CUm congeries haec Variorum Opusculorum finem habitura videretur propediem; ex Typographeo ad me scripsit doctissimus noster Svvartius, si quid haberem, quod in fine monendum putarem, expedirem. Lubuit itaque tecum fabulari, amice lector, de his ipsis Opusculis, ne putares in illorum editione nos magnum aliquid censuisse factum. Ablegminum quidem libros ipsos quattuor annos Gothofredus Iungermannus cum edendos voluisset, detinuit; ratus ex consponsione plures me adiecturum. Eo eruditissimo viro vivis exempto successit in partem Curae Eustath. Svvartius; is vero aliter mecum agendum ratus, omnes meas cogitationes sua persuasione praevertit. Non enim contentus, quos iam habebat, duos illos libellos luci dare, cum pro intima inter nos familiaritate, forte scrinia nostra perambularet, poetica illa Opera constipavit, et in unum volumen compegit. Nec ego adversatus ultra fui, utcumque meis durus, cum omne editionis periculum ultro ingenio et doctrina pollens Iuvenis in se recepisset. Habes historiam. De ipsis libellis aliquid dicendum porro erit, ne quos lucem videre passus sum, eos videar prorsus
abiectos voluisse, et si qua fortassis adhuc latet apud bonos eorum aestimatio, prorsus conculcasse. Ablegminum itaque ii libri, quos hic vides, ex integris xx primi sunt fratres; quibus omnibus, more adolescentum, has litteras aggredientium, omne genus scriptorum pervagatus sum. Nec vereor dicere post tantum spatium temporis (anni enim sunt VII, quos vixerunt) nondum adhuc eorum me paenitere. Multa enim, si non omnia, in iis sunt, quae auctoreis serio iuvare possint. Ceteros scriptoreis nominare nolim: in istorum priore quis negabit Optatum Afrum tot mendis expurgatum esse, quot proponendis alii Commentarium bene magnum in eum scriptorem concinnassent? Nolim tamen omnia nunc probare. Adolescentiae calor interea multum remisit, dum hi libelli fratreis suos in amici manu exspectant; illiberalius longe facturus sim, si uno contemptu simul omnes seponam. Iuvare haec, etiam tam pauca, plures fortasse poterunt, quam qui fateri velint. De aliis coniecturis nihil dicam, nec tamen non et in his sunt, quibus se oblectare poterunt adolescentes. Quos in horum prooemio rogatos velim, ita duobus ignoscant, ut ne animum ad reliquos XVIII edendos despondere necesse habeamus. Leandrida eo tempore composuimus, quo primum fores Musarum pulsare nisi sumus. Id opus nemo legat nisi aetatem simul scriptoris cogitet. Dulcia
sunt melius iudicium accessu annorum nactis, principia profectus, in quibus indoles non Doctrina, Conatus, non Potentia, omnem paginam absolvit. Itaque ludibundis passibus Heliconis prima iuga scandenteis aetatis anno xv hoc gracile, tenerum, lasciviusculum etiam donarium, Musis propitiis vovimus; Stili faciem de industria pressimus, ne vel suspicio ulla tumoris compositionem delicati vultus corrumperer. In hoc maxime eos Poetas imitati, qui non auribus implendis, sed animis adficiendis carmen componunt. Crevit post cum aetate audacia. Anno enim subsequente Heroum Obitus tentavimus, stilum altius adfectanteis, ut indoles excitaretur et pedem fortiter ponere addisceret. In eo libro nonnumquam sententias Rhetorum priscorum adamavimus. Quae etsi grande aliquod et unius fili Poema, si nimiae sint, non deceant, in his tamen concisis et variantibus capitibus habitare non iniuria poterunt vel frequentiores. Hunc libellum, ut et Leandrida ipsam, non interpolavimus nunc; sed cum suis sibi naevis protrusimus. Emendatio enim puerilium Opusculorum deletio est. Ultimum carmen imperfectum est, et inter ambulandum, cum ce tera ad Editionem constiparentur, natum. Satirarum liber eodem cum Heroibus anno natus est. Multa in eo abstrusa, quae vix ipse iam satis adsequar, adeo nonnumquam nihil
non tentantibus, etiam obscuritas quaeritur. Prima Satira contra Poetificem quempiam eo tempore per Germaniam Laureis distribuendis bacchantem, velitata est. Laudabili proposito Adolescentulum annorum XVI ultro immatura praemia et nulli non vel indigno parabilia, refutare et contemnere. Ceterae suum quaeque auctorem habent, disserenteis aliquid de studiis aut animi nobilitate cum exemplis. Stilum huius Opusculi varium ipse dico, et rerum frequentem densitatem in aliis aemulari non velim; nisi quod Lectorem illa tamen dormitare non sinat, quovis fere verbo novum quid perpendendum ingerens. Cebetis tabulam duobus ante cetera iam nominata annis composui Latinam, cum Graeci exemplaris nisi unius, et solum Graeci, copia non esset. Nec erat illud non mendosum. Ego vero nunc libellum recensere nolui, quem vix memini meum esse. Annus enim iam nonus volvitur ex quo natus est. Zodiaci Vitae humanae liber Tertius speciminis de reliquis gratia editus est. Adfecti sunt octo. Quattuor a dispositione ad carminum curam festinant. Et ii omnes, ut nunc sunt, quattuor iam annos vitae suae numerant, sed eos inemendatos prodire non patiar. Singuli suum argumentum a vituperio Vitii, aut laude Virtutis habent: summa in Aeternitatis memoriam, vitaeque Sanctae sequelam, considente. Aesopiae Fabulae
cum anno XVII aetatis compositae essent, ex eo tempore descriptae manu, multis in deliciis fuerunt. Subrepserunt ita Famae; nec tam honesta molitio, etiam si clandestina, fraudi illis, quominus ederentur iam, esse debuit. Qui Faernum legerit, fortassis has non desiderabit. Sed neque facile post Daemonium illud Poetae meliores inter recenteis scriptores inveniet. Praecipue iis, quae mero Iambo aut Scazonte ingruunt. Quod posterius carminis genus primi nos excoluimus. Sunt enim in armario XV libri Epidorpidum de Sapientia eo conscripti. Quorum octo cum expoliti essent ex Belgio olim Hanoviam missi, in itinere oppetierunt, ut labor sit eos ex liturariis codicillis restituere. Si tamen aliquod pretium operae me facturum putavero, integros denuo componam. Restat Theognis Latinus, primum inter haec Opuscula censendum merito suo. Non enim pudet me dicere, conscium diligentiae, Graecum Poetam Latina interpretatione in paucis meliorem esse. Latinam vero phrasin ipso non in paucioribus. Sed iudicium penes tuum sit candorem, amice Lector. Qui si volenti fronte nostris conatibus faviturus, NUDAM tibi mox VENEREM, Amorem OCULATUM, de Anacreontis deliciis ostendemus. Quibus tu visis Deos omneis rogabis, ut totum te faciant Ocellum, quo Charitum Latinarum tenerrimis spectaculis superesse
possis. Atque ecce tibi AMABILIUM quadrigam, quae, quamvis non est iudicio satis attento elimata, specimen tamen esse poterit LATINI Anacreontis, elegantiis comtissimi, qui Graii earumdem Magistri deliciis concedere nolit. Vale, et iocis ignosce. KL. Iuliis. M. DC. XII. Heidelbergae.