CUm his diebus mecum esset Eustathius Swartius, amice Lector, Adolescentum, quantum ego novi, longo intervallo eruditissimus, scidas meas excutiendi cupido incidit, ab amore, puto, quo me prosequitur non vulgari. Nihil refragatus sum homini, cui scirem, publice mox summa omnia debitum iri. Quod itaque visum fuit, abstulit, edidit. Poematia praesertim, quae ultimam adhuc manum non receperant, quae eius politissimis manibus ideo tractari optabam, ut maculam publice eam eluere possem, quam omnium Typographorum oscitantia facile princeps, famae nostrae inussit in Panegyrico Melioris Goldasti, Ampliss. et spectatissimae doctrinae Viri, Monarchiae Romanae praefixo. Id enim scriptum
adeo crassis et pinguibus mendis obsitum est, ut pudere me omnis litteraturae ad eius memoriam subeat. Et pessime sit illi tenebrioni, qui Correctoris vicem in ea officina tunc fuit, mera enim mapalia fecit. Quod ego per Deum immortalem Lectoris, siquis ei infelici Panegyrico umquam futurus est, candorem rogo, ne Camenis nostris antiquitatis et pudoris custodibus obscenas Typographi maculas adscribat. Exosculetur autem Svvartium ipsum vel ob nostrum nomen, qui ut illius me liberaret suspicione naevi, nihil sibi reliqui fecit. Spes autem ipsius foveat. Nam, si vaticinari licet, brevi multorum luminibus praefulgebunt.