, Immaniter SITIVISSE. Habet enim, Praeteriti Doloris secura recordatio, Delectationem! inquit ad L. Luceium M. Cicero Famil. epist. l. 5.
Argumentum.
IN SITI, quantumvis extrema, hauriendique difficultate, NUMQUAM desperandum; exemplo docet AMMIANI MARCELLINI, Scriptoris inter Augustaeos historicos notissimi. Cuius verba tibi, Lector, fidemque gestorum, ac totum illum mire indagatum, miriusque attractum FONTEM, ex ipso fonte, (AMMIANO) repraesentamus.
Libro Historiarum XIX. circa medium.
ACCITIS igitur, regis imperio, praedatoribus universis, strictoque comminus ferro: cum sanguis utrobique immensis caedibus funderetur; repletae sunt corporibus fossae, latiorque via inde pandebatur: et concursu copiarum ardentium civitate oppleta; cum omnis defendendi
vel fugiendi spes esset abscissa: pecorum ritu, armati et imbelles, sine sexus discrimine, truncabantur. Itaque, vespera tenebrante; quum adhuc, licet iniqua reluctante fortuna, multitudo nostrorum manu conserta distringeretur: in abstrusa quadam parte oppidi, cum DUOBUS aliis, latens obscurae noctis praesidio, postica, per quam nihil servabatur, evado: et squalentum peritia locorum, comitumque adiutus celeritate, ad Decimum lapidem tandem perveni. in qua statione lenius recreati, cum ire protinus pergeremus, et incedendi nimietate iam superarer (ut insuetus Ingenuus) offendi dirum aspectu, sed, fatigato mihi lassitudine gravi, levamen impendio tempestivum. Fugaci equo nudo, et infreni, calonum quidam sedens; ne labi posset, ex more habenam, qua ductabatur, sinistra manu arctius illigavit: moxque decussus, vinculi nodum abrumpere nequiens, per avia saltusque membratim discerptus, iumentum exhaustum cursu, pondere cadaveris detinebar: cuius dorsualis comprehensi servitio usus, in tempore; cum
iisdem sociis, ad Fontes Sulpureos Aquarum, suapte natura calentium, aegre perveni. Et, quia per aestum, arida SITI reptantes, aquam diu quaeritando, profundum pone vidimus puteum: et neque descendendi * prae altitudine, nec restium aderat copia: necessitate docente postrema, indumenta linea, quibus tegebamur, in oblongos discidimus pannulos: unde, explicato fune ingenti, centonem, quem sub galea ferebat unus e nostris, ultimae aptavimus summitati: qui per funem coniectus, aquasque hauriens, ad peniculi modum; facile SITIM, qua hauriebamur, exstinxit. Unde citi serebamur ad flumen Euphraten, ulteriorem ripam petituri.
Ista Marcellinus, Stylo Militaris et amphibii Scriptoris subferreo: sed rei tamen gestae testimonio au)tofw/nw|.
Argumentum.
Modum POTUI statuendum; etiam inter MENSAS: propositis, quae terreant, Exemplis MACEDONUM, Alexandri MAGNI, et EPULONIS Evangelici.
Argumentum.
Litterarum studiosos Iuvenes, ad FONTEM hunc, pro moenibus per Aestatem bibere solitos, adhortatur; ut VINA fontanis lymphis attemperent, commodioris Studii gratia.
Argumentum.
Est CHRISTI, cum SAMARITIDE, Colloquium, (Ioannis Capite IV.) cuius divina Historiae verba particulatim apponemus. HANC porro SAMARITANAM, Menologium Graecorum et Latinorum quorundam Martyrologia (apud Cornelium a LAPIDE, in IV. Ioannis, Versu 29.) PHOTINAM nominant; et MARTYREM asserunt, cum
Filiis DUOBUS, et Quinque SORORIBUS. Quibus omnibus, primam, ad Beatam mortem vitamque, viam praeivit, negotiosa CHRISTI, supra FONTEM Sicharaeum, QUIES.
Nos, huius Historiae su/sthma sic fecimus ELEGIACUM; ut tamen in eodem (eademque opera) DRAMATI quoque et Actiunculae
THEATRICAE locum relinqueremus; siquis hunc ei Dare vellet.
EVANGELISTA.
ET continuo venerunt Discipuli eius; et
mirabantur, Quia cum Muliere loquebatur. Nemo tamen dixit; Quid quaeris? aut, Quid loqueris cum ea? Reliquit ergo hydriam suam Mulier, et abiit in civitatem, et dixit illis hominibus; Venite! et videte Hominem, qui dixit mihi Omnia, QUAECUNQUE FECI! Numquid ipse est Christus? Versu 27. 28. 29. 30.
Argumentum.
Exponit, quanti discriminis sit, Sine cortice, sine fasce tabulaque, citra ullam Natandi peritiam, Flumina (qui Iuventutis hoc mense mos est) tentare: adducto in medium extremo verissimoque Adolescentis studiosi, in Guntii Amnis catarrhactis adito periculo.
Scribitur autem haec Elegia, nomine memoriaque Veteris Amici, IANI VOLUCELLAE, Fabiani; cui quondam, duodecenni, in hoc Pelago AQUA HAESERAT: haesura in vorticibus anima, nisi caelo succursum esset.
Tangitur ad Carminis exitum, Scholastici veteris Graecanici fatuum, sed teste cano vulgatum, Iuramentum: quod in haec verba Hieroclis interpres refert.
Scholasticus, dum NATARE tentat, paene submersus est. IURAVIT igitur; Non ingressurum se de cetero Aquas, nisi prius probe exacteque Natare didicisset.
Sed nos VOLUCELLAM potius audiamus; et Experto credamus!
Argumentum.
Quanto Divus IGNATIUS De LOYOLA, militaris spiritus ardore, Bella Hispano-Gallica tractarit, commemorat. Miratur repentinam eiusdem, adignitum Divini honoris zelum animi conversionem, atque metamorphosin. Eius latentes indagat caussas; explicaturus easdem profusius Elegia subsequenti. Sub finem denique eidem DIVO, Auctor, muneris Natalicii vicem, Papyrum offert virginem; a Thalia gesto aliquo IGNATIANO implendam.
Argumentum. Ex R. P. Petro Ribadineira. Soc. IESU.
IGNATII desideria, Excitata iam et Confirmata; multo, quam antea, Inflammavit ardentius, praeclara quaedam, atque admirabilis VISIO. Nam VIGILANTI nocte quadam, clarissima Beatissimae
Virginis MARIAE, una cum Sancto puero IESU, species obiecta est: qua Aliquamdiu Permanente, mirifice recreatus est; et divina quadam voluptate perfusus. Unde, tantum eum praeteritae vitae taedium cepit; maximeque earum rerum, quae cum obscoena delectatione coniunctae sunt: ut omnium impudicarum rerum imagines, ex animo eius effluere viderentur. Et sane; veram fuisse VISIONEM, ac fructuosam; res ipsa comprobavit: cum ab ea hora, ad extremum usque spiritum, Castitatis Integritatem, divino beneficio, conservaverit. Haec totidem, et his ipsis verbis, Petrus RIBADINEIRA, scriptor Vitae S. Ignatii. Libro 1. cap. 2.
Argumentum. Ex eodem Ribadineira.
IN itinere, quod ROMA Venetias habuit IGNATIUS (Loyola,) multa aspera et acerba pertulit. Propter grassantis enim Pestis metum, vel in Porticibus excubare, vel pernoctare sub dio, cogebatur. Et VIATORES, exsanguem illum ac luridum intuiti, summaque macie confectum; se in fugam aliquando dabant. Alii vero, qui se in via illi socios adiunxerant; lentius prae virium tenuitate ambulantem, sub NOCTEM DESERUERUNT.
Sed, qui dixit; Non te deseram, neque derelinquam! ille desertum invisit IGNATIUM, abiectum suscepit, et complexus est. Namque, OBTULIT se illi NOCTE, postquam relictus est, proxima, CHRISTUS, in latissimo quodam Campo, a Fossa Clodia pergenti PATAVIUM: plurimumque, aspectu suo, recreavit eius animum: et ad GRAVIORA perferenda roboravit; et ita eius ITER direxit, ut Patavinae urbis custodiae ingredientem illum egredientemve, nihil omnino remorarentur, aut interpellarent, et aditum Venetias perfacilem haberet; cum tamen desertores illi socii laboris multum subierint; ut liberum in eam Urbem ingressum invenirent. Verba sunt Petri Ribadineirae Lib. 1. Vitae, capite 10.
AESTIVORUM LIBER III. AESTATIS ADULTAE, SIVE, AUGUSTI MENSIS OBLECTAMENTA, COMMODAQUE PROPONENS, s143 HTML-Text
Argumentum. POETA, scribendo sublassus; a RUTHA Moabitide, ad Se ipsam, DEIPARAM, et Aestatis reliquum, celebranda, instigatur.
Argumentum.
Occupati messoriis laboribus (et hoc quidem, calidissimo meridie) Monachi CLARAE-VALLENSES, Divi BERNARDI discipuli; usque adeo caelestes non fefellerunt Oculos: ut misericordissima gravaminum Humanorum inspectrix, VIRGO Deipara, deorsum (comitibus Sanctis, ELISABETHA, Baptistae Matre, et MAGDALENA Paenitente,) descensu suscepto; Calore diffluentes MESSORES, strophiolis prodigiosis abstergi iusserit. Spectaculi tam inusitati testis oculatus, fuit REINALDUS quidam; qui Otiosus ad sarcinulas sedere maluit; quam labore caeleste SUDARIUM. emereri.
Vide Ioannem Maiorem in Speculo. Tit. MARIA: ex libro de Viris Illustribus Ordinis. Cisterciensis.
Argumentum. LIBRI RUTH Caput. l. a Versu I.
IN diebus Unius IUDICIS, quando Iudices praeerant; facta est FAMES in Terra. Abiitque Homo, de Bethlehem Iuda; ut peregrinaretur in regione MOABITIDE, cum Uxore sua, ac duobus liberis. Ipse, vocabatur ELIMELECH; et uxor eius NOEMI: et duo filii, alter MAHALON, et alter CHELION, EPHRATHAEI, de Bethlehem Iuda. Ingressique regionem MOABITIDEM, morabantur ibi. ET mortuus, est ELIMELECH, maritus NOEMI: remansitque ipsa cum Filiis. Qui acceperunt uxores MOABITIDAS; quarum Una vocabatur ORPHA, alteraque RUTH. Manseruntque ibi decem
annis: et ambo mortui sunt, Mahalon videlicet, et CHELION: remansitque Mulier, orbata duobus liberis, ac, marito.
ET surrexit (NOEMI) ut in patriam pergeret, cum utraque nuru sua, de regione Moabitide. Audierat enim, quod respexisset Dominus Populum suum; et dedisset eis escas. Egressa est itaque de loco peregrinationis suae, cum utraque nuru. Et iam in via revertendi posita in terram Iuda, dixit ad eas; ITE in domum matris vestrae! Faciat vobiscum Dominus misericordiam, sicut fecistis cum MORTUIS, et MECUM. Der vobis invenire requiem, in domibus Virorum, quos Sortiturae estis!
Et Osculata est eas. Quae, ELEVATA voce, Flere coeperunt, et dicere; Tecum pergemus, ad Populum tuum! Quibus illa respondit; Revertimini, Filiae maeae! Cur venitis mecum? Num ultra habebo Filios, in utero meo? ut Viros ex me sperare possitis? Revertimini, Filiae meae! et Abite! Iam enim senectute confecta sum; nec apta vinculo coniugali. Etiamsi possem hac nocte concipere; et parere filios: Si cos exspectare velitis, donec crescant, et annos pubertatis impleant, ante eritis Vetulae, quam Nubatis. Nolite, quaeso, Filiae meae! quia Vestra angustia magis me premit; et Egressa est manus DOMINI contra me.
ELEVATA igitur voce, RURSUM flere coeperunt. ORPHA, osculata est Socrum, ac reversa est: RUTH adhaesit Socrui suae. Cui dixit Noemi; En, Reversa est Cognata tua, ad populum suum, et AD DEOS SUOS! Vade cum ea. Quae respondit; Ne adverseris mihi, ut relinquam te, et abeam. quocumque enim perrexeris, pergam: Et, ubi morata fueris, et ego pariter morabor. Populus tuus, populus meus; et DEUS tuus. DEUS Meus! Quae Te terra morientem susceperit, in ea moriar: Ibique locum accipiam sepulturae. Haec mihi faciat DEUS, et haec addat! si non sola Mors Me et Te separaverit!
Videns ergo Noemi, quod, OBSTINATO animo, Ruth decrevisset secum pergere; adversari noluit; nec ad suos ultra Reditum persuadere. Profectaeque sunt simul.
ET venerunt in BETHLEHEM. Quibus urbem ingressis, velox apud cunctos FAMA percrebruit: Dicebantque mulieres; HAEC EST ILLA NOEMI! Quibus ait; Ne vocetis me NOEMI, id est, PULCHRAM! sed vocate me, MARA, hoc est, AMARAM: quia Amaritudine valde replevit me Omnipotens. Egressa sum Plena; et Vacuam reduxit me DOMINUS. Cur ergo vocatis me NOEMI; quam Dominus HUMILIAVIT, et AFFLIXIT Omnipotens? Venit ergo NOEMI, cum RUTH Moabitide, Nuru sua, de terra peregrinationis suae. ac reversa est in BETHLEHEM, quando PRIMUM HORDEA METEBANTUR.
Huic Periphrasi, non invita Lectoris File/llhnos gratia, praeludat Eustathii, scriptoris ceteroquin discincti, castus tamen hic Stylus: qui e)rwtikw=n bibli/w|, d, paragrapho V. sic habet.
Argumentum, Quod suggerit A. Gellius Libro Noctium Atticarum secundo, Capite 29.
Aesopus ille, e Phrygia, Fabulator, haud immerito SAPIENS existimatus est; cum, quae Utilia monitu suasuque erant, non severe, non imperiose, praecepit et censuit, ut PHILOSOPHIS mos est; sed festivos, delectabilesque
APOLOGOS commentus; RES salubriter ac prospicienter animadversas, in mentes animosque hominum, cum audiendi quadam illecebra, induit. Velut haec eius FABULA, de AVICULAE nidulo, lepide atque iucunde praemonet; SPEM, fiduciamque rerum, quas efficere quis possit, haud unquam in ALIO, sed, IN SEMET IPSO, habendam.
AVICULA (inquit) est Parva; nomen est, CASSITA: habitat, nidulaturque in segetibus, id ferme temporis, ut appetit MESSIS; pullis iamiam plumantibus. Et Cassita in sementes forte concesserat tempestiviores: propterea, frumentis flavescentibus, pulli etiam tunc involucres erant. Cum igitur ipsa iret, cibum PULLIS quaesitum: monet eos; ut, SIQUID ibi rei NOVAE fieret, dicereturve, animadverterent: idque uti sibi, ubi redisset, nuntiarent. DOMINUS postea segetum illatum, Filium adolescentem vocat: et; Vides, inquit, haec ematuruisse? et manus iam postulare? Idcirco, die crastino, ubi primum DILUCULABIT, fac, AMICOS adeas, et roges; VENIANT, operam mutuam dent, et Messem hanc nobis adiuvent. HAEC ubi ille dixit; discessit: atque, ubi rediit CASSITA; pulli trepiduli circumstrepere, orareque matrem; ut statim iam properet, atque alium in locum se asportet; Nam, dominus (inquiunt) misit, qui AMICOS rogaret; uri, luce ORIENTE, veniant et METANT. Mater, iubet eos a mern otiosos esse, Si enim dominus (inquit) messem ad
Amicos reicit; crastino seges non metetur; neque necesse est, HODIE ut vos auferam. Die igitur postero, mater in pabulum volat: dominus, quos rogaverat, operitur: Sol fervit, et FIT NIHIL; et AMICI, Nulli erant. Tum ille rursum ad filium; AMICI isti, inquit, magnam in partem cessatores sunt. Quin potius imus; et COGNATOS AFFINESQUE, et VICINOS nostros oramus, ut assint cras tempore ad METENDUM? Itidem hoc pulli, pavefacti, matri nuntiant. Mater hortatur; ut, tum quoque, sine metu ac cura sint: COGNATOS, AFFINESQUE nullos fere tam esse obsequibiles ait; ut ad laborem capessendum nihil cunctentur, et statim dicto oboediant; Vos modo, inquit, advertite, si post haec quid denuo dicetur! ALIA LUCE ORTA, avis in pastum profecta est: COGNATI, et AFFINES, operam, quam dare rogati sunt, supersedent. An postremum igitur dominus filio; Valeant (inquit) AMICI, cum PROPINQUIS! Afferes, PRIMA LUCE, falces duas: unam Egomet mihi, et Tu tibi capies alteram: et frumentum nosmet ipsi manibus nostris cras meremus. Id, ubi ex pullis, dixisse dominum, mater audivit; TEMPUS EST, inquit, cedendi et abeundi! FIET NUNC, dubio procul, quod Futurum dixit: IN IPSO enim vertitur, cuia res est; Non, Aliunde petitur. Atque ita CASSITA nidum mutavit: et seges a Domino demessa est.
Haec quidem est AESOPI fabula, de AMICORUM et PROPINQUORUM, levi et inani fiducia. Sed, quid aliud sanctiores libri Philosophorum monent; quam, ut in nobis tantum ipsis: nitamur? Alia autem omnia, quae Extra Nos, extraque nostrum animum sunt, neque pro Nostris, neque PRO NOBIS ducamus? Hunc AESOPI Apologum, Quintus ENNIUS, in Satyris, scite ad modum et venuste, versibus quadratis composuit: quorum duo postremi, isti sunt; quos haberi cordi et memoriae, operae pretium esse hercle puto.
Hoc erit tibi argumentum, semper in promptu situm; Ne quid exspectes AMICOS, quod tute agere possis.
Haec hucusque A. Gellius, totidem verbis. Nunc ab Illo, AD NOS (quae Comici vox est) EAMUS!
Argumentum. DANIELIS Capite XIV. a Versu XXVII.
INDIGNATI sunt Babylonii adversus Regem vehementer: et congregati, dixerunt; IUDAEUS factus est REX! BEL destruxit, Draconem interfecit; et Sacerdotes occidit. Et dixerunt, cum venissent ad Regem; Trade nobis DANIELEM! Alioquin, Interficiemus te, et domum tuam.
Vidit ergo REx, quod irruerent in eum vehementer: et, necessitate compulsus, tradidit eis Danielem. Qui miserunt eum, in LACUM Leonum; et erat ibi diebus sex.
PORRO, in Lacu erant Leones septem: et dabantur eis Duo Corpora quotidie; et Duae Oves: et tunc non data sunt eis; ut devorarent Danielem.
DANIELIS Capite 14. a Versus 32.
Erat autem ABACUC Propheta, in Iudaea: et ipse coxerat pulmentum, et intriverat Panes in alveolo: et ibat in campum; ut ferret messoribus. Dixitque Angelus Domini ad Abacuc; Fer prandium, quod habes, in Babylonem Danieli; qui est in lacu leonum. Et dixit Abacuc; Domine, Babylonem non vidi; et lacum nescio.
Et apprehendit eum Angelus Domini, in vertice eius: et portavit cum capillo capitis sui; posuitque eum in Babylonem, super lacum; in impetu spiritus sui.
DANIELIS Capite 14. Versu 36.
Et clamavit Abacuc, dicens; Daniel, Serve DEI! Tolle prandium, quod misit tibi Deus. ET ait Daniel; Recordatus es mei, Deus: et non dereliquisti quaerentes te. Surgensque Daniel,
comedit. Porro, Angelus Domini, restituit Abacuc confestim in loco suo. Venit ergo Rex, die septimo, ut lugeret Danielem. et venit ad Lacum, et introspexit: et ecce! Daniel sedens in medio Leonum! Et exclamavit voce magna Rex, dicens; Magnus es, Domine, Deus Danielis! Et extraxit eum de lacu leonum. Porro illos, qui perditionis eius caussa fuerant; intromisit in Lacum: et devorati sunt in momento, coram eo.
LAETAE, consuetaeque MESSORUM, et patrumfamilias, VESPERAE; visum est, TRISTEM, inexspectatam, aeternamque VESPERAM subtexere: ut Elegiaco huic metro, etiam materies imitabunda subserviret; et alterna Laetorum Tristiumque variatione, claudicaret.
Ceterum AVARO huic STULTO, quem videlicet A)nw/numon invenimus; Nomen a
supervacanea noxiaque Sollicitudine, MERIMNUM fecimus; poetica fingendi libertate. In reliquis, ne quid Fictum putes; Historicis (ut solet) gestis intermixta PARABOLA, Ipsa DIVINA VERITAS praeloquitur.
LUCAE cap. 12. a V. 16.
Dixitque (IESUS) ad illos; Videte, et cavete ab omni AVARITIA! Quia non in Abundantia cuiusquam vita eius est, ex hic, quae possidet. Dixit autem Similitudinem ad illos, dicens; Hominis cuiusdam DIVITIS, uberes fructus AGER attulit: et cogitabat intra se, dicens; QUID FACIAM? quia non habeo, quo congregem Fructus meos? Et dixit; HOC FACIAM! Destruam HORREA mea; et maiora faciam: et illuc congregabo omnia; quae nata sunt mihi, et bona mea, et dicam animae meae; ANIMA! Habes multa bona posita, IN ANNOS PLURIMOS. Requiesce, comede, bibe, epulare!
Dixit autem illi Deus; STULTE! hac nocte animam tuam repetunt a te! Quae autem parasti, Cuius ERUNT? Sic est, qui thesaurizat: et non est in DEUM Dives!
Argumentum.
TRIBUS, diversissimae vitae morumque Iuvenibus, in campum, ambulandi caussa, progressis: cum, aestivis excitata caloribus, atrox TEMPESTAS, duos Improbos, diversis ictibus, ad totidem prodigiosas voces (FERIRE iubentes) fulminasset: Tertius, idemque integerrimus, SUB DEIPARAE (quam Sodalis unice coluerat) PRAESIDIUM
CONFUGIT. Nec incassum: nam volantem de caelo, tertio iam clamore, diram vocem; contraria MARIAE vox, PARCERE iubentis, inhibuit: ac, non dispari celeritate iamiam ruens FULMEN, una stitit: Ut Indemnis hic Virginis Cliens, quantum a Carne et MUNDO, tantum merito a Caelo quoque INTACTUS, regrederetur.
Quidam Equestris ordinis Germanus, Nonis Augusti, (quae MARIAE ad NIVES consecratae sunt) inter aestivos calores immodicos, BOLSANI, Tyrolensium vallium oppido (quod Bozenum vulgus appellat) constitutus; valetudinis reparandae causa in villam. montanam secedit. ILLIC prandio (quod vocant) GRAMINALI usurus; vino temperando, NIVES AESTIVAS et optat Peregrinas, et per puerum conducit Domesticas, ex circumiectis Alpium verticibus apportandas. Desperatis tandem istis; in Cibo (quem, refrigerandi gratia excogitatum, nostrates LAC NIVEUM indigetant) acquiescit.
Historiae Argumentum.
LIBERIO Summo Pontifice, IOANNES PATRICIUS Romanus, et UXOR pari nobilitate, cum liberos non suscepissent, quos bonorum Heredes relinquerent; suam hereditatem Sanctissimae Virgini, DEI MATRI, voverunt: ab ea summis precibus assidue perentes, ut, in quod pium opus eam pecuniam potissimum erogari vellet; aliquo modo significaret. Quorum preces et vota, exanimo facta, Beata Virgo MARIA benigne audiens, miraculo comprobavit. NONIS igitur AUGUSTI, quo tempore in Urbe maximi calores esse solent: noctu NIX partem collis Exquilini contexit. Qua nocte, Dei Mater SEPARATIM Ioannem et Coniugem in somnis admonuit: ut, Quem locum NIVE conspersum viderent, in eo Ecclesiam aedificarent; quae MARIAE VIRGINIS nomine dedicaretur. Se enim ita velle ab ipsis Heredem institui. Quod Ioannes ad LIBERIUM Pontificem detulit: qui, idem
per somnium sibi contigisse, affirmavit. Quare, sollemni Sacerdotum et populi supplicatione ad collem venit, NIVE coopertum: et in eo, locum Ecclesiae designavit; quae Ioannis et Uxoris pecunia exstructa est. Ex Breviario Romano, eiusdem verbis.
Argumentum.
Cur MARIAE MAIORIS appellatione Basilica NIVIUM insignita fuerit; ipsa DEIPARA poetae explicat, exemplo Templorum et Aedium MARIANARUM, in Urbe suburbiisque
Monacensibus: ac praecipue AEDIS supremae seu, Collegiatae, Beatissimae Virginis, eadem in Urbe eminentis.
Argumentum.
TIMOLEON quidam, amicitiae veteris fiducia mutua, ab Auctore per Epistolam expetierat consilium; De bonis ac facultatibus suis quidnam ageret, Heredis spe, ex sterili matrimonio destitutus? Quae memoriae suae diuturniora monimenta probaret? quanam impendii via compendiosius clariusque, etiam post sua fata, in hominum notitia superviveret?
Huic Poeta auctor est; ut facultates et copias suas Uxorisque, pia munificentia, partim egentibus, partim templorum fabricis impendat: adductis, pro aedium Sacrarum commendatione, Ioannis, Patricii Romani, in Maria Maiore construenda, et Divi LEOPOLDI Agnetisque, Marchionum Austriacorum, laudatissimis exemplis.
Eorum primum nos Elegia XV. praecedente, sumus exsecuti. Posterioris historiam, Ioannes Bonifacius in Virginali, 1. 2. cap. ult. Francisc. Patavus, in Oratione, habita coram Sum: Pontif: Innocentio, pluresque alii, descripserunt, Suo quisque stylo. Post quos, rem in synopsin collectam, visum est, nostra quoque Minerva depingere: Prosa prius, et Humana dictione;
deinde (quod Libri professio poscebat) Pedibus illigata.
Ex Agnete igitur Imperatoris Romani filia, Matrona sanctissima, Divus LEOPOLDUS, Austriae Marchio, cognomento PIUS, filios sustulerat Octodecim. Neque tamen, proles tam numerosa, imminuere potuit eius familiarem in Pauperes liberalitatem: ac ne magnificentiam quidem in ponendis Templis. Post Deum, DEIPARAE uterque studio addictissimi, frequenter ac serio non modo cogitabant, sed etiam colloquebantur; Quo maxime loco cordi esset, Aedem Virgini sacram strui? Ambigentibus, mira res intervenit. Nam quodam die, inter utriusque deambulationem, Venn caelo immissi impetu, ablatum Marchionissae Velum, seu Flammeum, de capite in loca incognita, vis occulta asportavit. diuque indagantes, qui missi erant, re denique infecta desperataque, redierunt. Et AGNES eventui pariter ac iacturae acquievit. Ecce autem! Nono post anno, dum animi gratia campos silvasque LEOPOLDUS obequitat; in uxoris Flammeolum incidit. id integrum etiamnum repertum, omnique ex parte illaesum, laetus laetae reportavit. Placuit tandem, miraculo attonitis, illic aedem condi DEIPARAE; ubi prodigiose reconditum latuisset, tam cari DEO, capitis Involucrum. Templum igitur, utroque locatore coniuge, strui coeptum est, in Ripa Danubii, octavo a Vienna lapide: quod principio Saecularibus (ut appellant,) postea Religione devinctis, Canonicis, ab ipsomet LEOPOLDO, et Innocentio II. Pont. Max. commissum est; Celebre religione Monasterium: quod, Neoburgi hodieque appellatione, Veterem Pietatem Novis semper incrementis propagat.
Argumentum. RUTH Capite 2. a Versu 1.
ERAT autem VIRO (Noemae) consanguineus homo potens, et magnarum opum, nomine Booz. Dixitque RUTH Moabitis ad Socrum suam, Si iubes, vadam in agrum, et COLLIGAM SPICAS, quae fugerint manus metentium: ubicumque clementis in me patrisfamilias repperero gratiam. Cui illa respondit; Vade, filia mea. Abiit itaque, et colligebat Spicas. post terga merentium.
ACCIDIT autem, ut ager ille haberet
dominum, nomine Booz; qui erat de cognatione Elimelech. Et, ecce, ipse veniebat de Bethlehem. dixitque messoribus; DOMINUS VOBISCUM. Qui responderunt ci; BENEDICAT TIBI DOMINUS! Dixitque iuveni, qui messoribus praecrat; Cuius est haec Puella? Cui respondit; HAEC est MOABITIS, quae venit cum Noemi, de regione Moabitide: et rogavit, ut SPICAS colligeret REMANENTES, sequens messorum vestigia. Et de mane, usque nunc, stat in agro; et nec ad momentum quidem domum reversa est.
Et ait Booz ad RUTH; Audi, FILIA! ne vadas in alterum agrum, ad colligendum; nec recedas ab hoc loco: sed, iungere puellis meis; et, ubi messuerint, sequere. Mandavi enim pueris meis, ut nemo molestus sit tibi. SED, etiamsi sitieris; vade ad sarcinulas, et bibe aquas; de quibus et pueri bibunt. quae cadens in faciem suam, et adorans super terram, dixit ad eum; Unde mihi hoc, ut invenirem gratiam ante oculos tuos? et nosse me dignareris Peregrinam mulierem?
CUI ille respondit; Nuntiata sunt mihi omnia, quae feceris Socrui tuae, post mortem Viri tui: et, quod reliqueris parentes tuos; et terram, in qua nata es: et veneris ad populum, quem antea nesciebas. Reddat tibi DOMINUS, pro OPERE tuo! et PLENAM MERCEDEM RECIPIAS, a Domino, DEO Israel; ad quem venisti, et, sub cuius confugisti alas. Quae ait; Inveni gratiam apud oculos tuos, Domine mi: qui consolatus es me, et locutus es ad cor ancillae tuae; quae non sum similis Unius puellarum tuarum. Dixitque ad eam Booz; Quando hora vescendi fuerit, veni huc; et comede panem, et intinge buccellam tuam in aceto. Sedit itaque ad messorum latus: et congessit polentam sibi. Comeditque, et saturata est; et tulit reliquias: Atque inde surrexit, ut SPICAS ex more colligeret. Praecepit autem Booz pueris suis, dicens; Etiamsi vobiscum metere voluerit, ne prohibeatis cam: et de vestris quoque manipulis proicite da industria, et remanere permittite; ut absque rubore colligat: et colligentem nemo corripiat.
COLLEGIT ergo in agro, usque ad vesperam: Et, quae collegerat, virga caedens et excutiens.
invenit Hordei, quasi EPHI mensuram; id est, tres modios. Quos portans, reversa est in civitatem; et ostendit socrui suae. Insuper protulit, et dedit ei, de reliquiis cibi sui, quo saturata fuerat. Dixitque ei socrus sua; Ubi hodie collegisti? et, ubi secisti opus? Sit Benedictus, qui misertus est tui. Indicavitque ei; apud quem esset operata: et nomen dixit Viri; Quod Booz vocaretur. Cui respondit Noemi; Benedictus sit a Domino! Quoniam eandem gratiam, quam praebuerat VIVIS; servavit et MORTUIS. Rursumque ait; Propinquus noster est, homo. Et RUTH; Hoc quoque (inquit) praecepit mihi: ut tam diu messoribus eius iungerer, donec omnes segetes meterentur. Cui dixit Socrus; Melius est, filia mi: ut cum Puellis eius exeas, ad merendum; Ne, in Alieno agro, quispiam resistat tibi. Iuncta est itaque Puellis Booz: et tamdiu cum eis messuit; donec Hordea et Tritica in horreis conderentur.
Argumentum. PARODIA VERBORUM ECCLESIAE
Quae est Ista, quae ASCENDIT, per DESERTUM sicut virgula fumi, ex aromatibus Myrrhae, et Turis? Et, sicut dies Verni, circumdabant eam flores Rosarum; et Lilia convallium.
Compellatur in super DEIPARA ASSUMPTA, salutaturque, plerisque Biblicis Symbolicisque titulis: qui partim in Canticis Canticorum, partim in LITANIIS B. Virginis uberioribus, continentur. Ad extremum, ut Patrona, invocatur. EX ANGELORUM, AC CAELITUM RELIQUORUM PERSONA.
Argumentum. AMORE LANGUEO. Canticor. 2. v. 5.
Beatissimam DEIPARAM (sicut et sanctissimam Matrem THERESIAM) Amore potius in Deum; quam Morbo seniove extinctam, Orthodoxa plurimorum Pietas, vetus paritor recentiorque, Credit passim, ac Tradit.
Argumentum.
DEIPARA, iam ASSUMPTA, explanat; Sevi Nominis sui, kat) a)nagrammatismo/n Versati, tam in Terris olim, quam nunc in Caelestibus positam, ut plurimum AMASSE-IRRIGUA: Axae illius Biblicae (Iosuae 15. et Iudicum 1.) exemplo protypico; IRRIGUUM, inquam SUPERIUS, et Irriguum INFERIUS, Atque in Terris quidem, mistis Fletu crebro gaudiis Innatasse; quippe LACRIMARUM VALLI conveniente alternatione. In Caelo vero iam circumfluere TORRENTE
VOLUPTATIS sempiterno. Ad quem proinde honestissimum IRRIGUI-AMOREM, Virgines omnes Virgo-Virginum invitat.
AXAE porro historia, quae Elegiae principio perstringitur; ex ipsis Sacrorum codicum fontibus exscripta; talis est.
IUDICUM Cap. 1. v. 12.
DIXIT Chaleb; Qui percusserit Cariath-Sepher, et vastaverit eam: dabo ei Axam, filiam meam, Uxorem. Cumque cepisset eam Othoniel, filius Cenez, frater Chaleb minor; dedit ei Axam, filiam suam, coniugem. Quam pergentem in itinere, monuit Vir suus; ut peteret a patre suo Agrum. Quae, cum suspirasset, sedens in asino: dixit ei Chaleb; Quid habes? At illa respondit; Da mihi benedictionem! Quia Terram ARENTEM dedisti mihi. Da et IRRIGUAM aquis. Dedit ergo ei Chaleb, IRRIGUUM SUPERIUS, et IRRIGUUM INFERIUS.
Argumentum.
Describitur color, odor, ac varia genera Florum; quos, Aestivo potissimum sidere, vigentes, Latini Graecique BETTONICAS, seu, Vettonicas: barbari vero, odoris aromatici similitudine inducti CARYOPHYLLA, appellant.
In voce porro BETTONICAE (sicut et in Vettonica, eiusdem significationis nomine, Libro 2. Eleg. 5.) syllabam secundam ideo corripiendam duximus; quod et Graeci comprimisque Botanographi, bettonikh\n suam per o)mikro\n passim scribant: et ex nostris, Septimius Seren. ac Prudentius, O. corripiant. Esto; Vectonas, gentem Hispanicam (a qua flores isti nomen et plantam trahunt) tam Lucano producere, quam Straboni Hoescheliano, per w)me/ga exprimere, placitum fuerit. Quae admonere, ne r(izologoto/mous offenderemus, consultum visum.
Argumentum.
Beatissimus hic Iuvenis, Nobilitatis POLONAE, Virtutis rarissimae, Vitae funerisque desiderandi: quem VIENNAE quondam
Austriorum, cum febri deposita luctantem, DEIPARA, Salus-Infirmorum, Filiolo suo onusta, dignabunde inviserat; Eandem post. modum, quasi vicem redditurus obsequii, felix assecla, secutus est: Anima acta, vitalisque spiritus Vespera decursa, DILUCULO Assumptionis MARIAE.
Gestorum SAECULI XVII. SYNOPSIS. AB Anno Ivani Sisibeli. I. ad XLI. usque deducta: Singulis Distichis, singulos Annos complexis.
Argumentum.
RUTHA Moabitis, quae, Libri Primi Elegia altera, Poetam ad AESTIVA conscribenda impulerat; ex Tapete Phrygii operis, Prosopopoeiae beneficio, disserens: nunc eiusdem Schematis iterata gratia, loquitur ex Imagine, quam subiunctam vides
Chalcographica. Ac Primo quidem, se voti compotem damnatamque, gratulatur; posteaquam utique totum propemodum RUTHAE Libellum elegiaca videt paraphrasi expressum. Reddit deinde cultus, oris, vestitusque, et utensilium suorum, rationem: Imaginis symbola, per minutias et singulatim, explicat: Lectorem ad Labores indefessos incitat, Exemplo partim suo; partim fructuum Praemiorumque (caelestium maxime ac futurorum) veridica pollicitatione. Valedictura demum, a PSITTACI, Ceraso insidentis, icone, ad ipsius quoque celebranda Gesta, et elegantias, invitatur. Cui RUTHA libens acquiescit.
Argumentum.
Refert RUTHA, quae, quamque multiplices coniunctionis caussae, se inter et PSITTACUM, intercedant: ex eo generatim, quod AESTATIS uterque amans, Aestivarumque regionum et Frugum appetens; Morum. quasi similitudine quadam conglutinentur, Particulatim autem: quod volucrem hanc, Moabitici deserti filiam (pisa quoque ex urbe, quam PETRAM Deserti nominant Biblicae, chorographicaeque litterae, in extremis Moabitarum finibus, oriunda) ceperit; cum etiamnum Gentiliciis involuta tenebris,
puellaribus annis floreret: captam nutrierit, docuerit, informarit, profectu disciplinae numquam paenitendo. Subiungit; quo subinde casu, cum ipsa Socrum suam, Bethlehemum redeuntem, esset secuta, PSITTACUS e Moabitide regione eodem avolarit: Quae ibi, ex eo, exilii sui solacia; quas Boozaea familia universa oblectationes, perceperit: donec fato denique concederet. HAEC porro CONFICTA sunt. Ceterum, quo Poeseos iure et aequitate; ex Parecbasi Historica, quam stylo solutiore ELEGIAE toti subiungemus, intelligetur. Nunc, priusquam CARMEN exordiamur, aliquantulum etiam PARECBASI Physicae, Lectoris bono, indulgeamus.