[Gap desc: empty page]
VEnerabunda ad SACRATISSIMAE MAIESTATIS VESTRAE pedes lyram suam deponit Poesis mea;
numquam illam resumptura; nisi novo calore aliquo in MAIESTATIS VESTRAE gloriam et triumphos entheetur. Fregeram enimvero barbitum, cum horum Lyricorum librum tertium absolverem, statueramque etiam amicorum precibus rogatus, numquam resume- re. Sed ubi in MAIESTA- TIS VESTRAE verticem novae ac supremae Imperii Romano-Germanici coronae confluxerunt; sensi novas mihi circum tempora lauros serpere, lyramque et plectrum adtinnire, ac sponte in ma-
nus sese insinuare. Non potui temperare calori, quin et librum quartum adiicerem, qui totus in MAIESTATIS VESTRAE gloria occupatur. Expertus non invitum Apollinem in tam augusta materia, quam orbis olim, ac meliora Vatum ingenia invidere possint; ibi rursus testudinem meam inclino, unde experimento didicit, se resurgere posse vivaciorem. Scio, quod MAIESTAS VESTRA et reportatis per bella triumphis, et stabilita Imperii pace, et Optimi Principis comparata
gloria, saeculorum Poetas in sui nominis laudes invitabit; quibus adempta fingendi licentia in Heroicae virtutis commendatione venam omnem exsiccabit. At hoc felicitatis meae pars magna fuerit; quod ubi MAIESTAS VESTRA Imperii diademate coronata, in hanc Urbem Viennensem, in hoc, inquam, Orbis compendium primum advenit, in publica omnium artium ad instruendos CAESAREA MAIESTATE dignos apparatus concertatione, meam quoque Thaliam clemen-
tissimo afflatu resuscitaverit; quam et in Sacratissimas manus sub Imperii Romano-Germanici nomine admisit, et cothurnum etiam indutam Austriaca benignitate spectavit. Hinc, quidquid Maiestate inferius est, dedignata, ad Augustissimos pedes vel moritura procumbit, vel gloriosa Famae Caesareae tuba resuscitanda indormit. Utrumque mihi in gloriae partem cedet; sive quod morientis lyrae vox ultima fuerit, LEOPOLDUS; sive quod indormiens experge fieri poterit uno nomine
LEOPOLDI. Utrumque MAIESTATIS VESTRAE gloriam in posteriora saecula transmittet; sive quod omnem Poetarum calorem Augusta suarum virtutum ac Imperatorii nominis dignitate exstinguat; sive quod extinctum Austriaca rursus benignitate expergefaciat. Ita serviat Sac. MAIESTATI VESTRAE Poesis mea. Quod si ingratum perstrepuerit, forte ut gratas oscines solet noctua excire somno, ita rude sonans haec, Thalia amoeniores Poeta- rum testudines in digna
LEOPOLDO encomia excitabit. Hoc in voto mo- rior
SACRAE MAIESTATIS VESTRAE Infimus Capellanus Nicolaus Avancinus. SOC. IESU.
MVlta, quae hic leges, vel inscripta foliis circumvolabant, vel per varia opuscula sparsa, aut in libellos congesta Auctorem non prodebant. Collegit primum eorum partem amicus meus, honorandis de more Academico S. Theologiae Bacca- laureis, et me consentiente Hecatomben harum Odarum edidit Viennae typis Cosmerovianis Anno M. DC. LI. non prodito quidem aperte, insinuato tamen satis per praefationem Auctore. Incidit forte Hecatombe illa Bononiae in manus viri, ceteroquin titulo Academico illic honorati / parco nomini et professioni) qui nimia certe in me usus familiaritate, Anno M. DC. LVIII. triginta tres ex ea Hecatombe Odas decerpsit, suo nomini arrogavit, in
libellum congestas typis dedit, ac etiam fronti, non satis apte, inscripsit: Hecatombe Odarum diversa et varia complectens, ac Reverendissimo in Christo Patri Goswino Nickel Societ. IESU Praeposito Generali dedicavit. Debui te huius commonere; ne dum mea mihi vendico, si tu forte in illam XXXIII. Odarum Hecatomben incidas, in me furti probrum refundas. Malim propria supprimere, quam sic uti alienis. Vale.
EGO JOANNES BERTHOLDUS Praepositus Provincialis Societatis IESU in Provincia Austriae, potestate ad id mihi facta ab Admodum R. P. GOSWINO NICKEL Praeposito Generali nostro, Facultatem concedo, ut Poesis Lyrica P. NICOLAI AVANCINI Societatis nostrae, a quatuor Patribus eiusdem Societatis nostrae revisa, et eorum iudicio approbata, typis vulgetur. In quorum fidem has sigillo officii et manu mea communivi. Viennae 26. Maii, Anno Domini 1659.
L. S. Idem qui supra.