VALENTIS ACIDALII EPICA. ROSAE. ELEGIAE. ODAE. EPIGRAMMATA.

AD VALENTEM ACIDALIUM.

MAtris Acidaliaeten' Acidali o optume, dicam
Filium in Idalio progenitum nemore?
Sic Charites oculis; Svada ore; Mele aure triumphat;
Corde sales; animo gaudia; mente lepor.
Pulle o in Idalio Sebethidum, in Aone Amoris,
Quamque huic, quamque illis deliciosa facis!
Sed quiv Ego infelix dico, FACRS? Atropos imo
Ne facias iaculo fecit acerba suo.
Sed faciat: factum tamen hoc facere haud pote inanc
Quod te cum Clariis fecit ovare tuis.
Donec erunt Charites, Charisin tu eris una etiam ipse
Matris Acidaliae Natus Acidalius.

CAST. CONRADUS Uratis L.

DANIELI RINDFLEISCH BUCRETIO MEO

salutem et fraternum amorem dico VALENTINUS ACIDALIUS.

BUcreti Aonidumque, Apollinisque;
Bucreti Charitumque Palladosque:
Bucreti Veneris Cupidinisque
Amor, delicium, decus, voluptas:
Bucreti tui AcidalI unicum cor,
Una mens, anima unica, una vita:
En quem vix modo luminis sub oras,
Te obstetriceque, Nixioque Divo,
Edidi gravidi e sinu cerebri,
En foetum tibi debilem, caducum,
Informem, illepidum, artubusque mancum,
Maturum neque sat, nimisque crassum,
Indoctorum Epigrammatum libellum.
Qualem at cumque tamen, tui illum amore
Conceptum unius editumque carum
Habe pignus amoris aeviterni,
Et nostrae monumen sodalitatis,
Fraternae monumen sodalitatis.
Quod perenne quidem haud erit: futurum

Tu puta tamen, ut meas quid esse
Burras atque apinas soles putare:
Ac Lucina uti partui huic fuisti,
Porro esto Statilinus et Levana,
Lucem quo ferat, et diu superstes
Nostri praeco sit his ubique et illis
Amoris, fidei, parisque vitae.
Sic vive Aonidumque Apollinisque;
Vive sic Charitumque, Palladosque;
Vive sic Veneris cupidinisque
Amor, delicium, decus, voluptas:
Sic persta tui Acidali unicum cor,
Una mens, anima unica, una vita.

VAL. ACIDALII EPICA. AD DANIELEM RINDFLEISCH BUCRETIUM, SPONSUM.

ERgo novos iterum instituit celebrare triumphos
Laeta Venus, novaque ostentat iam rursus opimis
Cum spoliis, qua vi partis, qua fraude, trophaea?
Dic Dea, quis victus? tantus tibi quis iacet hostis,
Laetitia dignus tanta? et quae praeda superbi
Caussa adeo fastus? pompae inque solentis honores
Unde trahis, curru residens sublimior aureo?
Heu vereor, ne bella iterum solennia nostris
Moveris Aonisin, castisque inimica puellis,
Et sese castis qui sacravere puellis,
Miscueris turbae imbelli tua sueta subinde
Praelia, fortunaque tua. Timeo heu male, iamque
Jam spolium video, et nosco! pugnata recens est
Vobiscum, o Musae, pugna, et victoria vobis
Se solit a levitate negans contraria fugit
In castra, et Veneri, constanter perfida, cessit.
Jamque iterum nova de vobis en parta trophaea,
Incluta parta trophaea, nimisque en rursus opima
Ablata spolia in celebremque abducta triumphum.

En iterum veterem et carum amisistis alumnum,
Egregium, atque diu quo vos iactastis, alumnum,
Unum adeo ante alios, multorumque instar, alumnum:
Quem vos praecipue a prima usque aetate colentem,
Mutuaque a vobis concordi foedere cultum,
Et multo ornatum certatim munere, vestri
Spem vobis produxistis certamque columnam
Imperii, firmumque adversus barbara secla
Bellatorem, ipsumque ducem: qui altaria vestra,
Templaque et excelsas Sophiae defenderet arces,
Latius et totum proferret sacra per orbem.
Hanc spem praesidiumque rapit Venus invida, et ipse
Non nimis invitus sequitur, similisque volenti,
Et certa fugit acre fuga, nil visus amoris
Jam vestri meminisse, novo pellectus amore:
Forte nova et gaudens domina, nil curat haberi
Desertor dicique, et vestra ante ora triumphus
Sic duci sibi gratatur. Gratatur, ovatque
Ut video, et verso neque iam vos respicit ore,
Vos dominas, neque nos socios: vos tam bene semper
Promeritas, et nos tam sancte semper amantes:
Nec me adeo, nec me ille quidem, illum respicit unum,
Unum illum e reliquis socium comitemque perennem,
Quo sine non umguem movit sese hactenus usquam,
Et sine quo fatalem istam (sic censeo) in horam
Vita illi minima fuit haud vitalis in hora,

Ex quo felici semel est mihi junctus in hora.
Nam memini, et meminisse juvat, semperque juvabit:
Lustra jerunt iam bina, Arctoae ad littora Balthes,
Edita qua Rosei celebrantur tecta Lycei
Aonio numerosa choro doctaque juventa,
Cum primum inter nos Musaeis vidimus Hortis:
Vidimus inter nos, neque longo novimus usu,
Et subito inter nos animis simul arsimus aequis:
Arsimus inter nos: atque hinc simul haesimus aequis
Corporibusque, animisque: exin ego fidus Achates
Ad latus illi, atque ille mihi meus unus ego-alter
Perpetuo: neque me quondam divellere longum
Improba sors potuit, divellere quamlibet ausa,
Cum me obluctantem Roseis pertraxit ab Hortis
In Gryphum Nemora, et solum colere avia jussit.
Frustra: assertor adest meus, injectaque repente
Me dextra sibi rursum illustri vindicat auso:
Seque mihi reddens, et me sibi; se sibi, mi me
Reddit ovans, validoque ligat per mutua vinclo.
Ergo Julia nos iterum schola vidit euntes
In paribus studiis, spatiis et currere iisdem
Aequali mirata gradu sub amoris habenis:
Germani sub amoris et arctis semper habenis.
Plausibus ac festis nos vocibus usque salutans,
Addidit in cursum vires, et honore favoris
Flamma vit mentes, ignemque accendit in igne.

Mox utrique placet Germanica linquere rura,
Et regna antiquae Ausoniae, terramque potentem
Visere terrarum dominam: quo cura vocabat
Discendi, atque avidus conjuncti pectoris ardor,
Plurima quae nostris memorantur mira sub oris,
Lustrare intuitu propiore, et noscere coram
Singula, prudentique oculo praeconia Famae
Metiri, atque ipsam penito explorare recessu.
Heic comites paribus votis et passibus aequis
Longum iter ingressi, obstantes ascendimus Alpes,
Intrepidique una vastas supera vimus Alpes,
Alpibus et qui stat gravis aemulus Appenninum:
Atque alios montesque superciliisque superbis
Despectas infra et pressas ad tartara valles:
Et vaga tot sinuoso errantia flumina cornu:
Eridanum regem fluviorum, et verius alter
Qui rex sit, sacro venerandum gurgite Tybrin,
Et qui Campanis alias taciturnus in oris
Amnis agens placidos leni fluit agmine cursus.
Tunc erat insolita tumefactus Liris ab ira,
Et streperos volvens insani vorticis aestus,
Mole urgente nimis pluvii Jovis usque rotabat
Praecipitem violenter aquam, metuendus adiri,
Transiri impatiens, certo dubiusque periclo.
Sed tamen hic nostro cessit quoque lenis amori
Tantisper, dum securo transmitteret alveo

Incolumes, ripaeque adversae redderet illud
Dulce sodalitii par non violabile cuiquam:
Quod veriti persaepe alii in discrimine rerum
Montesque, fluviique, et formidanda locorum
Plurima passim, ipsumque mare, Adriacique tumores,
Intactum, non forte metu, sed casibus expers
Omnibus intentisque minis (Diis gratia) salvum
Et laetum vano sic dimisere periclo:
Quodque tribus, dum nos fovit simul Itala tellus
Unanimes, annis venerata est Itala tellus
Germanae specimen fidei, atque exemplar amoris
Germanum agnoscens, et digno laudis honore
Condecorans. illicque adeo nos ipsa, jugum quae
Hoc sibi nexuerant, quorumque sub auspice ductu
Teutonicis pridem coeptamque actamque Lyceis
Militiam studii paris et concordis amoris,
Gymnasiis porro Ausoniis exegimus: ipsa
Numina nos illic nostra, o laetantia nostri
Numina, Pierides, aequata denique palma
Tam bene decursi certaminis exornarunt,
Inque vicem alterius victores atque suimet:
Et Lauru irsignes fraterna tempora fratres,
Et geminae geminos spectandos fronde coronae,
Ad patrium jussere solum cum laude reverti.
Tum quoque non libuit laxatum absolvere renxum [(reading uncertain: print unclear)] ,
Diversaque redire via. comes impiger haesi,

Impiger, indivulsus, et in patriam usque secutus
Reddo suis, teneoque mihi, teneorque vicissim.
BRESLAM adeo in patriam: quae mi patria altera prorsus
Visa fore extemplo: et placuit consistere ibidem,
Atque uno remanere loco, cupiente sodali,
Meque volente simul. Sed enim prius illa vocabat,
Illa mea, Albi quae sat nomine nota Bacilli,
Mercurialis amat praeferre insigne caducei,
MARCHIA arenosis qua Dossam combibit arvis
Fecundam agricolis sitiens producere messem:
Illa mea, et quicumque mei mihi adhuc super illic,
Me revidere avidi, desiderioque, metuque
Exanimi usque exspectantes, tandemque morarum
Pertaesi impatiente animo exspectare negantes
Amplius: ut paullum amplexu disclusus ab isto
Cogerer amplexu meme indulgere meorum.
Atque abii, celerique gradu mea pignora visi.
Sed vix vix abii et gressu magis inde citato,
Pace tua o genitrix, et vos fratresque, sororque,
Vosque omnes alii, quos mi Natura propinqui
Sanguinis associat nexu, queis ora brevi sic
Nostra fruenda dedi, neque longius ipse fruendis
Me vestris satians, cupidus satiarier idem,
Nec cupidus, raptim vixque omnibus ordine maesto
Rite salutatis, properans abitum atque iter urgens,
Ad mage dulce meum pignus curamque recurri.

Pace iterum vestra, pignus curamque meam unam
Dulcem exoptatamque magis: cui dulcia cuncta
Posthabui et vestros sprevi non gratus amores,
Nec passus retineri aliis aliisque tenendi
Injectis varie magno molimine caussis.
Unum arsi ante omnes, praeque optavi omnibus unum,
Et reperi rediens ante omnes unius unum
Usque Usque mei ardentem, praeque optantem omnibus unum,
Ergo iterum junctisque animos et corpora junctis,
Una quasi patria, et sedes fuit una duobus:
Certe equidem una domus, Museum paene quoque unum,
Unaque mensa, torusque idem, perque omnia utrisque
Cuncta una atque eadem geminum communia in usum.
Nec diversa autem studia, aut aliena vicissim
Consilia alterius: semper joca, seria semper
Miscuimus, mensque una alterna negotia rexit.
Videre id multi, et stupuerunt sensibus imis
Foedere consortis vitae, fideique perennis
Lego nova, exemplumque novum huic socialis amoris
Illuxisse urbi tota urbs rumore secundo
Commemorans, gavisa sibi, gratataque nobis,
Nobile amicitiae par caelo vexit, et astra
Laudibus exaequare credit Fidei astra gemella.
Hactenus haec et plura arcana mente reposta,
Quae memini et meminisse juvat, semperque juvabit.
At versis male iam fatis, lapsa omnia retro

Nunc video, et vidisse dolet, semperque dolebit.
Ille meus, meus ille, et nostrarum ille Dearum,
Unicus ille meus, Musarumque unicus ille
Ardor, deliciumque, et non vulgata voluptas,
Nec vulganda, decusque et honos Phoebo aemulus ipsi,
Praesidiumque et spes, atque irreparabile fulcrum,
Me pariter Musasque, hei me pariter Musasque,
Mutato aversoque animo, nil tale timentes
Destituit, subitaque fuga se inopinus utrisque
Eripiens nudos desolatosque reliquit,
Audax excussisse jugum cervice rebelli,
Et frenum rupisse ferox, Venerisque capistro
Subtractum inseruisse procax caput: o caput arctis
Jam vinclis indutum, et pressum mole catenarum
Insolita, graviusque jugum iam ferre coactum!
Et tamen Aonidum imperium et mea foedera noster,
Imperium tam mite et dulcia foedera, noster
Spernereque, et Veneris potuit postponere duro
Servitio, liberque in mancupii ire cupit jus.
Tun' (et adhuc nomen sileo, trepidoque disertim
Edere. cor corpusque metu, dum cogito vibrat,
Et fugio infestum memorando augere dolorem:
Sed tamen ille idem cogit dolor edere nomen.)
Tun' BUCRETI, o BUCRETI carissime noster,
At quondam noster, nunc haud alienior ullis,
Tun' oblite tui, et fidei pactae immemor olim

Communes interque Deas nosque inter amantes,
Tu me, tu nostras potuisti spernere Musas,
Pellacem et nobis, nobis praeferre Dionen?
Hoc ille meruere, hoc de te ego? praemia sunt haec
Digna mea, atque illa est illarum gratia digna?
Ibit in aevum ergo, et didet persecula fama
Bucret I hoc facinus, desertum hominemque Deasque,
Deceptamque utrisque fidem, frustrataque vota,
Et spem collapsam, in nihilum et magna omnia versa.
Sed parcam tibi, sed parcam tamen aequus iniquo.
Tu vero invidia nostra pulsatus abunde,
Quando tuam in divam culpae primaria transfers.
Et Veneri in vidiam hanc rejicis; da crimen herile,
Fare age; qua te vi nobis, quo averterit astu.
Nam neque vi sola, neque solo averterit astu:
Ni simul astus inest in vi, visque insidet astu:
Quod reor, atque aliter vinci haud potuisse videris.
Sed dic ipse modum, ut veniam mereatur honestam
Seu tua, seu Veneris, seu culpa utriusque remista.
Dic age. quid tacitus pudibundae sanguine frontis
Ora notans haeres, nutuque oculisque renidens
Incerto mussasque sono, atque interprete dextra
Astantem ostendis sociatamque ad latus ipsum
Divamne, an cretam mortali semine nympham?
Acrius inspiciam. quaenam illa o aurea virgo,
Virgo puellarum decus, effigiesque Diones

Ipsius, aut Charitum unius, Charitum una vel ipsa?
Jam iam adeo agnosco: certe illa est illa celebris
Fama pudicitiae, et castae laus incluta mentis,
Illa verecundae rarissima gloria formae:
Cujus iam nostras quoque pridem ac saepe per aure
Rumor iit, nomenque haud ullum clarius antris
Pieriis, nullumque e virginitatis honore
Ipsis virginibus magis est venerabile Musis.
Illa illa est, video, manifestis prodita signis
AEMILIA humanam supra speciem ore decenti,
Purpureis celebrata genis, flavente capillo,
Frontis eburna area, lactei prima nive colli,
Labrorum vernante rosa, quae sanguinis imbre
Roravit Venus ipsa sui: quae desuper umbrat.
Liliolum nasi, menti infra stans hyacinthus
Fulcit, et auricularum ansata coralla coronant
Hinc atque hinc: media et rursum regione supinus
Tendit sese arcus productis usque minatus
Planda superciliis, sub queis duo flammea ab orbe
Lumina scintillant gemino, radiisque coruscis
Ignea spectantum tela eiaculantur in ora:
Haec illa est, qua te veteris Dea callida pugnae
Incautum oppugnans, facile expugnavit inermem.
Haec illa est, cujus te advertens illice forma,
Hamatis et blanditiis sermonis inescans,
Et morum viscato captabunda lepore,

Et delenifica prensans suadae ambrosiae vi,
Ambrosiae e toto spirantis corpore suadae,
Cepit in oppositum ultro omni impete rete ruentem:
Optataeque bono praedae laetata, triumpho
Insultat vacuis, et ridet inania vota
Verbisque et lacrumis spolium eheu triste sequentum.
Haec illa est, facti pretium, mercesque patrati
Criminis, ad suasum quae te corrumpere sola
Transfugium potuit, desertoremque coegit
Juratam temerare fidem et rata solvere pacta.
Digna equidem merces, et quae, si fata volebant
Te Musis alienum, alienumque esse sodali,
Sola suo merito tibi, sola atque unica caussa
Debuit aeternam fidei rescindere legem.
Jamque minus, positis animis, irascimur, illa
Excusante, tuumque ultro exorante reatum.
Largimur culpae veniam. Te iunxeris illis,
Queis junxti bucreti, et nos impune relictos
Spreveris: inque bonum, meruisti quae mala, vertant.
Sis Veneris, sis Aemiliae, sis usque tuarum.
Res habeant sibi nostra suas dehinc numina Musae,
Resque meas habeam ipse mihi: sim deinde, quod aevi est,
Sim meus, et Musarum, et te mittamus utrique.
Vos estote meae saltem, mea numina Musae:
Vester ero, vestroque uno solabor amore
Discidium hoc, et frustrati divortia amoris.

Vos pariter solamen in isto quaerite vobis
Devoto vobis capite, aeternumque fideli.
Me me, adsum, qui constanti pietatis honore
Vos venerer, vos quem constante favore colatis.
Me me, adsum, duplicatum in me convertite amorem,
Bucret I mihi lucratum transfundite amorem:
Inque uno censete duos, unumque duobus
Aequatum reparate et damna rependite vestra.
En ego, qui vestro auxilio mea debita vobis
Munera, Bucret Ique feram, geminoque labore
Has obiens, illasque vices, deperdita reddam.
Vos date sim, qui debebat Bucretius olim:
Et date sim, qui, si quis et ipse ego, debeo quondam.
At iam tu nobis extremo vocis honore
Bucreti fugitive vale, et tua gaudia carpe,
Gaudia perpetuum o utinam mansura per aevum!
Qui fluxae textam myrti de fronde corollam
Immortali ausus lauri praeferre virori es.
Sed vivas, vigeasque et tecum floreat ille
Flos aevi melioris, amenaque gratia caetus
Virginei, nunc jam nuptis nova fama, maritae
Exemplum fidei, atque sui stella aurea sexus,
AEMILIA, ingestam quam toto corde recepsti.
LANGIAS AEMILIA, in penita quae mente vicissim
Te fovet, atque imis ardens in mutua fibris
A fervore tuo requiem capit, et tibi contra

Fert requiem complexa suo. Jam jungite juncti
Complexus pariles, nexuque ambite tenaci
Corpora corporibus, quibus arcto tramite mista
Commeet una anima, et vitae sincera beatae
Gaudia continuet vel sero intermina fini.
Interea tamen et ne tota oblivia nostri
Hauseris atque aliquam prisco sub pectore sedem
In medio Venerum nobis dignare tuarum.
Noster amor, nostrique, ipsis in amoribus illis,
Interdum subeat tibi, sopitusque regliscat.
Nos meminisse tui vel sic tamen usque juvabit,
Et veterem, quidquid nunc est, recolemus amorem
Mente sub integra: nec culpa tua, improba culpa,
Improba culpa, tamen veniam merita improba culpa
Atteret imminuens vivi fomenta caloris,
Quae remanent: neque primaevum longinquior aetas
Carpet edex, serie annosa populante dierum
Aut penitus nobis ignem unquam abolebit, adultum
Aeterna semel a Vesta, purisque micantem
Pallados arcanae flammis, et virgine cura
Servatum assiduo Fidei custodis, in ipso
Interiore foco et penetrali pectoris ara.

VAL. ACIDALI ROSAE.

AD CORNELIUM MARTINUM.

QVi tenerae tenero tener aevi in vere juventae
Flosculus, ambrosio totus odore fragras:
Qui pubis reliquae flos illibatus, amaeno
Corporis et Genii dulce virore nites:
Qui flos es Veneris, qui flos Svadae atque Leporis,
Qui flos Mercurii, Pallados et Charitum es:
Qui jugo inaccesso Pindi, qui Heliconis in antro
Flos cluis et Phoebi, et flos cluis Aonidum:
Qui flos Varniadumque unus, Roseique Roseti
Una Rosa, innumeris tempora nupta rosis
Perpetim habes; frontemque perennibus endopetitus
Sertarum eximie mactus ovas strophis:
Quique meos unus pridem unicus inter amicos
Flos florentis amas esse sodalitii:
CORNELI, nostros potius cui dedico flores?
Cui magis hasce sacras convenit esse Rosas,
Quam tibi? cum Natura lubens tibi et ipsa, potissit
Si dare eo plus, iam quod dedit ante, duit?
Accipe flos florum flores florum: atque perennis
Flos vireasque hominum, flos vigeasque Deum.

ROSAE.

Sic mi ergo usque inamoenae habitandum obscura Vacunae
Antra, nec unquam erit his ferre pedem ex adytis?

Sic mi ergo usque inclatrato insultabit, et aspro
Usque veternosum Murcia dura caput
Calce premet: sacris ut inertibus altum operatus
Desidiae aetatem mysta alacer clueam?
Sicque mea illa simul, non olim indocta sonare
Svave melos, tersae et vel spapidum auriculae:
Perpetim, inornato heic suffixa in pariete, telis
Nervia virose sordida araneae erit?
Ah ne ita, ne Musae cupiant, nec sirit Apollo
Nec velit hoc triplicis Gratiae amabilitas!
Quin animi mens evigila, et torpore soluto
Parnassi aude iterum currere ad alta juga
Surge anima, et tibi vindicias tandem ipsa parato:
Plus satis hoc tulimus servitii arduum onus.
Plus nimio, nimiumque diu iam (heu fata!) litatum est
Desidiae: Ignavo sperne te, age, a populo.
Corque poetificis rursum ignibus effer, Equini et
Arida labri avido labra riga haustu ab aqua.
Linque umbras caveae tenebrosae, et amoena agri amoeni
Vere in amoeni paro iam viridaria adi.
En ut se caeli diffundit amicior aura,
Vivificoque aether cuncta tepore animat.
En ut vermiculans variorum hinc germine florum atque
Inde se odorato daedala inaurat humus.
En ut se silvarum amplis capita alta coronant
Frondibus: en densae ut fulgido honore comae

Luxuriant nemora, usque hilari quae dulce susurro
Adstrepitant blandi flaminibus Zephyri.
En ut Dauliades, meditatae omni ante hyeme, odas
Vere novo expromunt suavisono ore novas.
Odas! quae mira dulcedine ut arbori aquaeque
Saxisque efficiunt cum auribus esse animam:
Sic animam exanimem in numeros animare potis sunt
Et menti residi infundere dia mele.
Quidni ergo in nobis etiam illum exsuscitet aestum
Illud epos Philomelae, illud amabile epos?
Suscitat. Et quis io me iam rapit ardor? io quis
Me impetus ad nubes celsaque adastra levat?
Quis me ala enthea agit? quod mi oestrum corda fatigat?
Quo feror? an seco terrae, aetheris an spatia?
Quis nares modo mi afflat odos iam suaviter halans?
Quae mihi perstringit lux oculorum aciem?
Dius odos! lux dia! Sed o quae numina cerno,
Quas Divum choreas? quem capio aure sonum?
O quem nunc teneo locum? ubi sum? hin' Chloridos horti?
Chloridos anne horti hi? virginum an Hesperidum?
Ipsius an potius Cythereae haec illa Roseta
Roscida, quae ambrosio rore et odore fragrant?
Certe hic ambrosius roseusque odor: haecque ea certe
Cypridos, haec Paphiae augusta Roseta Deae.
Certe hic fons, et Acidalii unda haec lucida fontis,
Campi et Acidalii hi matris Acidaliae.

Certe ita. iamque rosarum ordo rutilantium et aura
Mi propius nares, mi prepiusque oculos
Halitu odorato serit aurcoloque colore;
Omne novaque implet cor mihi laetitia.
Certe ita. iamque Deae capiuntur lumine claro
Contingi atque ipsa paene manu est tagere
Numina, caelestesque choros: iam audire probe omnem
Fas vocis cantum, fas citharaeque modos.
Ecce Venus rutilo resplendens frontis honore,
Cinstaque fulgidulis hinc comam et inde rosis,
Altius ut medio ingreditur modo in agmine! ut effert
Se Dea! ut exsultat laeta per herbidam humum!
Ad Veneris latus, en Veneris pulcherrimus Infans,
Investis, nitido serta gerens capite,
Cum reliquum incedit numeroso examine Amorum,
Cumque Leporum omni deliciante choro.
Pone sed en Heram adest Charitum illa illa aurea triga,
Illa illa Idalii secta pedissequii.
Juxtaque en tenera Horarum glomerat manus, atque en
Conjuga floripari Flora nitens Zephyri.
En quoque Naiadum grex, en hilaresque Napaeae,
Mollium et en caetus mollis Hamadryadum.
En quoque se Bacchus septis genialibus infert
Cum Satyris, Panos cumque satellitio.
En etiam comites fundunt se, hortosque frequentant
Cum suo honoratae Praestite Castalides.

Omnium et en sibi quisque Deorum et quaeque Dearum
De horti opibus, subitis demetit unguiculis
Puniceasque albasque rosas: frenatque superbae
Luxuriem serto versicolore comae.
Et iam en, vocis ad accentus et barbiti eburnae,
Exercent laetos pectore ovante choros.
En ut prosubigunt picta horti gramina planta
Instabili, en trepidis nant ut humum pedibus.
Spectaclum o lepidum, spectaclum o aureum! et aurei
Spectacli ante aurum deliciae aureolae!
Scilicet haec Veneris roseae, Cypriique Roseti,
Haec Cyprii floris, more sacro Cypriae,
Annua festa horto in Cyprio, a Cyprio grege, et a Diis,
Quos Cypriae aut floris tangit honos Cyprii;
Solemni ritu ac pompae solemnis aguntur
Cum strepitu, et multo cum sale, cumque joco.
Scilicet haec ea festa: hoc spectaclum illud: et illae hae
Spectacli lepidi deliciae lepidae.
Felices nimium flores! nimium o felices!
Queis datus a Superum numine tantus honos.
Felices nimiumque Rosae! o nimiumque beatae!
O florum reliquo prae reliquum genere
Sorte nimis pulchra decoratae insigniter! o quae
Conferri vobis herbave stirpsue queat?
Vos florum omnigenum, vos plantarum omnigenarum
Reginae, hortorum vos decus atque oculus:

Vos terrae sidus, vos unica et una voluptas,
Vos unumque hominum delicium atque Deum.
O ego si vestros versu queam amabili honores
Aequare, et dignis digna sonare tonis!
Quam mihi non cupiam, gemmarum omnis Tyritur undae
Quod freti habet, quod fulvo auri habet amne Tagus.
O ego si vestro tantum juvenilia flore
Innexa assiduo tempora habere queam!
Quam reliquas spernam illecebras, quam vile mihi omnis
Luxus; quam mihi nil, quod volup est allis.
O ego si vestro satiari totus odore
Possim, si vestra perfrui et usque anima!
Quam exoptem in nasum unum omni me corpore abire,
Solus uti sensus sit mihi solus odor.
Ecquid enim vestro usquam alibi spiramine spiret
Svavius? ullum alid huic par ubi delicium!
Non se Arabum copes succi, non germina vobis
Indica, Panchaei haud ruris opima seges:
Non sese Assyriae componant unguina, non si
Quidquam alio Natura orbe genit melius.
O ego si vestros possim usque videre decores;
Quam omnia mi Argi acres membra velim esse oculos!
Dum modo conifero caput haec adoperta galero, hinc
Rupta apicem, extremo vix hiat e calyce:
Mox foliorum arctos late diducere amictus
Incipit, et rutilis se numerare comis.

Altera candidulo frontem exornata decore,
Emicat argenteis, plena pudore, genis.
Altera nativo se pingens murice, spargit
Ardentem aureolo purpuram ab unguiculo.
Illaque et illa intus crocinis sic incluta filis
Fulget, Phoebeos provocet ut radios.
Certe equidem seu vos generi Japeti ipsa Dione
Olim basiolis extulit e propriis,
Dum Dea commendat felicibus oscula glebis,
Oscula flammeolis vivida spiritibus:
Seu vos, Diis ipsis nova gaudia, pro Ganymede
Dum ad cyathos praesto est forte Cupido Jovis,
Nectaris effusi temere arva in Chloridos et, qua
Nata Venus, spumae nobiliore satu
Edidit: unde seges tam deliciosa repente
Caelestes dulci messe beavit heros:
Seu quicumque Deum quocumque e semine (nam non,
Non a mortali ducitis ortum opere)
Primitus aethereae eduxit vos lucis in oras,
Tale deditque orbis totius esse decus:
Certe equidem Cypria ipsa suo vos vulnere pinxit,
Ipsa suo tinxit sanguine vos Cypria:
Ipsa Venus, certe ipsa: ubi carum ante omnia Adonin
Lethifero fixum dente ferocis apri,
Nequidquam, heu, nequidquam infelici incita cursu,
Semianimem ab Stygia tendit aqua asserere.

Fas mihi, fas Veneris veterem renovare dolorem
Hac geniali adeo in laetitia Veneris.
Ede lyra, Assyrii ut pueri acri intabuit igne
Cypris: quem Cyprus magna patre e Cinyra,
Myrrha matre tulit, ab avo natum atque sorore,
Praestantem sormae dotibus egregiis:
Cui membris decus adflarat natura superbum,
Et dederat caetus virginei esse facem.
Huic Venus unanimo insanum succensa furore
Dicitur insolito deperiisse modo.
Hunc Dea vel Marti antetulit: prae hoc alta Cithera,
Prae hoc sordere Gnidus, cumque Amathumte Paphos.
Hoc prae uno stellati etiam picta atria caeli,
Hoc prae uno vilere intima et aula Jovis.
Illi, sive oriente die Sol tolleret igneum,
Seu moriente, caput mergeret Oceano;
Illi perpetuum comes ibat; et assiduo una,
Accubuoque una degere dulce fuit.
Quin neque, cum in saltus abiens inculta ferarum
Per lustra hic rapidis praedam ageret canibus,
Ipsius unguem abiit minimum quoquam a latere: usque at
Saxa per et silvas perque juga insequitur,
Venatrix: nec ferre pudet quoque retia Divam,
Caelestesque atra tinguere caede manus.
Ah pereat pereat, qui primus retia, primus
Invisa invisas texuit arte plagas!

Inde heu orta infausta infausti semina belli,
Inde heu mortiferi orta exitii atra seges.
Inde heu heu miserae miser, eheu, Cypridi Adonis
Perditus: inde eheu exanimem exanimis
Monte infelici Cytherea adspexit Adonin
Fundere purpuream cum amne cruento animam.
Illum immanis aper; solitis dum in montibus errat
Venatu et solitis tempora dans studiis:
Correptum aente plagas lethalis acumine dentis
Icit, et ictum albo sauciat in femore.
Cui ut subitam festinat opem Venus alite cursu,
Perque inculta amens praecipitat juga iter:
Ecce ruentis iniquo infestat candida morsu
Crura, sacrosque acris spina pedes violat.
Spina acris: quam supra hamatis sentibus haerens
Vernabat niveo multa colore rosa.
At Diva ut tenerum manare e vulnere sanguen,
Stillare et dios crura videt latices.
Largifluique rubos adspersu undante cruoris
Tinguier; omni corde imitus ingemuit.
Cum gemituque rubis simitu indignata malignis,
Pluria dixit in hos verba repente mala.
Mox tamen, haec, lacrimans ait, haec mi grata doloris
Signa mei, et testes perpetim amoris erunt.
Perpetim erunt. quaeque ante adeo candore placebant,
Ornatu insignes unicolore rosae.

Desierat. vitreasque abstergens lumine guttas,
Ilicet hinc properans carum ad Adonin abit.
Illa abit. at sparsi Cythereae sanguine dumi
Hinc cito sanguineis suave rubent foliis.
Qualiter ingenuae cum mutant ora puellae,
Occupat albentes purpura pura genas.
Qualiter aut, Tyrio si quisquam inverterit ostro
Indum ebur, id jussam se induit in saciem.
Aut strictura velut chalybe in candente ardescit,
Aut matutino ut Leucothee ore rubet.
Inde, Rosae, heic illhic ampli omnia per spatia orbis
Effertis gemino floris honore caput.
Inde, Rose, divum omnium amor, tutelaque divum;
Sed Veneris tutela unica praecipue.
Unica praecipue Veneris cura, una voluptas,
Praecipuo quae vos una colit studio.
Quae vos tergemina Eurynomes cum prole fluenta ad
Alma perenniflui nutrit Acidalii.
Quae vos felici celebrat solemniter horto,
Festaque sic vestro nomine gaudia agit.
Ipsa et vos septis vestri studiosa maritis
Deliciosa horti ante omnia, Chloris alit.
Ipse et vos Bacchus colit unice; et ipse adeo omnium
Primum olim vestris primula de foliis
Vina bibit, flagranti actus fragrantia odoris
Nectareoque sapore otius in furias.

Idem dapsilibus vos intertexere sertis
Princeps, et comptis ponere temporibus
Edocuit; seu quando homines convivia mensis
Laeta agitent, agiles seu celebrent choreas.
Quin idem laesorum ad pulvinaria postas
Caelitum, Olympicolis vos dare munera heris,
Terrigenisque offensi avertere numinis iras,
Et pacem instituit conciliare novam.
Quid memorem? ut Phoeboque Novensilibusque Deabus
Carmine pro docto serta, operae pretium,
Ipsi etiam Vates de vestris plectere suerint
Floribus, Aonii ferreque ad antra jugi?
Cetera quid memorem? quae perpes adorea fama
Praepete fert celsa ad nubila remigio?
Hoc sed quei sileam? ut generi mortalium acutos
De affecto morbos corpore vi medica
Saepe repellatis, certaque ope desubito almam
Praesentes sitis reddere temperiem.
Hoc sed quei sileam? ut post fata quoque ultima nobis
Ad miseri atratas funeris exsequias
Justa sepulcrali faciatis munere, et ipsos
Functorum ornetis perpetuo tumulos?
Vos ego, si forsit nostro ulla in gratia versu,
Pro meritis versu rite canam usque meo.
Vos ego, vos aeterno ego devenerabor honore,
Vos indefesso pectore et ore colam.

Vos ego mi malacae usque in texta viebo corollae,
Vos mihi inumbrata fronte geram inclutum onus.
Vos ego decerptas manibus sine fine fovebo,
Vos avidis semper naribus olfaciam.
Vos oblectamen cerebro, vos nobile menti
Protelum in melicis usque eritis modulis.
Nempe peregrinis alii oblectamina terris
Quaerere eant, patrio e quos juvat orbe nihil.
Vos dum habeam, nae mi iaceat despecta velipsa
India cum Assyria, Media cum Arabia.
Usque adeo nulli prae vobis sit pretium ullum,
Nullum adeo externis stet decus illecebris.
Sed quid? Num heic etiam haud parte omni firma voluptas?
Num heic etiam quod nos cordolio angat, adest,
Scilicet unum istud nimium merito queri habemus,
F! ori adeo eximio esse aevum adeo exiguum!
Natura, alma parens rerum, sicne unicus ille
Terrae oculus, terrae tam brevis est oculus?
Siccine flos florum tantillo tempore florens,
Vix vix cum incipit esse, incipit esse nihil?
Ha, Natura1 En vix primo qui se exerit ortu
Mane novo, ut sero vespere demoritur!
Aut, quando stellarum et caeli infamia sic iam
Arva per immodico Seirius igne rabit:
En quem nascentem rutilo Eos spexerat ore,
Ut denascentem Sol medio axe videt!

Ha, sicne ostentas simul et rapis! ha, quid id, illum ut
Adferat una dies, auferat una dies?
Debueras merito dare ei diuturnius aevum,
Digno, quem haud aetas ulla senecta gravet:
Digno, qui nobis annum florere perennem,
Et numquam - fluxis stare queat foliis.
Nunc eheu terra ipsa brevem conquesta virorem
Luget, inornatos ferre negatque rubos!
Nunc eheu pueri mecum pueraeque quiritant,
Condita tam blandis tam spatia arcta rosis!
At vos o pueri mecum, et vos virgineus grex,
Mittite Naturae non bona verba loqui.
Dumque licet, legite ungue rosas, stipate quasillos,
Flore gravate sinus, flore gravate comas.
Dumque licet vestri fructus decerpite veris,
A tergo aetatis ninguida iam instat hiems.
Verculum enim hoc ut abit, redit et pede bruma volucri:
Sic aevi humani curriculum omne volat.
Et veluti rosei cito flaccet gratia floris,
Hirtaque collapsis spina manet foliis:
Gratia sic formae subito, sic vivida Virtus
Corporis exsuccis defluit articulis.
Denique Morta feris vitam sicelicibus ipsam
Eripit, ut florem torrida flamma necat.
Qui sapit, expendens mortalis nomina secli,
Seque Rosam, et sibi Ver noverit esse fugax.

VAL. ACIDALI ELEGIARUM LIB. I.

CUNAE NATALITIAE CHRISTI SALVATORIS. I.

QVis puer hic? quae cunae? et circum turba virorum?
Quae pecudes? quae vox laeta per astra sonat?
Ten' video, divine puer, dulcissime Jesu,
Edite caelesti de Genitore DEus?
Ten' video, cunasque tuas? Tune optime Christe,
Edite mortali de genitrice puer?
Tune ades? Eia venis, ades eia, o nobilis hospes!
Eia ades o hospes nobilis, eia venis!
Ecce iaces laceris puer optatissime cunis,
Ponis et in duro membra tenella toro.
En te casta sinu infusum matericula casto
Molliter amplexu brachiolisque fovet.
En fovet ipse senex Josephus, et aspera brumae
Frigora sollicitus, qua licet arte, fugat.
En tibi pastores ovium, quibus aethere summo
Nuntia natalis vox data laeta tui,
Adstant, et tenera ludentes carmen avena
Laetisonis solvunt ora canora modis.
En brutae pecudes nutuque et poplite flexo
Alludunt pedibus, sancte puelle, tuis.

Aspirantque pio praesepibus ore vaporem,
Ne laedant tenerum tristia flabra latus.
En etiam angelici pars ad cunabula coetus
Funditur, officiis officiosa suis:
Pars choreis plausuque et cantibus aera purum
Rumpit, et insolito gaudet, ovatque modo.
Et nos ergo tibi puer, o puer, unica mundi
Laetitia, humanae gentis et una salus;
Et nos pauca decet solenni carmina versu
Jam canere, et cunas concelebrare tuas.
Fas agitare piis animis pia gaudia, fas nunc
Rite tibi grates solvere mente pia.
Fas tua supplicibus sterni ad praesepia votis,
Fas libare tuis oscula sancta genis.
Ecce ego supplicibus veneror praesepia votis,
Ecce ego libo tuis oscula sancta genis.
Sed quote ore canam? tua qua cunabula voce,
Quo versu, seu quo laudis honore feram?
Adspicio rigidum stabuli miserabilis antrum.
Tectaque nutantis iam ruitura case.
Adspicio squalorem atri tenebrasque bovilis,
Expositi ventis, expositique nivi.
O miseram rerum faciem! Tene edite caelo
Rex caeli, obscuro sic recubare specu?
Cunae, infelices cunae! Nonne atria Regum
Splendida, et augustae vos decuere domus?

Atria sed vobis, antra haec, atraeque latebrae;
Hoc tuguri culmen pauperis, ecce domus.
Hocne tibi, hoc stabulum, puer alme, cubilia praebet,
Qui Deus es terrae, qui Dominusque maris?
Cunae, infelices Cunae! vos fundier auro,
Vos Parium marmor, vos ebur esse decet.
At vile en lignum, en rigida rudis arbore truncus,
En praesepe estis, phatna misella boum.
Cunae, infelices cunae! vos fulcra decebant
Mollia, et Attalici pluma superba tori:
Ecce sed ingrato cum cespite stramen habetis,
Et carex Pueri pungit acuta latus.
Cunae, infelices cunae! vos pulchra decebat
Stragula, vos roseo tegmina picta croco:
Vos variata Phrygum nitido velamina textu,
Vos Serum artifici vela operata manu:
Vos Sindon Tyria atque ostrum, gemmaeque coruscae,
Dives ab Eoa quas legit Indus aqua.
At sparsi hou [(reading uncertain: print unclear)] fragiles calami, sparsa ulva palustris,
Aridaque exsucci graminis herba iacet.
Cunae, infelices cunae! vos florea messis
Debuit ornatu condecorare suo.
Vos molles violae, vos purpurei Narcissi,
Cumque Amaranthaeis laurea serta comis.
Vos casiae aureolae, vos lilia, vos Hyacinthi,
Vos decuit Nardus; vos decuere Rosae.

Ast horum nihil est: sed adest ignobile foenum:
Foenum est; sed foeni vix etiam sat adest.
Cunae, infelices cunae! vos nimbus odorum
Debuit hinc laeto spargere et inde loco:
Vos favus ambrosius dulci perfundere succo,
Vos niveo Assyrius tingere rore liquor:
Vos simul infantemque aura mulcere salubri
Halitus eque polo debuit, eque solo:
Heic virides lauros et olentes urere cedros,
Hunc ferre ad lectum fas erat omne nemus.
Ast horum nihil est: lepidum nihil inter asellos,
Inter et immundos nil geniale boves.
Cunae, infelices cunae! pulchra omnia vobis,
Vobis delicias, divitiasque suas,
Thuriferis debet Panchaia pinguis arenis,
Debet et auriflui lympha beata Tagi:
Vobis quidquid habet segetum felicibus arvis
Medus, et intacta merce opulentus Arabs:
Vobis quidquid humus gremio fovet omnis in imo,
Et mare, debetur, quidquid et unda tenet.
Ast horum nihil est: nihil est nisi tristis egestas:
Tristis; et omnigeni pondere pressa mali.
Vilia vix dantur magalia: vix datur arcta
Matri cum puero delituisse casa.
Vix datur imbelli prohibere a corpore frigus,
Vix vitare Eurum, vixque cavere nivem.

Vos tamen absque illis Cunae o bis terque beatae:
Sat tamen o vobis fata benigna favent:
Dum puerum amplexu vestro teneatis Iesum,
Nobilius quonil, prosperiusque nihil.
Non vos dura gravant fortunae incommoda: vobis
Nobilius nihil est, prosperiusque nihil.
Cunae, o felices cunae! quem maximus orbis,
Quem mare, quem superae non capit aula domus:
Vos capitis Regem et dominum, quem maximus orbis,
Quem mare, sidereae quem tremit aula domus.
Cunae, o felices cunae! vos pauperis antri
Sede, et stramineo conditis, ecce, toro,
Quem non tot populi, non excepere tot urbes,
Non tot magnificis atria structa locis.
Cunae, o felices cunae! vos parvulus ille
Hospitium voluit dulce parare sibi.
Vos vos prae reliquis tanto dignatus honore est,
Et clarum toto nomen in orbe dedit.
Cunae, o felices cunae! vos unicus ille
Thesaurus mundi terrigenumque premit.
Ille puer, puer ille, in quo quae perdita quondam
Primaevi lapsum per genitoris erant:
Ille puer, puer ille, in quo iam reddita nobis
Omnia, et auxilio sunt reparata novo.
Cunae, o felices cunae! aveis corpore parvo
Maximus ille heros, optimus ille, iacet.

Ille heros, misero venit ille salutifer orbi,
Indebitata [(transcriber); sic: Indebibata] Virgine natus homo.
Ille en mortales Deus immortalis in auras
Prodit et humani corporis ossa gerit.
Cunae, o felices cunae! queis unica nostri
Spes generis, requies una, salusque cubat.
Ille opifer nos aeterna de morte redemit,
Et vetuit Stygiae regna subire plagae.
Ille opifer nobis aeternae munera vitae
Reddidit, et caeli jussit adire domum.
Cunae, o felices cunae! quae gaudia tanta,
Inque aerumnosam toi bona fertis humum.
Cunae, o felices cunae, nimiumque beatae!
Cunae o, queis caelo gratia tanta venit!
O cunae, queis nec totus certaverit orbis!
Cuncta nec astriferi sidera clara poli.
O utinam vestri mihi pars extrema decoris!
O utinam vestri portio parva boni!
Tuque o Christe meo iam nunc illabere cordi!
O puer alme veni, Jesule sancte veni!
En heic, blande puer, cunae: en praesepia nostri
Pectoris: en animi scrinia aperta mei.
En haec templa subi, nec dedignare vocantem:
Heic habita, heic firmam tu tibi pone domum.
Me conjunge tibi, mihi te conjunge per aevum,
Ut meus aeternum sis, maneamque tuus.

Sic ego te, cunasque tuas celebrare studebo,
Dum terram, e terra raptus et astra colam.

NOX JESU CHRISTO SERVATORI NATALIS. II.

EN iterum medio glacialis frigore Brumae,
Christe puer tenera Virgine natus ades.
En iterum tua festa novo celebranda sub anno
Ducis, et ad cunas quemque venire jubes.
Adsum sancte puer, cupidisque amplexibus ultro
Brachia in adventum tendo parata tuum.
Ad tua prostratus genibus cunabula flexis
Grata tibi grato pectore dona fero.
Carmine solenni meritas dum pangere laudes
Nitor, et arguta fundere voce melos.
En tibi pervigilem, Jesu dulcissime, Noctem,
Primula quae cunis fulsit oborta tuis,
Pervigili meditor studio celebrare; canentem
Tu modo si dextro rite favore juves.
O ades, atque juva placidus: tu suffice blandos
Vere pater Vatum, maxime Phoebe, sonos.
Tu vivis anima numeris mea carmina; tu da,
In certos veniant libera verba pedes.

Sic te digna canam dulci praeconia versu,
Sic fluet ingenii limpida vena mei.
ERgo soporiferis Nox o pulcherrima bigis
Scande modo aurati templa serena Poli.
Funde age jucundas terris optantibus umbras,
Et renova tenebris gaudia laeta tuis:
Gaudia, quae quondam toti letissima mundo,
Prima dabas, summi nuntia prima boni;
Cum puer e gravida matris foret editus alvo,
Unica spes hominum Christus, et una salus.
Diffugiant nigrae toto procul ethere nubes,
Purior et cunctis rideat aura locis.
Flabra premat Boreas, et durum saeva rigorem,
Cum nive, cum gelido frigore, ponat hiems.
Sidera, quae variis distinguunt aethera gemmis,
Lumine iam solito splendidiore micent.
Qualis erat caeli facies, ubi candida virgo
Tempora iam partus cerneret ire sui:
Virgo gerens plenum colesti numine ventrem;
Nescia mortalis virgo pudica viri.
Illa Dei sobolem nixu paritura beato
Ponere maturum dum meditatur onus:
Dum gelido vigilans laceri sub culminis antro
Exspectat caeli subvenientis opem.
Adque Deum sanctas ardenti pectore plamas
Tendit, et augusto fundit ab ore preces.

Interea celeres properans absolvere cursus
Ingreditur mediam nox tenebrosa viam.
Undique iam dulcis, placido mortalia somno
Corpora mulcebat fessa labore, quies.
Quaesitumque inter nemorum fruticeta soporem
Praebebant tacitis abdita lustra feris.
Jam genus alituum muta sub fronde quiescens,
Nulla repercussa carmina voce dabat.
Alta per et silvas, rigidosque silentia montes;
Nec strepitus campis, nec sonus ullus erat.
Spirabant tenues nullo cum murmure venti,
Mitior et vacuis aura silebat agris.
Quique ferox Pontus furioso tunditur Euro,
Leniter instratas ire videbat aquas.
Quin etiam magno subter labentia mundo
Volvuntur tacitis sidera cuncta viis.
Usque adeo tranquilla silent, Dominoque ministrant
Singula; sic justo cuncta tremore pavent.
Miranturque novi mysteria maxima partus,
Dum Deus humano corpore visit humum.
Virgo sed en utero media inter vota soluto
Salvificum mundo molliter edit onus.
Edit onus Virgo. nec iam mora: conscius aether
Signa dat, et summa protinus arce tonat.
Plaudit io caelum, clangoribus insonat Orbis?
Omnis io plausu terra sonante salit!

Exultant Vallesque cavae, collesque supini,
Silvaque frondentes concutit alta comas.
Flumina conversos stupefacto gurgite cursus
Sistunt, et trepidans lenius unda fluit.
Plaudit avis penna, viridisque per avia silvae
Insolitum suavi concinit ore melos.
Omnia laetantur: ridet liquidissima mundi
Forma; nitent agri: prata serena micant.
Aurea lux tota radiis fulgentibus aethra
Surgit, et ardentes spargit ubique faces.
Hinc etiam festas meditatur pura choreas
Cynthia, nec maculis dat superesse locum.
Quam circum tremulis ludunt radiant a flammis,
Et nitidos ducunt molliter astra choros.
Exultant Hyades rutilae: sua plaustra Bootes
Aurea, et auratos conspicit ire boves.
Tum primum Erigone miseri post fata parentis
Visa fuit gemitus deposuisse suos.
Ipse quoque arridens, non iam crudelis, Orion
Mite cruentato liberat ense latus.
Parva loquor. Forte et pastores montibus illis
Servabant clausos septa per arcta greges.
His niveus summo veniens adsistit Olympo
Angelus, et trepidis nuntia laeta refert.
Ite viri: supera vobis Servator ab arce
Natus in humana carne videndus adest.

Pergite Davidicae propere sub moenia Bethles,
Et date iam Regi munera vestra novo.
Dixerat. hi properant: fugit ille ad culmina caeli,
Ambrosioque omnem spargit odore locum.
Continuo magnum visi per inane volatus,
Et simul angelici densa caterva chori.
Fit plausus, reboat laetis discursibus aer:
Ictaque jucundis perstrepit aura sonis.
Dulcia caelestes pangunt praeconia caetus,
Et pia sublimi carmina voce canunt.
Unus erat cantus: Sit gloria summa Tonanti,
Pace nova tellus, pace triumphet homo.
Responsant nemora et montes, campique iacentes
Unanimi plaudunt per loca cuncta sono.
Haec inter studia et magni solemnia mundi
Gaudia, nox cursus finit abacta suos.
Nox, qua nec superis, nec qua mortalibus unquam
Laetior; aut mundo gratior ulla fuit.
Nox longe ante alias fortunatissima noctes;
Nobilis ante homines, nobilis ante Deum.
Haec nox illa fuit, multos quae festa per annos
Semper erat puris concelebranda sacris.
Haec nox Isacidum generi seroque nepoti
Una per assiduas usque petita preces.
Haec desiderio patrum exoptata piorum,
Haec spes sollicitis vatibus una fuit.

Haec illa est primis promissa parentibus, orbem
Vix ubi condiderat dextera magna Dei.
Scilicet ex casta qua Virgine surgeret Heros,
Et Deus et vero corpore verus Homo.
Qui labem proprio mersurus sanguine nostram
Irato caderet victima justa Patri.
A quo Mors, Satanas, peccataque victa iacerent;
Nobis certa salus, et nova vita foret.
Natus io nunc ille! et io Nox illa salutis
Largitrix fausto venit amica gradu.
Inclita nox salve, nox optatissima salve:
O nox ante omnes nobilitata dies.
Se lux nulla tibi, non magni sidera caeli,
Non radiis Titan conferat ipse suis.
Tu siquidem veris fons luminis, undique densis
Quo sine nos tenebris nox inamoena premit.
Tu mundi Solem generas, radiisque serenis
Perpetuae monstras dulce salutis iter.
Tu lux una viae, sine te quam cernere nemo,
Et pede sollicito carpere nemo potest.
O nox laetitiae genitrix, pacisque beatae
Dives; et aeternis nox opulenta bonis;
Tu miros adeo partus, tu primula sentis
Vagitus, tenero quos dedit ore puer.
Tu mundi plausum citius pastoribus ipsis
Adspicis, et laeti jubila festa poli.

Tu matrem, tu sollicitis certantia curis
Matris in ardenti gaudia corde vides.
Tu miseras miserata vices, tam paupere forma
Dum iacet adspectu vilis inopsque puer;
Optasti rutilum praesaepia vertere in aurum,
Adque latus picti ponere strata tori.
Pro stipula ut molli positus requiesceret ostro,
Debitus et regni nullus abesset honor.
Salve iterum nox cara Deo, nox prospera mundo,
Nox omni potior nobiliorque die.
Salve, et curriculo nobis revoluta secundo
Saepe redi versu concelebranda novo.

Magnificis Viris JOANNI MATTHAEO WACKERO NICOLAO RHEDIGERO JACOBO MONAVIO. III.

IAnus adest, Strenasque suis properare Kalendis
Admonet antiqua religione novas.
Jamque calent studia, et quae suevit amicus amico,
Patrono tenuis munera grata cliens,
Quisque ferunt: hincque officiis solennibus atque hinc
Certat in alternas aemula turba vices.
Et mea cessat adhuc strenis instrenua, prisci
Moris et officii oblita sui pietas?

Evigila et tardum, mea Musa, expelle soporem
Auspicio lucis sub meliore sacrae.
Excitat annorum dux JANUS, et huic comes haerens
STRENA: te nymphae, te sociam adde Deo.
Dumque suis alii studia et votiva frequentant
Munera, ne desis sola caveto tuis.
I, carosque meos mihi patronosque saluta,
Quo potes et dono sedula quemque cole.
Stasne etiam? et laceris brumale iter horrida pannis,
An tot, egens ultro, munera danda times?
Nam sane et grave frigus, et est annona gravis nunc
Strenarum: nudo praecipue et vacuo.
At tu ne trepida: ad paucos te mitto, nec illos,
Non nisi quos longa sit tibi adire via,
Nec nisi cum culta tunica, donoque superbo:
Sed mage qui dono te tunicaque beent:
Insuper et notos tibi noscentesque vicissim,
Grata salutatrix et quibus hospes eris.
Defungi poteris, saltem tu fungere, paucis:
Et sis officii fida ministra mei.
Tres colo praecipuos, tres praecipue usque colendos
Hoc, licitumque alio quo mihi cumque modo est.
Tres Silesiacae stellas, tria numina terrae:
Unica quae nostri triga patrocinii.
Dum memoro, munibo viam tibi praevius, ipsos
Et simul affatu conciliabo meo.

Vos etenim, vos vos estis, ter amabile Divum
Atque hominum fama triplice delicium:
Tergeminum o sidus nostrum [(transcriber); sic: nostum] , mea gloria trina,
O mihi praesidium nobile, dulce decus!
Tu pars Augusti, WACKERE, et fama Senatus,
Aoniique idem famaque parsque chori:
Et tu magnificos titulos natalibus aequans,
Natales vincens, RHEDIGER, ingenio.
Et tu non impar doctrina et laude, MONAVI,
Nominis illustrans omnia luce tui.
Ad vos en modo dificilis sub sidere Brumae,
Tempore solenni sed mea Musa venit:
Approperans primo reducis sub lumine Jani
Ad matutinas officiosa fores:
Et reliqua in turba votivam prima salutem
Dicere felici gestit ab augurio.
Agnovisse juvet, juvet ultro admittere et ultro
E medio hanc alios ante vocare globo:
Atque verecundam vultu firmare benigno,
Intrepido magis ut, quae cupit, ore ferat.
Nam fert illa quidem, quod debet conscia, lingua,
Non dextra: vacua stans inhonora manu.
Et commendando pulchrae pro munere strenae
Solvit inornatis verba ligata modis.
Verba sed haec quoque pauca: ut paupertina supellex
Illam omni facit ex parte pudere sui.

Nam rerum ceu prorsus inops, sic est neque dives
Carminis: et sterili oppressa labore gemit.
At pietate tamen vobis, licet omnia desint,
Se cupit, et nudo posse probare animo.
Utque cupit, sperat: tanta est fiducia vestri:
Nititur et votis sic animosa suis.
Scilicet his ipsis, queis solum haud paupera votis,
Imo vel ante omnes esse opulenta potest.
Queisque adeo in vestri cultum ditissima, plenum
Caelo animum, caelo tollit utramque manum.
Haecque offert donativae iam nomine strenae,
Et putat illius rite subire vicem.
Sic vovet illa autem, conceptis in breve verbis,
At spacium fusa mentis in omne prece.
JANE Pater seclorum ab origine ductor in orbem
Volvendis praeses addite temporibus:
Te duce qui veteri lapso novus inchoat annus,
Te duce fac felix inchoet annus iter.
Quaeque renascentis lux aevi primula vitam
Auspice te fato sumit ab occiduo.
Saepe renaturis fausto sub sidere seclis
Auspice te fatum pergat ad occiduum.
Et qui nunc caput anni, et dux porro inde dierum
Sole recentato supprimit astra dies:
Prosperin auspicium liquidum exoriatur, et omnes
Promittat similes praestet et usque sui.

Fas hominum generi certam sperare salutem
A dextri iam nunc ominis augurio.
Praecipue sit fas hanc me spondere clientem
Patronis, quibus haec imputo vota, meis.
Vivant et valeant, cunctis sine fine fruentes,
Ipsi quae cupiunt, nec cupiuntque, bonis.
Sic pariter vivam, et cunctis fruitura valebo,
Ipsa ego quaeque opto, quaeque nec opto, bonis.
Haec, WACKERE, tibi, tibi RHEDIGER, atque MONAVI
MUSAM precor vestri-semper ACIDALII.
At mihi et hoc: novus antiquos mi ut servet amicos,
Pristina nec vestri jura patrocinii
Dehinc in me mutet, renovet saltem, et veterem me
In nexum hic vobis artius annus agat.
Pluribus et porro semper volventibus annis
Vestra mei perstet cura, perennet amor.
Perstet cura, perennet amor: sed et augmine crescant,
Si pote, si mereor, utraque perpetuo.
Quin si nec merear: quamquam fortasse merebor;
Atque erit haec studiis unica cura meis.
Quae magis atque magis meritis obnoxia vestris,
Augebunt pariter se magis atque magis,
Dumque manet sensus vestro per fata clienti
Illius usque in vos cultus honosque manet.
Cumque cadet sensus, tamen et post fata superstes
Illius haud per me grata cadet pietas.

A cinere atque rogo vestri observantia vivet,
Scriptaque in aeternum vos venerata colent.
Vos illum WACKERE, et RHEDIGER, atque MONAVI
Quisque suo, ut cepstis quisque, faveto mode.
Et velut a nobis certatur honore colendi
Vestra in cunctorum singula promerita;
Sic vos inter vos certate favore juvandi
Una adeo in nostrae commoda semper opis.
Ut qui nondum etiam forsan dubitare potest nunc
Hactenus hoc cui plus debeat e numero:
(Namque, reor, vestrum sane et conceditis uni
Ipsi ultro: et primas cui ferat ille, scio:)
Dehinc moles benefactorum haud examine claro
Nescire in variis cogat et innumeris,
Maxima sint cuivis, cuivisue secunda vel ima:
Nec cuiquam prae aliis deditus esse queat.
Erret et incerto gratae discrimine mentis,
Prima cui cultus deferat officia.
Utque adeo hinc, ne cui ex meriti virtute latentis
Judicio ignaro plus tribuatve minus:
Omnibus ex aequo putet esse obnoxius, omnes
Indispensato gratus honore colat.
Atque ita sit totus cujusque per omnia vester:
Parque sit in cunctos gratia, par sit honos.

MAGNIFICO OTTONI PRAENIO. IV.

QVid mirum, Aonio Phoebus quem nutriit antro,
Hunc si carminibus donet Apollo suis?
Quid mirum, quem Pieriae coluere sorores
A puero, et grata nunc quoque mente colunt?
Quid mirum, qui Pierias coluitque sorores
A puero, et grata nunc quoque mente colit:
Hunc si Pieriae studeant decorare sorores,
Cultorique ferant munera larga suo?
Quid mirum, cui nobilitas a sanguine claro
Clara per innumeros dinumeratur avos:
Quid mirum, verae qui nobilitatis honorem
Nobilitat culti laudibus ingenii:
Ingenii, quod Diva Themis, quod virgo patrima,
Artibus et studiis expoliere bonis:
Huic si nobilius certet nomenque, decusque,
Efficere, ingenio quisquis et arte valet?
Denique quid mirum, Domino si dulcis alumnus,
Queis queat, officiis complacuisse velit?
Nil equidem mirum: neque tu mirabere quidquam
Magne vir, et priscae nobilitatis honos.
Dum mea te, quamquam tenui non splendida cultu
Musa, sed in laudes officiosa Dei,

Versiculis ornat paucis: quos scribere christo
Me Pietas, tibi mens grata dicare jubet.
Tu studiis tranquilla meis das otia; tu das
Musarum blanda posse quiete frui.
Ergo age, qua pietas, et qua mens grata meretur,
Accipe conatus fronte, probaque meos.
Sic placide multos suavi cum conjuge in annos
Vive, nec a tristi sorte pericla time.
Unica sic soboles, decus et spes una parentum,
Vivat in exempli spemque decusque tui.

AD MICHAELEM WINCOPIUM V.

CAre Oenone, meos inter non ultime amicos,
Pectore sincero quos mihi junxit amor;
Care Oenone, avido quid xenia corde requiris,
Munera quid tenuem poscis Acidalium?
Munera donari quem Saturnalibus olim
Consuerunt veterum tempore Romulidum:
Munera quae Jani mos est donare Calendis,
Hoc mage felici tempore Christiadum:
Dum vetus ad finem ruit, et novus annus in orbem
Orbibus allapsus ducitur aethereis.
Scilicet ut fausti iam nuntia temporis edant
Dona per alternas missiculata vices:

Auspiciisque bonis luces, sine nube, futurae
Molliter adveniant, molliter hinc abeant.
At mihi non auri lamnae, haud argentea gaza,
Non pellucidulum divitiae lapidum.
Non aliud quidquam est, strenae quod nomine digno
Expensum, ut fas est, nunc tibi ferre queam.
Desine sollicitis igitur munuscula verbis
Poscere; non dare quis, quo caret ipse, potest.
Aut numeros istos grati cape muneris instar,
Hocque tibi dare sit xenia nulla dare.

Ad Symbolum JACOBI MONAVII IPSE FACIET. VI.

Dum miseri heic rapido pelagi iactamur in aestu,
Quem fors nimbifica penna agitata ciet:
Quae via, quis recti dux coeco in turbine cursus,
Ut fugiat tristes tuta ratis scopulos?
Tu lucem ecce aperis, Pharos olim ut celsa, MONAVI,
Fudit multifidas igneo ab ore faces.
IPSE, tibi scitum est, FACIET: nitidissima cujus
Depicta auratis verbula bina notis.
In puppisque tuae summa fixa arbore, fulgent
Aequoreo late, ut sidera bina, salo.

Sidera bina, cadit queis nox superata, patescunt,
Perque vada incertae per scopulosque viae.
Haegeminae Oebalidum stellae, hae Cynosura Heliceque.
Hinc nautis dubia certa salute salus.
His ducibus Scylla evitata, omnique Charybdi
In portum ex alto cymba feretur ovans.
Felices natutas, qui te a tergo usque sequentes
Fixa tuis sua habent lumina sideribus:
Et scitum o praelustre tuum, quod ab orbe vehit nos
Ad caeli ipsa suis sidera sideribus.
Te vero, lucem hanc qui orbi alta per aequora praefers
Tranquillum infesto ut currat iter pelago:
Te magnum o hominem, et cunctorum hominum instar habentem?
Quo praeitam sequitur seclum hominum omne viam.

Ad Symbolum DANIELIS RINDFLEISCH BUCHRETI FERENDO VINCO. VIII

QVid miser aerumnas et acerbi tristia casus
Damna, quid instabiles Sorte rotante vices,
Quid duros lacrimis defles, gemituque labores,
Pervigil in curas nocte dieque tuas?
Siccine Fortunae rabiem lenire malignam,
Sicne ictus, sic te frangere tela putas?

Nil agis et luctu frustra contendis inani:
Non ictus, non sic frangere tela potes.
Non gemitu aut lacrimis Rhamnusia flectitur ullis:
Praecipites versat sed sine fine rotas.
Desine; et adversos erecto pectore casus
Ferre, licet videas mille pericla, stude.
Firma quies animi, nullis turbata procellis,
Sistet in optato teque, ratemque loco.
Pergin'? et iratis etiam te opponere tentas
Fluctibus, et medio bella ciere mari?
Stulte, quid obnixus ventis pugnare sonoris,
Saevaque vis flatu pellere flabra tuo?
Heu nimiumque miser, nimiumque insane! Peribis:
Et feret in tanto turbine nullus opem.
Nullus ubi tibi ferre potest. Ah mitte furorem,
Mitte supervacui triste laboris onus.
Quid dubitas? te Fata trahunt: tibi fata resistunt:
Fataque te tantis implicuere malis.
Haec sequere: haec laedi nequeunt mortalibus ausis:
Nec capit alternas mobilis ordo vices.
Stat gravis aeterna Fatorum lege voluntas,
Stabit et haud ullo dissoluenda modo.
Non mutat decreta sui certissima pensi,
Non Lachesis fissos scit cohibere suos.
Ergo quid adverso nequidquam numine sudes,
Et cumules paenas in tua fata graves?
Me potius; me, siquid agis, mihi deditus, audi,
Consiliisque arma pectus inerme meis.

En adsum Dea, quae DURUM, PATIENTIA, FRANGO,
Mollia sub cujus numine secla fluunt.
Illa ego Fortunae et Fati fortissima victrix,
Omnigeni domitrix nobilis illa mali.
Me cole, meque animo semper venerare quieto,
Quisquis es, et nostro numine tutus eris.
Fors fera mitescet, mitescet flebile Fatum:
Diffugiet gemitus, cum gemituque dolor.
Sollicitae nusquam curae; non luctus acerbus,
Non lacrimae tristes, non tibi questus erit:
Sed tranquilla quies, pacataeque otia vitae,
Et mens caelicolis aequiparanda Diis.
Tu modo Fortunam iam nunc, tu despice Fatum,
Et ferre horrificas disce utriusque minas.
Disce feros arcus et spicula tincta veneno
Spernere; nec telis vulnera facta time.
Sume animum, magnique animi insuperabile robur:
Instrue vi solida pectus, et arma cape.
Arma, quibus vanoque metu et terrore fugato,
Obvia crudeli strage pericla cadant.
Victor et exsuperes invicto pectore; ut hostes
Te metuant, fugiant, nec nocuisse velint.
Qualis in aequorea rupes immobilis unda
Flatibus, et tumidi fluctibus icta maris:
Quam circum rabies ventorum et turbida ponti
Adsiduo latrans ira furore fremit:

Perstat et, excelsa scopuli se mole rigentis
Dum tenet, allisae verbera spernit aquae;
Incursusque maris, caelique minacia ridet
Murmura, et enerves inde vel inde minas.
Mox fragor immoriens languescit, et unda recedit:
Spumeus hinc aestus canaque bulla perit.
Sic ubi vesanos placide toleraverit ictus
Pondere nullius mens labefacta mali:
Franges saevitiam, et plagas ridebis inanes,
Laetaque securo gaudia corde feres.
Nubila fortunae fugient, discussaque Fati
Horrida tempestas Sole oriente cadet.
Et tibi pura dies, totoque innubilis aevo
Vita suum molli tramite curret iter.
Qui mala, qui casus patitur constanter iniquos,
Post potitur solidis perfruiturque bonis.

MAGNIFICO JOHANNI MATTHAEO WACKERO A WACKENFELS SPONSO. VIII.

VVACKERO longum viduo nova debita conjux
Tandem instauratum redditur in thalamum.
Caussa morae duplex. nec enim dum quaeritur a Diis,
Sic subito tali digna reperta viro est.

Nempe cui similis vix quis quam in gente virili,
Feminei huic temere par erat ulla gregis?
Una gravis nimium haec: levior nihilo altera caussa,
Pugna maritales inter oborta Deas.
Namque diu studiis discordibus aemula certant
Cum Iunone Venus, Iunoque cum Venere.
Illa novam renuit veteri sociare marito,
Matronam viduo destinat et viduam.
Haec defloratam fugitat, viridemque puellam
Florenti atque alacri ductitat usque viro.
Hactenus et dubio lis fine agitata pependit,
In partes reliquos abripuitque Deos.
Nunc iam concilio in superum, Rex Iuppiter aequo
Composuit longas numine dividias.
Caussa Iuno tamen cecidit, viduaeque cohortes
Exclusae viduo quam libet ex thalamo.
Laeta Venus turba vicit cum Virgine: victrix
Sed multata eodem hoc sic quoque judicio est:
Jussa suarum unam Charitum sibi perdere demtam,
Mortalique Deam consociare toro.
Ut quae virginei numerum sic semper honoris
Imminuit, numerum nunc minuat proprium.
At nihil haec tristis, multa sed laetior ipsa
Arbitrii talis gestit in obsequium.
Et ruit, atque ultro properat facere impigra damnum,
Non damnum: et decus, haud dedecus inde petit.

Namque inhonora hominis neque sint connubia Divae,
Diis adeo cari, Diis similisque Viri:
Et lucrosa autem Dominae haec dispendia: partu
Quando dabit plures una Charis Charites.
Ergo Troila te CATHARIS, Chariteia Virgo:
Tertia te Charitum, TROILA te CATHARIS:
Te lateri Cytherea suo diiungit amantis
Ad latus et cupidi mittit in oscla viri.
WACKERO sociaris: erat qua conjuge dignus,
Caelesti dignus non nisi conjugio.
WACKERO sociaris: eras quo conjuge digna,
Mortali digna haud, hoc nisi, conjugio.
Conjugium o caeleste, o non mortale, Deorum,
Non hominum: humanis altius et thalamis.
Jungiminor: miscete genus sociabile juncti,
Unus et a gemino sanguine sanguis eat.
Indigetesque suos cognato mittite caelo,
Indigenas terris et generate suos.
Condite felicem gentem prolemque beatam,
Terrestresque Deos, aethereosque homines.
Gignite fecundam sobolem, et conjungite utrinque
Terrestresque homines, aethereosque Deos.
Sic Venerem, numerum Charitum minuisse, juvabit,
Ex una innumeras viderit ut Charites.
Nec tamen has tantum: simul et nova saecula Amorum
Agminaque usque gregis plura Cupidinei.

Quot vobis nati, tot enim nascentur Amores;
Et quot erunt natae, Gratiolae tot erunt.
Sic caelumque, solumque, Deosque, hominesque juvabit,
Sideream terris crescere progeniem.
Vivite vos: per vos, terrestria numina, Sponsi,
Vivat ut exoriens dehinc nova posteritas.

AD JACOBUM MONAVIUM Sponsum. IX.

CErtus eras, vitae reliquum quod magne Monavi,
Cumque foret, viduo transigere in thalamo.
Certus eras: nequetam firmam iaculis faculisue
Quibat Amor mentem, nec superare Venus.
Indoluit, vestri generis quae et nominis auctor,
Nocturno regnat lucida Luna polo.
Et quid, ait, duris adeo impenetrabile telis
Corriget, Idaliisque ignibus indomitum?
Ergone quando unus superest, in quo una MonavI
Spes generis, spes et nominis una sita est:
Duritia illius gens tota a stirpe peribit,
Gens orbis columen deliciaeque meae?
Ergone iam haud surget, seclo ac veniente virebit
Florida perpetuo germine posteritas?
Siccine. Sed procul o totum hoc! Gens incluta mecum
Mecum erit: et terris non jubar hocce prius

Desinet auratos radios diffundere, caelum
Quam ipsa meo aeternum lumine destituam.
Aut si stat fato, lucem istam tollere terris;
Caelo ego dein lumen usque negabo meum.
Nam mihi quale siet lumen, lux illa MonavI
Sanguinis obscuras si cadat in tenebras?
Haec Phoebo pro fratre mihi est: hinc lampada claram
Mutuor, et rutila splendeo laeta face.
Sic secum: et curis simul artem astumque remiscens,
Consultum ipsa viam qua sibi, quaerit, eat.
Forte rosas, violasque inter recubare Puellum
Aligerum Paphio conspicit in nemore.
Ille altum tenero capiebat pectore somnum,
Lassus vana tuum in stringere tela jecur.
Huic pharetramque arcumque rapit: fortisque sagittae
Instaurat nitidam in cote repente aciem.
Inde arcu lunato ipsa in te missile ferrum
Torquet Cyprigena certius artifice.
Vix stridet nervo, cordi ilicet haeret arundo,
Tuque iaces totum hoc perditus ictu animum.
O bene! quaere sacri medicum nunc vulneris, alma
Pectus hians subito qui tibi sanet ope.
Sed praesto est medicina. En aureolo ore puellam:
Haec tibi Paeon adest, haec tibi certa Salus.
Jungite vos thalamo, paribusque incendia flammis
Stinguite, felici o corcula nexa jugo.

Sic Dii, sic Phoebe vult vestra: cui agmine longo
Phoebeam ex vobis gignite progeniem:
Ut stirpis clarae lux omnes clara per annos
Splendore irradiet postera secla suo.
Fallor? ita an denso rutilans examine, vobis
Fecundo surget de thalamo suboles?
Perpetuo aucta olim numerosa ut luce lacessat
Sidereas caeli per spatia ampla faces?
Non fallor. quin ipsi eadem quoque denique Phoebo
Fulgebit radiis invidiosa suis.
Ha tum, Luna, tuis gaude et fruere usque Monaviis,
Nec minor ipso altis fratre triumfa in equis.
Tum tibi erit pleno usque incendere lumine frontem,
Et nitidum in media fundere nocte diem.
At tu, Bresla, nimis felix! quo nomine te fas
Dicier, hos tales cum capies radios?
Non urbs, non orbis: caelum, caelum ipsum eris, in qua
Sidera tot tanta luce corusca colent!

JOACHIMO SPECHTIO, JC. Sponso. X.

SPECHTIUS Aonidum mystes Themidisque sacerdos,
Idem anima et Svadae Spechtius et Sophiae:
Spechtius hic Venerem orabat, tandem esse maritus:
Illa, eris: et iam nunc sis age Sponsus, ait.

Sponsus ego? in qua igitur? Dabo cui non cruda sit aetas,
Integra forma, et dos lauta: sed haec vidua est.
Sponsus ego in vidua? Quidni? tu in virgine malis?
Scilicet et vidua haud virginis instar habet.
Instar habet: sed ubi flos aureus ille? Quid ergo?
An quia virgo haud sum, Marti amor ipsa minus?
Et quo conditio tibi tandem virginis, absque hoc,
Pensior? ipsa etiam virgo senex, vidua est.
Haec vero juvenis, velte quoque junior ipso.
Conveniunt anni, conveniunt animi,
Mores conveniunt, atque omnia. et haec tua ut uno
Sit vidua hoc, rebus non vidua est aliis:
Non aetate, bona non forma, non vel opum vi,
Vel generis, non virtutibus omnigenis.
Quid vis ulterius? non id, quod virgo habet omnis,
Fert tibi; sed fert, quod virgo nec omnis habet.
Denique sit vidua haec; vidua haec te digna: nec apta
Ulla tuo, ullius nec magis ipse toro es.
Denique sit vidua haec; facies tu nempe maritus,
Tu facies, ne sit scilicet haec vidua.
Audiit arrectis haec auribus: et tibi Diva,
Si placet illa, inquit, iam placet illa mihi.
Accipio ipsam, ipsique libens me dedo vicissim.
Sperno alias, una totus in hac caleo.
Tu modo, Diva, tuo nos numine junge: per aevum
Et junctos retine numine, Diva, tuo.

Fac cui me donas viduae, ne me viduetur:
Fac, mihi quam donas, ne viduer vidua.
Annuit alma Venus: penna simul ipse corusca
Plausit, et argutum sternuit omen Amor.

JOANNI MUSELIO SPONSO. XI.

Audio, festa paras, MUSELI, Aphrodisia Sponsus
Heic ego te tacitus carmine praeteream?
Carmine, quod poscas etiam oratore quidem illo,
Impetrabilior quo neque Svada fuat.
Sed quod ego, gratum scissem fore (sic tibi gatum hoc!)
Ultro, nec monitus, crede, daturus eram.
Huc me sacra vocare eadem, nostrisque videbam
Communes studiis Musica in arte Deos.
Huc patriae quoque iura, quibus natura ligat nos,
Doctis, indoctis jura colenda simul.
Nam tellus utrumque eadem tulit, incluta tellus,
Imperitat cui BRENNI incluta posteritas.
Atque ut mittam adeo haec: ante haec at cetera cuncta,
Doctrina et virtus me celebrata tua
Illius officii dudum monuere, quod omnes,
Doctrina et virtus queis sit amica, ferant.
Nunc ubi poscis idem tamen, an iam, quaeso, potissit
Sive Venus Musae nostra negare tuae,

Seu Veneri mea Musa tuae? ne id numina sirint
Utraque, nostra quibus nomina utrinque cluunt.
Tempore praecipue isto, atque ista praecipue in re,
Cum tibi sic pulchre jungis utramque Deam.
Nostra tuae dum se miscet, fas me tibi certe
Plaudere, et unanimem consociare animum.
Sed mihi quando meam inte nunc magis avertisti,
Ut minus in versus officiosa vacet:
Ipse tuam interea mihi, Jane, remitte, negoti
Cui tecum nunc est per tua festa minus.
Et tua enim huic operi multo aptior: ut mea contra
Aptior, imo una est illi operi apta tuo.
Numina mutemus, mutemus nomina paullum:
Sit tibi nostra Venus, sit tua Musa mihi.
Tu modo ACIDALIUS sis, sim MUSELIUS ipse:
Rectius officium ut curet uterque suum.
Quid vero, quid facturus? video, anxius haeres.
Ambigui librans momina consilii:
Et tibi nescio quas hac conditione parari
A nobis metuis sollicite insidias.
At frustra es, quodcumque times: nil ista pericli
Pactio habet: fraus hinc et dolus omnis abest.
Ame quid metuas? tamen, en, metuisse videris:
Jamque tacens altum clara et aperta negas.
Quando igitur non vis, quid me vis denique? iam nec
Quod volui valeo, nec volo quod valui.

Egregium ante tuo tibi molibar Hymenaeum
Auxilio: per me nunc queo paene nihil.
Quod vel sic possum tamen, ut possum, ecce tibi unum,
Subjicit heic raptim quod mea Diva mihi.
Et jubet effari plane quo carmine cumque.
Nec longum est: audi; sic quoque Diva jubet.
Illa praeit queribunda, ut te tam tempore longo
Incassum in casses illa queare suos
Cum gnato molita suo, praedam hanc ita opimam
Jam desperarit denique paene sibi.
Frustra, inquit, notique doli, expertaeque tot artes:
Nil valui insidiis, nil valui illecebris.
Omnia frustra omnino omni inque loco, inque adeo omni
Tempore: utut norim tempus, ututque locum.
Illum ego tentavi puerum, juvenemque, Virumque:
Sed vir, sed juvenis, sed puer ille negat.
Illum ego tentavi quondam per Gallica regna:
Galla sed hunc cepit nulla puella mihi.
Illum ego virginibus, quasterra Britannia gignit:
Nulla sed hunc cepit virgo Britanna mihi.
Illum ego et Ausoniis me me spirantibus ipsam:
Sed nec eum cepit Ausonis ulla mihi.
Illum ego et heu Belgis me me superantibus ipsam:
Sed capere hunc potuit Belga nec ulla mihi.
Et quid ab his alias memorem?: quid denique nostras,
Quarum etiam his multas novimus esse pares?

Sed licet ipsa pares etiam his Germania multas,
Quaeque etiam superent has, licet ipsa ferat:
Quorsa adeo, in tanto si etiam harum examine nostrum
Non nostrum hunc potis est non capere ulla mihi?
Hactenus haec: et pauxillum sermone represso
Tam querulo, mox dein laetior haec iterum:
Sed bene habet: tandem tamen ipsum cepimus. euge,
Vicerunt artes insidiaeque meae.
Tandem aliquando inveni aliquod tempusque, locumque.
En laqueum, quo se praeda mea indueret.
Duximus hunc BRESLAM, BRESLAE hunc induximus, heic hunc
Una mihi cepit, cepit et una sibi,
Cepit io! Quid iam victrix tam sera triumphum
Differo? quid verbis me moror ipsa meis?
Scande triumphalem mecum Bresla o mea currum,
Laurigeris pariter BRESLA vehenda rotis!
Ipsa Venus Breslaea, et tu Cythereia Bresla
Porro exhinc fama concelebrante clues.
Sic et me juvat, et merita es tu, tot mihi grata
Iam spoliis, uno gratior hoc spolio.
Talia voce diserta, et secum plura recedens
Me Venus in medio carmine destituit.
Teque triumphatum festiva ducere pompa
Festinans, volucres adjuga sueta vocat.
Nunc quid ego illa abeunte hiscam per me ipse? nihil iam
Suppetit; et quid iam suppetat ulterius?

Nil reliquum, nisi uti Veneri plaudamus, et una
Cum populo letum sepe iteremus io.
Vicit io! Breslaea Venus, Cythereia Bresla
Vicit io! felix Bresla sit atque Venus!
Nec minus ipse tamen felix tu victe, triumphe
Cui tam felici rursus ovare datur.
Nam tibi dedecori non haec victoria talis:
Ultro imo, vinci sic, decori esse putem.
Quin neque te victum esse putem, victoribus ipsis
Qui te victorem re quoque eapse probas.
Sic equidem vinci plane est et vincere contra.
Et quotus hoc vinci nolit et ipse modo?
Omihi quam multi cupiant ille esse triumphus,
Quos Breslaea Venus nondum ita ducere amat!
Tu iam igitur qui sic dum duceris, ipse vicissim
Ducis; age es felix: ducere, ducque bene.
Hoc voveo extremum, quod primum est: et tibi votum
Sit breviter, quo nil sim potis uberius:
Nec magis ex animo. Hunc animum votumque fidele hoc
Respice, nec tenues despice versiculos:
Quos tibi praecipiti susos nimis impete, primum
A me ineuntis habe pignus amicitiae.

JOANNI FUNCIO secundum Sponso. XII.

FUNCIUS Aonidum primis sectator ab annis,
Legiferaeque idem perpetuus Themidis:
Flore sub aetatis calida stimulante juventa,
Et blando Veneris victus ab illicio,
Cesserat haud pridem Divae sub jura vocantis,
Illius aeternum promptus in obsequium:
Et toto se animo totum donaverat uni,
Desertis Themidis Aonidumque sacris.
Nec male-grata Venus, juveni gratissima jussi
Continuo dederat praemia transfugii:
Praemia, femineae delectam examine turbae,
Indole vernantem corporis atque animi,
Pulchram ipsam et pulchra Sponsam cum dote: simulque
Omnia conjuncti gaudia juncta tori.
Felix, propria si longum bona tanta marito,
Et mercede sua fas foret usque frui!
Sed brevis hei nimium, nimium hei brevis illa voluptas!
Praemiaque Idaliae mox periere Deae.
Neglecta indoluere tot uni Numina Divae
Postponi: ac temni nescia, sueta coli,
Desertori irata suo, violente rapina
Irrita furtivi praemia transfugii

Abstulerunt subito, fatis adjuta sinistris,
Parcarumque infami usa ministerio.
Abripitur thalamo thalami vix iam nova consors,
Consors infernis jussa nova ire procis.
Ille iacet vacuus, poena multatus acerba:
Vindictaeque gravem saevitiam lacrumans,
Non tamen accusat, sed se facinusque suum illud,
Patratum Veneris auspicio sacinus,
Hei non auspicio liquido! temereque secutus
Promissam illius suaso in amore fidem.
Frustra iterumque iterumque fidem iam implorat, inani
Nil adeo illius tutus ab auxilio.
Et se igitur Divis hominem peccasse fatetur,
Sed Divae inductum fraude fuisse hominem.
Hoc queritur deceptus, et hoc desertus inique
Desertor querulis vocibus ingeminat.
Sic nunc in Venerem suastricem culpa redundat,
Omnis transfugii transit et invidia.
Quam Dea sentiscens, frausae sibi conscia fraudis,
Nec patiens tali in crimine habere notam.
Mota pudore sui simul, illiusque dolore,
Et miseri ex animo commiserata vices;
Ipsa ultro laesas propero placamine Divas
Vi statuit Svadae conciliare suae.
Atque adit, atque orat veniam, noxamque liquentem
Fassa, caput noxae se quoque fassa palam,

Auctoremque doli est. Pacem concedite Divae,
Inquit, et iratos ponite nunc animos.
Vindictae satis estque datum, satis estque dolori.
Parcite: non vestrum est perpetuo esse graves.
Durities non ista decet tam mollia corda.
Lene tuum jus est, juris amica Themis:
Et vos humanae, cultuque humana per artes
Efficitis vestras omnia, Pierides.
Este Viro faciles rursus, mihi rursus amicae.
Vestra ego, vester et hic, cui haud licet esse meo.
Et quando non esse licet, sit vester. at oro,
Si pote, sit pariter vester et ille meus,
Jam vestris meus auspiciis. Communia nobis
In multos, quid in hunc jura quoque esse vetat?
Dixerat: et cecidere irae de pectore Divis,
Et subiit placidis pristinus ille favor.
Pristinus et maior veteri favor: auctus in ipsam,
Jam Venerem, atque ipsum Funciaden Veneris.
Nec mora: ferre novo iam jure suum sibi porro,
Constantique jubent foedere habere suum.
Indulgent donantque Virum: viduoque maritum
Ultro illi thalamum mox repar are monent:
Et communibus auspiciis nova jungere pacta,
Jam rata concordi pacta futura fide.
Aeternum rata pacta: modo in tam candida fata
Quaeratur digno digna puella toro:

Tanto dignior haec, illa meliorque priore,
Conjugium hoc quanto prosperius veteri.
Audiit, atque hilarata Venus, mea cura, ait, ista est:
Et votiva diu cura mihi ista fuit.
Deproperatque repente novi genialia lecti
Fulcra, Cytheriacis mollia deliciis.
Et ducit sibi Diva parem, statuitque puellam
Ante torum, forma Divae habituque parem.
Forma, habituque omnique modo: et te frigide FUNCI
Ad vocat, hoc rursum calfaciende foco.
FUNCI ades, algentemque torum et tua marcida linque
Stragula: mitte pigri triste cubilis onus.
Mitte simul gemitus, lacrumasque omnemque dolorem:
Mutata est iam sors pristina sorte nova.
Humentes absterge oculos, vultumque iacentem
Tolle miser, videas ut tua tanta bona.
Non iam, non miser ulterius. Quid nunc tibi cessas?
Quidve times, dubio stans male nixe pede?
Parce metu: fraus nulla iterum heic, nullaeque parantur
Insidiae. nunc iam certa fides Veneri.
Sume animos et crede Deae. Dea se tibi dudum
Reddidit, et reliquas conciliavit heras.
Pax reparata tibi, tibi gratia parta vicissim
Aque Themiste tua, Pierisinque tuis.
Et dehinc iam simul harum et tu simul illius idem
Cultor: et hae dominae, nec minus illa, tuae.

Divis ergo recepte, tuam cape, quam tibi Divae
Unanimes paribus consociant studiis.
Accipe, quam qualemque, viden'? Iactura, quid? an non
Munere pensata est hoc satis illa prior?
O damnum bene sarcitum? o et tristia cuncta
Versa bene! Optandas o tibi, Sponse, vices?
Namque hoc dicam adeo, fuit olim perdere tanti,
Nunc ut tale tibi surgeret inde lucrum.
Et tanti fuit, in tantos cecidisse dolores,
Gaudia tot caperes ut potiora modo.
Et tanti fuit, illam insignem admittere culpam,
Cumque novem decimam deseruisse Deam:
Et tanti fuit, iratas habuisse tot illas,
Unam ipsam Venerem transfuga dum sequeris.
Et tanti fuit, infausto vixisse parumper,
Deceptum laevo numine, conjugio.
Et tanti (quid eam per singula?) cuncta fuere,
Cuncta illa, hunc quaequae passus es ante diem:
Tam modo felici ut commutarentur in omnes,
Quotquot ab hinc vives, conditione dies.
Sis, ut es, o FUNCI felix: longumque per aevum
Perfruere his, quae dant Numina amica, bonis.
His aliisque bonis, eadem quae Numina porro
Promittunt stabili semper amica fide.
Tu stabili modo rite fide cole quaeque vicissim,
Omnibus ex aequo gratus, et ex animo.

Sed facies, nil hujus egens monitoris. ab ipso
Et quid te remoror longius officio?
Desine Musa: itu FUNCI, et tua munia fungi
Incipe, quae nunc haec postulat hora sibi.
I bene, vesper adest: alio post tempore fungi
Illa alia incipies: ibene; vesper adest.

JOANNI OESTENIO Sponso. XIII.

TAndem, JANE, rati laetas impone coronas,
Per tumidum qua antehac vectus es Oceanum.
Tandem votivas age Diis suspende, ope quorum
Sospes abisti, iterum et sospes ades, tabulas.
Tandem agita ante tuos convivia festa penates,
Ad patriosque cadat victima opima focos.
Jam tua trabs emensa implacati aequoris undas,
Per juris, Legumque horrificos scopulos,
Tuta, videt tangitque optati littoris oram,
Portum et init confecto arduum ovans itere.
Trabs tua; non onerosa opibus, quas discolor Indus,
A patrio orbeque humum mittit in extimam Arabs.
Nec quas auriflui legit accola ditior Hermi,
Quasue rubri volvit gemmifera unda maris.
Verum onerosa opibus, pretium queis grandius, et queis
Dignior omnigenis claret honos opibus.

Incluta quas Sophie arcanis conservat in arcis,
Arcibus et summis maeniit alma Themis.
Tangere quas nulli manibusue oculisue profano,
haud ullaque etiam in parte frui licitum.
Sed quas Justitiae Dea Praestes, munere raro
Rari animi donat affatim habere viris.
Sed quas e cerebro orta Jovis Patrima virago
Iis largo indulget, prodiga opum, cumulo:
Iapetionides queis de meliore metallo
Mentem animi effinxit sedulus atque animam.
Horum tu e numero unus et unicus, o Oesteni,
Pectus ita eximiis divitiis gravide,
Post tot sudores, post tam agmina densa laborum,
Post curarum aestus, postque metus hyemes:
Felix iam Zephyrea in portum subvehere aura,
Segregus ambigui a vorticibus pelagi.
Heic ubi muta silent taciturnis aequora ventis,
Increpat et nullas saeva tibi aura minas.
Heic ubi curarum requies, atque ante-laborum
Merces, proque amplis praemia sunt meritis.
Praemia, queis maiora Dii conferre beati
Terrigenum sese posse negant generi:
Quae te pernici evectum famae aethereae ala,
Panditur astratum qua penetrale Jovis;
Longe ultra vulgus statuunt, et honore superbo
Aeternant supera nomen in arce tuum.

Ecce tibi ut plenis placida intranti ostia velis,
Occurrunt rapidis Mnemosydes pedibus.
En cum Mnemosydum caetu ut te laetus Apollo
Excipere oblat a tendit utraque manu.
Tendit, et amplexu geminos hinc inde lacertos
Circat: ut adventu en exhilarata tuo
Numina circumquaque adsistunt littori amaeno
Omnia, et insolitum gaudio ovante fremunt.
Ipsa enim adest etiam, Pandorae quam horrida pyxis
Et scelerata hominum vita hominum e medio
Expulerat pridem: Divam, inquio, quae gladio illam
Cernitur, hanc aequa armata bilance manum.
Adsunt et reliquae, quas caussa eadem orbe fugavit,
Justitiae suetae munia obire Deae.
Quas inter tamen illa alto exstans vertice supra,
En te divino protenus ore vocat:
Et capiti plexam Laurus de fronde corollam
Imponens; isto macte, ait, esto mihi
Munere, cumque isto cape et hoc diadema tibi, hosque
Anellos rutilis usque gere in digitis.
Et mihi ita Antistes juris Gryphum in Nemore almo
Incipe perpetuis fulgere temporibus:
Laudis ut hinc radii tuae ad atri Memnonis oras,
Adque orbis penetrent Hesperii indigetes.
Utque tuum nomen norint, quos turbidus Auster
Nunc pluvia urget aqua, pulvereo inde trocho:

Et quos expressis rigido e nivium cumulo undis
Potat inhumanus sub gelu amaro Aquilo.
Sic fatur, pressumque simul te ad pectora honorat
Osculo, habens labiis juncta labella tuis.
Cujus ad exemplum et reliquae tibi basia libant,
Inspirantque sua legum animam ex anima.
Quae dein vix complexu ubi te emisere solutum,
En prope adest felix Eurynomae suboles,
Trina Charis, comitata Cupidineae agmine sectae,
Teque sibi comitem poscit herae imperio.
Poscit et abducit cinctum glomerante caterva
Gryphiaci ad Nemoris interiora loca.
Arbor ubi multa obtentu impenetrabilis umbrae
Intactam arcanae vallis opacat humum.
Heic Venus advenientem hilaro excipit ore manuque,
Et sistit pictas inter Hamadryadas:
Inter et illecebras Faunum Satyrumque Napaeas,
Atque alios inter virginum amabilium
Sanguine de nostro natos longo ordine caetus:
Forma quibus toto corpore vinnula inest.
Una tamen reliquis formosior unica, cunctas
Ore, genis,oculis, moribus exsuperat.
Hanc Venus unanimi tibi vinclo adamantino amoris
Augusto sociam copulat auspicio.
Atque ait: haud ultra, Iuvenis, discrimina ponti,
haud metues claustri perfidiam Aeolii.

Tentatum satis: en ligo ego te hac compede firma,
Ne possis liquidum postmodo currere iter.
Inde maritali iam nunc tua colla capistro,
Subque meo posthac vivere disce jugo.
GERTRUDEM tibi do propriam, tu te propriam illi
Da modo: et alterna mutuum amate fide.
Virgine tu dignus, JANE, es, te dignaque virgo,
Nec tu alia aut te alia est digna mage ulla alibi.
Quae si fors Phrygiam mecum olim abiisset ad Idam,
Tunc ubi de forma lis mihi principe erat;
Non ego, non Paride rediissem a judice victrix:
Illa manu malum ferret id aureolum.
Sic Venus: adplaudit matri grex omnis Amorum,
Et numerosa Jocorum atque Leporum acies.
Ipse Hymen ardentes faculas quatit, et pede saltans
Tinnula melliflua carmina voce canit.
Reponsat Nemus ad plausum, cantusque sonoros
Aeris ac linguae nata frequens iterat.
Quin etiam ventorum audin' spiramina, motis
Blanditer arborum uti sibila dant foliis?
Nimirum ipsae aurae tibi laetae agilesque hymenaeum
Cantant, et festo sausta vovent thalamo.
Felicem, o te felicem, Sponse optime, cui tam
Diique Deaeque, et quodcumque ubicumque, favent!
In cujus decora et laudes mare, terra polusque
Conspirant parili firmiter obsequio.

Non tibi ego decoris quidquam laudisque potissum
Hisce adeo incultis addere versiculis.
Nec tibi ego decoris quidquam laudisue potissim
Egregie cultis addere versiculis;
Si sim Maeonides, si vena et avena Maronis
Sit mihi, vel Phoebi si mihi sit cithara:
Sat decoris, sat laudis habes in te unico et uno,
Cui decoris laudisque attribuere apicem
Divorum modo tota cohors. quae plura requiras?
Frustra a me; nimio plus tibi qui dedero,
Si saltem haud decoris quidquam laudisque paratae
Hisce adeo incultis demsero versiculis.
Fors meliora dabunt alii, qui tota Aganippe
Ebrii Apollineos aequi parant modulos.
Me reptantem imi radicibus in Parnasi,
Guttula adhuc nulla e fonte volantis Equi
Imbuerunt Musae, et nitentem ad culmina frustra
Ridens heu turpi Phoebe notas digito!
Sed tamen, utcumque est, qualiscumque aura Dei nunc
Me adflat, utut limis me astra vident radiis:
Hoc studium tu, IANE, proba atque haec symbola mentis,
Symbola candidulae candida mentis habe.
Sic te Dii florentem opibus, tua quas tibi virtus
Ingeniumque sagax sedulitasque tulit,
Aetatem servent: et diae ut sacra Themistos
Gemmula fulgos a luce diu niteas,

Nelidae annosi tibi dent anteire senectam,
Secla hominum cui uni trina dedit Lachesis.
Sic tibi, sic nuptaeque tuae adsit Cynxia, sic vos
Quotquot sunt casto Numina amica toro,
Nexibus irruptae fidei, et concordiae ahenae
Glutine conjugii sub juga firma jugent.
Cordibus ut binis in bino corpore semper
Unius aura anima spiret ab una animi.
Et thalami fecundum optat a in pace novale
Multiplicem tenero germine det subolem.
Voti haec summa mei: cui ne quid defuat olim,
Huc iam age, JANE, tuam huc impiger adde operam.

JOANNI LUBBECHIO J.U.D. Sponso. XIV.

LUBBECHIO viduo viduamne an virginem amare
Dignius? Et viduam et virgine amare licet.
At viduam viduo componi rectius, et sub
Jura adigi melius quis neget aequa tori?
Quisue neget paribus paritatem aetatis amorem
Corde in utroque magis conciliare parem?
Ipse tamen quae situs utram sibi ducere malit:
De vidua ridens, verum ita nec nego, ait:
Nec mihi sic viduam tamen allaudabitis, ut sit
Et vidui et senis haec suavior in thalamo.

Quidni Virgo etiam viduo sociarier, et sub
Aequa queat recte jura venire tori?
Aevum impar prohibet? mores spectemus: amorem,
Illi ubi sunt pariles, quis neget esse parem?
Morosae viduae, tetricae, fastuque tumentes,
Et tristi plerumque imperiosae animo.
Et super haec: thalamo quei sit magis apta secundo,
Primi quae mores semper olet thalami?
Hancne ego in arbitrium sperem me cogere nostrum
Ante sub alterius quae fuit arbitrio.
Nae male ferre meos possit me conjuge mores
Pridem alte mores quae imbibit alterius.
Vix facile e multis recoquatur milibus una
Se novum uti placide fingat ad imperium.
At mihi Virgo hilaris, blando sermone, decora,
Miti animo, et castis molle tuens oculis:
Virgo mihi thalamum subeat, nostrisque benigne
Componat mores moribus usque suos.
Hanc mihi, ut haud digito fingentis cera repugnat,
Rite meum facile est ducere in obsequium:
Haec jucunda mihi, domui, jucunda cubili:
Haec curis presso dulce levamen erit.
Haec, quos e vidua haud sperem pariet mihi natos:
Quid moror? haec senio sola medela meo.
Macte isthoc animo, Vir spectatisime, macte:
Judicio felix et fruere usque tuo.

Nam quid ego aut alii voveant tibi, praeter id, ipse
Quod tibi de tali es virgine pollicitus.
Dii tamen id firment: faustoque in amore perenne
Te serventque tuae, JANE, tuamque tibi.

VALENTIS ACIDALI ELEGIARUM LIB. II.

AD VRATISLAVIAM. I.

FLos sacer Europae, clarissimeque urbium ocelle,
Bresla, o BucretI patria cara mei!
Quis tibi, quis Divum tam laeto lumine ridet,
Quae te tam nivea sidera sorte beant:
Ut quod habet decoris Germania cumque superbi
Omne tuo teneas sola beata sinu?
O Bresla, innumeris ter felicissima donis!
Vatibus o cunctis digna perenne cani!
Non ego in his, ut te celebrem. tamen haud queo quin et
Ipse meis dicam te quoque versiculis.
Sed mihi non tam urbis splendor, non maenia, turres,
Tecta, amplaeque oculos divitiae feriunt.
Illa alii laudent: ego mactos laude perenni,
Una quibus clares, suspicio usque viros.
Tu genitrix clari ingenio et clari arte MonavI,
Quem fama Eois didit et Hesperiis.
Tu stirpem aureolam produxti Rhedigerorum,
Fulget sidereis aemula quae facibus.
Hinc Thomas pridem Aonidum jubar: hinc modo,
Et patrui et proprio nomine Nicoleos.
Tu quondam, priscae illum nobilitatis honorem notus
Fovisti augusto Dudithirum in gremio.

Dudithium Themidis, Phoebi, Svadaeque medullam,
Aeternum cujus gloria viva veget.
Tu peperisti orbi medica insignem arte Cratonem,
Extima quem mundi novit amatque plaga.
Tu Jenckwitzium habes heroem, illoque Senatus
Principe summa caput tollis in astra tui.
Tu magnum Ursinum, et Wackerum, Iuris et aequi
Patronos, Clarii sidera bina gregis.
Tu Schillingium habes, Clious animum unicum, habesque
Astraeae columen nobile Reussium herae.
Tu celebres mystas, Hermannum et Scholtzium, Hygeae,
Quos morbi et trepido mors fugit ipsa pede.
Tu nostros peperisti etiam Bucretium amores,
Jam tum qui quoque te luce nova irradiat.
O felix istis, et quos mihi dicere non est,
Pluribus o nimium Bresla beata viris!
Et quis adhuc te unam non dixerit orbium ocellum,
Quae tot fulgidulos orbis habes oculos?

AD DANIELEM RINDFLEISCH BUCRETIUM MEUM. II.

Quid modo coeruleae digressa a littore Balthes
Fama mihi in trepidis murmurat auriculis?
Quid maestum horrisonis turbatrix Diva susurris
Nuntiat, et constanti ore frequens iterat?
Me miserum! heu misere miserum! perii, et pote non iam est
Anxius immitem hunc ferre dolorem animus.

Ah perii! penitis liquefiunt ossa medullis,
Mensque vaga excit is fluctuat in lacrumis.
Odolor! o lacrumae! quae sat lamenta dolori,
Quae satis in lacrumas unda futura meas?
Ergone Varniadum roseos Bucretius hortos
Atque ipsas potuit linquere Varniades?
Ergone tam docti fugiens tecta alta Lycei,
Aufugit nostris pepetuum ex oculis?
Aufugit seque eripuit Bucretius, ille
Ille meae maior pars meliorque animae.
Ille animi cura una mei, ille amor, ille meum cor,
Ille sui Seiren dulcis Acidalii.
Quid querar? aut quidnam incusem? vosne improba fata?
Improba, et unius non mihi caussa mali.
Hocne etiam reliquis unum, hoc tam triste malorum
Innumerabilium defuit agminibus?
Nec mihi iam sat erat curarum atrique doloris,
Haec nisi curarum me obsidio premeret?
Obsidio curarum atrique infanda doloris
Tormenta. heu tristis carnificina animi!
Quid feci miser, et tantam quo crimine poenam
Promerui? aut quaenam tam gravis ira Deum?
Quaeve odia haud ullis unquam exsaturata periclis,
Quaeve mihi intentant sidera perniciem?
Heu heu! Sicne meum in caput omnia conjurarunt?
Siccine tam variis casibus exagitor?

Varne Pater, liquido qui interluis amne rosetum,
Cujus ego quondam dulcis alumnus eram:
Varne pater, vosque o vitreo sub flumine Nymphae
Varniades, quarum cultor inante fui:
Haecne fides et promissi constantia vestri?
Mosne etiam sanctis fallere Numinibus?
Scilicet a vestris, memini, cum avellerer oris,
Haec abiens maesto pectore dicta dabam:
Haec dicta, hasque preces animi e penetralibus imis
Fundebam vestri marginem apud fluvii:
Me nunc fata vocant alio. Vos chara valete
Numina, perpetuo numina cara mihi:
Nec pigeat, quem tam blande fovistis alumnum,
Semper inoblitis condere pectoribus.
Tempus erit cum vos et flumina nota revisens,
Debita pro meritis munera persoluam.
Interea meminisse mei juvet, atque sodales,
Quos mihi lex stabilis jungit amicitiae,
Servare incolumes, ut me cum fata reducent,
Nullus in hoc omni deficiat numero.
Vestrae illos fidei, vestrae, o pia numina, curae
Tradimus! his salvis ipse ego salvus ero.
Hunc mihi thesaurum, qui me mihi carior ipso,
Varne tuere pater, Varniadesque Deae.
Sic salvete simul, simul atque valete, meum quo
Salveat ac valeat dulce sodalitium.

Tantum. et continuo applausu mea verba probastis,
Plurimaque assensus visa mihi indicia.
Visa mihi: at quam vana fides, promissaque vana,
Nunc ubi fidam opus est ferre reapse operam?
Varne o, Varniadumque cohors, quei fallere alumnum
Convenit, et vanis ducere pollicitis?
Si vos mente pia colui, si carmina vestris
Grata olim ripis saepius accinui:
Cur adeo aversis nunc mentibus hocce negastis
Tam tenue absenti tamque leve officium?
Hei mihi! iam reditum vestros meditabar ad hortos,
Famque erat ad gratos ire animus fluvios.
At nunc ingratos fluviosque, hortosque, nec ultra
Vel roseos hortos, vel roseos fluvios.
Omnia nunc deserta mihi atque inamoena videntur
Versari madidos adsidue ante oculos.
Omnia nunc lacrimosa abitu sunt reddita amicum,
Queis sine nil oculis, nil animo superest
Jucundum: nil quod quidquam juvet amplius. eheu,
Tam cito lux ist haec vertitur in tenebras?
Non vobis dulces licuit retinere sodales,
Atque moram injectis nectere compedibus?
Non prohibere abitum illorum potuistis accerbum,
Maerorisque mei tollere materiem?
Praecipue tamen ante alios, quem praecipue unum
Ante alios abiisse ex animo doleo:

Non Bucretiadae licitum intercludere gressus,
Non fas praecipitem illi eripuisse fugam?
Illi inquam Bucretiadae, quem vos quoque mecum
Dilextis sinceri intimo amore animi.
Gloria qui vestri florebat prima Roseti,
Aemulus in vernas purpureo ore rosas.
Non servare mihi hunc vobis licuisse putandum est,
Ultriusque sacris fotum alere in gremiis?
Non equidem licuisse puto. quei namque voluntas
Promptior, et fidum defuerit studium?
Quin immo et longo reor indulsisse dolori,
Et si fas lacrumas fundere Numinibus,
Luctu acri solvisse animos divinaque fletu
Lumina tam cari discidio capitis.
Vester honos etenim, vestrum decus ille cluebat,
Ille fuit vestri lux oculusque gregis.
Squallida nunc vestra arva iacent, nunc aureatem.
Nunc orbata suo gramina sole dolent.
Graminaque et plantae et florum maestissimus ordo pe,
Signa danunt magnae plurima tristitiae.
Ipsa etiam segni fertur nunc languida cursu
Lymsa, nec undantes est memor irevias.
Ipsi etiam vestro vivunt qui flumine Olores,
Luctisonum maestis dant gemitum in latebris.
Aetera quid memorem? Dolor omnia perculit unus,
Unius et turbata omnia sunt abitu.

Cetera sed quam vis memorem, ac numerare dolores
Omnium et innumeros instituam gemitus:
Nullibi tot possim et tantos reperire dolores,
Nullibi tam innumeros inveniam gemitus,
Quam in me ipso; in me uno et solo, in me inquam unico et uno,
Qui iam nunc totus sum dolor ac gemitus.
Optime Bucreti, atque animi pars optima nostri,
His tamen unis haud optime dividiis:
Quei me, quei tanto libuit mactare dolore,
Curarum et tanto occidere me cumulo?
Hoccine pro summo pretium mihi reddis amore,
Quemque dedi, hei miserum sic crucias animum?
Sic animum mentemque animi, sic cor animamque
Immedicabilibus vulneribus laceras?
Non sat erat pridem adspectu caruisse beato,
Et tam felici haud posse frui alloquio;
Ni quoque perpetuum optato privarer amico,
Meque carere ipso cogerer, et sine me
Aevum agere, ac vivum modo circumferre cadaver,
Et fatum ante meum currere mortis iter?
O vitam invitam! o invitae tristia vitae
Tempora, perpetuis tempora foeta malis!
Ergone sic mihi te, sic me tibi fata dederunt,
Ut modo teque mihi, meque tibi eriperent?
O fata infanda! o infamia fata! quid, ah, me
Quid fiet? quid mi iam reliquum esse potest?

Ante mihi, cum vos pariter Musasque relinquens
Pellerer in studiorum hocce meum exsulium,
Spes erat haud longi post temporis intervallum
Ad Musas subito posse redire gradu.
Spes erat ad caros non parva revisere amicos,
Disjunctamque iterum jungere amicitiam.
Spes erat ad te etiam remeare, et cernere vultum,
Sermonesque tuos aure avida bibere.
Hac spe maerorem sum consolatus amarum
Hactenus, et leviter tot mala sustinui.
At modo tecum una me spes etiam illa reliquit,
Factaque vesani ludibrium Boreae est.
Quo fugis et quae caussa viae tibi, care sodalis
Cura dolorque hominum, cura dolorque Deum?
Quo raperis, quid te rosea cispellit ab urbe?
Quid tam praecipiti cogit abire fuga?
Patria te dulcis revocat dulcesque propinqui,
Queis alacri morem jus gerere obsequio.
Jus equidem. sed enim dum illos colis obsequio isto
Laedis et injuste me nimis exanimas.
Perge tamen, quo te juris ratio avocat. haud te
Detineo, aut per se justum iter impedio.
Non saltem mihi te licuit, dulcissime rerum
Bucreti, o mea lux, deliciaeque meae:
Non saltem extrema affari atque amplectier hora,
Extremum et tepidis spargere te lacrumis?

Non saltem licuit supremis oscula verbis
Addere, et aloquio fractum animum, atque oculos
Adspectu recreare tuo? non denique mi fas
Triste Vale audire et dicere triste Vale?
Hic dolor, haec imas exhaurit cura medullas,
Hoc mihi prae reliquis flebile cordolium est.
Hinc ego, seu nox densa operit caligine terras,
Sive dies pulsis lucem aperit tenebris:
Hinc crucior, varisque modis et morsibus aspris
In varias misere particulas laceror.
Non adeo saevos inferno Acheronte dolores
Infelix pridem perpetitur Tityus.
Infelix Tityus: crudi qui vulturis ungue
Obscoena assiduo viscera distrahitur.
Infelix Tityus: sed ego infelicior illo;
Corporis illi etenim, mi laniena animi est.
Quo me igitur vertam? tantis cruciatibus unde
Unde petam medicas experiarque manus?
Unde petam? quis mi queat auxiliarier aegro;
Heu nemo! heu nulla est huic medicina malo!
Nulla est huic medicina malo. nam vulneris auctor,
Una salus a quo pendet et auxilium,
Fugit, et heu nostris numquam cernendus ocellis,
Aeternum expertes nos ope destituet!
Bresla quid, ah quid Bresla meis nimium in vida votis,
Immeritum tanto plectere supplicio

Collibuit? Decus ille tuum Bucretius, et laus
Maxima, non poterat lausque decusque tuum
Esse; nisi eriperes aliis ipsumque teneres
Sola, tibi soli quem genuisse putas?
Non ferre ille tibi jucundi debita alumni
Hoc sine discessu gaudia? non poterat
Nunc quoque speratum genitrici reddere fructum,
Hunc nisi mi luctum maestitiamque dares?
Sed quid ego vanis nequidquam questibus insto,
Bucreti, et patriae bella tuae moveo?
Illa tenet iam te, et fovet acri sedula cura,
Nec quoquam e molli mittet abire sinu,
Vel precibus vel mota minis nec iam ulla tui spes
Linquitur, aut votis caussa locusue meis.
Sed venit modo cunctarum distractio rerum,
Venit discidium, maestaque vastities:
Venerunt mala cuncta mihi bonaque omnia tecum
Fugere his miseris perdita dividiis.
Nec mihi iam praeter luctum, tristesque querelas
Quidquam infelici restat in exsulio.
Scilicet una mei casus medicina madentes
Perpetim erunt lacrumae et cum lacrumis gemitus.
Aeterni gemitus; quibus ut sine fine ferendis
Sufficiam, Coeum pectus habere velim.
Ergo gemo, ergo fleo: et gemitu exedo corda perenni,
Fletibus undantes et peri mo usque oculos.

Hinc languore stupent praecordia, luridus ora
Pallor, et exsanguis corpus habet macies.
Nec iam pectori inest ferme vis ulla gemendi,
Vixque oculis fletus humida gutta venit.
Non tamen aut gemitu aut lacrumis desistere possum,
Cum praeter gemitus nil habeam ac lacrumas.
Te quando specto, divinaeqe optima mentis
Munera, certatim quae tibi Dii dederunt;
Nec par ingenti Phoebus potis esse dolori est,
Nec tute es, tua nec sunt bona flenda mihi.
Ergo animo afflicto si fors quid Apollo ministrat,
Effundo trepidos pro lacrumis numeros.
Me quando specto, turbataeque acria mentis
Vulnera, certatim quae mihi Dii de derunt;
Nec par ingenti Phoebus potis esse dolori est,
Ipse et ego, mea sunt et mala flenda mihi.
Ergo animo afflicto cum nil fere Apollo ministrat,
Effundo tepidas pro numeris lacrumas.
Te quando simul et me specto, ac mutua corda
Utrinque hoc scaevo languida discidio;
Turbantur cuncta, et Phoebo certante dolori,
Effundo mistos cum lacrumis numeros.
Sic agitur mihi vita et sic consumitur aetas
Perpetuo in fletu, perpetuo in gemitu.
At dolor ille tamen nulla ratione levatur,
Nec desiderio est ulla tui requies.

Hoc etenim spes nulla licet suffulciat, usque
Crescit,et arcana vi usque alimenta capit.
Elacrumis alimenta capit, quibus ex die in horas
Invigilo, et multis mortibus immorior.
Osaltem plaga liceat defungier una,
Nec lentis adeo hinc inde trahar gradibus!
Heu trahor et retrahor momentis omnibus, et non
Cura mihi pausam scit facere exiguam!
Tu vero Bucreti artis complexibus haerens
Carorum, et patriae molliter in gremio
Fusus, agis festas hilari nunc pectore luces,
Dulcibus ac celebras otia laetitiis.
Heu sors dissimilis nimium! lugente sodali
Gaudia tu, et risum flente beatus habes.
Nec tamen invideo. procul est procul invidia: haud me
Tabe sua livor tabificus tetigit.
Nec fas ambrosiae reor invidisse liquorem
Diis superis. non me tanta tenet rabies.
Immo me et exhilarant et opacae nubila mentis
Parte aliqua tua mi gaudia discutiunt.
Tu saltem, dum fata sinunt, sume undique tutus
Laetitiae oblatum nectar et ambrosiam.
Sis felix: meritisque tuis quae munera Divi
Munifica exsolvunt exsoluentque manu,
Aetatemiis fruere, et secura mente triumfa,
Atque mihi columen vive meum incolume.

Me satis est irati adversis flatibus Euri
Jactari rapidis fluctibus in pelagi.
Me satis est scopulos varios, Syrtesque Charybdesque
Infames misero tangere naufragio.
Me satis est. Te blandi sono cum murmure laetum
Per mare jucundi flabra vehant Zephyri.
Ne tamen immemorem nostri te oblivia reddant,
Si mereor, vigili quaeso cave studio.
Nec renue incepti stadium decurrere amoris,
Junctaque constanti vincla fovere fide.
Mutua ego aeternum faciam, nec charior unquam
Te uno, dum vivam, vivam ita, mi alter erit.
Quin tui amor tantum assiduas mihi crescet in horas,
Quantum amor et Phoebi crescet et Aonidum.
Vivam BucretI, moriar BucretI in amore,
BucretI ut celebri nomine concelebrer.
Cumque extrema dies aderit, Jovis in Philii ara
Hunc tibi supremo, en, igne cremabo animum.
Hoc de me certum. At si quid potero amplius, omne
Quod potero cunctis viribus efficiam.
Teque adeo, Musae faveant modo, et aequus Apollo
Non, exspectato deserat auxilio:
Te, quem iam ante omnes clarabit adorea in annos,
Summa cerebri genae ac vivida adorea Herae.
Te quem fama volans late gemmantibus alis
Sublatum Eois dicet et Hesperiis:

Illum te et talem venturis inserere annis
Conabor nostris dehinc quoque carminibus.
Aut id si nimium est, et tanti haud conscia Musa
Roboris, istud fors aggredi opus renuet;
Saltem, quod potero, insignem hunc testabor amorem:
Quantaque sit nostri pectoris integritas,
Ostendam: ut seri Fidei monumenta nepotes
Alterni et specimen foederis adspiciant.
Quod si etiam scabro quisquam te arrodere dente
Vexatus stygiis in vidiae stimulis,
Occipiat: quamvis nihil invidia ipsa procaci
Cum livore tibi detrahere inveniat:
Si tamen occipiat; mihi erit simul ac pate fiet
Nominis et laudis maxima cura tuae.
Ista tibi numquam fore sanctis omnia verbis
(En tango hosce oculos) irrita polliceor.
Flos hominum, flos sancte hominum, flos sancte Deorum,
Bucreti o Divum deliciae atque hominum!
Bucreti o patriaeque oculus sidusque perenne,
Summaque Varniaci gloria gymnasii!
Accipe quam tibi juro fidem: nec forte puta me
Promissi fictis ludere imaginibus.
Accipe et has maesto quas fudi corde querelas,
Tristitiae ac luctus symbola certa mei.
Accipe quae scripsi: et tibi quae nunc scripta feruntur,
Quo sunt scripta animo pellege, queisque oculis.

Quid dixi? Iisdem oculis, animoque haec pellege eodem,
Quo sunt scripta animo carmina, queisque oculis?
Ne vero, ne Bucreti. Tune illa, quibus nos,
Iisdem oculis videas, eodem animoque legas?
O absit procul! illo animi candore et amicis
Quo et quibus haec scripsi, pellege nostra oculis.
Id volui et dixisse volo. Nos scripsimus ista
Turbatoque animo turgidulisque oculis.
Tu laetis ea cerne oculis, animoque sereno
Pellege: non ullo digne malo Juvenis.
Non digne ingratis pectus corrodere curis,
Non digne aetherios fletu hebetare oculos.
Omnigenis sed digne bonis: quae puriter actae
Et vitae debent et meritis Superi.
Sat mihi, si faveas saltem conatibus istis,
Ac tenui hoc placeat Musa mea officio.
Sed iam triste vale, quod coram dicere nobis
haud licitum, e mutis accipe versiculis.
Dii, quorum variis opulescis dotibus auctus
Undique fortuna, corpore et ingenio.
Diique, Deaeque simul, quarum tu semper amore
Magnus et ipso olim tempore maior eris:
Dent tibi tranquillae felicia fata juventae,
Mollia pacatis otiaque in studiiis.
Dent tibi postilla laetam viridemque senectam,
Atque onera incani dura abigant senii.

Et quia iam aeternae debent tibi praemia famae,
Emerita ingenio praemia, Pierides:
Ipse etiam Musis longi sis debitor aevi
Victurus Pylio saecula plura sene.
Hoc sibi Pierides optant, hoc optat Apollo,
Optat et egregium docta corona Virum.
Hoc optat Patria, et conjuncti sanguine Amici,
Optat idem tuus hoc unice Acidalius.
Optat idem, precibusque piis pia numina poscens
Pro te votivis saepe facit numeris.
Salve o Bucreti, sol o meus unice salve,
Bucreti o iterum salve, iterumque vale.

In obitum ILLUSTRIS JACOBI CURTII, AD JO. MAT. WACKERUM. III.

CUrtius ergo fuit?Famae non credo sinistrae:
Et fugio infaustae nuntia scaeva Deae.
Sed tu scribis idem, tibi fas et credere, magna
Wackere, aulae pars et nova Caesareae.
Invitus quoque credo tibi: vanumque nimis te
Heu verum, auctorem (da veniam) esse velim.
Curtius ergo fuit, fuit ergo Curtius. eheu
Quam libeat nunc mendaci etiam esse mihi!

Sed fuit. et nos illi exstincto funebre carmen
Immaturas debemus in inferias.
Esse pium par est tam sanctis manibus: et tu
Conantem huc ultro me prior ipse vocas.
Exemplo monituque tuo: flentemque Camenam
Porro etiam in maestas sollicitas lacrumas.
Quid vis? ecce fleo dudum, Caeaeque retracto
Naeniae honoratas munia ad exsequias.
Sed quid praeter flere jubes? praeconia versu
Curtia vis etiam pangier ipsa meo?
Curtia victuro pangi praeconia versu,
A magno debent nec nisi vate cani.
Nos tenues nihil in tantas laudabile laude
Condere vis angustae artis egena sinat.
Qui si quid possim, me illi devovero totum,
Atque operam omnem uni surripiam huic oneri.
Nunc neque vel tentare mei mihi conscius ausim,
Officium et quid me perdere tale juvet?
Quod possum plane facio, et quod debeo. nam quis
Non debet lacrumas Curtiadae tumulo?
Curtiadae: cujus meritis Germania plena est
Tota, nec Europae vel regio ulla vacat.
Ille sacro admotus clavo imperii, atque secundo in
Puppe locatus ab ipso Induperante loco,
Omnia demeruit sibi devinxitque merendo,
Omnibus unus commune fuitque bonum.

Huic privata simul res, huic res publica debet,
Cumque agris urbes, regnaque cum populis.
Huc homines debent, debent huic humina: docta
Praecipue et doctis numina culta viris:
Ipsi culta etiam prae aliis, et honore perenni
Ad fati extremum condecorate diem.
Ergo iterumque iterumque fleo, et flent omnia mecum
Tam carum amissum, tam meritumque bene
Patronum patremque, et in illo amissa tot uno
Hei bona! quis fletu temperet et gemitu?
Cuncta dolore iacent, et foedo squallida luctu,
Obruta pullatae Sortis amaritie.
Cuncta suum tacite, aut singultibus interrupto
Ah frustra, quaerunt sed tamen usque sono.
Aula suum magis, ipsa suum magis aula requirit:
Quae ceu desolata unius hoc abitu
Stat miserando inhonora habitu, raucisque querelis
Personat, et planctu rumpitur assiduo.
Sed Germania et ipsa, sed Induperator et ipse
Romani Augustus sceptrifer imperii,
Sentit in hoc sua damna, haud tenuia funere damna:
Sollicitus reparet quo sua damna modo.
Indignatus et ereptum sibi tempore in isto
Mussata caelum pulsitat invidia.
Pectoraque in varias curis exercita curas
Funere ab hoc implet tota dolore novo.

Jam satis est. vixit satis ille, et vixit abunde,
Mos cujus meruit Caesaris esse dolor.
Nec quisquam immaturus obit, tam nobile funus
Qui iacet, hic cui stat exsequialis honos.
Sed vixit sibi sat noster, sibi vixit abunde
Curtius et laudi post sua fata suae:
Non illis etiam, cupidis quibus usque sui sat
Vieret haud ullum temporis ad spatium,
Quus desiderii aeterno nunc vulnere inanis
Urit, inoblitis cura sedens animis.
Atque mori non dignus erat, vita hactenus acta
Vitae dehinc meritus munera perpetuae,
Si per fata foret, dignis sua praemia solvi,
Nec meritorum Orco gratia staret iners.
Sic tamen, utcumque ereptus, non omnis ab orbe
Raptus, adhuc nobis haud moriturus adest.
Vivus adest, superestque sibi semperque superstes
Irrita Parcarum despicit imperia.
Fama Viri subnixa alis radiantibus auro
Et terras et Ita aequora pervolitat.
Et tellure levata ipsi contermina caelo
Magnum illud CURTI nomine inane replet.
Inque - fatigato mundum clangore fatigans
Pennarum, CURTI nil sinite esse rude:
Nec quicquam sinet esse unquam immemor: omnia ubique
Quem docet, haud porro dedidicisse docens.

Haec ita. Jam desiderio non sit modus illi?
Est modus. at totum quis tamen excutiat?
Ut minus atque minus fiat, Wackere, quid optem?
Consilium aut quod te meque aliosque juvet?
De te videris ipse: ego meque aliosque juvari
Posse per unum una te ratione putem.
Dii faciant, quicquid Mors praefestina dierum
Eripuit justum Curtiadae ante diem:
Omne tuis addant annis mage candida fata:
Et tua de CurtI stamina staminibus
Aucta alto longum de vellere lenta sororum
Netricum ignavo pollice dextra trahat.
Dii primum hoc: magnus faciat dein Caesar, ut in te,
Qui periitque sibi, qui periitque aliis,
Curtiaden, quo non queat ipse aliique carere,
Restituatque sibi restituatque aliis.
Perque gradus illuc, quo caepit, deinde favore
Te efferat, unde alter derutus occubuit.
Fallor, an in te sit redivivus Curtius, exte
Damna obitus restaurabit acerba sui?
Fallor ego? quin nec periisse videbitur, inque
Wackero ipse orbi Curtius usque aderit.

AD DANIELEM RINDFLEISCH BUCRETIUM DE OBITU FRIDERICI GROTI. IV.

Ut nihil ergo aliqua firmum mortalibus! ut nil
Sinceri in vitae hoc turbine gaudii inest!
At, nil gaudii, ego queror? ha, maiora querendum:
Nil iam ah sinceri vita doloris habet!
Dum graviore dolor gravior comitante dolore
Fertque fugatque dolorem usque novum usque novum:
Nec submersum animum unquam alto Oceano curarum
In curas patitur rursum animare alias.
Sic ego, sic te eheu modo, Bucreti optime, quassum
Indomitos maerorum adspicio ad scopulos.
Sic eheu non fluctu uno, flatuque nec uno
Mens tua in ancipiti gurgite fracta natat.
Dii quaenam aut undet haec turba insperata malorum
Agmine tam subito tamque valente ruens?
O unum illum utinam te fata dolere dolorem
Sivissent: nimio hic sat gravis unus erat!
Dum patris hei pridem functi fatalia tecum
Immiti peragis tempora maestitia:
Solemique pie caris de more parentas
Manibus, in gemitu totus et in lacrumis.

Quem puero quondam externis iam tum tibi in oris,
Ipsum etiam extra ipsam (triste nimis) patriam,
Mutuo et ore procul, procul amplexuque supremo,
Scaeva venenato Mors necuit iaculo.
Cujus ego miserando abitu perculsus et ipse
Tecum una acri animum omnem exedo cordolio.
Nec minus ignotum haud notus quoque diligo, quamsi
Illi gnatus ego, mi pater ille foret.
Et patrem ipsum equidem haud temere mihi dixero, frater
Prorsum in germanum tu mihi quando modumes.
Nunc tamen ut digno virtutes carmine pangam,
Quarum in eo claro lumine fulsit honos:
Non operae est: neque vis sinit haec maeroris acerbi.
Olim erit id proprii forte laboris opus:
Cum Bucretiadum antiquam alta ab origine gentem
Miro in te inque tuos motus amore canam.
Nunc sumpsi id mihi, te solacii ut indigus ipsus
Sortis in hac tanta soler amaritie.
Quae luctum cumulans luctu, ipso in tempore luctus
Annui, iniquam inte rursum acuit Lachesin.
Heu Lachesin nimium facilem parere, tibi quae
Tam carum haud verita est eripuisse caput!
Carum inquam affinem: quem rapto a patre parentem
Alterum, et afflictae spem columenque rei,
Sic vero coluisti animi observantis amore,
Sicque amissum ullo nunc sine more doles:

Ejus ut interitu interitum et tibi protenus optans
Ulterius lucem posse videre neges.
Ah Bucreti! ergone animum mentemque animi ipsam
Tam graviter plaga haec mascula stravit humi?
Ah Bucreti! ah surge iterum: et solacia quando
Non potiora tibi ferre alia ulla queo;
Adspiceme, eque meo relevamen sume dolore,
Totus dum miseras tecum abeo in lacrumas.
Adspice quin luctus sociam, suspiria m o [(reading uncertain: print unclear)]
Aegre ducentem cum gemitu patriam.
Adspice maerentes cives, tristemque Senatum,
Unius ille unus aveis dolor est obitus.
Adspice quin patriae ipsa etiam ardua moenia, prono
Maestiter ut desolata gemunt capite!
Quae Grotii auspicio prius astrato aemula Olympo,
Artifice et textis aemula Daedaleis,
Surgere vix dum caepta, gravi eiusdem icta ruina,
Nutanti ad terram nunc prope mole ruunt.
Et ruerent, nisi fama viri hoc fundamine nixa
Svaderet firmo stare perenne loco.
Ergo immota, licet non siverit Eumenidum ira
Tanto operi supremam imposuisse manum,
Stabunt, et meritum artifcis, nomenque loquentur,
Notum Urbis donec nomen erit populis.
Stabunt, atque adeo illi hoc nobile Mausolaeum
Ad famam aeternae posteritatis erit.

Quo tamen absque aliis vivet quoque laudibus, ullo
Annorum ignaris carpier a senio.
Namque hodie si etiam Lysippi fama superstes,
Sique Polycleti gloria dia manet:
Saecula quae Grotium taceant, quo Phidtam in uno
Vivere mirati Praxitelenque sumus?
Testes tam egregiae monumenta illustria dextrae
Plurima, nulla potest quae unquam abolere dies.
Sique aevum hoc tetigit Zeuxis, laudemque si apud nor
Parrhasii retinet ingeniosa manus:
Quaenam aetas Grotium, nostrae illum aetatis Apellem,
Illum Naturae vultibus arte parem,
Ignorare queat, non mireturque colore
Spirantes vivo vivam animam tabulas?
Queis ille urbem omnem, queis delubra incluta summi
Numinis, augusto sic decorata modo
Excoluit, Naturae ut Bresla Deique Theatrum
Hinc immortali nobilitate cluat.
Nam quid ego memorem illud opus, quod terra stupescit
Ultima, quo nil iam pulchrius orbis habet?
Suggestum, aio, illud sacrata in Numinis aede,
Mirificis sculptum hinc indeque imaginibus:
Marmore quod fosso primum ipso auctore, Seboti
Fecundo e montis aerii latere:
Marmore sub viridi tralucentique perenne
Duraturum artis constituit monumen.

Quid celebrare alia occipiam, clara omnigeno aevo
Quae cum ipso memori fama sonore canet?
Tumodo, Bucreti, his animum solare iacentem,
Amissi ut levius tristia fata feras.
Quem merio haud equidem luges, cum incommodae mortis
Vitae adeo penset laudibus eximiis.
Ecce autem hunc tibi dum studeo lenire dolorem,
Praecipiti incursat te impete rursum alius.
Affinis subito heu natum quoque fata secutum
Isse ait Orcinas nuntius ad tenebras.
Opotius numquam has penetrasset nuntius oras,
Nulla foretque oculis littera visa tuis:
Quam novus iste, ex se levior, crudele prioris
Ulcus acerbifico velleret ungue dolor!
Ne labare tamen, pectusque exsangue vicissim
Cordivoro misere conficias gemitu.
Nam felix sane ille puer, quem atra Atropos aevo
Subtraxit variis in viridante malis.
Nec quia floridulum vernae virtutis honorem
Crescere ad Auctumnum Morta ferox vetuit,
Censeri miserum fas est: puerilibus annis
Nam bene qui vixit, vixit et ille diu.
At modo quod fulmen te icit denuo? hei mihi, nunc
Nunc vereor firmo stare potesse gradu!
Nam quoque et ipse URSINI ad nomen corruo, dum fert te
Ad communem etiam hunc rumor abisse locum.

O Divio! numquam sat horum funerum? opimis
Nunquam Orcum explebit Persephone spoliis?
Ergo etiam lubitum ferro illum haurire cruento,
Maior in Aonio quo grege nemo fuit?
Heu fuit! Astraeae quo haud donis clarior alter,
Nec Svadae potior laude quis aut Sophiae!
Sed me quo stimulans dolor abripit! heicce manendum est,
Maerorem ultro auctum ne tibi forsit eam.
Nec locus hic, versu arcto Ursini scribere laudes,
Quae laeta debent non nisi voce cani.
Nunc et mostus ego, et mosto tibi carmine amaram,
Hoc tantum, studeo tollere maestitiem.
Fors erit haud longe, ut junctim Ursinumque, tuumque
Scharffium, et Europae Dudithium olim oculum:
Quos etiam heroes tibi amicos invida terris
Non pridem ad nigras fata tulere domos:
Unanimis studio tollamus ad aethera Musae,
Unanimi tecum hos ut quoque mente colo:
Cum primum e luctu, curis ponentibus, ad te
Quibis et ad Musae sacra redire tuae.
Quod tibi uti cito sit, non iam o mi oculissime, duco
Ad mentem, multa te ratione, Bonam:
Saltem illud meminisse tuum te, VINCO FERENDO,
Et cupio, imperium quodque meum est, jubeo.
Vinces cuncta facul, neque Sors, neque mors te adeo ulla
Incursu poterit suppeditare suo.

Ferto igitur propriis ut te miremur in armis
Pugnantem auspiciis bella secunda tuis.
Virtutique tuae ut gratans Epinicia cantet,
Virtutem puro pectore quisquis amat:
Et dicat: Novus en bellator inermibus armis,
Victus scit forti Victor abire fuga.

Manibus PETRI MEMMI. V.

IN te anima AsclepI migraverat, inclute Memmi,
Gentium et hoc passim nomine clarus eras.
Nec modo vita eadem tibi et ars, divinaque facta:
Fata etiam imo eheu, ipsa fuere eadem!
Ille Stygis censum assidue carpebat, ad umbras
Dum vetat aegrorum corpora posse rapi.
Tu quoque Parcarum infregisti tristia jura,
Jam vacuus foret ut fiscus Avernicolis.
Ille etiam Hippolyti distractum hinc indeque corpus,
Atque animam stygiis iam fluitantem in aquis,
Ad deserta iterum revocabat munia vitae,
Certam ipso rapiens praedam Erbi e barathro.
Tu quoque depositos non secius, ac Libitinae
Jam modo crudeli Persephonaeque sacros,
Rursum vitali donasti luce, et ovantes
Fraudasti optato saepe Deas spolio.

Illum autem ipsum odio hinc atque ira percita acerba
Mors omni Stygia adjuta necavit ope.
Et te etiam nunc, heu dolor, heu Memmi optime! Parcae
Invidiae fixae cor rabidum stimulis,
Impete praecipiti invasere, tuaque triumfant
Tartareae Furicae, tartaraque ipsa nece.
Ah Memmi! At veluti iam AsclepI es fata secutus,
Sic te etiam AsclepI jure sequetur honos.
Ille obita morte infernis retractus ab umbris
Adscriptus Superum mox fuit in numerum.
Te Dii etiam tristi haud patientur claudier Orco,
Pro meritis numen sed quoque habere dabunt.
Jamque adeo o memmi, a populis tua busta coluntur,
Quondam ara AsclepI ut culta fuit populis.
Ha recte! in te anima AsclepI migraverat olim,
Vivus et hoc late nomine clarus eras:
Nunc etiam inte honor AsclepI migravit, ubique
Functus et hoc clarum numine nomen habes.

LAURENTII LUDOVICI MANIBUS. VI.

ERgone praestantes et caros post tot amicos,
Invida diversis quos mihi fata locis
Tempore diverso plures rapuere per annos,
Ceu jurata meos perpetuo in gemitus:

Te quoque LAURENTI deinceps LUDOVICE carendum est,
Communemque isti non rediture locum?
Tot per lustra pie cum quo pius est mihi pridem
Cultus amor, sancte sanctaque culta fides.
Non tamen irascor fatis, melioraque vitae
Auspicia, ad quae nunc mors tibi fecit iter,
Non sane invideo: vitae melioris: ubi nunc
Omnibus a curis atque labore quies.
Praesertim, qui vitam actam heic cum laude, beate
Clauseris optato fine, vocante Deo.
Sed sortem deploro meam, mea tristia vitae
Tempora, et has orbas te pereunte vices:
Cum te, te tam dulce caput, tam pectus amicum
Amisi, o animae pars male rapta meae!
Si tamen amissum fas illum credere, saltem
Praemissum nobis quem dubitare nefas.
Namque erit illa, erit illa dies, cum protinus ipse
Te quoque communem consequar ad patriam.
Communem ad patriam, patrem, patrimonium, et unum id
Omnibus omnia quod sufficienter erit.
Interea divina tuum benedictio nomen
Servandum memori consecret in tabula:
Quod iam nunc vitae in Libro scriptum esse, perenne
Mansurum, e nobis quis dubitare velit?
Nonego: cujus habe veteris constantis amici
Hoc quoque supremi muneris officium:

Elogiumque adeo istud acerbo in funere, quod non
Tam nostrae, etsi etiam, debeo amicitiae:
Quam Virtuti et Doctrinae Meritisque, fuisse
Maxima quae notum est, o LUDOVICE, tuis.
Atque meum hoc verum tibi et ad te sit modo verbum,
Quote, quoque animae corpus inane tuae,
Amplius haud te isto compellaturus in orbe,
Postremo maesti carminis alloquio
Prosequor ille etiam fidus post funus amicus:
Sed mage qui quondam fidus amicus ero,
Tunc cum caelesti rursum jungemur in aula,
Inque domo, qua stat mansio multa piis:
Quam Patrem nobis apud aeternum ipse paravit
Filius aeterni Christus imago Patris.
Te laudans, verbis ut laudem et more Sophorum,
Si quem alium, dignum te voco jure virum:
Optimus a cunctis qui et qui doctissimus idem
Doctis atque bonis concelebrere utris.
Te laudans, verbis ut laudem et more Piorum
Si quem alium, dignum te voco jure virum:
Qui veri, qui pacis amans, studiosus et idem
Inter ubique pios concelebrere viros.
Denique te laudans ut laudem munere ab ipso,
Munere qui ludi nempe magister eras.
Dico fuisse Eipcharmum,
[Gap desc: Greek words]
.
Et titulo laus est haec satis ampla tuo.

Omnia quae de te sincero pectore dicta,
Non verbis tantum sunt tibi dicta meis:
Sed cunctorum eadem est hominum sententia mecum,
Quotquot eras doctis notus erasque bonis.
Et multis bene notus eras, qui semper amice
Te coluere domi, te coluere foris.
Nec pauci externa procul et regione fuerunt
Mirati ingerii dona animique tui.
Verum iam LUDOVICE vale; iamque incipe veram
Divini oracli percipere usque fidem,
De doctorum illa caelo mercede reposta,
Justitiae multos qui docuere viam.
Salve iterum o iterumque vale carissime: felix
Nunc anima, o iterum salve iterumque vale:
Usque in vivorum dum nos regione beata
Consorti jungat rursus amicitia,
Ille, in quo certe conjuncti viximus ambo
In valle hac umbrae, mortis et in tenebris.
At quando illud erit tandem? quando obsecro? cum tu
Tu venies JESU tempore CHRISTE tuo.
JESU vera salus, et spes, et vita tuorum;
Vita mea, et mea spes, et mea Christe salus.
Christe veni, bone Christe vide, Christe optime vince:
Si venias, videas, victor es. Eia veni.
Eia vide, victorque tuos tibi junge triumfans:
Voto uno hoc claudunt omnia vota tui.

HENRICI ACIDALII PARENTIS optimi Manibus. VII.

SAlvete o cari cineres atque ossa parentis!
Salve o Elysiis umbra paterna jugis!
En ego progenies tua te, pater optime, multis
Ad tua busta iacens invoco cum lacrumis.
Audin' me, an superest etiam tibi sensus? an aegrum,
Sic manes natum sollicitare tuos?
Ha pater, ha pridem ad tumulum istum debui adesse,
Et dare non laetas munus in inferias.
Jam sextum aestivo aestivo ferventes sole calores
Auctumni egelidi mitior aura fugat:
Nec dum postremo macto eheu munere mortis
Rite parentavit nostra Camena tibi.
Da veniam nato pater, impietate nec ista
Usque offensa mihi isit gravis umbra tua.
Nondum ea vis Musae nostrae, ut te digna loquatur,
Nec, quem sperabas me fore, is esse queo.
Quo potero tamen, ut primum mihi posse videbor,
Solemni ipse tibi carmine justa feram.
Efficiamque tuo ut ne turpis aranea quondam
Deserto cassum in nomine texat opus.
Interea salve atque vale Pater: o puero mi
Rapte pater salve perpetuumque vale.

IN JOHANNIS GROTI Album. VIII.

Tu quoque pulle sacer Phoebi Aonidumque sororum,
Janipor; o Veneris facte manu, et Charitum
Fote sinu, dapibusque almis nutrite Mivervae,
Nectare et Hebaei o usque madens cyathi:
Tu quoque in aureolo hoc mea nomina stare libello,
Spectari et dextrae vis simulacra meae?
Scilicet inter eos et mi locus, incluta Phoebi
Ob studia in magno quos pretio orbis habet:
Quosque ob virtutem pariter famamque superbam
Suspicis, et sancto corde perenne colis.
Parce puer; non sum tanti: nequefas mihi sedem
Heroum affectare hoc aliquam in numero.
Nae male BucretI imposuit censura tibi, olim
Me quoque qui ratus est esse futurum aliquem.
Falleris o Jane! et Bucreti, o te quoque nostri
Fallit amor, verum ut non videt ullus amor!
Non tibi ego heic temere sat credulus, ipse mihi ipse
Fidere tantillum qui trepidus nequeo.
Tu quoque crede minus, quam te Bucretium acumem
Jane, jubet: dehinc me poscito et alta minus.
Ecce tamen mi instas, nec dictis proficio hilum,
Et pare re tuo cogis amore tibi.

Ha trepido tantum ad facinus! sed si usque refrager,
Quid juvet? et mentem en hanc quoque vincit amor.
Si pecco, luet ille, ita qui peccare coegit,
Et tibi et auctori caussa tuenda tuo.
Jamque adeo lubet in meritam ambo inducere culpam,
Errori paenam ut solvat uterque sui.
Dextra age, scribito Acidalium, imple hoc nomine chartam,
Nec pudor Heroum sit tetigisse latus.
Perge, nimis belle nimium ulciscemur amorem:
Tuque anime, huc grandes suggere iam numeros.
Sed quid ago? Retrahe o mens impetum: et hinc manus, hinc te
De tabula: sat iam perdita charta tibi.
Sat quoque iam puniti illi: atque erroris utrumque
Poenitet, ad solas dum intremuere minas.
Nec minae eae solae tamen. impletum omne reapse est
Ante, reapse ipsum quam facinus facimus.
En legimur libro hoc: et dum simulo illa negare,
Quae poscis; dudum, Jane, negata dedi.

VALENTIS ACIDALI ELEGIARUM LIB. III.

AD DANIELEM RINDELEISCH BUCRETIUM MEUM. I.

Saepe mihi hoc dicis: non tantum in pectore nostro,
Verum ipsis quoque tu mi usque habitas oculis.
Credo tibi, Bucreti: at magnum hoc? nonne ita et ipse
Vulgus ait, caros ferre suos oculis?
Non ita, non, subdis: cum vulgo non loquor, ut nec
Sentio cum vulgo, necte, uti vulgus, amo.
Ne mihi sint oculi, nisi in his ego te fero ocellis!
Tu modo ad hos oculos flecte tuos oculos,
Ipsum in iis ut te videas habitare, mesisque
Ipse fidem propriis tandem habeas oculis.
Juppiter, et vos Dii, quantum est! quidnam heic modo cerno?
Anne ego sat video, tam nova qui video?
En BucretI in luminibus me conspicio, atque en
Alter BucretI e pupula Acidalius
Prospicit, obtutuque in me haeret fixus, in illo ut
Ipsus ego teneo fixam oculorum aciem.
Mirum, o Dii mirum! sed enim o mi oculissime, credo,
Aut vestri illi oculi me eripuere mihi:
Aut dum me assiduo speciunt, capti mei amore,
Conceptum inde ipsum me peperere sibi.

AD MAGNIFICUM GEORGIUM DHYRIUM DE GENTILItiis insignibus Conjugis ipsius. II.

DHYRI, nobilium veteri de stirpe parentum,
Virtutum et proprio nobilis a merito:
Cum tua juncta tibi est, fatis ducentibus, uxor:
(Fatorum ductu nam tua juncta tibi est.)
Auspicio tibi juncta bono est atque omine sancto,
Cui sua perpetuo est certa futura fides.
Aspice quae patriae conjux insignia gentis
Inde usque a priscis tradita gestat avis.
Tres panes, tres pisciculos, quos dixeris assos,
Et totidem plumas, cuncta ibi trina vides.
Haec claris manifesta notis arcanius illud
Vi tacita clamant, quod loquar ipse, tibi.
Qui Deus innumerum pavit bene panibus olim
Parvis, et paucis pisciculis populum:
Ille Deus sic teque, illamque, et pignora vestra,
Et vestri post vos seminis usque genus
Pascet aletque bene: et facilis compendia victus,
Et queis cumque opus est, suppeditabit opes.
Atque idem ille Deus, saturae post munera vitae
Pennarum vobis remigium inde dabit.

In caelum e terris quo subvolitetis ad ipsum,
Victuri vitam iam sine fine novam.
Ipse ubi vos sese ipso aeterna in saecula pascet,
Ambrosia ipse suis, nectar et ipse suis.

AD JOHANNEM CASELIUM. III.

IN te, quodcumque est Venerum, quodcumque leporum,
Quicquvid ubique joci, quicquid ubique salis:
In te, doctrinae quicquvid potioris et artis,
Virtutum et veri quicquid ubique boni:
Omne habet in te uno, ac sedem sibi, magne Caseli,
In corde, in cerebro fixit, et ore tuo.
Hinc quibus et virtus, doctrina, salesque, leporque
Cordi, ad te certatim undique et usque ruunt.
A te illis Virtus, doctrina, salesque, leporque
Quaeritur, et votis plus datur et melius.
Hinc flos siderei ille chori; patrima virago,
Lathoides, Peitho, Pierides, Charites,
Oblitae sua regna, tuo comites lateri haerent
Perpetuo, et tecum non nisi vivere amant.
Te sectantur, amantque, placent et te sibi in uno:
In te et quaeque sui conspicit effigiem.
Ut te adeo aut Divae hae genuisse Deusque, vel ipsas
Tu videare Deas et genuisse Deum.
O superet caput hoc; caussae et Germane tibi nil
Cur tantillum aliis gentibus invideas!

AD HENRICUM BRUCAEUM. IV.

ASsiduum cum morte tibi, Brucaee, duellum:
Tu servare homines, perdere at illa cupit.
Stant a parte tua, medicae pater artis, Hygea,
Cheiron, AsclepI dives opisque maniis.
Mors contra Morborum acie et turbantis Averni
Horrendo hinc atque hinc cincta satellitio est.
Illa suum ferrum in mortalia corpora stringit;
Tu reprimis, subito aut vulnera facta ligas.
Sicque manu valida morborum atra agmina sternis,
Ipsa etiam ut victas det tibi paene manus.
Et certe timet illa sibi, tot tantaque cum iam
Victor honoratus parta tropaea habeas.
Sed timor hic audaci illam in te concitat ira,
Praecipua caput ut nunc petat arte tuum.
Hactenus usa tamen cassis est viribus: at si
Tandem etiam victorem opprimat illa suum:
Quod milli est vitare homini: quid tum tibi sortis?
Hospitium tuae ubi, te superato, animae?
Non illam Elysios Stygium per flumen ad agros
Transuehet annosus navita hiante rate.
Sed procul arcebunt etiam post fata suum hostem
Mors, Plutoque, cohorsque omnis Avernicolum.
Ne diffide tamen: nabis sine nave Charontis
Ad communem, etiam nullo Acheronte, locum.

Privus erit flu vius, qui te plorantium ademptum
Undosis fiet tunc hominum e lacrumis.
Trabs quoque priva tibi. Nam qui vice sit Tabis, ecce
Arcum substernet ipsus Apollo suum.
Quem dein arcus habet, Nervo e stridente Rudentes
Conficies celeri rite magisterio.
AsclepI e Baculo Malus formabitur altus,
Cheironis Remum longa Sagitta dabit.
Ipsa Hygiea Peplum proprium feret, unde parentur
Carbasa veliferis flatu agitanda animis.
At baculo AsclepI qui se implicat arduus Anguis,
Spirabit tumido sibila pro Borea.
Quin tibi Divum etiam Suspiria densa, feratur
Cymba tua ut celeri flamine, Ventus erunt.
Sicque ubi permensus pelagum Plutonia ad antra
Veneris, obscuras nocte silente domos;
Tange manu citharam, quam Phoebus in hos dabit usus,
Nemoque te ingressu tum prohibere volet.
Ipsae sed Furiae, Orpheo olim ut carmine, mites
Te propria ducent ad loca amoena manu.
Ha tum plaude tibi, et victrice ex Morte triumfa,
Mortuus en iterum vincere quam potis es.

AD NATHANEM CHYTRAEUM. V.

ERrantem Roseos dum te, Chytraee, per hortos,
Et tua cantantem dulcisono ore mele:

A tergoque ducem Divas te hinc inde sequentes
Adspicit obliquo lumine Varniades:
Versus ad Aonides Phoebus; quid iam mea turba?
Quis novus hic hortus, quis novus hic Helicon?
Quae Musae illae aliae, quis et unde ille alter Apollo?
Hei nobis, Divae, noster honos periit!
Noster honos periit, periit Parnassus, et undae
Quodcumque Aoniis fontibus est, periit!
Et Varnum, latices ut pleno gurgite volvit,
Pro Clariis vatum quos modo turba bibit.
Quin fugimus junctim. Sed enim fuga qua patet, ut nos
haud usque ulterius fama secuta fuget?
Ipse ego me caelo includam: vos ite Sorores,
Et socias cito vos jungite Varniasin.
Ite, pudor neque Chytraeum (nam is postmodo Phabus)
Et laurum nostram quam gerit ille, sequi.
Vixes, cum subito aethereum impete fertur ad axem:
Ad te Pieridum turba relicta fugit.
Nunc alios iactet Vates Germania: Phoebus
Cui cedit, sit huci quem reperire parem?

AD JANUM GRUTERUM. VI.

Cum tua primum anno, Grutere, Pericla viderem,
Obstupui ad titulum totus et obrigui.
Mox rumpens vocem ah nova, dixi, unde ista pericla?
Cujus, adhuc taciti, haec nuncia amer a mali?

Dein ubi prensa manu coepissem inhiare, melosque
Legissem unum avidis alterum itemque oculis:
Redditus ipse mihi: rursum, o jucunda pericla!
Omnis et o, dixi, plena pericla boni!
His utinam liceat mihi mactari usque periclis,
Quam grata illa inter vita pericla fluat!
Nec calor ille abiit, sed lucibus inde coegit
Continuis noctes addere pervigiles:
Immemor ut somni librum ad calcem a capite ipso
Perlegerem, et cupido cuncta vorarem animo.
Tum vero plenus Phoebeae illa ambrosiae aura,
Ebrius Aonii nectaris et latice:
Sensi, res quod erat, Grutere: ac carmina non haec,
Non, inquam, humani sunt opus ingenii.
Aut praeeunte isthaec Gruterus Apolline cantat,
Ipso in Grutero aut ipsus Apollo canit.
Sed clamat titulus, Phoebum ipsum in te esse, pericla
Dum facit, an credit tu quoque Apollo queas.

Ad Charontem DE SALOMONE ALBERTO.

Quid cariose Senex, tam crebris astra querelis
Sollicitas, maesto te ipse vorans gemitu?
Scilicet inferni cruciant te damna popelli,
Nunc tam rara tuam quod premit umbra ratem:
Fiscus et exhaustus, pauco veniente triente,
Inque diem vacuus fit magis inque diem.

Ipsa et trabs etiam tua iners in margine pigro
Otia agens, rimis solvitur et carie.
Scilicet est ita: nec frustra anxia pectora curis
Exerces, miseris et querula ora sonis.
At bone, fige modum lamentis, portitor: olim
In melius vertet res tua, resque Stygis.
Scin' vobis quid fraudi hodie? mortalibus aegris
Salva salutiferi dum Salomonis erit
Dextera, opis medicae mire ingeniosa magistra;
Nulla anima Orcinis praeda vehetur aquvis.
Ipsum fata tuos ubi cogent quaerere remos:
Longe hominum, longe vota quod esse volunt.
Tum deinde umbrarum ad tua littora perpetuo ingens
Turba ruet, veteri vix capienda scaphae.
Interea tacito Libitina quiete feretro
Dormiat, officio ut post satis esse queat.
Tu quoque tu puppim laceram compinge, fatiscat
Ne in medio nimio pondere victa lacu.
Jamque opis ille tuae cum venerit indigus, Orci
Aucturus, modo quem deminuit, numerum;
Plaude manu tibi utraque et tota cum Styge opimis
Usque adeo aeternum laetus ova spoliis.
Parce tamen mercede illum portare per undas,
Poscere ab hoc sueta o naulia parce Charon.
Ha quanto postilla alii cum foenore quanta
Nomine persolvent illius aera tibi.

AD JACOBUM HORSTIUM. VIII.

TAnta tuas, Horsti semper ruit undique ad aedes,
Ate quae medicam turba requirit opem:
Otia nulla tibi ut superent, doctum aurea scripta
Queis legere, aut alios lecta docere queas.
Et tamen assidua multi sub mole negoti
Sic tibi tete ipsum subtrahis assiduo:
Ut doceasque legasque in Cois illaque scriptis
Vestiges, doctos quae latuere alios.
Credibile est ipsum Hippocratem freta trans Acherontis
Gaudere, hoc tandem et rite placere sibi
Ordine, tu Diis quem in lemmasin esse videsque
Primus et arguto haud invidus ore doces.
Credibile est, iam nunc cupide expectare quoque illum,
Ad Stygate coram cernere uti liceat.
Ha, quam illic laeto exciperet te pectore! cunctis
Manibus ha tu unus quanto in honore fores!
At tu heic vive diu, nec honor Stygius tibi tanti,
Ut sit inhumanas visere amor tenebras.
En honor in Superis potior: nam quis pote maior
Hoc, Superos ope non posse carere tua.

AD MARTIMUM BIERMANNUM. IX.

NUper Atlandiades jussa Jovis infera ad Orci
Regnameans, campos visit ad Elysios.

Utque pedem primum in valles penetrasset amoenas,
Queis sanctae ducunt otia longa animae:
Ecce inter sese discordes cernere rixas
Agmina manium ibi litigiosa videt.
Jam vaga fama etenim dete, Biermanne, silentum
Attigerat viduas luce perenne domos.
Hinc Medici, Cousque senex et Pergami alumnus,
Te medicum cupiunt asserere in numerum.
Inde Sophi, Plato, Aristoteles, et Socraticum cor
Ad classem pugnant te retulisse suam.
Tum reliquae turbant umbrae: pars partibus istis,
Pars illis certa seditione favent.
Iamque furor veget: at proles Cyllenia, judex
Ambiguae capitur litis ad arbitrium.
Ille, alte extensa medio super agmine virga:
Quae nova pacatis rixa, ait, orta locis?
Optius taciti residete, quiescite Manes!
Frustra est de tanto litem agitare viro.
Quin gaudete, diem iam vos obiisse supremum,
Orbi dum hoc hominis Daemonium superest.
Nunc et honor vobis manet: at si vita maneret,
Nec vivis nec post fata maneret honos.

AD WISTOCHIUM, PATRIAM, X.

SI mea quid posset doctum testudo sonare,
Tersis quod gratum se probet auriculis:

Non ego Wistochium, o dulcis mihi patria, sic te
Obscuro paterer delituisse loco.
Sed te sublimi mecum super astra volatu
Musae pernicis remigio eveherem:
Nec foret ulla ullo tellus sub sidere, quae dehinc
Urbibus in claris te quoque non caneret.
At quam me ingenio tenui produxeris, et quam
Nullus honos nostrae, conscia mi es, citharae.
Ut tamen insigni possis clarescere fama,
Et residem ignota tollere verticem humo:
Sunt alii et porro tibi erunt, sintque o precor! a queis
Clara tibi famae lux micuisse queat.
Et iam certe aliquem video tibi surgere Solem:
Hunc cole et hoc jam nunc auspice tolle caput.
En tibi Tuscarum, genii ingeniique potentem
Dotibus, en docta nobilem ab arte virum.
Is dabit, ipsameo cum haud sit te ut nomine iactes,
Nomine me iactem postmodo ut ipse tuo.

AD REINERUM REINECCIUM. XI.

REinecci, a puero Sophiae quem nectare Pallas,
Aetheria et Clejo nutriit ambrosia.
Reinecci, qui magno animo, magnoque labore
Aggrederis nostri temporis historiam:
Quaeque diu priscis latuerunt abdita seclis,
Ad lucem e tenebris eruis, eque situ:

Gvelphiadumque Ducum repetita ab origine prima
Stemmata, et augustae fortia facta manus
Perpetuo condis calamo, redivivaque famae
Dehinc ulla prohibes lumina nocte tegi.
Quas tibi pro tantoque animo tantoque labore,
Nocte dieque cui pervigil immoreris:
Quas aevum hoc grates referet? quae digna repono
Praemia? Non meritis ulla sat aequa tuis.
At satis o habeas, nos te unum agnoscere secli
Hujus, et unanimi te canere ore oculum:
Per quem olim cernent nos nostraque gesta minores,
Quo sine nil nostri post sciat ulla dies.
Cetera quae tibi debentur, dabis ipse tibi ipsi,
Quo dare non quisquam quit potiora aliis.
Nam vita quidnam est potius, quam per tua scripta
Das pariter terris, principibus, populis:
Quei simul haud etiam, ter maxima praemia, eandem
Dent tibi, qui scriptis es sua vita tuis?

In Scitum DANIELIS RINDFLEISCH BUCRETII MEI. FERENDO VINCO.

ANcipitem tecum pugnat Sors callida pugnam,
Teque suo quoque vult subjicere arbitrio.
Nil agit: obnixus tu contra, nobile pectus
Et validas offers fortia ad arma manus.

Haec ferit; haud tu illi cedis, sed comminus ictus
Excipiens scuti tegmine membra tegis.
Quin etiam referis: sed enim iste imbellior ictus,
Quando aliud nil, quam ferre, ferire tuum est.
Tu tamen hoc telo quantumvis fretus inerti,
Sortis acuta facul vincere tela potes.
In scutique tui descriptum margine scitum
Obtendis sortis, VINCO FERENDO, oculis.
Quo magis irritata illa omni robore torquet
Spicula, et usque in te vi violente ruit.
Tu nihilo perstas minus, altae rupis ad instar,
Nec fluctus quam nec flabra Borea movent.
Sed quonam tandem dubiae haec certamina pugnae?
Et sors victricem se hinc feriendo probat:
Et tu victorem te iactas inde ferendo
Bucreti: ergo utri palma beata manet?
Palma tua est: nam tu dum vincere, vincis ovasque:
At Sors dum vincit vincitur et teritur.

AD GREGORIUM GUNTHERUM. XIII.

Dulcacidus cui dictus amor, nae huic nomine vero
Dictus, et haud ulli tam bene notus amor.
En tu qui mecum vixjam, Gunthere, fidelis
Aurea raptus eras sub juga amicitiae:
Gunthere, o melici medicique Dei incluta proles,
O saltem in curas mi date amice meas.

En mihi continuo ereptus, procul exigis a me,
A te aevum ipse procul exigo nunc viduum.
Utque mihi haud pridem tantillo tempore tecum
Esse, fuit dulci dulcius ambrosia:
Sic modo et aetatem dehinc a te forte remotum
Esse, mihi est tristi tristius helleboro.
O Superi, Superi: vestro sub numine sacra
Qui regitis juncti jura sodalitii:
Si quae iam puro sese ardent corcula amore,
Immerito vobis sic cruciare lubet:
Perfidia et ficto qui fallunt pectore amicos,
Quae merito paena iis, quis cruciatus erit?

AD JOANNEM FINCRIUM VRATISL. XIV.

ETte Jane, tuae lumen praenobile Breslae,
Compellare rudes audeo per numeros.
Audeo. sed quis tam audacem facit impetus, ut te
Tantum non verear sollicitare hominem?
Cogit amor, magnis stimulans mea pectora flammis,
Ignoto ignotus carus ut esse velim.
Unde mihi, quaeris, tanti vis fervida amoris
Claustra sub incensi repserit ima animi?
Ne quaere. Aonidum quis amator, te quoque quinen
Una amet, Aonidum qui cluis unus amor?

Sed me etiam vis maior agit, doctissime Fincki,
Nec modo me hoc uno fixit Amor iaculo.
En istud quanto gravius? Bucretius ille
Cujus ab una anima spiro trahoque animam:
Ille tibi consanguineo conjunctus amore,
Me rapit et parili inflammat amore tui.
Nec tu devotum ignoti aversabere pectus:
Quin spes est, mecum mutua ut et facias.
Aut si fors renues; dum adeo Bucretium amabis,
Cogere invitus me quoque amare simul.
Nam qui illum sine me tibi amare sit, ipse ita totum
Quem induit, ut totus usque sit ipsius ego?
Sed minime renues, utque odisse haud potes illum,
Me quoque nec poteris, non nec amare voles.
O BucretI uno qui sunt in pectore juncti
Tam bene, et unus eos quam bene junget amor!

AD JOANNEM AB HOECKELSHOVEN VRATISL. XV.

NOn tibi visus ego, non tu mihi visus es unquam,
Jane, novenarum maxime Virginum amor:
Et tamen invisum ipse ego te sic diligo, pauci ut
Praecipua intimi amant membra sodalitii.
Quei fieri hoc pote sit, Jane o carissime? vel quei,
Sic ut amem, potius non fieri pote sit?

Te meus alter ego Bucretius ardet, habetque
Corde tuo penitus corque animumque suo:
Tu parili tuum amore ardes Bucretium, habesque
Corde illius item cor animumque tuo.
Hinc quei etiam ipse tui non flagrem totus amore,
Totum si volo Bucretium amare meum?
Tu quoque ames me BucretI tui amore necesse est,
BucretI cum habitem pectore totus ego.
Quin illius uti sum, sic tuus: illius ut tu
Contra jure eodem cogeris esse meus.
Annuis? an qui sim quaeris prius? ha, tibi notus
Sum nimium, notus si satis ille tibi.
Annuis. o Dii, quem similem huic vidistis amorem?
Ecce unam spirant corcula trina animam!

AD WOLFGANGUM ZEILEISEN. XVI.

NEc frustra tibi cor de nobiliore metallo
Effinxit sollers Iapetionides.
Nam Wolfgange, quid in vulgo marcescere, lenta
Et trahere in vanis otia delitiis?
Te genioque alacri et vi mentis vividae ab usque
Iis annis, aliquid queis licitum est sapere:
Natali procul a nido, procul ore parentum,
Et cognatorum dulcibus alloquiis:

Externos juvit populos invisere, et orbis
Vestigare vago pervia regna pede.
Nimirum quia te civem mundi esse sciebas;
Qua pote, erat totam noscere amor patriam.
Macte o hoc animo, juvenum cultissime! tamque
Difficilis post tot dura pericla iteris,
Nunc iam blanda iterum sectare umbracula Phoebi,
Pieridum inque sacro suave quiesce sinu.
Pellaeum extollant alii juvenem: spatia orbis
Pluria cui quondam perdomita esse canunt.
Quantum hoc, totum animo cepisse orbem, comniaque orbis
Secum avecta cata mente tenere bona?

AD ALEXANDRUM HAKE. XVII.

NObilitas nil paene hodie, nisi nobile nomen:
Cetera; vix quidquam est nobile nobilibus.
Rari, queis virtus potior, quam stemmata multis
Undique maiorum spendida imaginibus.
At tu, si quis in his, certe unus es, aurea Virtus
Queis cordi et Musarum incluta sunt studia.
Unus in his certe es, sanguis generose parentum
Nobilium, et juvenum floscule nobilium:
Fortis Alexandri cui stat de nomine nomen,
Atque animus magno par duci inest Macetum.
Perge modo, ut tibi ceptum iter est, et confice quod iam
Curris inoffensi calce pedis stadium.

Certa manet te palma, laboris et ardua merces,
Quo sua divendunt Dii pretiosa bona.
Auguror, augurioque fides non vana: Deorum
Sit modo vita tibi munere, talis eris:
Per quem nobilitas virtutis luceat, a quo
Fulgidus Aonidum nobilitetur honos.
A quo nobilitas sit nobilium ipsa virorum
Sese ipsa atque ipso nomine nobilior.
Immo unus triplici tu nobilitate decorus,
Unicus omnis eris nobilitatis apex.

In Album CORNELII MARTINI. XVIII.

Qui tibi pridem omnemque animum, mentemque animi omnem
Adstrictam fidei vinclo adamantino habes:
Cui me sacravi totum, quem pectore toto
Perpetuumque colo, et perpetuum veneror:
Nunc demum, Corneli, amor o meus unice, et idem
Omnium amor Superum atque idem hominum omnium amor.
Idem hominum omnium amor, quorum est amor incluta virtus,
Quorum amor est Phoebus, quorum amor Aonides:
Nunc demum sinceri animi, mentisque fidelis
Syngrapham, et artae testamen amicitiae
Me poscis: simituque jubes mea nomina amicum
Candidulo profiteri heicce tuum in numero.

Poscis me, et vulgi poscis de more, jubesque;
Cui ut libeat morem, aut quei liceat gerere?
Ut libeat? quando ipse tuo me corde recepsti,
Inclusum et fibris in penitis retines.
Dum effigies mea sculpta tuis sedet usque medullis,
Tu sculpi infirmis me cupis in tabulis?
Non aequum est: ego quod teneo, non muto: latebris
Tutius his lateo, quam tabulis pateo.
Sed vellem tamen, ut velles, dum mi amplius instas:
Quei vero hoc liceat temporis articulo?
Ut te dignum aliquid tibi scribam, et quod meo amori nunc,
Par sit, opus magno est ingenio et genio.
Nunc neque mi ingenium, genius neque mi ullus adest
Nec Clarii ulla DEI aura intrat inertem animum.
Longe absunt Musae illae, et abest longe illa, beato
Quae me olim fovit triga sinu Charitum.
Nescio quid tamen, ecce, repente mi amabile in aurem
Laetior ore tenello ipse susurrat Amor.
Sanctus Amor, sanctique et praestes et auctor amoris,
Cui genitrix virtus, Mercurius genitor.
Quo duce iam libet, et tanto licet auspice, munus
Solvere, quod tanto a me exigitur studio.
Ergo mei oris uti simulacra perennia perstant
Affabre sub corde effigiata tuo:
Sic etiam simulacra sui, manus aemula rite
Contra auro his caris exprimat in tabulisque

Utque animus tibi devotus, tibi dedita mens est
Corque meum immortali ut fidei igne flagrat:
Sic quae dextra fidem sacro tibi foedere junxit,
Dextra eadem fidei det monumenta meae.
Stetque inter reliquas, reliquis specienda ab amicis,
Quos tibi parque fides parque animus sociat.
Par animusque fidesque: aut me unum animusque fidesque hoc
Maior, quo ante alios me magis unicum amas.

AD JANUM VOLSCOVIUM. XIX.

BArbaram amare ecquis potesit, nisi barbarus ipsus?
Barbaro et ipsa ipsi barbara virgo viro
Juncta, ecquae generet nisi barbara pignora, tota
Plena nova fiat barbarie unde domus?
Barbaram amas tu, Jane, tamen, nec barbarus audis,
Nec quoque vel mores barbarus aut animum es.
At quia Barbaram amas, si hinc barbarus esque meresque
Dicier; o quis non barbarus est juvenum
Omnigenum? quando nemo est tam barbarus, ut non
Barbaram amet, lectoque optet habere suo.
Sed tua dici etiam haud pote Barbara barbara, nec vel
Tantillum corde aut corpore barbari habet.
Ipse vides. quisque haud videt et simul invidet? ha, quid?
Barbara si tua sit barbara, barbara erit
Cuncta puellarum turba, atque etiam Venus ipsa;
Ipsa Venus; quae quod pulchrum et amoenum habui

Huic dedit omne, et qua potuit cura usque ita compsit
Unicam, ut usquam alibi haud sit reperire aliam,
Quae sit compta, haec ni sit vel comptissima, et inter
Virgineos divino oris honore greges
Sic sola eniteat, velut enitet ipsa Dione
Caelestes inter sola venusta Deas.
Ergo quid e vobis statuam nisi bella venusta
Pignora, tam culto posse geni thalamo?
Quales candiduli Veneris pupi, ille Cupido,
Hic Amor, et reliquum examen herae Cypriae.
Ofelix et Barbara, et o tu Barbarae amator!
Felix o nata hinc post nova Barbaries!

AD MARTINUM BRASCHIUM. XX.

Quos tibi dem numeros, Braschi optime? quos queo, nolo:
Quos cupio, nequeo. quos tibi dem numeros?
Haereo. quod nequeo, cupio: quod non volo, possum.
Ergo quos nolim, quos cupiam numeros?
Haereo. sed quos tu cupis, an queo? quos queo, non vis?
An quos vis, nolim? quos volo, non cupias?
Certe horum unum aliquod certum. sed fare, quod horum
Certum, quod certum sit mihi sitque tibi.
Quod volo ego, ipse cupis: quod possum ego, debeo velle.
Nonne ergo possim quos cupio numeros?
Quos possum, haud cupiam? Nonne ergo quos ego possum,
Tu cupias? nolis, quos nequeo numeros?

En cape, quos possum dare, quos volo, quos dare me vis:
Testes sincerae et pignora amicitiae.
Doctos non possum, nec tu cupis: heic ubi docti haud
Carmen, sed veri quaeris amici hominis.
Huncque ego dono tibi tali cum carmine talem,
Quale cupis carmen, qualem hominemque cupis.
Tu cape utrumque simul: simul et mihi te ipse vicissim
Mancupio dede, ut dedo me ego ipse tibi.

In Album LAURENTII WOLFFII. XXI.

EXemplum parilis si quis quam quaerit amoris,
Ne iam ultra antiquis quaerat ab historiis.
Non ad Dardanium Hyrtaciden eat Euryalumque,
Non ad Pirythoum, Theseaque Argolicum:
Non ad Damonem aut alios, quos fama sacravit
Perpetuae nomen perpetuum fidei.
Sint sua, sint priscis exempla: En nostra tibi aetas
Protulit omnigena clarius historia.
Ecce ducos juvenes aequales corpore et annis,
Moribus aequales ecce duos juvenes.
Ecce duos juvenes studiis atque artibus iisdem,
Vita eademque pares ecce duos juvenes.
Ecce duos juvenes animo uno et pectore junctos,
Imo anima una unos ecce duos juvenes.

Ecce. sed ulterius quid dicam? an nomina dicam?
Nomina verum ad quid dici utriusque juvet?
Qui scit Wolffiaden, scit Acidalium simul ipsum:
Qui scit Acidalium, scit quoqud Wolffiaden.
Nam haud aliter pote cum sit Wolffius usque et ubique
In suo Acidalio, in Wolffio Acidalius.
Immo cum ipsus Acidalius sit Wolffius ipse,
Wolffius ipse et sit cum ipsus Acidalius.
Dehinc ergo exemplum parilis qui quaerit amoris,
An iam ultra antiquis quaerat ab historiis?

PAULLO MELIOSSO. XXII.

UT primum arrectas tetigit mihi nuntius aures
De Sponsa AEMTLIA, Sponse MELISSE, tua:
Illa simul mentem tetigit mihi vinea, de qua
Fertur Evangelica mentio in historia.
In quam conducti seu primo lucis in ortu,
Seu medio, sero denique sive die:
Unam omnes tamen a domino retulere laboris
Mercedem: imparibus gratia parque fuit.
Est eadem vitae ratio mihi visa jugalis,
Et quasi diversi formula conjugii.
Seu quis enim huic primis dedat se prot inus annis,
Maturae aetatis seu medio in stadio,
Seu declinantis spatio iam serius aevi:
Aequa manent cunctos praemia, quemque sua.

Quos igitur propere vitae juvenilibus annis
Dat fructus aliis conjugialis amor:
Hos tibi vel sero dat amor tuus, utque det, opto,
Illum orans, quo dat dante, dabitque, Deum.
Hic faciat dicas, MEA SERA ET SOLA VOLUPTAS:
Benjamin inque novo sis vetus ille Jacob:
Illud et experiare, e Graeco vate quod olim
Romuleo vertit Musa Latina sono:
SERA ET TARDA NIMIS, SED FAMA ET LAUDE PERENNI.
Tu vive Aemyliae, vivat et illa tibi.
Haec tuus ex toto tibi corde MONAVIU soptat.
Ille tibi veteri junctus amicitia.
Ut rata sint eadem, clementi numine porro
Is faciat, de quo vere ita versus ait:
MUNERA PROPITIIS MANIBUS VENIENTIA DIVUM
COMPENSANT GRATA COMMODITATE MORAM.

VALENTIS ACIDALI ODAE.

AD DANIELEM RINDFLEISCH BUCRETIUM MEUM, PARODIA AMOEBEA.

Ex Horat. Od. 9. lib. 3.

Ac. DOnec junctus ero tibi,
Nec quemquam potius mens tua foedere
Maiori juvenem colet;
Divorum videor sorte beatior.
Bu. Donec non alium magis
Ardebis, neque erit vivere sic grave,
Juncti ceu modo vivimus;
Ipso mi videor prosperior Jove.
Ac. Me pol certa fides ligat
Cunctos firma dies et stabilis manens:
Pro te nunc renuam mori,
Ut parcant animae fata superstiti.
Bu. Me torret quoque mutuis
Sincerae Veneris filius ignibus:
Pro te bis cupiam mori
Ut parcant capiti fata superstiti.
Ac. O sic dia velit Fides!
Conjunctosque jugo servet aheneo,
Ut nostra obstupeant fide,
Par fratrumque canant nobile posteri.

Bu. Jam iam cetera vilion
Turba est: tu potior solus, et arduo
Mi numquam minor agmine.
Tecum vivere amo, tecum obeam lubem.

In Funus J. ACOBI CURTI.

Quicumque spectant, quique vel audiunt
Tam sortem acerbam, tam miserabilem,
Imas dolentes ad medullas
In lacrumas pariter liquescunt.
Et nunc miserti navicoli gregis
Lugent relictos in medio freto,
Tantisque damnatam periclis
Cum gemitu adspiciunt carinam.
Nunc te peremptum respiciunt male,
Te, magne Curti, sic male perditum
Planctu sonore perstrepentes
Tristibus ingeminant querelis.
Te, magne Curti: maximus arbiter
Rudolphus orbis Romulei et caput
Quem puppis Augustae magistrum
Fecerat, imperiisque clavum
A se secundo tradi derat loco,
Dextraeque fisus consilio et tuo
Tecum per undas aestuosi
Aequoris imparvidus regebat

Navim receptis tot populis gravem,
Foetam virum vi praevalida: hei tuae
Vi mortis, infracta nimis vi
Et properi interitus dolore.
Qualem magistrum velivolae ratis,
Quem nauticae artis gnava peritia,
Rectricis et prudentiae vis
Consiliis animosa cautis,
Ususque multi rite fide data
Industriose exercita dexterae
Admovit ad clavi gubernal,
Et statuit sibi vasta puppis
Magni per undas Oceani Ducem;
Illamque sese, illi sibi creditos
Credens suos enavigare
Cuncta pericla pericla spectat.
Si coecus olim iam in medio aequore
Unde unde fatorum impetus irruens
Fixumque inhaerentemque clavo
Abripiat violente tractu:
Et vorticose merset adobrutum
Lethes profundo non satiabili:
Orbata non tantum carina,
Nec modo cetera turba nudae
Vectrix carinae, incerta viae, sui
Incerta, certi certa periculi,

Ipsumque ademptum, ah destitutam
Seque simul, simul usque luget.
Sed iuget in partem ipse etiam exterus,
Cui scire tales cumque datur vices,
Tot usque in alternum dolorem
Solvitur ex utriusque sorte.
Et nunc gubernatorem adeo inclutum
Sic perditum cit flebilibus modis:
Praeconio digno inque dignum
Exitium lacrumans honestat.
Nunc navem et ipsam navis et incolas
Suspiriosis fletibus ingemens
Deplorat, importuna damna
Pectore commiseratus imo.
Sic, Magne Curti, te tua non modo
Privata te Germania nunc duce
Quem vis sibi improvisa fati
Praecipiti eripuit procella.
Hei navigans non sidere prospero
Germania et Germanica quod ratis
Germanicorum alveo capace
cumque vehit populorum, in alto
Jam destituti praetumidi maris,
Deflent ademptum, te sibi, te sibi
Deflent ademptum, te fluore
Perpetuo lacrumarum inundant.

Te te, sed incerti mage tene, ten',
An se mage ipsos, se miseros mage
Ipsos fleant, ipsos fluore
Perpetuo lacrumarum inundent.
Utrosque deflent, te simul atque se,
Utrosque inundant, te simul atque se,
Utrosque flent, utrosque inundant
Te simul, ah miseri, simul se.
Sed praeter ipsos flent pariter quoque
Illi, ratis quos non eadem vehit,
Nec casus idem tangit iste,
Angit idem tamen hoc periclum.
Franguntur omnes Caesare cum suo,
Cui parcere uni fata nefaria,
Damnis et humanis superstantem
Altius haud tetigisse erat fas.
In Curtio ergo Caesare cum suo
Mors laesit omnes. quis querimoniis
Finem jubebit, quis dolori,
Praecipietque modum vel irae?
Irae et dolori et sit querimoniis
Finis tamen iam, sit modus. uvida
Siccemus a longo ora fletu,
Atque animis redeat serenum.
Est unde vulnus tam coeat patens:
Nec Dii medilam sollicitis negant.

Dudumque circumspectat acer,
Acer et in medio dolore
Caesar salutem tum sibi tum suis
Dextram, requirens Curtiadem novum,
Jactura quo pensetur istaec
Cunctaque damna resartiantur.
Nec longe abest, cum par veteri novus
Quaesitus alta indagine pectoris,
Monstrantibus Diis eruetur
Auspicioque bono repertus
Successor illa sede locabitur,
Quam Parca desolaverat invida
Nequicquam: et implebit prioris
Munia pervigili labore,
Et tam sagaci mentis acumine,
Fidique cura perpete consili,
Ne Curtius desideretur,
Aut periisse putetur orbi.
Sic o sit! et iam sic erit. Haud tamen
Obliviosi nube silentii
Ille ille noster, noster ille
Curtius involuetur unquam.
Ingratus orbis non adeo usque erit,
Ut Curtii non se memorem sui
Praestet, nec erepti superstes
Heic studeat retinere nomen.

Nomen superba nobile gloria
Viventis, haud ignobile mortui
Passurus: invito vel ipsi
Quod mermori celebrandum honore.
Tam multa nam vestigia cum sui,
Tam magna nam vestigia cum sui
Impressit heic, impressit illic
Per spatium Imperii usque quaque
Factisque dictisque omnimodis bene
Semper merendo: ah illius illius
Tandem modo quo, si velit quo,
Dememinisse valebit unquam?
Non si allaboret, Curtia nomina
Delebit in se: nec cupiat licet
Quibit negare: et si tacebit
Ipsa tamen merita eloquentur.
Prodentque sese, si teget impius,
Illumque clara voce redarguent,
Et voce clara hinc inde cogent
Perpetuas resonare laudes.
O Curtium! o Sors quae nova Curtii!
Cui perpes Orbi, dum manet Orbis hic,
Ipso orbe et invito, manebit
Fama decusque perenni clarum.
Qualis per orbem, qualis erit mihi
Diis invidendo nomine Curtius,

Orbe et volente et sic amante,
Tamque pio studio fovente?
O vita, et o mors incluta Curtii!
Vita sed o mors ter magis incluta!
Quis vivere optet, sic, mori sic?
Vivite sic et erit mori sic.

Ad V. Cl. JUSTUM LIPSIUM.

Quem tu, Lipsiado, semel
Scriptorum Critico pollice finxeris:
Illum non stylus acrior
Compunget reprobum, non situs indecor
Blattis mittet edacibus
Praedandum, neque nox invida tristibus
Turpatum tenebris caput,
Cum mortis tetricas exierit manus,
Subducet Clario gregi;
Sed quae culta novum pagina iam nitet,
Et doctae comites Notae,
Reddent perpetuo tempore vividum.
Phoebi principis artium
Dignamur soboles inter Hyantios
Primum ponere te choros,
Et iam dente minus roderis invido.
O caliginis horridae
Priscas qui nebulas, Sol nove discutis:

O altis quoque noctibus
Immissura diei, si lubeat, jubar:
Totum muneris hoc tui est,
Quod clarent oculo rite legentium
Romanae Sophiae libri:
Quod discam, et didici, quod didici, tuum est.

AD JO. MAT. WACKERUM Parodia ad Odam Horat. x. Epod.

BOna juganda SPONSA prodit alite,
Petens amantem WACKERUM.
Ne plumbeis imbelle verberes latus,
Auster caveto, flatibus.
Sudos madores Aquilo, deterso polo,
Atrasque nubes differat.
Adspiret Eurus, qualis altis vallibus
Motat virentes flosculos.
Et Phoebus aucta luce amicum arrideat,
Qua laetus Erigonen subit.
Iniquiore nec fruatur aethere,
Quam Paphia Divarum manus:
Cum Cypris antrum fecit iter ad Ilium
In abditum Anchisae torum.
O quantus inflat Wackero sudor tuo,
Tibique fervor flammeus,

Et illa virginalis eiulatio,
Preces et Idaliam ad Deam:
Navifragus imo cum praeaestuans sinus
Vado carinam solverit.
Amica quod si sata dulci pignore
Festina matrem fecerint;
Perenni clara consecrabitur dies
Haec festa Diis jugalibus.

PARODIA EIC EYOANACIAN.

Quam tu, MORS, pia MORS, semel
E vita placido fine vocaveris:
Illum non timor amplius
Turbabit trepidum, ne stygius Charon
Cymba ducat Avernica
Vectorem, neque gens infera sontibus
Damnatum maculis reum,
Quod vitae reprobas instituerit vias,
Vexabit cruciatibus.
Sed qua laeta sacer gramina fons rigat,
Caelestes Genium manus
Ducent Elysio tramite sospitem.
Jovae Principis omnium
Non spernet soboles inter amabiles
Caeli ponere me choro:
Et iam corde magis sublevor entheo.

O menti bene consiae
Dulcem quae reditum MORS pia conficis:
O ipsis quoque perditis
Allatura obitum, his si libeat, pium!
Totum muneris hoc tui est,
Si tollar gregibus depereuntium
Salvandi socius gregis:
Si sancte moriar, cum moriar, tuum est.

In Obitum CHRISTIANI, JACOBI FILI, MONAVII. Defunctus ipse loquitur.

SOl vitae, genitorque lucis, ipse
Lux mera, et mera vita, lucis a se
Et vitae dederat mihi nitorem:
Et sparsum radiis suis, novam me
Gentis nomine Lunulam vetustae
Fecerat sibi, miseratque erris
Fulgere in decus aemulum parentum.
Fulsi lumine splendido parumper
In patris decus, in decusque matris,
Huic lux, vitaque: vita luxque et illi,
Gratus omnibus, omnibus suavis,
Queis fulgor meus hic, nitorque visus.
Sed me lumine non meo micantem

Auctor luminis ut repente missum
Terris intulerat, repente rursum
Terrris abstulit: inque puriorem
Lucem transtulit: et sibi propinquum
Plus haurire dedit sui nitoris
Ipso e fonte perennis ignis, et iam
Inter siderei faces Olympi
Accendit radio sereniore.
Heic iam splendeo Lunula innovata
Constantis fidei novella Luna.
Aeternum et liquida micabo flamma
Sidus sidere purius Dianae
Orbis clarior igneo orbe Phoebi.
Exstinctum male ne putes abisse,
Tu tristis pater, atque maesta mater,
Nunc iam luceo, nuncque vivo demum
Ipsa in lucis origine atque vitae.
Heic et vos diuturniora terris
Astra, perpetua astra deinde caelo
Exspecto, et maneo diem dierum,
Quo nos luminis auctor ille nostri
Sol noster, socias locum hunc sub unum
Conductis radiis, pare sque luce
Concordi faciet nitere stellas,
Caelum ut pluribus impleat sibi astris,
Semet pluribus et coronet astris.

Pro salute atque incolumitate FRIDERICI, JACOBI FILI, MONAVI.

GEntis incluta spes Monavianae,
Patris filiole incluti Monavi,
O tenelle puer, tener puelle,
Nunc iam nomine, reque dives olim
Pacis o Friderice, et o honoris!
Vive, vive puer, puer tenelle,
Cresce, cresce tener, tener puelle,
Ut sis nomine reque dives olim
Pacis o Friderice et o honoris!
Vive, cresce decus 'Monaviorum,
Subnatus decori Monaviorum.
Hoc optat pater, hocque mater optat,
Hoc sperat simul ille, et illa sperat:
Sed scit patruus, ac videt futurum
Jam fraterculus in polum recepti.
Pleni numine iam propinquiore
Divis additi uterque, uterque divi,
Successore novo invicemque laeti
Gaudent gaudia mutua, et suis te
Gratantur sobolem hanc, sibique fratrem hunc
Alter, alter et hunc sibi nepotem;

In quo reddita sint recenter orbi,
In se perdita quae fuere quondam.
Felix augurium hoc, ratum sit omen!
Omen, auguriumve si, vel est si
Oraclum ptoius. Sit o sit ipsum
Quodcumque est, liquidum: sit usque quaque
Praesentis fidei atque veritatis.
Nec tu falle tuos puer tenelle,
Vanos argue nec tener puelle.
Sed nec fallere tu velis parentes,
Et nec arguere hos queas beatos.
Quin iam nunc properans gradus minutos
Annorum indole praevenire gestis
Sublimi indole mentis ingenique,
Sublimi indole et oris atque morum:
De te plura etiam spei benignae
Sponsu pollicitus benigniore.
Vive sic bone, sic puelle cresce,
Cresce sic puer optime atque vive,
Svavis pusio, suavium parentum,
Corculum patris, ipsa vita matris:
Patris filiole incluti Monavi,
Matris filiole inclutae Holzpecherae,
Gentis incluta spes Monavianae
Sic sis nomine reque dives usque
Pacis o Friderice, et o honoris.

IN EPIGRAPHEN MUSAEI MONAVIANI.

VItae summa brevis beatioris
Ex sortis sapientiaeque lege
Musaei est titulus monaviani:
Musaei hic titulus Monaviani:
Secum vivere, longe abesse turba,
Gaudere innocua quiete: rerum
Abstinere alieniore cura,
Suis otiolum suum occupare:
Fortunam bene ferre utramque ubique:
Si quidquam est agere aut pati necesse,
Non spectare homines, Deum intueri,
Hinc caussam trahere, hinc opemque caussae:
Mortem perpete sic diu atque noctu
SEcum volvere cogitatione,
Peccatum magis ut magisque semper,
Ipsa sed minus, ut minusque semper
Vitetur, metuatur, horreatur:
Mundum et qualia quantacumque mundi
Magno pectore non habere magna:
Vita ista fragili ac laboriosa
Vitam perpetuam ac voluptuosam
Affectare magis: bonis caducis
Aeternum unum avido anteferre voto:
Cura corporis et brevis salutis

Longe postposita, imminere soli
Immortali ammae beatitati:
Sic se denique comparare totum,
Ut mens laeta prius libensque terreo
Quam vel libera vinculo evocetur,
In caelum cupiat suum evolare.
Musaei hic titulus Monaviani est,
Musaei titulus Monaviani
Ex sortis sapientiaeque lege
Vitae summa brevis beatioris.

PARODIA Ad Phasellum Catullianum.

ROsa haec, rubere quam videtis hospites.
Ait prius fuisse candidissima:
Neque ullius decus suave lilii
Nequisse praeterire; seu coloribus
Opus foret valere, sive odoribus.
Et hoc negant, perenniculta Chloridos
Negare septa, triplicisque Gratiae
Roseta, Paesti amabiles et hortulos,
Paphonque et IdalI inclutum jugi nemus:
Ubi illa denique id coloris exuit
Decus prioris, et rubente purpura
Eburneas pudenter induit comas.

Venusque Cypria, o, Nemusque Cyprium,
Tibi hoc fuisse et esse cognitissimum
Ait Rosa ista, primulosque flosculos
Tuis stetisse dicit ante vallibus,
Tui imbuisse se fluore sanguinis:
Et inde mox supra albicantium gregem
Caput tulisse fulgidum: corallinae
Ut igneo micant rubore bacculae;
Simul tibi aspra spina fixerat pedem.
Neque ulla vota Florealibus Diis
Sibi esse facta, cum his abiret a rubis
Profecta in orbis omnis extimas plagas.
Sed haec fuere nunc honore perpetim
Vegetque proprio, vigetque honos tibi,
Nemusque Cyprium, o, Venusque Cypria.

XENIA AD LAURENTIUM WOLFIUM.

SI boni quidquam attulissent Januariae Calendae,
Care Laurenti, mihi me carior sodalis ipso,
Illius partem tibi de more donarem recepto
Saeculi nostri, et fausto sub anni exordio recentis
Xenia haud ingrata iam nunc corde mitterem lubenti:
Sed boni nil attulerunt Januariae Calendae:
Nil boni. Quidnam ergo dem nunc aut tibi donare possim,

Care Laurenti, mihi me carior sodalis ipso?
Nil queo. Quidnam ergo flagitas vel flagitare possis
A Valentino, tibi ipso te sodali cariore?
Nil potes. Nil ergo do, nil ergo tu me flagitabis.
At tamen ne dem nihil, ne Januarias Calendas
Debito fraudare honore, consuetudinemque nostri
Turpiter migrare credar aevi: Do tibi ecce versus
Pauculos, duros, famelicosos atque claudicantes,
Aridos, mancosque, semitariosque et invenustos,
Ruris atri plenos atque plenos inficetiarum,
In quibus munusculis vestigium haud apparet ullum.
Tu cape hos. donumque, si quid esse Musas atque Phoebum
Judicas, non vile judica: et si quid requiris ultra
Praeter hos versus misellos, hoc chartaceumque donum;
Tot salutes accipe, ordiens quot annum luce prima
Sol coruscus verberat nivalis agri litorumque,
Litorumque montiumque arenas: quot magnum sub aequor
Primula adventu suo stellas abire cogit EOS.
Tot salutes accipe, et plures: ut aeternos superstes
In dies, quotquot poli volvuntur a gyris citatis,
Et revolvuntur vago caeli reciprocantis orbe,
Sanus ac felix mihi Divum benignitate vivas.
O vale et salve: vale usque perpete et salute salve
A Valentino, tibi ipso te sodali cariore,
Care Laurenti, mihi me carior sodalis ipso.

VALENTIS ACIDALI EPIGRAMMATA.

AD SOLEM De Urbe Uratislavia.

PHoebe Pater, mundi alme ocule, extima lativii orbis
Qui lustras curru moenia lucifero:
Phoebe usquamne aliquid Breslaea pulchrius urbe
A roseone aliquid clarius axe vides?
Dic Pater. at quidnam hoc? quid quaerenti aurea vultus
Lumina mi obscura nube repente tegis?
Hem video Tene o etiam clarissime lucis
Arbiter, invidiae noxia vis tetigit?
Hoc est, Phoebe: tuae lucis lux aemula pridem
Te urit, et hos urbis ferre nequis radios:
Illa tibi rutilo certans jubare, alto apice urgens
Astra, decus jubaris verberat acre tui.
Sed tantumne habet invidiae, ut vel nomen ad ipsum
Liventi obducas pallidulum os nebula?
Quin o auricomi genitor venerande diei,
Linque Indis priscae dissita claustra viae:
Et iam huc flecte rotas: heic deinceps incipe oriri,
Aut venit hinc nobis te sine clara dies.

AD JACOBUM MONAVIUM.

IAm chelyn ad numeros aptabam et plectra, Monavi,
In Scitum canerem queis Epigramma tuum.
Et simul, ore ciens Phoebum: o unuc, Phoebe, mihi, inquam
Dignum exprome sacris si quid habes adytis.
Ille negat superesse aliquid: sic undique vates
Cuncti absumpse tuum in Scitum Heliconis opes.
Sollicito Musas: at Musae saepe vocatae
Teque tuumque aiunt linquere nolle animum.
Castalis fontes adeo: en, heic fontibus ipsis
Magna sitis; gutta et nulla liquoris adest.
Tum levis aura aures mihi personat: ito, MonavI
Quaere domum, Aonias qui petis, hospes, aquas.
Pro Phoebo ergo igitur Musisque ipsaque Aganippe,
Tu in Scitum mihi te suggere digna tuum.
Nam te dignum aliquid iam ubi quaeram, unum nisi apud te,
Te digna omnia qui te penes unus habes?

AD DANIELEM RINDFLEISCH BUCRETIUM MEUM.

NOn Germanum ita germano Germanus amore
Diligit, ut fratrem tete ego frater amo.
Frater ego te fratrem, inquam: nam nomen Amici
Non in fraterno hoc mi sat amore facit.

Nec me tu colis ipse alio, nisi fratris amore,
Et tibi Amici etiam nomine amare, leve est.
Quin si fraterno est amor ullus maior amore,
Hoc tibi ego sum, hoc tu carus amore mihi es.
Sed non fraterno est amor ullus maior amore,
Ut sis tu mihi, sim carior ipse tibi.
Imo etiam fraterno amor hic est maior amore,
Quo mihi tu es carus, sum tibi carus ego.
Dii date, fraterno sit nomen majus amore,
Aut nullum hic noster nomen habebit amor.

AD JOANNEM CASELIUM.

DE Patria magni quondam certamen Homeri
Certatum Grajis urbibus acre fuit.
Haec ait, ille meus: meus est, contra altera clamat:
Quaeque alia et, dubia lite, reclamat idem.
De te etiam Musis ingens lis orta, Caseli:
Varniadesque suum Juliadesque suum
Esse volunt: neque te his illae concedere, alumnum
Illis et contra te hae rapuisse student.
Par fatum! sed dissi nile unum hoc: vi vus Homerus
Nulli paene urbi notus inante fuit:
At quis serus honos post fata secutus Homerum est,
Viventi iam nunc obtigit ille tibi.
Quanto igitur majus, clarum et carum esse ita vivum,
Maeonida tanto tu mihi maior eris.

AD EUNDEM.

Moeoniden olim civem adscripsere tot urbes
Quqeque sibi, atque hodie lis etiam haec dubia est.
Te quoque Juliades magno certamine Musae
Esse suum pugnant Varniadesque suum.
Fatum equidem geminum, sed quanto his maior habendus,
Qui Diis, quam populis qui movet invidiam.

AD JORDANUM BRUNUM Nolanum Italum.

Qui talis tantusque cluis, simul omnium ut in te
Omnia sint unum dona profusa Deum.
Qui tibi Naturae thesauro e divite cuncta
Quae constant aliis singula, solus habes.
O caeli augustum et cunctis mirabile monstrum,
Quo Natura suo victa opere ipsa stupet:
Floso Ausoniae, Nolaeque tuae auree Titan,
O utriusque decus deliciumque poli.
Ecquid ego nostro te carmine dicere tentem,
Carmine quem digne dicere nemo potest?
Non ego. Tu superas Phoebi ipsius osque chelynque,
Nec de te Musis hiscere posse datum est.
Quid mi igitur de te sit dicere, fors nisi dicam
Unum illud, de te dicere posse nihil?
Quod faciam. at tibi sit satis hoc, vir maxime, laudis
Laudari nullo carmine posse satis.

In Tumulum PETRI MONAVI VRATISL. S. C. M. Medici.

VIs multa paucis discere, hospes? hoc audi
PETRUS MONAVUS clausus hac iacet tumba.
PETRUS MONAVUS: sed sat hoc: sat audisti.
In nomine ipso cuncta iam recognoscis,
Jam pridem in illo quae fuisse cognosti.
Nam fama nulli muta, tuque non surdus.
Venerare tumbam: dic bene, hospes: et gaude
Rescisse et hoc heic, forte quod minus scibas.
Vix plura didicit paucioribus quis quam:
Vix plura quis quam paucioribus discet.

AD DANIELEM RINDFLEISCH BUCRETIUM MEUM.

EN tibi versiculos, Daniel suavissime, nostros:
O maiorque meae pars meliorque animae.
En tibi: quos animi vero candore petebas,
Vero animi candore accipere haud renue.
Quod me poscebas, modo habes: ego nunc, quod eram haud sum;
Nec tamen unquam alius, quam sum et eram antea, ero.
Quid loquimur? verum. Fui in aere tuo hactenus; id non
Sum amplius: Et nunc sum, qui fui et antea eram.

Perpetuumque ero amicus in aevum candidus omne!
Tuque idem nunc es, qui antea eras, et eris.
Heus tamen: An vere, quod eram, nunc amplius haud sum?
Si dubitas; certo sic statues animo.
Qui dat, quod potuit; quod debuit, omne dedisse
Creditur: atque ego plus debeo, quam potui?

In Bibliothecam MATTEAEI WOLFI.

ITala quos tellus, quos mittit Iberia libros,
Quos dat Belgiaci nobilis ora soli:
Gallia quos edit, vel quos Germania, vel quos
Ultima vix noto terra sub axe parit:
Tempora vel quotquot nobis antiqua tulerunt,
Tempora vel quot quot nunc quoque nostra ferunt:
Heic licet uno omnes oculo perstringere, et uno
Congestos toto ex orbe videre loco.
Plena vides denso stipatis ordine libris
Omnia, et ad numerum non revocare potes.
At quos nec numerus certa sub lege coercet,
Tectaque vix spatio liberiore tenent:
Unicus ingenio et canis venerabilis annis
Wolffius, hos memori mente animoque tenet.

AD JOANNEM BOKELIUM.

CLare Machaonii Antistes gregis, ipsa Patronum
Aris quem statuit diva Hygiea suis.

Ut te divini pandentem oracla Galeni,
Phoebigenum sancta conspicuum in cathedra,
Ut te audire mihi volup' est! tua ut enthea verba
Me juvat attonitis imbibere auriculis!
Saepe ego sic mecum, dum inhio tua dicta, Bokeli:
Dii, novus hic nobis unde Galenus adest?
Quam nihil huic illo, nihil hoc magis est simile illi!
Si fas, esse unum prorsus utrumque putem.
At quando id fieri nequit: aut priscum esse Galenum
In te hodie, in prisco aut te olim habitasse puto.
Sed quoniam id quoque vix credi pote: tu tamen aevi
Pergameus nostri jure vocare senex.
Nam quisnam est, qui te neget hoc iam ipsi esse Galeno,
Hippocrati quod quondam ipse Galenus erat?

AD PHOEBUM DE ARNOLDO FREITAGIO.

DA paullum mihi, Phoebe, tuam chelyn et tua plectra,
Freitagio digne ut carmina pauca canam.
Da pater: aut tua quando manum chelys haud decet istam,
Nec tua plectra istis conveniunt digitis:
Sume tibi paullum ipse tuam chelyn et tua plectra,
Freitagio ut pro me carmina digna canas.
Sume Pater: nam cui medicas largitus es artes
Ipse, illum digne tu nisi nemo cannat.

Quemque chely ipse tuis docuisti et ludere plectris,
Non alia hunc digne plectra chelysue canant.

AD DANIELEM RINDFLEISCH BUCRETIUM MEUM, Rostochio abeuntem.

HAeret mens animi, Bucreti: tene abeuntem
Hinc potius mittam, seu potius teneam?
Ut teneam mihi amor tam fidi suadet amici,
Quo nihil huic quidquam carius est animo.
Ut mittam, contra in patriam tuns admonet ardor,
Qua nil quidquvam isti carius est animo.
Sed mittam potius. Nam te heic pia cura teneri
Longius optatae non patitur patriae.
Sed mittam: teque hoc devoto in pectore clausum
Nunc licet hinc mitttam, perpetuo teneam.

AD EUNDEM, CUM JAM ABIISSET.

SI desiderio lacrumae solamina praestant,
Ipse mihi do solamina et accipio.
At desiderium in lacrumas si solvitur ultro,
Solvunturque in desiderium lacrumae:
Quei desiderio lacrumae solamina praestent?
Unde mihi dem solamina et accipiam?
Nempe alternatim alterutrum alterutri, utraque utrinque
Ipse dabunt sibi solamina et accipient.

In Scitum DANIELIS RIND FLEISCH BUCRETI MEI: FERENDO VINCO.

FErre equidem miserum, Bucreti: at vincere, contra
Felix, et quo nil clarius est, opus est.
Tu simul et vincis, simul et fers: scilicet ergo
Et pariter felix, et pariter miser es.
Quei vero id possit, mente haud queo prendere, ni fors
Nec felix, te ipso judice, nec miser es.

In idem.

VIncendo fers cuncta, et vincis cuncta ferendo
Bucreti, passim et notus es his titulis.
Mira nimis tua sors: neque me hinc extrico, simul quei
Aut miser et felix, aut nec utrumque sies.
Longius id tamen ut meditor, tandem redeo illuc;
Aut neque mi ut felix, nec videare miser.
Aut misere ut felix, feliciter aut miser ut sis:
E numero quorum o verius ecquod erit?
Nil video. at nihil ut ne dicam, hoc denique dicam,
Et nullum esse horum atque omnia vera simul.

In idem.

HActenus id dubium: miser an, felixne putandus
E scito, loquitur quod tua fata, sies.

Nunc mihi, Bucreti, claro se in lumine verum
Pandit, et obscurae diffugiunt tenebrae.
Fers equidem, et miserum ferre est: sed eopse ferendo
Vincis, et inde alto victor honore clues.
Ut sis ergo miser, cum hoctam sis nomine felix,
Quo mago fers, vincas ut magis atque magis,
Quis miserum ausit te, Bucreti, credere? dehinc te
Felicem potius dicere quis dubitet?

EYXH Pro novi anni felicibus auspiciis.

ORta dies caelo est: nostrae orta salutis origo
Qua fuit, et vitae spes rediviva novae.
Orta dies caelo est: generis qua gaudia nostri
Sunt nova, et est iterum pristinus ortus honor.
Orta dies cole est: veteris qua clauditur anni
Cursus, et auspicium surgit in orbe novi.
Sit precor orta dies: quae noctem e mentibus altam
Tollat, et a vitiis pectora pura ferat.
Sit precor orta dies: quae vel sine nube malorum
Prima heic felices inchoet orta dies:
Vel quae perpetuas aeterno tempore luces,
Primaque caelestes inchoet orta dies.

AD DANIELEM RINDFLEISCH BUCRETIUM MEUM.

BUcreti, quoties paullo acrius intueor te;
Ah moriar, mea mens, te nisi demoriar!
Protenus exclamo. At subito et tu subjicis istud;
Ah peream, mea lux, te nisi depeream!
Bucreti, num istis quid amicius uspiam amicis,
Mors quibus alterius vita fit alterius?

AD LAURENTIUM WOLFIUM.

NEC tu, o mi Wolffi, hinc prorsum indonatus abibis:
Pars tibi de nostris danda etiam una Rosis.
Sume has reliquias, quae pridem in vepre relictae,
Lectae hunc exiguum sunt mihi iam in calathum.
Queis ut odornon sit roseus; roseo potiorem
Aura potis nostri infundere amoris erit.
Post si forte Rosas meus hortus habebit; habebis
Messem ipsam cum ipsis postmodo reliquiis.

In Spinosos.

Rosas qui dare me putavi amico,
Quam dicent aliqui dedisse spinas!
Spinas horridulas rosarum inanes,
In queis nec color aut odor rosarum,
Nec vestigiola ulla sint rosarum!

Dicent: et merito illa posse dici,
Fors illis et acerbiora credam.
At quam non fieri vel esse spinas,
Ipsos, mi cupiam maligniores,
Spinis hisce meis acutiores,
Rosis hisce meis iniquiores!
Dicant me potius, minus maligni,
Spinam, sed tamen haud aculeatam,
Morsibus tamen haud feris iniquam:
Verum quae tulerit Rosas modo istas,
Qualescumque quidem hoc Rosas in anno,
Quae deinceps aliis Rosas in annis
Plures his ferat atque amoeniores:
Quas donare queam meis amicis,
Spinas quas nequeant vocare Spinae.

AD CONRADUM MEMMIUM.

Has tibi dono Rosas, Memmi, si quid pote quisquam
Bis dare. Sed tamen en has tibi dono Rosas.
Illae alii ante datae, sed cum illo alio utier illis
Tu ex aequo ipse etiam, tecum aliique queunt.
Qui re unaque eademque simul dat posse fruisci
Pluribus, an non iis dat simul ille semel?

AD MARTINUM BRASCHIUM.

HAs quoque reliquias dono tibi reliquiarum,
Si dignae hae doni nomine reliquiae.

Sed sive indignae, seu dignae; tu cape, dignus
Messe ipsa, haud sordent si tibi reliquiae.
Quae tamen haud poterunt tibi non sordere, odor omnis
Quando has elliquit iam modo reliquias.
Reliquit tamen hos odor? an, quando ipsa rosarum
Messis nullam habuit vel minimae auram animae:
Reliquiis etiam his odor haud unquam infuit ullus,
Quod numquam fuit ut perdere non fuerit?

AD DANIELEM RINDFLEISCH BUCRETIUM MEUM.

ME quod amas, amo te, Bucreti: at quaeso quid in me,
Sic ut amare velis, sic ut amare queas?
Ipse ubi me video, nihil est: melius meque nosse
Tu pote Acidalium es, quam ipsus Acidalius.
Nec meritum scio me quidquam, nec posse merei,
Ullam uti sim partem dignus amore tuo.
Sed tibi fatale hoc, ut ameris ab omnibus ultro,
Ipseque ut ultro omnes mutuum amatus ames.
Digni sint, minus an digni, curae nihil: unus,
Quotquot amas, dignos reddit amoris amor.
Hoc quoque idem, Bucreti, in me usque valebit: amoris
Et pretium solus stabit amoris amor.
Certe, si tibi, jure nisi a te dignus amari,
Nullus amicus erit, rarus amicus erit.

AD EUNDEM.

MIratur populus, Bucreti, nos ita junctim
Perpetuo, et tam arcta vivere amicitia:
Nunquam ut ab alterius latere alter, quidquid agendum
Alterutri, unguem adeo vel minimum usquam abeat.
Sed mirumne tibi id populum mirarier? haud mi
Hercle: nec est, mirum cur queat esse tibi.
Hoc potius mirer, si non miretur amorem
Mirificum hunc, miror quem ipse etiam, populus.
Mentior. et certe id quoque miror, vivere nostrum
Mirari usque adeo qui pote sit populus:
Cum populus te ille omnis amet, neque nemo sit, opter
Quin ita tecum arcta vivere amicitia.
Fallor, an id modo mirantur, tam me esse beatum,
Cui quod avent omnes, unico habere datum est?

AD CORNELIUM MARTINUM.

Dum tu Sarmatica lentus regione moraris,
Quo, me deserto, heu, sors tua te abripuit!
Me mea sors alias etiam traduxit in oras,
Cornelio cordis cura dolorque mei.
Invida sicne igitur Dea nos dis spernere quivit,
Tam procul a vita ut vivat uterque sua?
Ah! ego triste mei desiderium CornelI
Ferre queam? ah! possim has ferre ego dividias?
Tene ego mi Corneli unquam dehinc cernere, tune
Dehinc poteris vultum cernere Acidalii?

O superet spes illa, feram quod ferre necesse est:
Spes ea sit, potero ferre, quod haud potero.
Tu quoque fer: prae oculisque tibi simulacra mea usque,
Seu; (quod Dii nolint) seu revidebis, habe.
Ipsa tuam effigiem eque oculis animoque fideli;
Hoc erit, aut illud; numquam abiisse sinam.

In Album CONRADI MEMMI.

Animitus ego te amo, animitus et amor ego tibi:
Tibi sum animula ego tua, mea tu es animula mihi:
Tuum animum habeo mihi, veluti tibi meum animum habes,
Quid, animule mi, igitur inanima tibi mea manus
Avide ita petitur? eane librum in inanimum hunc
Dare pote melius erit aliud? an anime aliquid
Alibi potius habeo? quo ego neque video, neque
Scio, neque dare tibi queo melius. At age ageiam
Cape tibi modo, quod habeo reliquum, uti sat habeas:
Capiam item ego mihi tua. Tua mea, mea tua dehinc:
Neque tuus eris, ego neque meus ero. Meus eris
Tu, ero tuus ego. Satin ita tibi fit? an et aliud
Cupis? ego tu ero, tu eris ego. iam age, quid ubi superest?

In Tumulum GEORGII FABRICII Norlingensis.

Quem schola tot tenuit, schola non schola, sed labor, annos,
Nomine decepit perpetuumque suo:

Hunc bene calcato tandem de pulvere raptum
Transtulit in veram Mors requieta scholam.
Otiaque a longo tribuit iam certa labore,
Laeta per aeternos semper agenda dies.
Omnibus a curis securus ut usque quiescat,
Inque ipso celebret Sabbata festa DEO.
Quod tumulo heic inscribo tuo, extremumque brevi nunc
Manibus officium carmine solvo tuis.
Tu salve aeternum atque vale: et solennia grato
Haec a discipulo dona magister habe.

In Eundem.

Quicumque es, hospes, scire te mecum hoc juvet:
Hac, quam premis, terra ille premitur mortuus,
Qui vivus aetatis bene actae tempore
Transgressus ultra jubilei saeculum est.
Hac, quam premis, terra ille premitur mortuus,
Qui deinde vitae conjugalis tempore
Transgressus ultra jubilei saeculum est.
Hac, quam premis, terra ille premitur mortuus,
Qui denique officii docendi tempore
Transgressus ultra jubilei saeculum est.
Quicumque es, hospes, scire quem mecum hoc juvat
Mecum precari te quoque hoc pariter juvet:
Ut quimodis tot jubilei saeculum
Exegit inter falsa mundi gaudia,

Heic peragat inter vera caeli gaudia,
Unum perennis jubilei saeculum.

AD DAVIDEM HERLICIUM.

Auditor tibi rarus esse fertur
Herlici: neque id esse item tibi aegre,
Sit minorum uti gentium magistris.
Mirer? nullus ego. quid? an quoque illi
(Scis dictum Sapientis acre et altum)
Pauci non sat erant suum librorum
Lectores, satis unus, immo nullus?
Macte istoc animo! et perinde ut ille
Solus, lector erat frequens sibi ipse:
Auditorium eris frequens tibi ipse.

Lusus In Laurentium Wolffium.

ITe versiculi mei, videte
Wolffius quid agat: memorne nostri
Vivat et valeat, videte: tum dein
Videndus mihi quando sit, rogate.
Ite versiculi mei, et redite
Actutum, neque vos mora ulla tardet.
Sed, statin' male na i adhuc? quid hoc est?
An non ibitis, impigri videre
Wolffium? mihi quem videre non est,

Quemque nescio quando erit videre:
Quem vobis, nimium hercle sic beatis,
Non tantum dabitur videre, sed quem
Compellabitis ipsi et audietis,
Felices magis o magisque me ipso.
Et statin' male nati adhuc, fruique
Tanta rennuitis beatitate?
Quin ite. at video modo o miselli
Mei versiculi haesitationem.
Tanto tempore Wolffium meum non
Vidistis, neque Wolffius meus vos,
Amplius modo Wolffium ut meum non
Noscatis, neque Wolffius meus vos.
VVOlffi, quid caussae esse rear, quod nunc ita raro
Tam tibi amatum illum visis Acidalium?
Toto mense semel vix das te posse videri,
Totque potes sine me transigere usque dies.
Quid rear. haud mutata fides, haud candor, et illae
Devoti nobis simplicitas animi.
Dii procul hoc. Cur te adspectu tamen, optime, nostro
Subtrahis? et reliqui turba sodalitii
Ore tuo semper fruitur, quam me male spreto
Assiduo sectare inque diem inque diem.
Quam voveo, potius me sic secteris, ut illos
Avaque fide intere a me colis hosce colas.

RArum semper ego te, amice Wolffi,
Putavi, et merito putavi amicum:
Cui parem reperire non sit usquam,
Cui parem tulerint nec ulla secla,
Sint latura parem nec ulla seela.
Putavi merito te amice talem.
Nunc magis merito puto et putabo;
Raris omnibus esse rariorem
Te, rarissime amicule, unicum unum.
Omni cum liceat tibi esse mecum
Die, cum liceat vel omni in hora,
Momentis vel in omnibus venire,
Assidere mihi usque, colloquique;
Toto mense mihi semel videris.

IDem es, qui pridem fueras, Wolffi, et tamen idem
Ut sis, certe etiam mi esse videre alius.
Qui pote? non equidem id capio, video tamen, aut mi
Sic saltem videor te esse videre alium.
Et videor saltem. Sed tu nihilominus idem es
Qui modo, quam fueras, iam esse videre alius.
Quei vero id fiat, Wolffi, haud video hercule, cum nunc
Tam raro videare, idem aliusue, mihi.
Idem es, non alius, quam qui Wolffi ante fuisti:
Sec nec eundem unquam, nec video te alium.
VIcinus meus es, manuque Wolffi
De nostris pote tangier fenestris.

Quis non invideat mihi, putetque
Horis omnibus esse me beatum,
Juncto cui liceat frui sodale?
Tam longe es mihi, quam meus tuusque
Hinc Cornelius est mihi tibique,
Qui nun lentus agit procul remota
Crudorum in regione Sarmatarum.
Non conviere, nec videre saltem,
Non audire licet: nec urbe tota
Quisquam est tam prope, tam proculque nobis.
Migrandum est mihi longius vel a te,
Migrandum tibi longius vel a me.
Vicinus tibi sit vel inquilinus,
Wolffi, qui te adeo videre non vult.
DE Wolffi dubitare animo scelus; ipsius in me
Desinet, ipsus ubi desinet esse, fides.
Ille tamen fidus, dum se negat usque videri,
Fructu me fidae privat amicitiae.
Quo mihi tanta fides, si te careo interea ipso?
Sat fidei pridem est, non sat, amice, tui.
ME sine tot luces potes exigere, optime Wolffi,
Nulla sit adspectus ut tibi cura mei?
Dure nimis, Wolffi verum hoc? Tot lucibus ergo
Nulla sit adspectus et mihi cura tui?
Non ego tam durus; qui te sine lucem adeo unam
Vivere, non horam sum pote vel minimam.

Ergo agedum ne dulce tuum os mihi subtrahe, Wolffi:
Mitte tuos oculis hisce negare oculos.
Si te nulla mei juvat oris gratia; saltem
Me juvet usque oris gratia grata tui.

In Album CHRISTIANI DORNMANNI AD AMOREM.

Ecce Cupido, Cupido sacri sacer auctor amoris,
Pectora qui unanimis bina jugas animis.
Ecce Cupido, hunc Dornmannus tibi donat Olorem,
Huncque tibi en alium donat Acidalius.
Qui te juncti ambo perque aethera, perque solum omne,
Qua lubet ire, agili remigio usque vehant.
Accipe: daque vicissim, ut qualem utriusque avis ala
Candorem niveo fulgere honore vides:
Talis nostrum utriusque in fido pectore semper
Eniteat, seu res prospera, seu crepera.
Utque ii dehinc parili accipient juga jugia collo,
Fors parilique ibunt Elysia arva pede:
Hisce ita corporibus sedeat mens una duorum
Perpetim, et Orcivum juncti ineamus iter.
Alterutrum at si forte Charon modo tollere amabit,
Functus adhuc vivi in corde superstes agat
Donec et hunc Hecate vocet; una ac sede reponat
Ambo, unum-duo qui usque ante obitum fuerant

AD HARDUICUM GRYPHIUM.

SPemne aliquam sperare jubes, Gryphi? an te etiam ipsum
Deseruit tacito spes fugitiva pede?
Non ita, non, inquis. Quidnam ergo denique? spera
Porro etiam. At quam diu? numque bono cum aliquo?
Sic erit. Ah quid, erit? si non est. Nullus ego! heimi,
Hei misero! cui spes tam procul: illa meae
Unica vitae anima atque animae rursum unica vita!
Vita quidem: at vivi nil nisi somnium iners.
O potius quam sic vigilantem emortua spes me
Insomnis somni ludat imaginibus;
Mors ades, et ferreo me sopitum hinc age somno
In visis lethes merge voraginibus.
Tum mihi securo nec erit sperare necesse:
Et sperare nihil, maxima laetitia.

AD EUNDEM

SI qua super misero spes ulla est, optime Gryphi,
Optima uti sperem vel bona certa, jube.
A si nulla super misero vel specula, deinceps
Pessima uti metuam, vel mala certa, mone.
Utrumque id fidei tuae erit, ne fallar utrinque,
Grandia vel sperans, vel metuens gravia.
At si nec scibis; sitne an non quid super: uno
Id quoque me verbo, quo sciam et ipse, doce.
Nam tu si nescis: dein quid sciam ego? imo sciam dein,
Sperandum haud frustra, nec metuendum aliquid.

In Album MARTINI BRASCHL.

VIs tibi dem numeros, Braschi: atque haud nolo ego. sed quos
Dem numeros, placeant qui tibi, quique mihi?
Nec mihi quos libeat, nec quos tibi fas dare tali,
Invenio innumeros dum excutio numeros.
Nec tamen et dandum nihil est. quod si tibi nil dem
Hoc praeter, quo nil dicc dare, an dem aliquid?
Certe aliquid. Tuque hoc aliquid tibi sume, nihil ne vel
Dem tibi, neque adeo tu tibi nil capias.
Sed fallor, quanquam hoc aliquid quoque non capis, an
Antea habes, absque hoc non uti nil habeas?
Certe absque hoc aliquo haud aliquid. verum hercule multum,
Ni ipsus ego tibi sum nil, nihilove minus.

AD JANUM OSTENUM.

Qui Venerem Sophiae dixit pugnare, quid? an non
Hunc pugnare putes et Veneri et Sophiae?
Nimirum tu, Jane, putas, qui iam studio uno
Castra colis Sophiae et castra colis Veneris.
Et verum tu Jane putas, recteque geris rem:
Nec modo rem recte, prospere eam imo geris.
Felix imo etiam, imo et felicissimus audis,
Temporis uno et eodem unicus articulo
Qui tibi Sponsam animo Sophiam ipsam jungis, et idem
Sponsam ipsam ducis in thalamum Venerem.

IN Album CHRISTOPHORI RIBOVII.

HAnc tibi do dextram, cum dextraque hunc animum do
Christophore o cordis mutua flamma mei.
Et satis hoc tibi sit. nam quae tibi munera poscas
Plura dari, totum cum hunc habeas animum?

XENIA AD PETRUM DARGARSIUM.

Munera me poscis: contra te munera posco,
Cura recens animi, candide Petre, mei.
Munera quae donem, et contra quae munera dones,
Grata mihi pariter, nec minus apta tibi?
De me: nil habeo, nec durae injuria Sortis
Me praeter, quidquam mi reliquum voluit.
De te: nil aliud, quanquam Fortuna benigna est,
Te praeter solum, dulce mihi video.
Ergo ut digna tamen capiamus munera uterque,
Poscere quae libeat, solvere quae liceat;
Te posco mihi: Tu si vis ita, me tibi posce:
Te mihi si dederis, me tibi sponte dabo.

In Album JANI SANSTACI.

Quam petis ecce manum hanc: animum vis? hunc quoque dono:
Virtuti et sanctis qui sacer Aonisin,

Iis quoque sacratus simul est, quicumque feruntur
Virtuti et sanctis esse sacri Aonisin.

AD CORNELIUM MARTINUM.

VIle tibi reddo, mihi qui non vile dedisti.
En cape, ne donum vile tuum faciam.
Magnus amor certe, minus ut sit pignus amoris:
Majus at hoc a te, nec tamen ille minor.

DE ME IPSO.

SI fatis dolor ipse meis par esse, dolori
Si lacrumae, lacrumis si pote sint numeri:
Et dolor et lacrumae et numeri mihi solum opus, una
Cura dolere mihi, flere sit, et canere.
At fatis neque par nostris dolor esse, dolori
Nec lacrumae, lacrumis nec pote sunt numeri.
Ergo quid deleam, aut lacrumer, cantemve, fatigans
Corda dolore, oculos fletu, animum numeris?
Sed tamen hoc doleo et lacrumor cantoque fatigans
Corda dolore, oculos fletu, animum numeris:
Quod fatis neque par nostris dolor esse, dolori
Nec lacrumae, lacrumis nec pote sint sint numeri.

In Album NICOLAI WILLEBRANDI.

ME tibi iampridem, memet WILBRANDE, meumque
Donavi aeterno junctus amore animum:
Et tamen e Roseis abeuntem desubito hortis
Carmina vis memores pauca dare in tabulas.

Quid censes? ita versiculos et inania verba
Poscis, nec satis hoc esse putas, quod habes?
An quod habes, nescis? an nunc discedere prorsus
Et totum fugere hinc credis Acidalium?
Nullus is hinc fugiet manet aeternumque manebit:
Parsque tibi nostri maxima perpetim adest.
Tu quod habes, quod adest, retine: et satis esse putato,
Nullaque dehinc petito carmina. Si facies;
Redde quod ante dedi, quod habes, quodque adfore dixi:
Et vel mille adbo deinde tibi numeros.
Aut si illud quoque non gratum est; hoc poscere cessa.
Fallor, an id quod haves, dum nego, carmen habes?

AD JANUM SANSTACUM.

Quod modo, vix-quanquam in spacio-dum puberis aevi,
Vitam adeo dixi, JANE, mihi esse gravem:
Miraris, caussamque ab amico exquiris amice,
Voci tam crudae non sat habens fidei.
At tu immaturum, verum tamen accipe verbum,
Nec fluxisse mage hoc serium ab ore puta.
Sic mea res. una et cur nolim vivere, caussa est,
Quod caussae mihi nil, vivere cur cupiam.

In Album FRIDERICI GROTI.

TUne meam mellite puer tibi vis quoque dextram?
En cape. at e dextra quid mea amabo boni?

Multum, inquis: tuque ipse adeo meus hinc mihi dextram
Dum dis, te mi una, ut do tibi me ipse, dabis.
Ha recte. neque me tibi denego. Sim tuus, ut tu
Vis meus esse: Et amo te quoque, mie ipse ut amas.
Sed dextram hanc quotiens teneris spectabis ocellis,
Mi Friderice, haud iam te reputa esse tuum.
Te mihi cum dederis, meus es: neque adultior esse
Is renues, cupies juris ubi esse tui.
Te captum semelhaud ullo dehinc tempore mittam,
Corde tuum me tu firmiter usque tene.

IN VITAM HUMANAM.

FEstivum quod me memini olim audire puellum.
Cauponem in mundo summum agitare Jovem.
Ille hominum secla omnigenum late, ultimus orbis
Qua patet, hoc communi excipit hospitio.
Ille alit, ille cibum curat cuique, ille propinat
Cuique suum, vitae in quo modus est, cyathum.
Sed ne, hospes, sperato merum merum Ibi haud sapor unus,
haud color est: mixta et turbida cuncta bibes.
Nunc in laetitiam te animabunt dulcia, nuncte
Pocla in maerorem tristia dejicient.
Sic est, quod miseris modo, mox felicibus, inde
Rursum etiam miseris dulcacidum aevum agitur.
Sic sunt, cella Jovis quae vina dat; ipseque semper
Miscet ita, et variis diluit omnia aquis.

Scilicet an non hoc Cauponum est? sed miseri nos,
Quos bibere ille etiam cogere Caupo potest!
Cogitque eternum, e duro neque mittit abire
Hospitio, nisi nos cum ipse bibendo necat.

IN Morillum.

NEmo hodie in medica felicior arte, sibi quam
Vitam qui aegrorum morte Morillus emit.
Hunc o consulite aegra cohors: propere illus alma
Morborum omne genus effugietis ope.
Quae tangit semel, interfectis corpora morbis,
Mortemque et morbos amplius haud metuunt.

In Sabellum.

NOn culpas hominum, Sabelle, quenquam.
Verum hoc. et tibi ea una vera laus est.
Sed rursum haud alium, Sabelle, quenquam
Laudas, te nisi solum, et unice unum,
In quem omnes simul omnium, quod usquam est,
Laudes absque modo usque et usque transfers.
Ut non quenquam igitur, Sabelle, culpes,
Dum te unum modo prodigo ore laudas;
An culpas alios magis Sabelle,
An vero potius Sabelle laudas?

In Ponticum.

REligiosus homo es: plebs cuncta id Pontice novit,
Nec prae te usquam alius religiosus homo est.
Quicquid agis quocumque modo quo tempore cumque,
Ne quid agas nulla religione, caves.
Res bona, si semper tam sancto corde fuisti:
Verum te olim aetas longe alium loquitur.
Tum tibi per fraudem rapere undique quidaque, nec ipsis
Nulla fuit sacris parcere religio.
Nunc bona, nulla olim quae religione parasti,
Tangere summa tibi Pontice, religio est.

In Papilum.

BIs sex annorum et ter ternas, Papile, vulgo
Te numerare aiunt iam modo Olympiadas.
Nec tuus incessusque habitusque et forma reclamant,
Cernere iam obstipo is qui silices capite.
Qui tamen est, quod in hac tam grandi aetate, nihil dum
Pingit nigrantes nix tibi cana comas?
Nescio an id certe est quod rumor sibilat, in te
Papile, candoris usque fuisse nihil:
Nuncque ipsos, ne vel minimum candoris haberes,
Canitiem haudququam admittere velle pilos.
Sed certe hoc ipsum est. namque en canescere tandem
Dum metuunt, spernunt se a capite et fugiunt.

Ad Gallum.

BAssam perlepida illam et eleganti
Forma, Galle, juvenculam putabam:
Nemo et visa aliter putare possit.
At tu, qui meliusque veriusque
Judicare potes, cui illius res,
Totaque, intus et in cute, ipsa nota est:
Tu ducis vetulamque anumque Bassam,
Et credi tibi Galle vis, quod ipsa
Forma pernegat usque et usque Bassae.
Credam. Sed ratione dic tamen qua
Credi tanta potest senecta Bassae?
Contra Galle refers. Mea illa Bassa
Annos iam tot habet juventa in ipsa,
Virginem ut meminisse non aveat se.
Ha, Galle, ha! ratione si quidem ista
Tuae aetas erit aestimanda Bassae:
Nunquam tu juvenem tuam ipse forsan
Vidisti aut meministi habere Bassam.

In Fannium.

MAgnus es in vulgo Fanni: me vulgus iniquus
Despicit et duris vocibus exagitat.
Magnus et hic tibi honor, nec ovas vulgariter illo,
Sic ut honore parem neminem habere putes.

Tum quoque me gaudes lacerari a plebe cavillis,
Et gravius nulli dedecus esse putas.
Scin'quid ego interea mecum? mihi gratulor unum id
Fanni, tam vulgo displicuisse tuo.
Cogito et hoc: tam mi male per convitia popli,
Quam bene per laudes verbaque honora tibi est.

AD NINAM.

SEu leve basiolum, levius seu basiolo quid,
Seu paullo potius quid volo basiolo:
Nina, negas subito, vultuque austera minanti,
Acibus et verbis me procul esse jubes.
Ah ten' tam duram misero? sic perdere amantem,
Usque adeo et rigido te juvat esse animo?
Parce precor: stabile et quoniam, mihi cuncta negare,
Tandem etiam o totum hoc, Nina, negare nega!

In Naevolum.

SIc est, Naevole: cum tua illa primum
Vidi carmina, nec honum Poetam
Verus te potui vocare censor.
Et malum timui tamen vocare.
Per lusum ergo ibi tum jocumque, vatum
Dictus es mihi pessimus bonorum.
Indignaris ut audio, levemque
Fers parum leviter jocum et moleste.

At iam, Naevole, paenitet: recanto,
Censuramque meam auctor ipse damno.
Serio tibi dehinc loquar, meamque
Mentem, ut sentio, serio fatebor:
Non vatum mihi pessimus honorum
Posthac, verum eris optimus malorum.

In Attalum.

BElla tua est sperata: id tecum aio Attale. verum hoc
Miror, si certo haec bella futura tua est.
Scin' quot eam claro juvenes de sanguine sperent?
Haut, puto, te tantis praeferet illa procis.
Subridens, nihil heic, inquis, scio adesse pericli:
Illa mea est, sperent ut reliqui usque suam.
Nilest, quod dubitem: mens tota illius aperta
Intimaque uni adeo iam mihi cuncta patent.

In Rullium.

LInguam nemo putet tibi esse Rulli,
Cum doctis quotiens quid est loquendum,
Quod doctum probet et probet disertum.
Dete res ubi fert loqui (sed usque
Dete, res ubi fert, ubive non fert,
Ad doctos loqueris parumque doctos,
Ad sanos loqueris parumque sanos)
Tam prompte loqui et his videre et illis,

Linguacissimus omnium ut puteris,
Linguam et nemo putet sibi esse Rulli.

In Paetulum.

PAetule formarum spectator es unicus unus,
Nec nisi judicio est pulchra puella tuo.
Tum quaecumque tibi pulchra est, venerare colisque,
Nec paene est, quae te non quoque mutuum amet.
Una est in reliquis, quam nec pulchram esse, nec ullo
Aut colis, aut dignam ullius honore putas.
Nescio quei cum aliis non convenit heic tibi: nec te,
Credo, tui heic acies deficit ingenii.
Certe ob formam aliis tanto est in honore, uti proni
Ante illam flexis se abjiciant pedibus.

In Roscium.

DI male te perdant rosci. quid te mihi iactas
Assiduo, et totiens exanimas miserum
Laudibus illautis, quas aegris auribus usque
Audire aeterna est carnificina mihi?
Desine magnifice nugari, aut me mihi misso
Dehinc alios, tua queis facta loquaris, adi.
Sed me unum retines, et si fugio usque reprendis,
Et tua de te uno lingua tacere nequit.
O utinam aut mutum te rosci, aut numina surdum
Me faciant, tu ne me totiens facias?

Uxor pensum flagitans.

PEnsum maritum flagitans maritalem
Uxor subinde ipsa meridie noctis
Palpante dextra suscitabat et voce.
Ille oscitans arrigere nec valens quidquam;
Solvendo, ait, iam non sum. Ibi haec, bonis ergo
Cede, inquit. Appello, miser statim subdit.
Rursum illa; at appellare non licet noctu:
Vel solve, vel sit, qui vicem tuam solvat.

In Choerilum.

NOn ego culpo meis quenquam sermonibus, inquis
Chorrile; et hoc uno nomine vir bonus es.
Sed neque quenquam, unum praeter te, Charile laudas,
Rursumne hoc igitur nomine vir malus es?
Quei tamen et bonus et malus idem, Choerile, vir sis?
Certe nec malus es, Choerile, nec bonus es.

In Calvum.

Cum nullam esse fidem dicas mihi Calve; quid a me
Quid totiens certam poscis inique fidem?
Cum mihi nec credas quidquam, nec credere possis,
Efficere, ut credas, qua ratione queam?
Hoc cape chirographum, dextrae inviolabile pignus,
Signa in quo fidei do tibi certa meae.

Nunc igitur credis mi, et credere posse fateris,
Nec dubitas veram rite dedisse fidem.
Quid dicam? Non huic, fidei qui certa fidelis
Signa dedit; deerat sed tibi, Calve, fides.

In Pompilium.

IN numeros mihi se numeros sepe unius horae
In spatio iactat fundere Pompilius.
Tamque, inquit, fluida est mihi vena, ita Apolline dextro
Mi sine cura omni carmina suppeditant.
Mirer Pompilium aut dubitem? Credo hercule, quando
Auctorem mi ipsam rem ipse dedit totiens.
Miror item: innumeris quoniam visus mihi nullus
Vel modus est, vel pes, vel caput in numeris.
Et quidni innumeros numeros se fundere iactet,
Cujus tam extra omnem sunt numerum numeri.

In Canium.

AD coenam Canius vocat undique quemque per urbem
Repperit: ad coenam nempe venit Canii.
Mirum id, cum Canio vivat non lautius ullus:
Coenare at laudes nemo cupit Canii.

In Traulum.

NOn Vatem nego te, nec es negandus
Traule: at hercle neque id potest negari,
Vere olim mihi dictum et haud maligne:

Vatum te esse modo infimum bonorum.
Tu negas tamen, et tibi invideri
Clamas, cui potis in videre nemo est.
Verum hoc si invidia est, vocare vatem,
Imum et dicere, Traule, te bonorum:
Hoc sit judicium quod et probo ipse,
Et nemo improbat eruditiorum:
Absque omni invidia vocare vatem,
Summum et dicere, Traule, te malorum.

In Incredulum.

Cum sine chirographo credas, incredule, credi
Posse nihil, credis hoc sine chirographo?

Ad Quintiam.

DIxi te Venerem, atque ultra ipsum Amathusidos orbem
Te evexi lepidis Quintia carminibus.
Dixi maiorem te Cypride, Quintia, per me et
Pastoris Phrygii futile judicium est.
Digna mihi tanto quae praemia nomine reddes,
Quintia? da saltem ut in te habeam Venerem.

In Bruscum.

QVid tot criminibus, rabiosae fulmine linguae
Femineum incessis, Brusce proterve, secus?
Desine clamorem. nam quo convitia tanta?
Unum pro cunctis sat tibi criminibus.

Uno hoc nil gravius, quo uno simul omnia dices:
Te talem genitrix femina quot tulerit.

In Trollium.

DIvini mentem Theophrasti iactat habere
Trollius, aureola clarus ab arte senex.
Jactat Trollius, et credit plebs inscia: rident,
Queis vel aceti acri in pectore tantulum inest.
Rideo ego cum illis: merito. nam qui Theophrasti
Mentem habet, an quaeso mentem habet ille suam?

In Chrysalum Alcumistam.

MIramini, Cives, ubi ille paullo ante
Tantis abundans opibus, omnium sed nunc
Extreme egens, tam subito ad incitas actus,
Tam divitem perdiderit Chrysalus gazam?
Decoxit: at non quomodo solent vulgo.
Arte ipse, non luxuria et otio turpi
Rem fregit, in fornace Chymica magnis
Sese occupans laboribus diu noctu.
Mirum sed id quoque per laborem et artem quei
Sit pauperatus, ceteri unde ditescunt?
Nequit esse mirum hoc: ars enim et labor solus,
Studium unicum fuit usque Chrysalo vestro,
Ex aere fumum facere, rursum et e fumo
Facere metallum, operae reciproco anfractu.

Itaque aureos grumos sibi nitelasque
Dum quaerit e fornace, quidquid infelix
Habuit bonorum, percoquendum avaro igni
Projecit, et damnavit improbo fumo.
Nunc e favillis eque cinere carbones
Legit nigrantes pro nitente thesauro.

In Ollum.

NUllius paene ingenii dixti esse, superbe
Quod iam annos plures, Olle, minaris opus.
Credo equidem: et dubitat nemo, quod cuserit Ollus,
Olle, fore id vere nullius ingenii.

In Hillum.

DUm te oculis mage amare suis se blandia dicit;
Dum, mi ocule, assidua voce tibi ingeminat:
Sese oculis mage amare tuis te Blandia cogit,
Et, mi ocule, aequali voce sibi ingerere.
Inde his blanditiis blandum te ut blandia fecit,
Maxima fert blandis praemia deliciis.
Muneribus mox laeta; ocule o mi, omi, inquit, ocelle:
Usque tibi et solitas blanditias iterat.
Hille nihil sentis? non te sed munera spectat;
Non oculis capitur Blandia, sed loculis.

THERMIONILLA Ad Juventium Philocurum.

CUi mea forma placet pariter, formaque placere
Qui mihi, formoso candidus ore, studes:
Victus ut es veluti forma, sic me quoque forma
Vincere, formoso callidus ore, queas:
Hoc tibi transmitto, juvenis formosule munus,
Munus et ut capias Thermionilla precor.
Munus vile quidem, sed quo magis utile nullum
Aut possit votis aptius esse tuis.
Formosus cupis esse, cupis formosus haberi:
Ut sis, hac formam conciliabis ope.
Ut placeas mihi, conaris: conare, placebis:
Ut capias, tendis retia: tende, capis.
Tende, capis: formaeque novo, quem quaeris, honore
Me vinces, quae te viceram et ipsa prius.
Vinces me: aut potius, quando hoc me munere vinces;
Me vincam, quae te viceram et ipsa prius.

Ad Psychen.

HIne oculi? per quos vibrans sua spicla Cupido
Saeva meis fixit vulnera pectoribus?
Hosne oculos mihi vita negas, e lumine quorum
Haurio grata meis pharmaca vulneribus?
Hosne oculos ego ferre queo, de nectar? quorum
Attraho dira meis pabula vulneribus?

Fatales oculos! qui vulnera, quique medelam,
Atraque dant laesis toxica pectoribus.
Tu tamen hisce oculis quae me perdisque juvasque,
Perde juvaque tuis me, mea lux, oculis.

Ad Venerillam.

Lux mea, quo tam mane? Mane: nondum orta refulsit
Diva polo in rutilis Leucothoe rotulis.
Sic ego: sic mea lux. Abeo. iam praescia lucis
Clarisono cantum gutture dat volucris.
Haec monet Auroram Tithoni abscedere lecto;
Nos Aurora torum deseruisse monet.
Tantum ait, exsiliitque toro: simul aequore ab alto
Aurora avidulas visa referre genas.
Ast ego. Sis Aurora aliis, sis aurea lucis
Mater: mi noctis flebilis es genitrix.
Lucem aliis Aurora feras; Aurora tenebras
Fers mihi, dum lucem cogis abire meam.

EPIGRAMMATA ALIQVOT GRAECIS LATINA. RUFINI.

HAnc sertam Rhodoclea tibi pulcherrima mitto,
Ipse meis tibi quam composui manibus.
Lilia sunt, roseusque calyx, suavisque anemona,
Sunt cum Narcisso pallidulae violae.
Hacornata comas animum depone superbum:
Floret ut haec, flores: ut perit illa, peris.

Eiusdem.

Usque negat se ardere Melissias ipsa: sed ardet:
Hoc facies multis usta docet facibus.
Hoc gradus instabilis docet, hoc vagus oris anheli
Spiritus, hoc trepidis moti oculi ciliis.
At vos illam acres Paphiae genitricis Amores
Urite, donec Amo, donec Amo ingeminet.

Eiusdem.

MAeonin ut vidit Juno, viditque Minerva,
Utraque continuo his vocibus insonuit.
Ne iam nudemur; sat pastor is arbiter unus:
Judicio formae turpe bis excidere.

Eiusdem.

LUmina Junonis tibi sunt, tibi dextra Minervae,
Sunt Veneris mammae, sura tibi est Thetidos.
Qui videt o flix! qui te audit, o ille beatus!
Semideus sed amat; sed qui habet, ille Deus.

Meleagri.

TErnae sunt Charites, ternae Horae: ac me quoque triplex
Femineo torquet saevus amore furor.
Ipse et Amor ternos capit artus, ceu ferus in me
Perdere non unum sed tria corda velit.

Eiusdem.

IGnem ipsum si quis cupis urere, sive quis igne
Expetis exstinctas rursum animare faces:
Huc age, ab hac anima flammam rape: Namque mihi intus
Flagrat multifidis cor trepidum faculis.

Antipatri.

NE lacrumis speres, Telembrote, flectere Amorem:
haud paulla vehemens stinguitur ignis aqua.
Uno auro mollescit Amor: nam tum nec in undis
Deperiit, natus cum fuit in pelago.

Callinii.

PRole et luce carens, prolem lucemque precatur
Femina: sollicitis et potitur precibus.

Mox etenim prolem parit, et sub tempore eodem
Lucem haurit, sanis perfruiturque oculis.
Duplex auxilium hoc uni attulit Artemis una,
Dans oculis lucem, dans utero subolem.

Rufini.

NOn amor is vere est, si cui bona forma puellae
Ridet, et intentis si appetit hanc oculis:
Sed qui deformem videt, atque Cupidinis aestro
Percitus insano deperit illam animo:
Ille amor, ille ignis vere est. Nam forma decora
Et stultos pariter permovet et sapidos.

Agathiae.

LUx mea si citharam sumit, canit aemula carmen,
Terpsichore argutis quale canit fidibus.
Lux mea si in grandes assurgit voce cothurnos,
Melpomenae tragicos par ciet ore modos.
Lux mea si forma certet, formam ipsa Dione
Vel Paride Idaeo judice non fuperet.
Lux mea: sed taceo, ne te o Ariadna, Lyaeus
Mox Ariadnaeos transferat in thalamos.

Macedonii.

TRiste mihi ulcus amor: sanies fluit ulceris uda
Lacruma, nec siccum vulnus habere datur.
Nec sanare malum quisquam potis: ipse Machaon
Nil profecturis pharmaca det manibus.

Telephus, en, sum Nympha: mihi esto fidus Achil. les,
Quaque dabas forma vulnus, opem referas.

Silentarii.

Iurabam, mea lux, procul a te solus abire
Hinc ad bissextam, o Juppiter! usque diem.
Sed miser haud potui: et saltem lux altera venit,
Et procul o procul est lux decima: heu procul est!
Tu mea, posce Deos, perjurus ut ipse reorum
Ne memores referar continuo in tabulas.
Meque favore tuo resove, ne hinc inde flagellis
Torquear infelix: hinc Superum, inde tuis.

Eiusdem.

QVi prius in viridis jucundo vere juventae
Duro animo, Veneris dulce jugum renui.
Hactenus a iaculis qui vixi illaesus Amorum,
Cypri, fere canum, en, nunc tibi dedo caput.
Suscipe me et gaude. doctam mage namque Minervam
Nunc superas, pomo quam prius Hesperidum.

Posidippi.

SEdi inter binas solus mediusque puellas,
Hanc illarum adamans, isti adamatus ego.
Sed me adamans me attraxit: ego rursum ut tacitus fur,
Clam rapui alterius basiolum a labiis,
Vicinae fallens oculos: ne me incita zelo
Carperet, aut penitus rejiceret miserum.

Hinc dixi commotus: Amari triste, ut amare est:
Utque amor hic geminus, paena mihi haec gemina est!

Eiusdem.

OSaevum hoc desiderium, precor, Heliodorae
Tolle Amor: en supplex fit mea Musa tibi.
Obsecro per tua tela, alios indocta ferire,
Sed nimis heu pectus docta ferire meum.
Quod sime occides; versum hunc mea fata loquentur:
Ecce trucem caedem, en hospes, Amoris opus.