VALENTIS ACIDEALII JANUS QVADRIFRONS IN HORTUM LAURENTII SCHOLTZII Medici Wratislaviensis.

CLL. VV. JO. MATTHAEO WACKERO et NICOLAO RHEDIGERO VAL. ACIDALIUS.

SCHOLTZIO ego, vobis dat SCHOLTZIUS. Auctor uter iam
Muneris? ille caput sane, ego pes clueam.
Sed neque pes tantum, verum caput ipse quoque ipsum:
Namque et ego vobis do simul illud idem.
Illud idem, quod cum ipso una magis baut cupiam ullis
Quam WACKERE tibi, RHEDIGER atque tibi.
Vester hic ergo utriusque ab utroque est JANuS, uterque
Paene inquam: cuncta ut singula congeminent.
Et recte. hic duplex bis bifrons Janus: ut illum
Abinis binis fas sit utrinque dari.
Ut damus, accipite: et commune id munus amate,
Communes vobis ipsi ut amore sumus.
Vester SCHOLTZIUS est iam pridem: non ita pridem est.
Perpetuo sed erit vester ACIDALIUS.
Vos tantum este mei pariter, pariterque vicissim
Mi date vos, vobis quo me animo ipse dedi.

JANUS QVADRIFRONS CUSTOS HORTI SCHOLTZIANI AD HOSPITEM.

QVi quadriformem quadrifrontem me vides,
Ridere noli, noli item mirarier,
Sum JANuS antiquissimos inter Deum.
Istius Horti curam, et hujus Pergulae
Tutelam Herus me oravit; exhibeo lubens,
Quia me colit, quia thure, vel vino mihi,
Libo, aut corolla, aut semper aliqui supplicat.
Condigno honori reddo condignam vicem.
Inspicio quoquo versus hortum: id sedulo;
Mage sedulo eccam tueor istam pergulam.
Non limini asto, sed locum hic medium occupo:
Hinc servo. veterem migro consuetudinem:
Sic vult herus, sic ipse melius censeo.
Prospectus hinc quamcumque mi in partem patet
Per ianuam quamcumque. sunt hae quattuor:
Hac nempe caussa factus ipsus quadrifrons.
Nam vulgus antehac modo bifrontem noverat.
Sed vulgus ignarum nec illud noverit,
Quadriforis exemplum hoc ad ipsum perulae

Janos fuisse antiquitus creberrimos,
Janos patentes transitu quadruplici.
Tu noveris, docte hospes: et Janum tamen
Me duplicem malis vocare, an simplicem
Sed bis bifrontem, ciccum ego haud. interdum.
Tuus arbitratus sit: ego controversiam
Non movero ulli: nemo sed litem mihi,
Nemo alteri faciat volo caussa mea.
Hoc ergo primum edico: nunc alia accipe,
Ipsa prius de Pergula, mox de Hortulo.
Huc ingredi quivis cave te postules.
Nisi herilibus qui sunt initiati sacris;
Musarum id est, et Phoebi, et AscelpI sacris,
Et Gratiarum, et Veneris, et Florae sacris;
Exesse jubeo, liminique absistere.
Odi profanum vulgus et procul arceo.
Haec pergula aedes est, sacellum est: hic herus
Studiorum habet domicilium, habet sapientiae:
Naturae in hoc arcana scrutari solens,
Nova, mira quaerens, ante nulli cognita.
Sed et otii sedem hic, sed et requietis hic,
Atque hilaritatis sedem habet laetissimam.
Hic suetus animum solus, hic cum aequalibus,
Hic cumque amicis, cumque longinquo hospite
Laxare doctis musicis sermonibus.
Locus hic joci, convivii quin hic locus,
Modici et modesti sed tamen convivii:

In quo sit una Phoebus, in quo Virginum
Coetus sororum ter trium, atque iterum trium
Accumbat una: queis et interdum simul
Admitto Comum, admitto Bacchum; at sobrios,
Aut limites intra pudentes ebrium hunc,
Illum verecunde jocosum et garrulum.
Sin fabulis, sin poculis, lascivius,
Liberius indulgere video; mox foras
Illum, vel hunc, vel utrumque simul elimino.
Monitum memineris, quisquis hic conviva eris.
De Pergula tantum est, quod edictum omnibus
Cupio, minutis, maximis, medioximis:
Et si alia sunt, quae persequi haud opus arbitror,
Dignum loco, dignumque se quid sit, putet
Sibi quisque secum: nunc dabo legem Hortuli.
Primum initus huc liberior est, est ambitus,
Sed nec cuivis, sed nec omni tempore,
Sed nec cuique ex arbitratu adeo suo.
Ne qui insciens pecces, habe cuncta ordine.
Licet et virili et sequiori sexui
Introire, dum liceat per aetatem tamen.
Quibus haec negat, custos sit et dux additus:
Ita et his licuerit. si aliter dmitti volent,
Pueri, an puellae venerint; frustra volent.
Maturiores, nisi familiares erunt,
Nisi erunt amici, nive notorem dabunt,

Nive hospites hic tesseram secum adferent;
Excludo et ipsos. Virgo, matrona, institam
Induta, pallamve, aut stolam, aut aliud genus,
Cui syrma post tergum trahatur longius,
Tragicam abice vestem protenus. si id rennuis,
(Ut gratiam faciam hanc pudori) saltem age
Attolle caudam pendulam: aut i in rem malans.
Mala pestis horti vos et exitibailis.
Jam tempies adventus et horam commodam
Vis scire de me? equidem ipse non place scio.
Hora alia et alia est, certa finiri nequit:
Eadem nec omni est tempore opportunitas.
Ab Hero ista pendent: i, pete illinc tempora,
Et temporum articulos, ita injunxit mihi
Injungere aliis. cum hic dabit veniam, veni.
Sed iam venis? ingredere felici pede.
Dum ingrederis, Horto bene precare, et Hero bene,
Bene mihi quoque etiam: aut te retrorsum abigo male.
Ingressus, hic quadrata vel per compita,
Pulvillulorum vel per alios ordines
Licet ambules, errantibus vestigiis
Multiplicis anfractus legens relegens viae,
Sed pendula planta atque sollicito gradu,
Ne forte temere hic quod satum aut natum obteras.
Nimio labore et sumtibus nimiis hero
Ipsae herbulae ac cultura earum constitit.

Nam quod vides cumque, omne paene exoticum,
Advectum ab oris orbis amoti procul,
Procul orbe nostro, procul et hoc sole et solo:
Ex Italorum transditum viridariis,
E Graeciaeque, Hispaniaeque, et Galliae,
Ex Indiae penitissimae, atque ex Arabiae.
Tum quidquid est, Domini laboravit manus:
Herus ipse saevit, coluit ipse. hinc scilicet
Vegeta illa vis ortus, et auctus facilitas,
Felicitas hinc illa florum et fructuum,
Hinc nitor et ordo, hinc omnis Horti est indoles,
Hinc majus herbis pretium, et hinc pretium hortulo.
Caute ergo, caute ne quid oblaedas cave.
Transcurrere hinc inde immodeste, atque in modum
Lascivientis pervagari hoedi abstine.
Cui pruriunt mage liberum ad motum pedes,
Alium sibi reperito cursurae locum:
Nisi vult fricari sic benigne et molliter,
Pruritus ut tandem in dolorem transeat.
Haec dicta lex, haec dicta pedibus poena sit:
En manibus etiam hanc accipe. Etenim quod putes,
Si quid placebit, tangere hoc aut tollere:
Cave fueris ausus. nil tibi uti, nil frui
Fas, nisi vel oculis, nisi vel ipsis naribus.
Qui doctus herbas carpere, et flores tamen
Non imperitus legere fors advenerit,

Uni liceto carpere et legere unico:
Verum apta, verum pauca, verum haud optima.
Augusta sunt hic spolia spoliatori huic:
Angusta sed sat praeda praedatori huic.
Reliqui manum intra togulam habento. Si tagax
Extuleris ad tactum quis, aut raptum rapax;
Rapieris et tangeris, ut tetigisse nil,
Rapuisse nil, venisse sed nec mavelis.
Neque moliens quid me latebis nescium.
Non sum Argus equidem, sic sat oculatus tamen:
Quocumque agis te, video te, et quodcumque agis.
Non sum Draco Massylus, advigilo tamen:
Quandoque vis, conare; numquam obrepseris.
Vos moneo, vos prae ceteris iterum o meae
Moneo puellae, parcite horto, parcite
Vobismet ipsis. novi ego, ut sitis malae
Merces avarae mercium istius modi:
Svetae quidem, quas fertis intro ad nos sinus
Dextrasque steriles, ferre post gravidas foras.
De more caprarum omnicarparum omnia
Saevo involantes ungue sine more et modo.
At nil corollis hic, nihil struppis satum:
Nullo hinc amator, sponsus hinc nullo potest
Munusculo gratiusculo donarier.
Si quam cupido, si lubido coegerit
Audaciter tentare quid nihilominus:

Jam poena praesest. Poena quaesit, quaeritis,
Cum hic nulla vobis pareat, quae alibi assolet,
Obscena virga hortensis obsceni Dei?
Nil sane habere istum hic herus voluit loci.
Penita namque haec poena, poenae nil habet
Consimile penitus, quam vel ultro multae ament.
Neque talis aut vos, aut herum sat decuerit.
Sed poena praesto est alia: me, me cernite,
Hoc ore ego vos quadriformi per vices,
Hoc tam ore vario tamque deformi senex
Vestra ista formosa et nimis lepida oscula
Sic basiando suaviando conteram,
Fecisse uti poeniteat ex animo statim:
Nec basiandi suaviandi pausa erit
Tamen ante, quam juretis urgenti mihi
Venerem per ipsam, perque Amorem ipsum simul,
Vestros per oculos, perque amatoris simul,
Non facinus unquam deinde facturas idem.
Jamque autumo edictum satis, queis legibus
Tenuisse sese adventor omnis debeat.
Vos modo tenete: atque oribus iam singulis
Ut finiens moneam iterum et iterum singulos:
Vir, juvenis, adolescens, puer; tum deinde tu
Matrona, virgo, puera; quisquis, quaeque eris;
Factum bonum, haec edicta uti serves mea.

ELEGIA DE HORTO SCHOLTZIANO.

LIquerat antiquas nuper VENUS aurea sedes'
Visura Arctoas coram aliquando plagas:
Et veniens spissa comitum stipata caterva,
Secum in iter Divos traxerat atque Deas.
Ibat Apollo simul, Musae simul, et simul Horae,
Flora simul, simul et Gratiae, Amorque simul:
Turbaque magna Deum mihi non numeranda minorum,
Semper Herae Veneris sueta stellitio.
Dumque viam faciunt pariter, dumque omnia lustrant,
Etsi culta minus, sat tamen ora placet.
Nec crudeli adeo damnata rigore videtur
Frigoris, aut tristi squallida sic habitu.
Neve foret, vitalem auram, vegetumque calorem
Afflantes, facie cuncta nova exhilarant.
Qua posuere pedem, sentit sua munera tellus,
Sentit et ipse aer, sentit et omne animans.
Tandem agros urbesque emensi exordine plures,
Attingunt terrae rura SILESIACAE.
Haec quoque terra placet. Veniunt ad maenia BRESLAE:
BRESLAE, quam caput haec cetera terra colit.
Vix illo ingressis nimis ac nimis Urbs placet: una haec
Omnibus ante omnes digna videri alias
Visa: magisque magisque haec merces sola laboris,
Et tantae pretium censa lucrumque viae:

Unaque prae cunctis cunctorum dona mereri:
Quae dant munifica maxima quisque manu.
Dona sed hic memorare brevi non omnia versu
Fas mihi: sed nec fas hoc memorare loco.
Unius ipsa adeo Veneris jus fasque referre:
Belli puelli parae quae subito esse dedit
Primo etiam aspectu: mox dein reliquisque sibique
Certans, plura dedit, plura datura fuit:
Cum tandem exhausto, fuerat quodounque venustum,
Thesauro e tanto nil superesse videt.
Et videt, et simul haec: Quando nihil ergo venustum
Jam Veneri superest, est super ipsa Venus.
Ipsa Venus mihi sola supersum, et denique totam
Me quoque donavi, cui mea cuncta dabo.
Me sibi BRESLA habeat: porro hic habitare, per orbem
Et reliquum populis hinc dare jura juvat.
Idalium, Paphos, atque Amathus, atque alta Cythera,
Et vos cetera nunc regna valete mea.
BRESLA mihi iam dehinc regnum. Vosque ipsa valete
Nomina prisca: novo nomine macta cluam.
Sum BRESLAEAVENUS, VENUS et BRESLAEA vocari
Gaudeo: et agnosci, et dici ea sola volo.
Dixerat: et reliquos pariter dicentis ab ore
Pendentes miro moverat eloquio:
Affectuque adeo illo eodem succenderat omnes,
Capta suo capiens rursus amore suos:

Nullus ut hac porro vellet discedere ab urbe,
Perpetuus Veneri sed remanere comes.
Certatim ergo igitur plaudunt, atque ore manuque
Signa animi istius dant manifesta sui.
Jamque omnes studioso oculo una cum Venere ipsa,
Solliciti Veneri sollicitique sibi,
Sedem aptam circumspiciunt, et idonea Divis
Hospitia, imo aedes perpetuamque domum.
Tum Phoebus: Quid opus trepida sic quaerere cura
Quod praesto est? praesto est certaque et apta domus.
Provida nimirum hancjam pridem fata pararunt:
Quam nostro tandem noscite ab indicio:
Ni tamen et plures vestrum iam nostis inante,
Quod reor: et caussa est cur ita jure rear.
Namque tibi Venus, et tibi Flora, et denique vobis
Horae, et cognata his Numina vos alia:
Vobis, hortorum cura est queis propria, credam
Hortum notum unum scilicet esse minus?
Atque Hortum illum adeo, vesterque meusque sacerdos
Urbe hic quem media SCHOLTZIUS ille colit:
SCHOLTZIUS ille, mihi vobisque meaeque cohorti,
Et reliquis Divorum omnibus ordinibus
Communis cultor, communi idem omnibus unus
Carus amore simul, clarus honore simul.
Nec dum finierat, et plura parabat Apollo:
Sermonem rumpens cui medium ipsa Venus:

Sat de utroque, inquit, nec plura moramur, habemus.
Et mihi iam notus SCHOLTZIUS et reliquis:
Nec cuiquam ignotus vel per famam illius HORTuS,
Quem iam illa Eois didit et Hesperiis.
Sed dum urbem ipsam adeo atque alia hic opera admiramur,
Nostrum illud nobis excidit obstupidis.
Tu vero memor unus, age o, habitacula iam nunc
Monstra, et ad optatum dux celer esto locum.
Dum Venus haec, reliqui assensu fremuere secundo:
Nec mora, praecipiti cursu iniere viam.
Provolat extra aliam turbam plaudentibus alis
Hei levis ille Puer, sed gravis ille Puer.
Jamque propinquantes horto, cuncti agmine denso
Festinant cupidis gressibus irruere.
Sed retinet dux Phoebus, et ordine quemque decente
Admittens, tribuit mox sua cuique loca.
Prima VENuS regina Horti fit, proxima FLORA,
Deinde Horae et Charites, deinde Amor et reliqui.
Ipse sibi Musisque magis secreta reservans
Eligit augustum Cynthius atriolum.
Et prae Parnasso praeque omnibus ante - viretis
Hic porro instituit docta cohors colere.
Tum choreae plaususque et totum festa per hortum
Gaudia: laetitiae perpetis auspicium.
Huc venisse juvat, porro hic habitare juvabit:
Hic DEuS, hic DEA sum, quilibet ingeminant.

Hic Venus ipsa sibi placet: haec viridaria caelo
Mutare exhinc iam nolit et ambrosia.
Hic florere sibi, hic vere sibi Flora videtur,
Et Zephyrei horti iam meminisse pudet.
Hic Horae sibi gratantes tempe omnia spernunt:
Hic et ovant Charites, hicque triumphat Amor.
Hic vulgus reliquum non iam se vulgus haberi,
Jamque Deum nulli hac cedere sorte putat.
Hic omnes quaecumque alibi tenuere per orbem
Singula, in uno una cuncta loco inveniunt.
Quandoquidem hic Natura simul parvo omnia gyro
Clusit, quae vario sparsit ubique solo.
Nam quid ego per singula eam prolixius? aut quid
Summa adeo ulterius iam capita ipsa sequar?
Non mihi sedem ipsam atque hortum describere talem
Mens fuit: in quod nec vis siet ulla mihi:
Saltem cultores urbisque hortique referre,
Indigetes porro dehinc utriusque DEOS.
Quos, ut possem cumque, mei mihi nominis auctor
Sic narrare fuit auctor ACIDALIA.
Et iam nil reliquum, nisi corde atque ore favere
Urbi, urbisque Horto, hortique simul Domino.
BRESLAM igitur felicem, urbs quae una ita Numina amore
Tot cepitque sui, capta tenetque sui!
Atque HORTum felicem, urbis qui totius una
Digna tot est sedes atque ita grata Diis!

Et DOMINUM felicem, horum haec collegia Divum
Hic stavere suum quem sibi semper-Herum!
Sis felix o BRESLA tua VENERE usque venusta,
Et dio reliquum dia Deum hospitio.
Sis felix o HORTE tua Venere usque venuste,
Et FLORA flore floridus usque tua.
Tuque HERE sis felix: ter felix, terque beate
Hac Patria, hoc Horto, Diisque tot hisce tuis.

VALENS ACIDALIUS Phil. et Med. Doctor.

AEVIT. MEM. SAC. VALENTI ACIDALIO WISTOCHIENSI MARCH. PHILOSOPHO ET MEDICO, POETAE QVINETIAM EXCELLENTI, INGENII ET JUDICII EXQVISITI VIRO, GENUIMAE LATINITATIS VINDICI, LITERARIAE REIPUB. ORNAMENTO, SED CUM PLENO JAM GRADU AD ERUDITIONIS ET GLORIAE CULMEN CONTENDERET, FATIS PRAEVENIENTIBUS INTERCEPTO, AMICO GERMANUM IN MOD. HOC PUBLICUM GERMANAE FIDEI TESTAMEN, ET AMICITIAE PLUSQUE FRATERNAE MONIMEN SEMP. PONO DANIEL RINDFLEISCH BUCRETIUS PHILOSOPH. ET MED. DOCT.

MELOSINOBITUM

VALENTIS ACIDALI MARCHIACI, VIRI-JUVENIS ingeniosissimi et elegantiss.

Ad IGNATIUM HANNIELEM Marchiacum JC. et Philologum.

HUmana cunctos scit ratio fere
Levare morbos unica mentium,
Angoribusque corda saepe
Sollicitis soliisse gaudet.
Fortunae at hujus tam patulum atque tam
Est ulcerosum volnus; o HANNIEL
Carum mihi, carumque Musis,
Atque viris caput eruditis,
Illi cicatricem eloquio ut tuo
Obducier vix flexanimo rear
Potesse. Fors sit ut dies hunc
Longa aliquando hebetet dolorem.
Longinquiori tempore nam malis
Venire finis adsolet omnibus.
Solantium at nunc verba frigent,
Consiliis neque surdus aurem

Novit vacivam attendere. Tertius
Praestantioris de Ciriticis notae
Hic luctus est, heu, nostrae ocellis
Teutoniae, genitalis orae.
Ne robur eius aesque reor triplex
Circa esse pectus, qui male duricors
PALMERIUM se cumque sperat
Luminibus memorare siccis.
Palmerium; qui cum Criticum genus
Acerrimi vi vicerat ingenI, et
Praestringeret cunctos, ut ortus
Praemicat astra minora Phoebus.
Et Gallus ultro, Belga, Italusque iam
Faces ei submitteret, atque quot
Sunt, aut fuerunt eruditi,
Aut aliis aderunt in annis
Posthac, honorem se omnimodis huic
Deferre vellent: pestilitas eum
Maligna derepente nobis
Sustulit aetheriis ab auris,
Argentoratum cum decus urbium
Germanicarum inlustre, Giphanii
Nostri salutandi, sinistris
Alitibus fuerat profectus.
Quantum, GIPHANI, quantum age literis
Tum perdidisti praesidium? heu mihi,

Tuum inclito Palmerio illi
Conloquiumne stetisse tanto?
Brevi hunc secutus flos GuLIELMIuS
Aureus Lubecae, Teutoniae inclitum
Sidusque, et idem dulce nostris
Praesidiumque decusque Musis.
Adflictiones post age totjugas
Tantasque, dic, quis non patientiam
Existimet me, utcumque tamdem
Indocilem, didicisse? At ipse
Quo me aegriorem casus hic invenit
Magis dolere reperior. Tuus
Namque ACIDALIUS simul mi
Dicitur, heu! moribundus isse,
Longinqua queis iam nunc diuturnitas
Gratum stuporem fecit, ab integro
En cuncta crudescunt malorum.
Ictus enim veteres dolore
Plagas recludit ferme novissimus.
Exempla non ignoro ego plurima
Mihi heic inante posse poni,
Qui tulerint mala cuncta mente,
Qua ferre molles non deceat viros.
Nec sic peromnes DEINIDAM dies
Luxisse (ceteros silebo)
LIPSIUS in Grudiis refertur.

Constantia verum esse ea oportuit,
Constantiam qui iam cupiebat addocere cunctos, atque laudem
Hac propriam sibi comparare.
At tu mihi sit mens quae animi vides
Aequalibusque, ut molliter omnia,
Inhorruit si Fors, paratque
Scaeva aliquid sequius, feramus.
Nunc laudibusne, IGNATI, Acidalii
Praeconiisque longius immorer
Justis, fac ipsus; omnibusque
Vera age voce fuisse nostrae
Florem atque ocellum Teutoniae unicum
Depraedica: cujusque modestia
Vivi eruditioque summa,
Post similem vetet invenire.
Sic fiet, ut qui est corpore mortuus,
Amore vivat in memori omnium,
Et nomen ad seros celebre
Perpetuare queat nepotes.

GASPER SCHOPPIUS FR.

De praematuro obitu VAL. ACIDALII AD NOBILISS. DAN. RINDFLEISCH BUCRETIUM

FRustra es, Acidalium si credis obisse: nefasque
Credere, te tantum credere posse nefas.
Frustra es: nec tu, nec sinit ille ut ego id quoque ciedam,
BuCRETI o anima, o vitaque Acidalii.
Vivit enim ille etiamnum quo tu pectore vivis;
Vivit, et in fibris est super ille tuis.
Vivit is in te animique tui interiore medulla,
Qua complexum arte illum artius usque tenes.
Vivit is in te ipso, neque vivere desinet eiusdem
Ingeniique acies, judiciique vigor,
Et mores placidi, et vitae jucundior usus,
Atque adeo ipse in te, ante omnia, tantus amor.
Admirandus amor, quo te ille reciprocus arsit,
Vix ut huic habeant secla priora parem.
Admirandus amor, cujus vita olim utriusque,
At nunc vel Musa est testis Acidalii.
Musa ea Acidalii, quae, te modo vindice, fati
Legibus exemta aeterno in honore cluet.
Musa ea, quae artifici frontemque animumque colore
BUCRETI pingit, pingit Acidalii.

Musa ea, quae vivis tua sacrat nomina fastis,
Ne memori unquam aevo te eximat ulla dies.
Hinc tibi vita perennis, Acidalioque perennis;
Vita tibi e numeris, eque te Acidalio.
O memorabilem amorem! o amicos! quis ea fata,
Alterius vita ut vita sit alterius.

SIM. GRUNAEUS.

COnstantioris Pirithoum fide
Jactat vetustas, Thesea et inclutum:
Jactat Patroclum et Phthium Achillem:
Et Pyladen et amicum Oresten.
Quos fama dudum nomine nobili,
Omnem perorbem didita, lucidas
Ad usque sedes, ob fidelem
Tollit amicitiae tenorem.
Talisque multis haeret opinio,
Non sanctiori pectora foedere
Devincta, tot seclis, amicum
Lampada contuitam esse Phoebi.
Luberet album his addere calculum,
Praesentis aevi si bene cogito
Pellaciam, et vultus dolosos
Invidiam atque odium prementes,

Vulpeculae instar: ut taceam quibus
Sanctum est amici nomen amabile,
Dum fervet olla, et spem lucelli
Fors melior socii propinat:
Atroce sortis sed simul invidae
Adflatur aura, deseritur miser,
Et dentibus ridetur albis,
Si quid opis rogitet Sodalem.
Verum refutat talem animum mihi
Candor virorum, Deucalion quibus,
Priscorum ad exemplum, metallo
Nobiliore animum polivit:
Vulgit ut profani degenerem supra
Sensum exserentes purima pectora,
Moresque perversos ab alto
Despiciant, pedibusque calcent.
Quos inter alto vertice promines
BuCRETI, et ingens hoc decus exhibes
Cunctis videndum, Diva queis non
Livida dudum hebetavit hirquos.
Non ingen I nunc divitias tui
Depraedicabo versibus entheas,
Natalium non inclutorum
Grande decus, reliquasue dotes,
Queis te videmus cedere nemini.
O Musa possem si ingenuam fidem

Tam candidae mentis profari,
Dulci in amicitia probatam!
Vel qua VALENTEM, non violabili
Complexum amavit foedere nupere!
Quid nupere? imo qua VALENTEM
Nec cinefactum adamare cessat.
Sanctumque amici ceu fuerat prius
Vitam per omnem nomen amabile;
BuCRETIO sic dulce et ipsum
Nomen ACIDALII est perempti.
Cujusque vivi volta tuerier
Clotho negavit ferrea longius;
Hujus subinde miro amore
Ingenii monumenta volvit.
Volvisse nec sat; sed tenebris quoque
Praeclara amici nunc prohibet mele,
Quae Gratiae, dia et Juventa
Flumine nectareo rigarunt.
Hei tam pusilli pectore quod fluunt
Rivi canentis, defuit et sonus
Balbutientis linguae, amicum
Nobile par celebrare aventis!
LAUBANE si te nunc sineret gravis
Moles laborum ludere (ceu soles)
Musarum in umbra, barbiton nec
Excuterent tibi Dii Viales:

Ad astra caeli carmine tolleres
Sublimi amicum vinnula pectora;
BUCRETII fidemque nossent
Nomen ACIDALIIque cedri.
Sed quae cothurno Cecropio intones;
Thalia succo nostra levi canit:
Maiore qui tam rarum amorem
Munere dum nequeo beare,
Sat sit Tabellam hanc nomine si tuo
Meoque suspendo in Fidei sacrum:
BUCRETIuS SINCERIORIS
CULTOR AMICITIAE FIDELIS.

M. DANIEL VECHNERUS.

NUper Acidalia, BUCRETI, Matre Cupido
Morte Valentini dixit Acidalii;
Eheu! qui nos cantet erit, qui Carmine Svadam
Adciat, atque jocis delitias animet!
Hunc suspensa ferat Myrtus sine viribus arcum,
Hic depono faces; signa ministerii.
Obstupuere sales famuli, mox vela remittunt,
Ac velant taxo Tempora lacrumulis:
Immo sinus Charites simul implevisse querelis
Commovit gemitus maestiter Aonidum;

Noster Acidalius, dum clamant, numne moriri
Debet, qui nostro vixit in obsequio?
AsclepI baculo sed Apolline contremit anguis,
Sibila nec non sub-spiria tot geminans:
Victorem sic Morta necet, sic Navita Cymbam
Hei num, retinuit quam mage, sollicitet?
Audiit ista Fides tandem, Candorque, sodales,
Bucreti, vobis qui satis unanimes;
Vobis dico, Tibi Bucreti clare, fuerunt,
Vobis dico, Tui cordis Acidalio.
Audiit ista Fides, Candorque, repressit et omnes
Cum gemitu lacrumas, cum lacrumis gemitus.
Cypira quid Nato, dixit, salibusque, jocisque,
Quid Mors vos Charites angat Acidalii?
Nec, Musae, Vobis, nec Phoebo mortuus unquam
Creditur is, numquam qui Genio moritur;
Vivit Acidalius, BucretI Nomine vivit,
Vivit Amicitia, Vivit et Ingenio.

LAURENTIUS LUDOVICUS Lig. P. L. Caes. Judiciorum Patr. Advocat. Ordinar.

AD EUNDEM Parodia ad Odam Horat. XXIV. Lib. 1.

QUis desiderio sit modus aut quies
Tam Vatis lepidi? prome reconditos
Luctus, Terpsichore: cui Clarium Deus
Plectrum cum fidibus tulit.
Ergo ACIDALIUM lethificus sopor
Urget? cui generis Praestes Hiantii
Parnassaeus Herus, cui Meditrinaque
Quando restituent parem?
Cunctis Hic equidem lugubris occidit;
Nulli lugubrior, quam Tibi, BUCRETI:
Tu frustra pius, heu! non ita conditum
Posces Euryalum Tibi.
Quod si Pergamio doctior Auspice
Tam carum revocare occiperes caput,
Non lapso redeat flammula corpori,
Quod telo semel aspero
Fatum nec pretio flexile, nec prece
Dejectum tumulo destinat horrido.
Sed luctum levet hunc ingenium sagax,
Quo junctus Tibi perpetim.

CASPAR CONRADUS VRATISL.